Το αγόρι που ήθελε να γίνει ιππότης

Αυτή η μικρή ιστορία απευθύνεται στους μικρούς μας φίλους, ηλικίας 5 έως 9+.

Ηχρογράφηση από τη Ναταλία Σφήκα:

Μια φορά και έναν παγωτένιο καιρό, ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γίνει ιππότης. Όλη του την ημέρα την περνούσε στον μικρό κήπο του σπιτιού του και φανταζόταν ότι πάλευε με δράκους και ληστές, ότι έσωζε πριγκίπισσες και εξολόθρευε κάθε κακό. Το όχι και ιδιαίτερα ψηλό ανάστημα του δεν τον εμπόδιζε να αντιμετωπίσει ακόμη και μυθικά τέρατα.

Κάθε μέρα, τα ξανθά μπουκλωτά μαλλιά του γέμιζαν λάσπη και σκόνη. Σκαρφάλωνε στη λεμονιά, μαζί με το ξύλινο σπαθί του, και νικούσε τον εχθρό. Η μαμά του του φώναζε επειδή βρώμιζε και έσκιζε όλα του τα ρούχα όσο έπαιζε, αλλά δεν μπορούσε να του κρατήσει κακία. Τα έπλενε και τα μπάλωνε και άντε πάλι από την αρχή.

Όμως, μια ηλιόλουστη μέρα, συνέβη κάτι μαγικό. Ένα λευκό φορτηγάκι, σταμάτησε μπροστά από το σπίτι του. Το μικρό αγόρι, παραξενεύτηκε και έτρεξε να δει. Το πλησίασε και τότε…

«Γεια σου μικρέ μου φίλε! Είμαι ο Γούλης, από το Σαντιγούλης και η αγαπημένη μου γεύση είναι η σοκολάτα. Η δική σου;»

Το αγόρι δεν απάντησε, αλλά συνέχισε να τον κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Ο κύριος με το ροζ μουστάκι γέλασε, όλος χαρά, κρατώντας τη γεμάτη από παγωτό κοιλιά του.

«Μα δεν μου λες» του είπε, «δεν έχεις ξαναφάει παγωτό ή κάποιο άλλο γλυκό;»

Το αγόρι κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

«Ω, μα αυτό, είναι τρομερό! Ω, παγωτένιε μου εαυτέ, τι ακούν τα γεμάτα ζάχαρη αφτιά μου; Μα τι κάνεις όλη μέρα σπίτι; Δεν λιγουρεύεσαι κανένα ζαχαρωτό να σου γαργαλήσει τη γλώσσα; Καμία σοκολατίνα, να γεμίσει με πυροτεχνήματα την κοιλίτσα σου; Κανένα γλειφιτζούρι, να σου γλυκάνει το μυαλό; Μα καλά, απάντησε μου! Τι κάνεις όλη μέρα, ε;»

«Είμαι ιππότης!»

«Τι είσαι;»

«Ιππότης! Πολεμάω το κακό!» απάντησε, γεμάτος καμάρι, ο μικρός μας ήρωας.

Ο Γούλης παραξενεύτηκε. Σκέφτηκε για λίγο και χαμογέλασε πονηρά. Έσκυψε στον πάγκο που βρισκόταν μπροστά του και που φιλοξενούσε όλες τις γεύσεις παγωτών και έβγαλε ένα χρωματιστό κουτί. Το άνοιξε, πήρε στα χέρια του ένα κουτάλι και το γέμισε με μια παγωμένη μπουκιά, με πολλά  χρώματα και μικροσκοπικά αστέρια.

«Άκου, μικρέ ιππότη. Τρώγοντας αυτή τη μαγική κουταλιά παγωτού, θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου και θα γίνεις ένα αληθινός ιππότης. Όμως, προσοχή! Δεν θα έχεις σπαθί. Όπλο σου θα είναι τα παγωτά».

«Μα πώς; Θα λιώσουν!»

«Ναι, λιώνουν, αλλά προσφέρουν ευχαρίστηση σε όποιον τα τρώει. Τον κάνουν χαρούμενο. Άλλωστε, τα τρία χωνάκια παγωτού που θα λάβεις εσύ θα είναι μαγικά. Ορίστε!»

Και ο Γούλης, εμφάνισε τρία χωνάκια παγωτού.

«Πώς θα γίνω ιππότης με αυτά;» ρώτησε ο μικρός.

«Κοίτα… Αυτό, με τη σοκολάτα, θα το χρησιμοποιείς, για να παλεύεις με τη λύπη. Τούτο εδώ, με τη βανίλια, θα το έχεις για να εναντιώνεσαι στους κακούς ανθρώπους, ενώ με αυτό, με τη φράουλα, θα διώχνεις μακριά όποιον βλάπτει τα ζώα και τη φύση».

Ο μικρός, σχεδόν ιππότης, ανοιγόκλεισε τα μάτια του παραξενεμένος. Ο παγωτατζής το παρατήρησε και αποφάσισε να τον καθησυχάσει, γιατί ήξερε πως τα καινούργια καθήκοντα του νεαρού ιππότη θα ήταν πολλά και δύσκολα.

«Άκουσέ με, γενναίε μου ιππότη» του είπε, «είσαι μικρός, θα μάθεις. Οι αλλαγές έρχονται με μικρές πράξεις και μικρά σταθερά βήματα. Στην αρχή θα είσαι μόνος σου, όμως θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Και τότε, ξέρεις τι θα γίνει; Ο κόσμος, θα γεμίσει δικαιοσύνη, καλοσύνη, ευγένεια, σεβασμό και αγάπη. Εσύ, ως ιππότης, καλός και ευγενής, θα προτάξεις τα παγωτά σου και θα γλυκάνεις τον κόσμο γύρω σου. Τα παγωτά, η νοστιμάδα και η γλυκάδα τους, δεν θα μιλήσουν μόνο στους ουρανίσκους και στις κοιλιές των ανθρώπων, αλλά και στην καρδιά τους. Τι λες λοιπόν; Είσαι σύμφωνος;

Το αγόρι του έσκασε το πιο μεγάλο και φωτεινό του χαμόγελο και έφαγε μεμιάς τη μαγική κουταλιά. Πήρε τα χωνάκια και ξεκίνησε να τρέχει μακριά.

Όπου έβλεπε λύπη, πολεμούσε με τη σοκολάτα. Έτεινε τη βανίλια μπροστά, όταν διέκρινε κακία, ενώ όταν έβλεπε κάποιο ζώο ή τη φύση να απειλούνται, χρησιμοποιούσε τη φράουλα.

Ο κόσμος έμαθε. Γλύκανε. Η καρδιά του μαλάκωσε, σαν παγωτό κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Ο ιππότης, μοίραζε χαμόγελα, ευτυχία και αγάπη και όλα γύρω του γίνονταν πιο φωτεινά. Πρόσεχε όλους τους ανθρώπους και ήταν περήφανος για ό,τι άλλαξε. Ήταν έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή, να μοιράσει παγωτά και να εξαφανίσει το κακό.

Παρόμοια άρθρα:

• Παγκόσμια Ημέρα Μπράιγ η 4η Ιανουαρίου
• Έλεν Κέλερ: από το σκοτάδι στο φως
• Ε. Βακαλό: «Η έννοια των τυφλών»

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project