Η μάστιγα των κακών σίκουελ

Ηχογράφηση από την Κορνηλία Χαλκίδη:

Διακοπές των Χριστουγέννων για μένα σημαίνουν πολλά πράγματα. Φαγητό, ψώνια τελευταίας στιγμής, φίλοι που προτείνουν σινεμά για κάποιο σίκουελ αγαπημένων ταινιών. Έπειτα των καραντινών και των λοιπών περιορισμών, δεν λέω ποτέ όχι σε πρόταση για σινεμά. ΑΛΛΑ. Πρέπει να συζητήσουμε αυτή την μάστιγα των κακών σίκουελ που μας έχει «θερίσει» τα τελευταία χρόνια.

It’s a new dawn, it’s a new day…

Είμαι ένα παιδί με αρχές. Έχω μεγαλώσει στηρίζοντας και αγαπώντας μερικές ταινίες και πάντα τις τιμώ με ευλάβεια. Όταν λοιπόν βγήκαν τα σίκουελ τους, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως η νοσταλγία μου χτύπησε κόκκινο. Η χαρά που είχα όταν έπιανα το εισιτήριο ζεστό-ζεστό από τον εκτυπωτή, με τον τίτλο τυπωμένο στο χαρτί ήταν ασύλληπτη. Με ένα ποπ κορν ανά χείρας και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά (που πλέον κρύβεται από μάσκα αλλά δεν πειράζει) έμπαινα στην αίθουσα. Σχεδόν αμέσως όμως καταλάβαινα δύο πράγματα. Πρώτον, έχει έρθει μια νέα τάξη πραγμάτων και μάλλον δεν είμαι έτοιμη να την αντιμετωπίσω. Δεύτερον, ίσως πράγματι παλιότερα όλα ήταν καλύτερα.

Έχοντας περάσει από μια σειρά σίκουελ, μπορώ με απόλυτη αντικειμενικότητα να θέσω κάποια ερωτήματα. Για ποιο λόγο μας στερούν το θαυμασμό για τους χαρακτήρες-είδωλα της νιότης μας; Γιατί πρέπει να καταστρέφουν την ίδια τους την ιστορική εγκυρότητα; Τι οδηγεί τους ίδιους σεναριογράφους που έγραψαν έπη, να γράφουν φτηνιάρικες απομιμήσεις; Καταλαβαίνω τον οικονομικό παράγοντα και σέβομαι απόλυτα τα άκαρδα συμβόλαια που απαιτούν να ξεζουμίζουμε καλές ιδέες και κατ’ επέκταση καλούς σεναριογράφους. Όμως και πάλι δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτά τα οποία παρουσιάζονται στις οθόνες μας ως συνέχεια ένδοξων τίτλων.

Σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, πέρα από απόψεις για τις προαναφερθείς ταινίες, άκουσα μια ωραία φράση. «Επιτέλους μάθαμε ποιος από το συγγραφικό δίδυμο άξιζε». Αναλογιζόμενη αυτήν την ατάκα, που ο φίλος ξεστόμισε σε προσπάθεια προσβολής, αντιλήφθηκα πως ίσως είναι μια ρεαλιστική απάντηση. Δεν λειτουργούν όλοι καλά μόνοι, χρειάζονται κάποιον να τους κοντρολάρει. Να γίνεται το Γιν στο Γιανγκ τους. Ίσως λοιπόν το ατέρμονο αυτό πρόβλημα δεν είναι μονάχα καπιταλιστικής φύσεως και προσωπικά με κάνει να ευθυμώ αυτή η πιθανότητα.

Η αποδοχή

Εξ ορισμού, η λέξη σίκουελ σημαίνει από μόνη της μια συνέχεια, μια εξέλιξη. Η ιστορία και τα γεγονότα δεν πρόκειται να αναλώνονται γύρω από τα ίδια θέματα και είναι λογικό. Αλλά ίσως αυτό που φταίει και η αποτυχία/απογοήτευση γίνεται μονόδρομος, είναι πως πλέον δεν σεβόμαστε την ίδια την ιστορία. Παραφράζοντας τον Henry Wu, τίποτα σε ένα σίκουελ δεν είναι φυσικό και, αν κρατούσαμε την ιστορία άθικτη, πολλές ταινίες θα έδειχναν διαφορετικές. Αλλά εμείς δεν ζητήσαμε φυσικό, ζητήσαμε περισσότερο θέαμα. Αυτός ίσως είναι λοιπόν ο αφανής κακός σε κάθε καινούργια ιδέα που προσπαθεί να γίνει η εξέλιξη ενός franchise.

Μα ακόμα και αν τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και το πρόβλημα συνοψίζεται στο «δεν έχουμε άλλη έμπνευση αλλά χρειαζόμαστε λεφτά», νιώθω την ανάγκη ως φαν να αποζητώ λύσεις. Αυτή που λειτούργησε καλύτερα μέχρι τώρα είναι η αντιμετώπιση οποιαδήποτε συνέχειας ως κάτι καινούργιο. Με αυτό το τρόπο νιώθω πως όλοι είμαστε ικανοποιημένοι. Δεν αναλωνόμαστε σε συζητήσεις σε ομάδες του Facebook, δεν χάνουμε τη μαγεία της αφήγησης, δεν αφαιρούνται κομμάτια της παιδικής μας υπόστασης. Έτσι, η ζωή μας γίνεται πιο απλή και μπορούμε να απολαύσουμε -σχεδόν- άφοβα ταινίες που στην τελική το μόνο κοινό που έχουν με τους «προγόνους» τους είναι ο τίτλος. Και μην απογοητεύεστε, κινηματογραφική κρίση είναι, θα περάσει.

Παρόμοια άρθρα:

• 5 «διαμαντάκια» του Omeleto
• Fleabag: Μιλώντας για την ενήλικη ζωή
• Είναι το Midnight Mass το καλύτερο έργο του Mike Flanagan;

Aκολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.