Η δύναμη του χορού

Αυτή η μικρή ιστορία για τη δύναμη του χορού απευθύνεται στους μικρούς μας φίλους, ηλικίας 9+.

Ηχογράφηση από τη Ναταλία Σφήκα:

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα βασίλειο μακρινό, ζούσε μια πριγκίπισσα πολύ όμορφη,αλλά μοναχική. Οι γονείς της είχαν πεθάνει και το τυφλό κορίτσι μεγάλωνε με νταντάδες και νεράιδες. Η μεγάλη της αγάπη ήταν ο χορός. Ήταν ο τρόπος της να ξεχνά κάθε τι που την προβλημάτιζε και την στεναχωρούσε. Κάθε μέρα, μετά το διάβασμα και τις δραστηριότητές της, αφιέρωνε ώρες ατελείωτες να χορεύει μόνη της στο δωμάτιο της. Μονάχα δυο πράγματα  την προβλημάτιζαν. Το πρώτο ήταν ότι δεν μπορούσε να δει τον εαυτό της και αν  πράγματι χόρευε τόσο όμορφα όσο πίστευε. Το δεύτερο, πως δεν είχε έναν παρτενέρ για να χορεύουν μαζί.

«Μα δεν γίνεται να χορεύω μια ζωή μόνη μου! Είναι τόσο βαρετό» σκεφτόταν συνεχώς και αναρωτιόταν αν θα βρισκόταν ποτέ ένας πρίγκιπας για να χορέψει μαζί της.

Μια ημέρα, έφτασε στο παλάτι ο ακόλουθος του Βασιλιά της διπλανής πόλης, της Λιμενούπολης. Χτύπησε την πόρτα, με φουσκωμένο τον θώρακα, και με τη συνοδεία της τρομπέτας φώναξε:

«Είμαι σε θέση να ανακοινώσω τον μεγάλο ετήσιο χορό της Λιμενούπολης. Ο Βασιλιάς καλεί  όλους τους υπηκόους των Βασιλείων της περιοχής για μια νύχτα γεμάτη χορό και φαγητό. Μεθαύριο, ημέρα Κυριακή, στις δέκα το βράδυ να είστε όλοι εκεί, Βασιλείς και Βασίλισσες! Πρίγκιπες και Πριγκίπισσες».

Μόλις η πριγκίπισσα άκουσε για τον χορό, πέταξε από τη χαρά της! Άρχισε να τρέχει  ενθουσιασμένη στους διαδρόμους του παλατιού και να δίνει εντολές να της ετοιμάσουν το πιο λαμπερό φόρεμα, να της γυαλίσουν τα πιο αστραφτερά παπούτσια και, κυρίως, να μην την ενοχλήσουν για άλλα θέματα μέχρι την ώρα του χορού. Είχε σκοπό να κλειστεί στο δωμάτιο της και, με τη βοήθεια της νεραϊδονονάς της, να κάνει πρόβες χορού νύχτα και μέρα. Ήθελε να είναι η καλύτερη χορεύτρια μέσα στην αίθουσα.

Και πράγματι, την Κυριακή εκείνη, ηλιόλουστη από το πρωί, όλοι οι αυλικοί δούλευαν από νωρίς για να ετοιμάσουν την άμαξα, να χτενίσουν τα άλογα και να γυαλίσουν τη θέση της πριγκίπισσας.

«Αχ, ελπίζω να πάνε όλα καλά απόψε! Έχω μεγάλη αγωνία»  είπε η πριγκίπισσα  στο κορίτσι που την βοηθούσε να ντυθεί.

«Πριγκίπισσα, νομίζω άδικα αγχώνεστε! Όλα θα είναι υπέροχα, όπως τα έχετε φανταστεί».

Και μιας και η ώρα είχε φτάσει για να φύγει, αγκάλιασε και ευχαρίστησε το κορίτσι για τη βοήθεια και τα γλυκά της λόγια και κατέβηκε τις σκάλες προσεκτικά, με την καθοδήγηση της κουπαστής. Μόλις πέρασε το κατώφλι του παλατιού, η άμαξα και ένας ακόλουθος την περίμεναν ώστε να ξεκινήσει η όμορφη νύχτα την οποία η πριγκίπισσα περίμενε καρτερικά για πολύ καιρό.

Μόλις έφτασαν στην αυλή του παλατιού, ένα χέρι απλώθηκε για να τη συνοδεύσει στη μεγάλη αίθουσα. Στην αρχή, κανείς δεν αντάλλαξε μια κουβέντα μαζί της και για αρκετή ώρα η πριγκίπισσα ένιωθε μόνη, με μοναδική παρέα μια κολόνα.

«Ωωω, είναι τόσο κρύα αυτή η αίθουσα! Και παρά την υπέροχη μουσική και τις ομιλίες αισθάνομαι εντελώς μόνη εδώ μέσα» αναλογιζόταν το όμορφο κορίτσι. «Εγώ ήρθα εδώ για να χορέψω και μόνο αυτό δεν κάνω».

Τη στιγμή εκείνη, άκουσε κάποιον να την πλησιάζει και ένιωσε ένα αεράκι στο πλευρό της. Ένα απαλό χέρι κράτησε το δικό της και ζεστά χείλη φίλησαν τις κλειδώσεις της, σε έναν ευγενικό χαιρετισμό. Μια γλυκιά, αντρική φωνή έφτασε στα αφτιά της.

«Θα ήταν μεγάλη τιμή αν χορεύατε απόψε μαζί μου».

«Με μεγάλη μου χαρά» απάντησε γεμάτη ενθουσιασμό η πριγκίπισσα και  πήρε το χέρι του νεαρού άνδρα.

Η σάλα χορού του παλατιού ήταν γεμάτη από κόσμο, μα η πριγκίπισσα δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να προσαρμοστεί. Με μια ευγενική φιγούρα πλησίασε τον συνοδό της, απελευθέρωσε τη φαντασία της και άρχισε να χορεύει όπως στα όνειρα της. Όπως θα χόρευε μόνη της στη κάμαρή της. Το μακρύ φόρεμά της, έσκιζε τον αέρα και σκορπούσε το άρωμά της παντού. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα επάνω της. Θα ήταν παράξενο να μην τραβήξει την προσοχή. Όλη η γοητεία και η ομορφιά της αναδεικνύονταν μέσα από τον χορό της.

Μπορεί να μην έβλεπε τους υπόλοιπους χορευτές, όμως μέσα από τα θροΐσματα των φορεμάτων και τις δονήσεις των βημάτων, ένιωθε πως όλοι εναρμονίζονταν με τη μουσική. Εναρμονίζονταν και με την ίδια. Αισθανόταν σαν να βρισκόταν στο κέντρο μιας απαλής δίνης. Με κάθε αλλαγή νότας των βιολιών και του πιάνου, η δίνη συστρεφόταν και άλλαζε ξανά. Ένιωθε, ακόμη, πως οδηγούσε εκείνη τον συνοδό της και όχι το αντίστροφο. Ένιωθε σαν να ήταν η καρδιά του χορού.

Η φωνή του απέσπασε την προσοχή της από τη μουσική και τους περιστρεφόμενους χορευτές που ήταν κοντά τους.

«Όταν σε είδα να στέκεσαι ολομόναχη, σε πλησιάσα, επειδή αναρωτήθηκα γιατί μια τόσο όμορφη κοπέλα είναι μόνη της και δεν διασκεδάζει. Χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να χορέψω μαζί σου» της είπε γλυκά.

«Μα δε ξέρω ούτε το όνομα σου» είπε και με τα χέρια της άγγιξε το πρόσωπο του. «Δεν μπορώ να σε δω με τον ίδιο τρόπο που με βλέπεις εσύ. Όμως, καταλαβαίνω από το πώς χορεύεις πόσο όμορφος είσαι. Και η ψυχή σου είναι λαμπερή σαν αστέρι».

Αλλά, πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση της, πάλι ένιωσε μόνη της! Εκείνος είχε εξαφανιστεί από κοντά της. Δεν ένιωθε πια την παρουσία του. Για λίγα λεπτά, απελπίστηκε, καθώς δεν μπορούσε να τον βρει και δεν ήξερε ούτε καν το όνομα του για να τον φωνάξει. Εντελώς απογοητευμένη, ζήτησε από κάποιον να την συνοδεύσει έξω, όμως εκείνη τη στιγμή ήχησαν οι τρομπέτες του παλατιού, όπως όταν γίνεται μια ανακοίνωση.

«Θα ήθελα την προσοχή σας, παρακαλώ! Εγώ, ο Πρίγκιπας της Λιμενούπολης, ζητώ σε γαμό το κορίτσι που με  καθοδήγησε σε έναν υπέροχο χορό. Που η ομορφιά και το ταλέντο του φώτισαν το παλάτι μου. Ναι, εσύ. Που βιάζεσαι τόσο πολύ να φύγεις».

Η πριγκίπισσα γύρισε το κεφάλι της, αδυνατώντας να πιστέψει ότι εκείνος που χόρευε μαζί της τόσες ώρες ήταν ο πρίγκιπας και πως της ζητούσε να παντρευτούν.

«Λοιπόν, τι λες; Θα με παντρευτείς;» ρώτησε και την πλησίασε. Όταν εκείνη δέχτηκε, λάμποντας πιο ζεστά και από τον ήλιο, την οδήγησε στην πλατιά, μαρμάρινη σκάλα και ύστερα στον εξώστη, ώστε όλοι να μπορούν να τους θαυμάσουν μαζί.  Το πλήθος ξέσπασε σε ζητωκραυγές και η γιορτή συνεχίστηκε μέχρι το πρωί.

Ο πρίγκιπας της Λιμενούπολης παντρεύτηκε την όμορφη πριγκίπισσα και έκαναν μαζί τρία παιδιά. Τρία μικρά πριγκιπόπουλα. Μέχρι και στα βαθιά τους γεράματα, το ζευγάρι, στον ελεύθερο χρόνο του, χόρευε, με τον ίδιο τρόπο που χόρεψαν τη νύχτα που γνωρίστηκαν.

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Παρόμοια άρθρα:

• Το αγόρι που ήθελε να γίνει ιππότης
• Έλεν Κέλερ: από το σκοτάδι στο φως
• Ε. Βακαλό: «Η έννοια των τυφλών»

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project