Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Λιν-Μάνουελ Μιράντα μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το αυτοβιογραφικό μιούζικαλ “Tick, tick… Boom!” του Τζόναθαν Λάρσον. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση ως workshop το “Tick, tick… Boom!” μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη και μαζί του μεταφέρεται η ιστορία του σπουδαίου δημιουργού του, του Τζόναθαν Λάρσον. Της μουσικής ιδιοφυΐας που με το -βραβευμένο με Πούλιτζερ και Τόνι- Rent σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία του Broadway, χωρίς, όμως, να προλάβει να βιώσει την επιτυχία του φεύγοντας από την ζωή λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του Rent στα 36 του χρόνια. Το Tick, tick…Boom! ωστόσο γραμμένο λίγα χρόνια πριν το Rent μας μεταφέρει πριν την επιτυχία, στα χρόνια που ο σερβιτόρος τότε Λάρσον αναζητούσε την καλλιτεχνική του ταυτότητα.
Ο καλλιτέχνης και η τέχνη του
Τι συμβαίνει όταν το tick, tick των δεικτών του ρολογιού σταματάει; Έρχεται η σιωπή να διαδεχτεί τον ήχο ή μήπως κάτι πιο δυνατό; Για τον 29χρονο Τζόναθαν Λάρσον το tick, tick του χρόνου που περνούσε όσο πλησίαζε στα 30 έμοιασε να δυναμώνει. Να δυναμώνει και να τον προετοιμάζει για το μεγάλο BOOM. Τι θα έκρυβε αυτό το boom και πώς θα γινόταν δεν το γνώριζε. Το μόνο που γνώριζε ήταν πως η τρίτη δεκαετία της ζωής του έφτανε στο τέλος της και αυτός δεν είχε προλάβει να πραγματοποιήσει τα καλλιτεχνικά του όνειρα. Δεν είχε προλάβει να κάνει το δικό του Boom στο Broadway. Λίγο πριν τα 30 βλέπει τον εαυτό του σερβιτόρο, να μην μπορεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην και να προσπαθεί εναγωνίως να ολοκληρώσει ένα μιούζικαλ που γράφει εδώ και 8 χρόνια.
Ένα τραγούδι που λείπει από την δεύτερη πράξη του μιούζικαλ, ένα προειδοποιητικό από την εταιρεία παροχής ρεύματος, φιλία και έρωτας πλέκουν ένα δίχτυ στο οποίο ο Τζοναθαν Λάρσον μπλέκεται και προσπαθεί να μην χάσει την ισορροπία του. Το πάθος του μποέμ θεατρανθρώπου είναι που τον κάνει και να μοιάζει σε ορισμένες στιγμές εμμονικός με την τέχνη του, αλλά και να συγκρούεται με τους γύρω του. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ωστόσο, και το tick tick που ηχεί όλο και πιο δυνατά στα αυτιά του δεν δίνουν παρά τον ρυθμό στην αφήγηση του μιούζικαλ. Η ζωή του και οι σχέσεις του με τους γύρω του μετουσιώνονται σε μελωδίες. Μελωδίες που απέναντι σε κάθε δυσκολία θέτουν έναν τόνο θετικότητας και χιούμορ.
Η διαχρονικότητα του έργου
Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου συνιστά μία μετά θάνατον συνύπαρξη του σπουδαίου θεατρανθρώπου Λάρσον με τον σύγχρονο συνεχιστή του έργου του, Λιν Μάνουελ Μιράντα. Ο Μιράντα απλώνει την ιστορία του Λάρσον στον χρόνο συνδέοντας το τότε με το σήμερα. Συνδέοντας τον Λάρσον με κάθε δημιουργό που αναζητά την καλλιτεχνική του θέση με γνώμονα τις απροσδιόριστες συμβάσεις της εμπορικότητας, της αξίας και της επιτυχίας. Τα 90s διαγράφονται τόσο έντονα στην ταινία αλλά ταυτόχρονα μοιάζει να μην απέχουν από το σήμερα. Η μάστιγα του AIDS και το καπιταλιστικό όνειρο δεν παραπέμπουν απλώς στα 90s. Είναι τα 90s. Είναι λίγα μόνο από τα πράγματα που καθορίζουν την ζωή των ανθρώπων στα 90s. Μεταξύ αυτών και του Τζόναθαν Λάρσον.
Συνδετικός κρίκος του “Tick, tick… Boom!” του χθες με αυτό του σήμερα ο ίδιος ο Τζόναθαν Λάρσον τον οποίο ενσαρκώνει εξαιρετικά ο Άντριου Γκάρφιλντ. Η ζωή του Λάρσον, η αγάπη για την τέχνη και η αναζήτηση μίας θέσης σε αυτή δεν απέχουν πολύ από την ζωή σύγχρονων καλλιτεχνών. Στην Νέα Υόρκη του σήμερα δεν είναι λίγοι οι χαμένοι στο χάος του Broadway καλλιτέχνες. Ο Άντριου Γκάρφιλντ με την ερμηνεία του αποδίδει την διαχρονικότητα της περίπτωσης του μποέμ καλλιτέχνη που αναζητά τον εαυτό του. Του καλλιτέχνη που κάνει την ζωή του τέχνη και ενδόμυχα αποζητά την αναγνώριση του. Ίσως, μάλιστα, ο Γκάρφιλντ να αποζητά και την αναγνώριση της οποίας δεν έχαιρε μέχρι τώρα το δικό του ταλέντο. Το σίγουρο είναι πως γι’ αυτή την ερμηνεία του την αξίζει.
Παρόμοια Άρθρα:
- Οι Eternals της Chloé Zhao έφεραν κάτι ξεχωριστό
- American History X: Ο εφιάλτης του μίσους
- Μην με αφήσεις ποτέ: η Lacta μιλά για μια διαφορετική αγάπη
Ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
