Ηχογράφηση από τη Τζωρτζίνα Γεωργακοπούλου:
Υπόθεση
Η ταινία διαδραματίζεται στη Γαλλία του 20ου αιώνα. Εκεί εκδίδεται το French Dispatch Magazine από Αμερικανούς εκπατρισμένους αρθρογράφους. Όταν ο αρχισυντάκτης τους και ιδρυτής του περιοδικού φεύγει από τη ζωή, αποφασίζουν να εκπληρώσουν την τελευταία του επιθυμία.
Ο Wes Anderson γνωστός για το ιδιαίτερο στυλ των ταινιών που γυρίζει καταφέρνει να μας δώσει το πιο χαρακτηριστικό φιλμ της έως τώρα καριέρας του. Αποτελεί αναμφίβολα το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη περισσότερο από κάθε άλλη ταινία.
Ο ξεχωριστός Wes Anderson
Ο σκηνοθέτης γνωστός για το Grand Budapest Hotel (4 Όσκαρ), το Fantastic Mr. Fox και το Moonrise Kingdom μας χαρίζει σχεδόν 2 ώρες ατόφιου γέλιου και μας κατακλύζει με συναισθήματα. Εμμονικός με τη συμμετρία σε βαθμό που κάθε του πλάνο θα μπορούσε να αποτελεί πίνακα ζωγραφικής, ο Wes έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα εντελώς δικό του στυλ. Πραγματικά είτε αρέσει σε κάποιον το συγκεκριμένο είδος ταινιών είτε όχι, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της 7ης τέχνης και μια απόλαυση που δυστυχώς σπανίζει στη μέρες μας.
Εάν δεν σας “συγκινεί” κάποιο από τα προηγούμενα φιλμ του σκηνοθέτη τότε εκτός συγκλονιστικού απροόπτου το French Dispatch δεν θα αποτελέσει εξαίρεση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ή κάθε ταινία του Anderson έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα των ταινιών του αναγνωρίζεις τη δική του υπογραφή. Προσωπικά το στυλ του μου αρέσει, γιατί με προβληματίζει. Η ψυχή του χτυπά στους χαρακτήρες, οι οποίοι παρά τις φειδωλές εκφράσεις τους διέπονται από μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Αυτό ακριβώς είναι που μετατρέπει σχεδόν κάθε τους κίνηση ή φράση σε μια κωμική ενέργεια.
Λίγα λόγια για την ταινία
Το French Dispatch ουσιαστικά είναι ένα κολλάζ τεσσάρων ιστοριών του τελευταίου τεύχους του ομώνυμου περιοδικού. Κάθε μία από αυτές παρουσιάζει μια διαφορετική εικόνα της Γαλλίας και την αφηγείται ο αρθρογράφος που την παρουσίασε. Στην πρώτη ιστορία βλέπουμε τον γαλλικό αστικό ιστό ενώ στη δεύτερη γίνεται αναφορά στη γαλλική τέχνη. Εν συνεχεία στην τρίτη ιστορία βλέπουμε την κουλτούρα του φοιτητικού ριζοσπαστισμού και ο Wes κλείνει φυσικά με τη γαλλική κουζίνα και τον ρατσισμό.
Μέσα από τις αφηγήσεις αυτές ο Wes Anderson εστιάζει με τον δικό του τρόπο σε μια μεγάλη ποικιλία κοινωνικό-πολιτικών θεμάτων. Ωστόσο, συγχρόνως αναδεικνύει το τι σήμαινε για τον κάθε δημοσιογράφο το επάγγελμα του. Αποτελούσε πηγή ζωής και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του. Η ταινία του αποτελεί αναμφίβολα μια ερωτική επιστολή προς τη δημοσιογραφία που χάνεται. Τη δημοσιογραφία που δεν αποσκοπεί στα “κλικ” αλλά σε αυτή που αποτελεί πηγή έμπνευσης και αφήνει τους αναγνώστες πλουσιότερους πνευματικά. Τη δημοσιογραφία που δεν διασκεδάζει τον αναγνώστη με “φτηνά” εμπορικά θέματα αλλά τον ψυχαγωγεί διευρύνοντας τους ορίζοντες του.
Ένα ονειρικό καστ
Όπως σε κάθε ταινία του Wes Anderson έτσι και στο French Dispatch το καστ παραπέμπει σε Dream Team της Αμερικής. Για να μην κουράσω θα αναφέρω μερικούς από τους ηθοποιούς που πήραν μέρος στην ταινία. Bill Murray, Benicio del Toro, Léa Seydoux, Adrien Brody, Timothée Chalamet, Frances McDormand, Christopher Waltz, Owen Wilson, Elisabeth Moss. Όπως είναι φυσιολογικό η παρουσία τόσο πολλών σπουδαίων ηθοποιών σε μια ταινία, αυξάνει το κύρος της και της προσδίδει τεράστιο ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο συνυπάρχουν μέσα σε αυτή. Επίσης, γίνεται φανερό σε πόσο μεγάλη εκτίμηση έχουν οι ηθοποιοί του Χόλυγουντ τον Wes Anderson, αφού επιθυμούν να παίξουν στην ταινία του ακόμη και για μερικά δευτερόλεπτα.
Η σκληρή πραγματικότητα και ένα σημείωμα
Δυστυχώς εισπρακτικά το French Dispatch δεν πήγε καθόλου καλά στη χώρα μας. Αυτό αποδεικνύει με τον πιο εμφανή τρόπο πως ακόμη και με τα μεγαλύτερα ονόματα του Hollywood αν η ταινία δεν προμοταριστεί ως blockbuster, δεν έχει υπερήρωες ή δεν προορίζεται για Όσκαρ το ελληνικό κοινό κατά πάσα πιθανότητα θα την αγνοήσει.
Στην προβολή που παρευρέθηκα βρίσκονταν μόλις 15 άτομα, ωστόσο αυτό είχε και θετικές συνέπειες. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που στην αίθουσα μέχρι τους τίτλους τέλους δεν ακούστηκε καμία ομιλία και δεν άνοιξε καμία οθόνη κινητού. Ο Wes Anderson κατάφερε να μας καθηλώσει με το έργο του και να μας χαρίσει μια όμορφη κινηματογραφική εμπειρία. Μας έκανε να ξεχάσουμε οποιαδήποτε έγνοια της καθημερινότητας μας βυθίζοντας μας στον κόσμο που δημιούργησε για εμάς. Αυτός είναι και ο σπουδαιότερος στόχος της 7ης τέχνης.
Παρόμοια άρθρα:
- «Tick, Tick… Boom!»: Ο Άντριου Γκάρφιλντ στην ερμηνεία της καριέρας του
- American History X: Ο εφιάλτης του μίσους
- Οι Eternals της Chloé Zhao έφεραν κάτι ξεχωριστό
Ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
