Ηχογράφηση από τη Μαρία Σακαρίκου:
Λίγες μέρες πριν μας αφήσει το 2021 βρέθηκα σε ένα παγκάκι διαβάζοντας το Αεροδρόμιο της Ελίζας Παναγιωτάτου, από τις εκδόσεις Αντίποδες. Η αναμονή μου, καθώς ήταν μεγάλη, βοήθησε στο να διαβαστεί αυτό το βιβλίο σχεδόν απνευστί. Και τι άλλο χαρακτηρίζει τα αεροδρόμια αν όχι η αναμονή;
Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ένα τράνζιτ αεροδρομίου, εγκλωβισμένοι στις ζωές τους, εγκλωβισμένοι στις σκέψεις τους συναντιούνται στα διηγήματα του βιβλίου. Σαν κομμάτια περιοδικού περιμένουν να διαβαστούν και ύστερα να ενωθούν σε ένα κολλάζ που θα αποτυπώσει την καθυστερημένη πτήση του διεθνούς αεροδρομίου, τη στιγμή ακριβώς που ο καθένας θα χαθεί στον μικρόκοσμό του.
Τα αεροδρόμια, όπως και όλοι οι σταθμοί αναχώρησης, έχουν μια γοητευτική μελαγχολία που σε καθηλώνει σε μια διαδικασία σκέψης, υπερανάλυσης. Δεκάδες άνθρωποι μοιράζονται λίγες στιγμές μαζί και στη συνέχεια χάνονται για να πάρει ο καθείς το δρόμο του. Σε αυτές τις στιγμές πράγματι αισθάνεσαι πως τίποτα δεν κινείται. Βρίσκεσαι, όπως θα έλεγε η Χ., σε έναν άχρονο τόπο και σε έναν άτοπο χρόνο, ή πιο απλά σε ένα από αυτά τα liminal spaces που αναφέρει. Έτσι, ένας οικείος μεταιχμιακός χώρος σαν κι αυτόν του αεροδρομίου προσφέρεται για να στεγάσει άγνωστους μεταξύ τους με τον τρόμο που φέρει η αίσθηση αυτή.
Η αφήγηση τρέχει, ωστόσο, σα νερό και οι ήρωες μας είναι άγνωστοι. Το μόνο σίγουρο: η εξαφάνιση μιας γάτας. Οι σκέψεις τους αρχίζουν να ξεπηδούν, μαζί με τους φόβους τους, τα πάθη τους και τα άγχη τους. Κάποιοι επιστρέφουν στον τόπο τους, κάποιοι πρόκειται να χάσουν μια κηδεία, μια έκθεση, μια γέννηση. Τους εσωτερικούς μονολόγους διακόπτουν αγγελίες, ανακοινώσεις, μικρές αφηγήσεις μύθων και γεγονότων. Η Ελίζα Παναγιωτάτου δίνει ζωή, χρωματίζοντας τα γκρίζα και κρύα αεροδρόμια.
Ίσως έχεις βρεθεί κι εσύ εκεί και ίσως όχι. Ίσως να έχεις αφήσει τις σκέψεις σου για μια στιγμή και να έχεις προσπαθήσει να σκιαγραφήσεις τον διπλανό σου στο λεωφορείο, στο αεροπλάνο ή στο τραίνο. Αν όχι, είναι πιθανό να το κάνεις την επομένη φορά, όταν θα νιώσεις την ανάγκη να βγεις από τη λούπα του μυαλού σου και κοιτάξεις γύρω σου. Άλλωστε η αναμονή είναι πάντα μια μοναχική διαδικασία και εν τέλει ο χρόνος ποτέ δεν σταματά πραγματικά. Μάλλον για αυτό το Αεροδρόμιο να έφερε στο μυαλό μου τη χρονιά που αποχαιρετήσαμε.
Παρόμοια άρθρα:
- Παγανιστικές Δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας: φολκλορικός τρόμος
- Γυναίκες που επιστρέφουν: ο ήχος του γυναικείου θρήνου
- Anne Sexton: περί χαoτικών εκρήξεων και αισθητικοποίησης του θανάτου
Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
