Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα κρυφό μου ταλέντο, να βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα κανάλια στο YouTube. Εντάξει, ίσως δεν είναι ταλέντο και σχετίζεται και λίγο και με τις προτιμήσεις μου στα cookies. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ανακάλυψα, λοιπόν, ένα κανάλι στο YouTube που νιώθω ότι δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Είτε από άγνοια είτε από καλλιτεχνικό ωχαδερφισμό, το Omeleto δεν ακούγεται συχνά και πολλοί δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη του.
Το Omeleto ξεκίνησε ως online film festival και υπάρχει χρόνια στον χώρο, δίνοντας βήμα σε διάφορες παραγωγές. Ψάχνοντας σε κατηγορίες όπως best, drama, comedy, sci-fi, romance, horror, animation και documentary, συναντά κανείς ταινίες μικρού μήκους από διάφορες χώρες και με ποικίλες θεματολογίες. Παρότι οι παραγωγές δεν είναι πάντα χολιγουντιανών προδιαγραφών, το Omeleto έχει καταφέρει με το ξεχωριστό χαρακτήρα των ταινιών να τραβήξει τα «βλέμματα» μέχρι και βραβείων Όσκαρ! Ας μιλήσουμε λοιπόν σήμερα για 5 «διαμαντάκια» που κατ’ εμέ αποτελούν τη καλύτερη γνωριμία με αυτό το κανάλι.
Avarya
Γλώσσα: Τουρκικά | Διάρκεια: 20 λεπτά
Πάντα πίστευα ότι κάποια θέματα είναι καλό να εξερευνώνται με τη βοήθεια animation παρά με φυσικών προσώπων. Κάποιες ιδέες αποδίδονται καλύτερα σε σκίτσο και το Avarya αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα.
Η πλοκή της μικρού μήκους ταινίας του Omeleto περιστρέφεται γύρω από δύο πρόσωπα, έναν ηλικιωμένο άντρα και το ρομπότ του. Η Γη έχει κηρυχθεί ακατάλληλη για διαβίωση και έτσι έχουν βαλθεί να περιπλανιούνται στο διάστημα, με την ελπίδα πως θα βρεθεί κάποιος πλανήτης όπου θα μπορεί να επιβιώσει ο άντρας. Ο ηλικιωμένος, παρότι βρίσκεται σε ένα εντελώς προφυλαγμένο περιβάλλον, δεν μπορεί να αντέξει τη κλεισούρα και τον περιορισμό. Έχει ανάγκη την ελευθερία του και προσπαθεί με πολλούς τρόπους να την κερδίσει. Το ρομπότ του, λειτουργώντας με βάση τον προγραμματισμό του, είναι ικανό να φτάσει στα άκρα για να τον προστατεύσει.
Βασιζόμενο στους 3 νόμους του Ασίμωφ, η ιστορία του Avarya δείχνει τη «πάλη» μεταξύ της ανθρώπινης φύσης και της ψυχρής ρομποτικής λογικής.
Στα Χίντι, Avarya σημαίνει «αναπόφευκτος» και η ταινία ενστερνίζεται το τίτλο της απόλυτα. Μιλά για την επιτακτική ανάγκη του ατόμου να ανήκει κάπου και να γνωρίζει την αλήθεια. Επιζητά ένα αίσθημα ασφάλειας που θέλει να ορίζει ο ίδιος. Βρισκόμενοι στο μεταίχμιο της αισθητικής του Art Deco και της μεγαλοπρέπειας του διαστήματος, οι θεατές αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ των δύο χαρακτήρων. Επηρεαζόμαστε από την ασιμωφική αλήθεια του ρομπότ αλλά ταυτιζόμαστε με την ανάγκη του άντρα. Ακούμε τις απόψεις τους και αφουγκραζόμαστε τις ανησυχίες τους. Μέσα σε 20 λεπτά το Avarya χτίζει μια ιστορία γεμάτη συμβολισμό και εξερευνά δύο παράταιρες φύσεις που εν τέλει μοιράζονται πολλά κοινά.
A La Cara
Γλώσσα: Ισπανικά | Διάρκεια: 13 λεπτά
Στην εποχή μας, τα social media έχουν χάσει τον σκοπό της κοινωνικοποίησης. Η ανωνυμία που προσφέρουν και η ευκολία να «ξερνά» κανείς χολή είναι πλέον ο κύριος λόγος ύπαρξης τους. Τι γίνεται όμως όταν βρισκόμαστε A La Cara;
Η μικρού μήκους ταινία του Javier Marco στο Omeleto μιλά για ένα φαινόμενο που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε. Ένας άνθρωπος πίσω από μια οθόνη κρίνει και γράφει προσβολές για έναν άλλο άνθρωπο, που του είναι ουσιαστικά άγνωστος. Ένα online troll, ο Ange88, προσβάλλει μια γνωστή δημοσιογράφο και αυτή τον επισκέπτεται και του ζητά να την προσβάλει ξανά με τα ίδια λόγια, κατά πρόσωπο.
Μέσα σε 13 λεπτά, το A La Cara λειτουργεί ως μάθημα για τον θεατή.
Το σενάριο εστιάζει στο αποτέλεσμα κάποιων γεγονότων που δεν γνωρίζουμε. Οι δύο πρωταγωνιστές συζητούν για τα λόγια του Ange88. Η δημοσιογράφος ζητά να τα επαναλάβει, απαιτεί αυτή την συμπεριφορά. Όμως κανείς από τους δύο δεν είναι δυναμικός. Αντιθέτως, οι μάσκες έχουν πέσει και βλέπουμε το πραγματικό τους πρόσωπο. Ο Ange88 είναι μετανιωμένος, νιώθει ντροπή για τα σχόλιά του και προσπαθεί να εξηγήσει την συμπεριφορά του. Η δημοσιογράφος είναι καταβεβλημένη, ο τόνος της περισσότερο επικλητικός παρά απαιτητικός. Η κάμερα εναλλάσσεται μεταξύ των προσώπων και μέχρι και το φινάλε νιώθουμε την ένταση των ατόμων.
Το A La Cara, παρότι είναι μια πολύ επίκαιρη ιστορία, γνωστοποιεί ότι δεν είναι συχνό φαινόμενο να έρχονται σε αντιπαράθεση θύτης και θύμα. Μια ταινία που δεν υπεκφεύγει και μιλά για τις συνέπειες των πράξεων μας και την στοιχειώδη ευγένεια.
Frimas
Γλώσσα: Γαλλικά | Διάρκεια: 20 λεπτά
Στη σημερινή εποχή υπάρχουν πολλοί παλαιολιθικοί νόμοι που αφαιρούν δικαιώματα από μερίδες ανθρώπων. Στο Frimas μιλάμε για μια πραγματικότητα όπου δεν υπάρχει δικαίωμα στην άμβλωση. Η Kara αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες μιας παράνομης κλινικής σε μια ιστορία που -δυστυχώς- είναι και η πραγματικότητα για πολλές γυναίκες ανά το κόσμο.
Δεν θα πω ψέματα, το Frimas είναι υπερβολικά ωμό. Σφίγγεται το στομάχι σου παρακολουθώντας το. Ο χώρος όπου τελείται η επέμβαση, το αίσθημα φόβου και οι ερμηνείες το καθιστούν ένα απόλυτα ρεαλιστικό θρίλερ. Η σκηνοθεσία της Marianne Farley, με πλάνα που εστιάζουν στη λεπτομέρεια και στις ανθρώπινες κινήσεις, απαιτεί τη προσοχή του κοινού και την κερδίζει επάξια.
Με κύρια πρόσωπα δύο γυναικείες φιγούρες, στο Frimas επικρατεί μια ένταση στις σκηνές λόγω της ζοφερής πραγματικότητας. Μέσα σε 20 λεπτά, με τον χρόνο να λειτουργεί κατά θεατών και πρωταγωνιστών, δοκιμάζεται τόσο η αντοχή μας όσο και το ψυχικό σθένος των κινηματογραφικών προσώπων. Η μικρού μήκους ταινία που μιλά έξω από τα δόντια, σε πολλές στιγμές σιωπά και αφήνει τις κινήσεις των ηθοποιών να «μιλήσουν». Αρκείται στην ικανότητα του κοινού να αντιλαμβάνεται τα γεγονότα χωρίς να δίνει περιττές εξηγήσεις. Έτσι, κλιμακώνεται σε ένα κρεσέντο που μας σοκάρει και κανείς μας δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει.
Wandering Soul
Γλώσσα: Βιετναμέζικα | Διάρκεια: 12 λεπτά
Ο πόλεμος για μένα αποτελούσε πάντα κάτι το αποτρόπαιο. Αδυνατώ να καταλάβω την ανάγκη του ατόμου για τέτοια βία. Ένας από τους πιο αρρωστημένους πολέμους για τους οποίους έχω διαβάσει, είναι αυτός του Βιετνάμ. Η ιστορία του Wandering Soul, που είναι βασισμένη στο ομότιτλο πείραμα των Αμερικανών, είναι από αυτές που στοιχειώνουν τον θεατή, διότι δυστυχώς δεν αποτελεί μονάχα μυθοπλασία.
Ο Dao, ένας στρατιώτης, βρίσκεται μέσα στις σήραγγες το Κου Τσι. Θάβει έναν συμπολεμιστή του και προσπαθεί να ολοκληρώσει μια προσευχή για τη ψυχή του. Όμως, ένας άλλος στρατιώτης, ο Quan, τον διακόπτει, λέγοντάς του πως έρχονται οι εχθρικές δυνάμεις. Ο Dao αρνείται, θέλοντας να μείνει πίσω, αφού διαφορετικά, όπως πιστεύει, η ψυχή του νεκρού θα τον στοιχειώσει.
Σε αυτό το κλειστοφοβικό και άκρως ψυχολογικά βεβαρημένο κλίμα, η ταινία του Josh Tanner εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Παίζοντας με το μυαλό τόσο του πρωταγωνιστή όσο και το δικό μας, το Wandering Soul δεν χρειάστηκε πολλά για να εδραιωθεί σαν μια από τις καλύτερες ταινίες του Omeleto. Χρησιμοποιώντας αυτούς τους απόκοσμους ήχους και την αγριότητα του πολέμου, παρακολουθούμε τους χαρακτήρες να βιώνουν μια τρομακτική πνευματική εμπειρία.
Last Requests
Γλώσσα: Αγγλικά | Διάρκεια: 18 λεπτά
Η μοναδική ταινία αυτής της λίστας με τα αγγλικά ως βασική της γλώσσα. Και ίσως είναι και από τις πιο σπαρακτικές.
Το Last Requests πραγματεύεται τον κατηργημένο θεσμό των τελευταίων γευμάτων των θανατοποινιτών στην Αμερική. Η Maggie, η μαγείρισσα της φυλακής, ετοιμάζει ένα πλουσιοπάροχο γεύμα για έναν δολοφόνο. Πέρα όμως από το τελευταίο γεύμα του φυλακισμένου, είναι και το τελευταίο γεύμα που θα μαγειρέψει η Maggie, καθώς το πρόγραμμα καταργείται.
Παρότι ως ιστορία έχει έναν άλφα συναισθηματικό φόρτο, τόσο οι ερμηνείες αλλά και η σκηνοθεσία αποπνέουν ηρεμία.
Το σενάριο εστιάζει στην τελευταία μέρα πολλών ανθρώπων, αλλά δεν μένει μονάχα στο προφανές. Στα 18 λεπτά που κρατά αυτή η ταινία, τα άτομα φαινομενικά λειτουργούν μηχανικά, όμως οι συζητήσεις τους είναι πολύ πιο ουσιαστικές. Μιλούν για τον θανατοποινίτη, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Τα βαρίδια της ψυχής τους «πασπαλίζουν» την συζήτηση όπως το αλάτι στο φαγητό. Το Last Requests δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί και να χτίσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν έχουν και σημασία εξάλλου. Είναι ένα δράμα που εστιάζει σε μεγαλύτερα ερωτήματα όπως η φυλάκιση, η θανατική ποινή, η συγχώρεση.
Το αξιοπρόσεκτο σε αυτή την ιστορία δεν είναι μονάχα η έκτιση της ποινής, ούτε καν το έγκλημα το ίδιο. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μιλούν τα άτομα. Οι κινήσεις της κάμερας, που παρακολουθούν προσεκτικά το μαγείρεμα των γυναικών, σαν να επρόκειτο για κάποια εκπομπή μαγειρικής. Οι λεπτομέρειες που κοσμούν αυτό το άψυχο και αποστειρωμένο περιβάλλον της φυλακής. Μα και ο λόγος που ένα τελευταίο γεύμα αποτελεί κάτι σπουδαίο για τον φυλακισμένο. Είναι μια πράξη καλοσύνης, μια τελευταία ευκαιρία για εξιλέωση. Ακόμα και αν η ίδια η ανθρώπινη φύση είναι καταδικασμένη να μην την ζητά.
Ένας επίλογος που έγινε προτροπή
Ίσως να μην είναι οι πιο ευχάριστες ταινίες της πλατφόρμας. Ίσως να μην αγγίξουν όλες την ψυχή σας. Αλλά μετά από αυτή την εισαγωγή, η πόρτα για το Omeleto θα ανοίξει διάπλατα, περιμένοντάς σας να εξερευνήσετε αυτό το μαγικό κόσμο που κρύβει. Καλές προβολές!
Παρόμοια άρθρα:
- El tiempo que te doy: Εσύ πόσα λεπτά θα έδινες για να ξεχάσεις;
- Fleabag: Μιλώντας για την ενήλικη ζωή
- Είναι το Midnight Mass το καλύτερο έργο του Mike Flanagan;
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
