Μα υπάρχει κανείς που να μην του αρέσουν τα Χριστούγεννα; Αν ναι, αμέσως θα τον χαρακτηρίζαμε αρνητικά. Κι όμως, ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν αναγνωρίζει αυτές τις ημέρες χαράς και αγαλλίασης καθώς δεν διαθέτει ούτε καν τα βασικά. Οι άποροι πρόσφυγες, τα παιδιά των ιδρυμάτων, οι άστεγοι στους δρόμους και πολλά άλλα διαμορφώνουν μια τραγική κατάσταση αυτόν τον καιρό. Εμείς τις ημέρες των εορτών θα στολίσουμε δέντρο, θα φτιάξουμε γλυκά, θα αγοράσουμε δώρα στα αγαπημένα μας πρόσωπα, θα συγκεντρωθούμε με φίλους και συγγενείς σε κάποιο σπίτι, θα φάμε, θα πιούμε, θα χορέψουμε. Δυστυχώς όμως για εκείνους όλα αυτά δεν είναι τίποτα λιγότερο από πολυτέλεια.
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσαμε ότι κάναμε την λεγόμενη καλήπράξη; Δεν νομίζω να ήταν πολύ πρόσφατα και για αυτόν τον λόγο είναι καλό κάποιος να μας το υπενθυμίζει που και που. Κόντρα στον υπερκαταναλωτισμό εξαιτίας των γιορτινών ημερών, θα ήταν τόσο αγνό και ευχάριστο εάν διαθέταμε λίγο χρόνο και ελάχιστο χρήμα σε εκείνους που το έχουν πραγματικά ανάγκη, ειδικά αυτά τα Χριστούγεννα που όλα σημειώνονται σε μεγαλύτερο βαθμό, περισσότερη φτώχεια, κορύφωση της ανεργίας κλπ.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε και εμείς στον αγώνα τους
Δωρίστε παλιά ρούχα και παπούτσια που δεν σας χρειάζονται πια, που δεν τα φοράτε. Μπορεί εμάς να μη μας φαίνονται τόσο απαραίτητα αλλά για εκείνους είναι ένα βήμα προς την επίτευξη της ευτυχίας. Βοηθήστε τους ηλικιωμένους. Όσο κι αν έχουμε αποξενωθεί στις πόλεις, όλοι γνωρίζουμε κάποιον ηλικιωμένο γείτονα. Ας πάρουμε επιτέλους την πρωτοβουλία να έρθουμε πιο κοντά τους και να φανούμε σημαντικοί στη ζωή τους πετώντας τα σκουπίδια τους, κάνοντάς τους κάποια ψώνια, ή ακόμη και συζητώντας εγκάρδια και με ιδιαίτερη προσοχή τα προβλήματά τους. Υιοθετήστε ένα αδέσποτο ως κατοικίδιο. Όλοι μας αγαπάμε τα ζώα. Γιατί λοιπόν να δίνουμε χρήματα και να τα αγοράζουμε από μαγαζιά, ενώ υπάρχουν τόσα στους δρόμους που μας έχουν ανάγκη; Αυτό είναι πραγματικά ένα έγκλημα. Θα αισθανθούμε αναμφίβολα ψυχική ικανοποίηση όχι μόνο εμείς αλλά και το ζωάκι αν εντέλει το φροντίσουμε και του δώσουμε μια στέγη, τροφή και προπαντός αγάπη. Δημιουργείστε το δικό σας bazaar πουλώντας άχρηστα για εσάς αντικείμενα τονίζοντας πάντα ότι προορίζονται για καλό σκοπό. Αυτό θα τραβήξει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον του κόσμου.
Ποιο θα είναι ωστόσο το προσωπικό μας όφελος από τον εθελοντισμό και την φιλανθρωπία; Θα κερδίσουμε κάποια χρήματα; Θα αποκτήσουμε κύρος, δόξα; Όχι, κάτι σημαντικότερο. Θα ανορθωθούμε πνευματικά, θα νιώσουμε όλα εκείνα τα συναισθήματα της ευχαρίστησης, της ψυχικής αγαλλίασης. Ηανταμοιβή μας δεν θα είναι υλική. Θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους που συμβάλλουν στην ανάδειξη της ανθρωπότητας και νοιάζονται για τους αδικημένους από τη ζωή. Κατά αυτόν τον τρόπο θα κατανοήσουν και εκείνοι πως είμαστε κοντά τους όταν το χρειάζονται και ότι δεν είναι ποτέ τους μόνοι. Εκτός αυτού το άγχος μας θα περιοριστεί και θα βελτιωθεί η αυτοεκτίμηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Πολύ πιθανό να μη λείπει μαζί με την ικανοποίηση η συγκίνηση φυσικά λόγω της παροχής βοήθειας.
Παρ’όλα αυτά οι απολαβές μας δεν θα είναι μόνο πνευματικές και ψυχικές αλλά και κοινωνικές. Μέσα από την συνεισφορά μας γνωρίζουμε νέους ανθρώπους που έχουν κοινούς στόχους και σχέδια με εμάς. Οι ιδέες τους ενδεχομένως να είναι παρόμοιες με τις δικές μας. Έτσι θα προσεγγίσουμε καινούριο κόσμο, θα ανακαλύψουμε νέες προσωπικότητες και η κοινωνικότητά μας θα κλιμακωθεί.
Ο αλτρουισμός μπορεί να γίνει με φυσικό τρόπο ένα μέρος της καθημερινότητάς μας, κάνοντας απλά μια καλή πράξη την ημέρα. Η Θετική ψυχολόγος Sonja Lyubomirsky έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι που εκτελούν πράξεις καλοσύνης έχουν την τάση να αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι μετά από έξι εβδομάδες.
Καλό θα ήταν να ψάξουμε και πιο συγκεκριμένα. Μερικές επιλογές για να απευθυνθείτε και να προσφέρετε υλική βοήθεια είναι:
ΠΙΚΠΑ Πεντέλης Κέντρων Βρεφών Μητέρα Νοσοκομείο Αλεξάνδρα παιδικά χωριά SOS Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Χαμόγελο του Παιδιού Actionaid Make-A-Wish Διεθνής αμνηστία Γιατροί χωρίς σύνορα
Τα Χριστούγεννα σηματοδοτούν τη γέννηση του κυρίου μας και είναι ημέρες γιορτής που μας ευαισθητοποιούν ακόμη πιο έντονα στη σκέψη των απόρων. Όλοι χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, όλοι έχουμε ανάγκη από στοργή και αγάπη. Είμαστε ίδιοι και ίσοι απέναντι στη ζωή. Ας γίνουμε λοιπόν πιο τρυφεροί σαν άνθρωποι κι ας μπούμε στη θέση τους. Είμαι βέβαιη ότι με την έμπρακτη ένδειξη αγάπης αργά ή γρήγορα θα επωφεληθούμε. Τώρα θα συνωμοτήσει το σύμπαν; θα συντελέσει το κάρμα; Θα βοηθήσει ο θεός; Πάντως σε κάποια πτυχή της ζωής μας, προσωπική, οικονομική, επαγγελματική, θα βγούμε μετέπειτα κερδισμένοι. Ας είμαστε αισιόδοξοι και ας χτίσουμε όλοι μαζί σταδιακά ένα καλύτερο αύριο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Ο Μάκης Καλαράς είναι λίγο πολύ γνωστός λόγω των διακρίσεων του στο χώρο του αθλητισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πάθος και η αγάπη του για τον αθλητισμό είναι φανερά, καθώς δε σταματά και δεν επαναπαύεται σε κανένα τίτλο, το αντίθετο. Το τελευταίο διάστημα αποφάσισε να πάρει την κατάσταση λίγο στα χέρια του και οργανώνει ομάδες με ή χωρίς αναπηρία, ώστε να τους δείχνει πως μπορούν να ζουν αυτόνομα και πώς να βοηθούν αντίστοιχα. Τον συναντήσαμε και του ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα αυτά. Το ραντεβού ήταν σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Καλλιθέας. Αφού διαλέξαμε μαγαζί, άρχισαν τα προβλήματα: η αναζήτηση parking, ανύπαρκτες αναπηρικές θέσεις, όχι και τόσο κοντά αυτό που βρήκαμε, κατειλημμένες ράμπες στα πεζοδρόμια Φτάνοντας διαπιστώνουμε ότι δεν υπήρχε ράμπα. Ήταν όμως μια καλή αφορμή να βοηθήσω το Μάκη ακολουθώντας τις υποδείξεις του για να ανέβει τα σκαλοπάτια. Ο ίδιος, πολύ ευγενικά, ανέφερε στις υπεύθυνες του καταστήματος την έλλειψη ράμπας και στην κλασική δικαιολογία “δεν μας αφήνει ο Δήμος” πρότεινε πως θα μπορούσε να κατασκευαστεί απλά μια, χωρίς να «χαλάσει» το πεζοδρόμιο. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε τη συζήτηση μας σε ένα παγκάκι.
Θα ήθελες να μας πεις με λίγα λόγια την ιστορία σου; Πριν 22 χρόνια, στην ηλικία των 18, είχα ένα τροχαίο με τη μηχανή στο οποίο χτύπησα στη σπονδυλική μου στήλη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα έκτοτε να κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο.
Ποια ήταν τα πρώτα σου συναισθήματα όταν σου ανακοίνωσαν το γεγονός; Χάρηκα.(γελώντας)😂
Χάρηκες; Ναι, χάρηκα γιατί έτσι είμαι σαν άνθρωπος και πάντα κοιτάω τα θετικά, όπως… θα έβρισκα προνομοιούχο πάρκιν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, τουαλέτες μεγάλες και ευρύχωρες, ράμπες να κάνω τις βόλτες μου πανεύκολα με το χορηγούμενο αναπηρικό αμαξίδιο από τον εκάστοτε ασφαλιστικό φορέα, την παραχώρηση ειδικού προσβάσιμου σπιτιού, τις μεγάλες εκπτώσεις σε αγορά αυτοκινήτου, τις ράμπες σε θάλασσες χαχαχαχαχα μιλάμε ότι φτάνει ας μην κοροϊδεύω άλλο… τίποτα από αυτά δεν ισχύουν… αλλά είπα να πούμε καμιά σαχλαμάρα να γελάσουμε γιατί μόνο για γέλια είναι η αλήθεια και ότι ισχύει!
Είδες αλλαγές στις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω σου; Ναι. Με αγαπήσανε πιο πολύ από πριν. Μπαίνουμε σε μαγαζιά χωρίς να τρώμε πόρτα πια..😂
Ο αθλητισμός είναι κάτι που υπήρχε στη ζωή σου και πριν το ατύχημα; Ναι, απλά μετά δε μπορούσα να συνεχίσω την ελληνορωμαϊκά πάλη.Έτσι λοιπόν άλλαξα το άθλημά μου.Στην αρχή έπαιξα μπάσκετ,μετά έκανα χορό, μετά άρση βαρών,οπού βγήκα πέμπτος στην Ευρώπη,μετά ασχολήθηκα με τη δισκοβολία στην οποία έχω διακριθεί σε παγκόσμια επίπεδο,έχω κάνει δυο πανευρωπαϊκά ρεκόρ,έχω κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στους ολυμπιακούς του 2004 και έχω κερδίσει δυο συμμετοχές σε παραολυμπιάδες. Από το 2010 και μετά ασχολούμαι με το αλπικό σκι,ενώ το 2014 ήμουν και σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής.
Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν κατέκτησες τον πρώτο σου τίτλο; Άντε πάμε για τον επόμενο. Σκέφτομαι «έκανα αυτό, πάω στο επόμενο», δεν εφησυχάζομαι.
Έχεις πει πως πριν το ατύχημα ήθελες να γίνεις ολυμπιονίκης, μετά όμως δεν άλλαξες το στόχο σου αλλά τον τροποποίησες. Ναι ήθελα να γίνω ολυμπιονίκης αλλά εφόσον τελικά δε μπορούσα, έγινα παραολυμπιονίκης. Ίσως περιμένεις και θες να ακούσεις τη γνωστή ρήση πως πρέπει να απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα μας.Αυτό όμως είναι η εύκολη λύση.Εγώ θέλω να είμαι λίγο πιο x-treme και να κάνω τη διαφορά. Ας μην ξεχνάμε βέβαια,ότι το πιο extreme από όλα είναι η αναπηρία μου που την έχω κερδίσει.Παίρνω δύναμη από τη προηγούμενη μέρα. Αν έχω να κάνω εννιά δουλειές και κάνω δέκα,ε νιώθω γαμάτα.
Το τελευταίο διάστημα οργανώνεις ομάδες ατόμων με αναπηρία και τους εκπαιδεύεις για το πώς μπορούν να ζουν αυτόνομα. Πως πήρες αυτή την απόφαση Γενικά υπάρχει άγνοια.Και εγώ πριν χτυπήσω δεν ήξερα πόσο σημαντική είναι μια ράμπα για έναν άνθρωπο. Δεν ήξερα πως κάποιος μπορεί να μείνει κλεισμένος σπίτι του επειδή θα έχει ψυχολογικό πρόβλημα και θα σκέφτεται «ποιος θα με βοηθήσει να μπω στο καφέ, βλακεία να ζητήσω βοήθεια, πρέπει να πάω μόνο κάπου που θα έχει εύκολη πρόσβαση».Δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε έτσι.Αφού θες να με βοηθήσεις και εγώ θέλω να με βοηθήσεις.Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλα τα άτομα με κινητική αναπηρία το ίδιο θράσος,θάρρος,πες το όπως θες. Πρέπει λοιπόν να μάθω στα άτομα αυτά να έχουν θράσος και να έχουν και τα κολπάκια τους για το πώς μπορούν να κάνουν το καθετί.Πρέπει όμως να μάθω και αυτούς που δεν έχουν αναπηρία πως μπορούν να βοηθάνε.Εσύ σήμερα πήρες μια μικρή γεύση.Υπάρχουν πάρα πολλά κολπάκια που μπορεί ένα άτομο με κινητική αναπηρία να μάθει για να ενισχύσει την αυτονομία του.Πρώτα βέβαια πρέπει να φτιάξει τη ψυχολογία του, πράγμα που για να γίνει πρέπει να φτιαχτεί σωματικά,να πάει γυμναστήριο, να γίνει δυνατός και κατά συνέπεια αυτόνομος.
Έχεις επισκεφθεί όμως και διάφορα σχολεία. Πιστεύεις πως η ενημέρωση των παιδιών πάνω σε θέματα που σχετίζονται με τα άτομα με κινητική αναπηρία είναι επαρκής; Ναι αμέ,μηδενική!Προσπαθώ όμως να πηγαίνω σε σχολεία γιατί θεωρώ πως η επαφή των παιδιών στα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι κάτι που βοηθάει στο να αντιληφθούν και οι υπόλοιποι ότι είμαστε κανονικοί άνθρωποι,βγαίνουμε έξω,κάνουμε ότι κάνουν όλοι,απλά τα κάνουμε διαφορετικά.Αν στα σχολεία υπήρχαν ράμπες και ασανσέρ,τα παιδιά θα πήγαιναν στο ίδιο σχολεία χωρίς να υπάρχει διαχωρισμός σε ειδικά και μη.Τότε βγαίνοντας έξω και τα υπόλοιπα παιδιά θα ήξεραν πως η αναπηρία δεν είναι κάτι γιατί θα είχαν και εκείνα ένα φίλο σε αμαξίδιο. Όταν πηγαίνω σε σχολεία στην αρχή,τα παιδιά με κοιτάνε λίγο περίεργα, μετά όμως έρχονται και μου ζητάνε να πάμε μαζί γυμναστήριο,να παίξουμε ποδόσφαιρο…χαχαχα!Δε τους τρομάζει η αναπηρία.Στη δική μου περίπτωση για παράδειγμα,ενώ φαινομενικά φαίνεται κάτι πολύ δύσκολο, όταν δούνε όλα αυτά που κάνω μάλλον τελικά ιςως να τους κάνω να ζηλεύουν. Η κινητική αναπηρία δεν έχει σχέση με το τι μπορείς να κάνεις, απλά σου δίνει τη δυνατότητα να ξεχωρίσεις κάνοντας τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο.Για τους άλλους κάποια πράγματα είναι δεδομένα,για μένα όχι και όταν τα καταφέρνω παίρνω περισσότερη δύναμη.Εσύ απλά περπατάς.Εσύ θα ανέβεις μια ανηφόρα.Θα την ανέβω και εγώ αλλά με λίγη δυσκολία παραπάνω.Εσύ όμως δε θα πάρεις ποτέ μπράβο για αυτό.είδες;;Πάλι πήρα τα μπράβο μου χαχαχα!
Υπάρχει κάποιο άθλημα με το οποίο δεν έχεις ασχοληθεί αλλά θα ήθελες; Το καλλιτεχνικό πατινάζ.
Το καλλιτεχνικό πατινάζ; Έλα,πλάκα κάνω.
Υπάρχουν πράγματα που βλέπεις από τη κοινωνία προς τα άτομα με κινητικές αναπηρίες και σε ενοχλούν; Ο κόσμος θέλει να βοηθήσει αλλά δεν γνωρίζει,βαριέται,το ξεχνάει.Είναι πολύ ωραίο όμως να βλέπεις άτομα με αναπηρία να βγαίνουν έξω.Στην αρχή μπορεί να μην έχουν εύκολη πρόσβαση παντού,όπως εδώ σήμερα,αν όμως ξαναέρθω θα το φτιάξουν.Αφού η κοινωνία νομοθετικά δε μπορεί να μάθει τον υπόλοιπο κόσμο πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι.Θα κουραστούμε λίγο το πρώτο καιρό αλλά κάτι θα πετύχουμε.Θα πας σε αυτό το φούρνο–όπως σήμερα-θα φτιάξει ράμπα.Θα πας σε μια τουαλέτα κάποιου μαγαζιού που δε θα χωράς,ο επιχειρηματίας θα σκεφτεί να το διορθώσει γιατί χάνει χρήματα.
Υπάρχει κάτι για το οποίο να σου έχουν πει πως δε μπορείς να το κάνεις; Δε μου το λένε εμένα αυτό.
Δε στο λένε ή δε τους ακούς; Όχι θα τους ακούσω,θα ζητήσω τη γνώμη τους.Οι φίλοι μου όμως ξέρουν πως μπορώ να τα κάνω όλα.Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να τους πω μια ιδέα και να μου πούνε «μήπως να το κάνεις καλύτερα έτσι;». Ξέρουν πως μπορώ να τα κάνω όλα,υπάρχουν πατέντες για όλα.Κάνω ski, kite,body surf,wakeboard,πάω κανονικά γυμναστήριο,παίζω ping-pong,τένις.Δεν υπάρχει κάτι που δε γίνεται απλά γίνεται διαφορετικά.
Στο κομμάτι του αθλητισμού το κράτος είναι δίπλα σας; Σας βοηθάει καθόλου; Καθόλου. Εμένα προσωπικά καθόλου. Όλα τα κάνω με τους χορηγούς μου.
Υπάρχουν εγκαταστάσεις στη χώρα μας για να μπορείτε να προπονηθείτε; Ναι.Εσύ μπορείς να πας σε όποιο γυμναστήριο θες. Εγώ για να πάω σε κάποιο πρέπει να έχει κοντά Parking, τουαλέτα που να μπορώ να πάω,ράμπα ή ασανσέρ και να είναι και ευρύχωρο.Επομένως από τα 100 γυμναστήρια θα μπορώ να πάω μόνο στα 5.Επίσης εγώ για να παίξω μπάσκετ ή για να κάνω σκι χρειάζομαι 5 με 6 χιλιάδες ευρώ για τον εξοπλισμό.Εσύ μπορείς να πάρεις μια μπάλα με 10 ευρώ ή να νοικιάσεις τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι με 20 ευρώ.
Δεν υπάρχει δηλαδή καμία ενίσχυση από το κράτος; Όχι.Το κράτος είναι ανύπαρκτο για όποιον θέλει να κάνει κάτι πέρα από το να αναπνέει.Εγώ μιας και έχω συμμετάσχει και σε χειμερινή και θερινή Ολυμπιάδα μπορώ να σου πω ότι δεν έχω δεχτεί καμία στήριξη από το κράτος.Ο λόγος που βγαίνω στα κανάλια δεν είναι σε καμία περίπτωση για να πω ευχαριστώ στο κράτος αλλά για να βοηθήσω στο να γίνει πιο προσβάσιμη η κάθε πόλη στα άτομα με αναπηρία.Όταν κάνω μια συνέντευξη έχω ένα σκοπό.Θα τη δουν ή θα τη διαβάσουν 500-600 άτομα και θα σκεφτούν ότι ίσως έχω δίκιο.Θέλω να γίνουν γνωστές κάποιες δυσκολίες.Δε γνωρίζουν οι άνθρωποι,ούτε αυτοί που είναι στη κυβέρνηση γνωρίζουν.Θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος στη κυβέρνηση με το ίδιο πρόβλημα.Δε μπορούν να φανταστούν ότι μπορεί να μείνω κλεισμένος σπίτι μου επειδή δε θα έχω πρόσβαση σε μια ράμπα,γιατί κάποιος αποφάσισε να παρκάρει εκεί.Πολλοί σκέφτονται “έλα μωρέ μια ώρα θα κάνω” ,έ εγώ αυτή τη μια ώρα όμως θα μείνω εκεί.
Υπάρχει κάποιο άθλημα που να αγαπάς περισσότερο; Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Ό,τι με κουράζει, ό,τι με κάνει να ιδρώνω!
Ο κόσμος έρχεται να δει τους παραολυμπιακούς; Ναι.Τα τελευταία χρόνια δείχνουν όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.Βλέπω πως υπάρχει μια αγάπη αλλά δεν υπάρχει ενημέρωση.Δε ξέρουν πότε είναι οι αγώνες γιατί δε προβάλλονται.Ο τελευταίος μου αγώνας,για παράδειγμα,ήταν εκπληκτικός.Ήταν απίστευτο να βλέπεις αθλητές να τρέχουν με 120 χλμ στη πλαγιά καθιστοί.Δε προβλήθηκε όμως και ο κόσμος έχασε ένα πολύ ωραίο θέαμα.
Πότε είναι ο επόμενος αγώνας σου: Κάθε 20 μέρες έχω αγώνες.
Τόσο συχνά; Ναι,είναι το eurocup,το worldcup…Κάθε 15 μέρες είμαι και σε διαφορετική χώρα.Ήμουν Αυστρία, μετά πάω Ελβετία,Κορέα,Ιαπωνία,Ιράν,Καναδά,Αμερική..
Ο κόσμος που θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου πού μπορεί να σε βρει; Στη σελίδα μου στο facebook (Makis Kalaras), είτε στο προσωπικό μου προφίλ Ευθυμιος Καλαρας ή στο instagram.
Αυτό που κάνεις είναι καλό γιατί μπαίνουμε και εμείς στη θέση σας. Φυσικά.Συνειδητοποιεί ο κόσμος ότι πρέπει να φροντίζει για μας ή ακόμα και ότι πρέπει να προσέχει για να μη βρεθεί στην ίδια κατάσταση.
Έχεις οργανώσει κάτι για το επόμενο διάστημα; Στην Κομοτηνή πρόσφατα πραγματοποιήθηκε τριήμερη εκπαίδευση/εκδρομή.Ετοιμάζεται κάτι μεγάλο τον Απρίλιο.Μετά τις γιορτές θα κάνω επίσης κάτι.Για να δηλώσει κάποιος συμμετοχή απλά μου στέλνει μήνυμα στη σελίδα μου στο facebook. Σημαντικό είναι επίσης και όσοι θέλουν να γίνουν εθελοντές.Υπάρχουν άτομα που δεν έχουν κάποιον να τους πηγαίνει στις διάφορες δραστηριότητες.Ας κάνουμε εθελοντισμό.Και εγώ εθελοντικά τα κάνω.
Κάπου εδώ η συζήτησή μας ολοκληρώθηκε και εγώ θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ (αν και αυτό είναι λίγο) στο Μάκη Καλαρά για την ευκαιρία που μου έδωσε να ζήσω–έστω και στο ελάχιστο-την εμπειρία του να βοηθάς ένα άτομο με κινητική αναπηρία,να τον ευχαριστήσω για την ευγένεια και την αμεσότητα που έχει ως άνθρωπος. Δε ξέρω για σας αλλά εγώ θα δηλώσω συμμετοχή για μια ημερίδα του. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του και να μάθετε λεπτομέρειες για αυτά που οργανώνει παρακάτω θα βρείτε το σύνδεσμο της σελίδας του στο Facebook :
Την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου παρευρεθήκαμε στην εκδήλωση “YourMoodDesignElements” που έλαβε χώρα στην Cocomat στη Βούλα.Η σκηνογράφος κα. Χαριτίνη Αποτολίδου και η ομάδα της μας υποδέχθηκαν πολύ θερμά ενώ δέχθηκε με προθυμία να προβεί και σε κάποιες δηλώσεις.
Καλησπέρα κα.Αποστολίδου! Καλησπέρα και σε εσάς.
Βρισκόμαστε σήμερα στην εκδήλωση της ομάδας σας και θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια.Πόσο χρόνια είστε στο χώρο; Καταρχάς είμαι σκηνογράφος και διακοσμήτρια,στο χώρο είμαι γύρω στα 18 χρόνια αλλά τα τελευταία τρία χρόνια έχω αρχίσει να ασχολούμαι με δημιουργίες εμπνεόμενη από το περιβάλλον της καθημερινότητάς μου.
Πώς αρχίσατε;Ποιο ήταν το ερέθισμα; Ήθελα να μοιραστώ με τους φίλους και τις φίλες μου δημιουργίες που εγώ θα ήθελα να βρω για να φορέσω ή να διακοσμήσω το χώρο μου και ακριβώς επειδή δε μπορούσα να τα βρω άρχισα να ψάχνω τρόπους ώστε να τα δημιουργήσω μόνη μου.
Σε ποιο στυλ θα κατατάσσατε τις δημιουργίες σας; Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια το τυλ των δημιουργιών μου.Αναλόγως το ερέθισμα που παίρνω κάθε φορά.Σίγουρα κάποιος θα έλεγε πως οι δημιουργίες μου τείνουν προς το minimal αλλά δε θα μπορούσαμε να βάλουμε,πιστεύω,μια συγκεκριμένη ταμπέλα.
Το “yourmoodesignelements” τι αντιπροσωπεύει για εσάς; Αντιπροσωπεύει τη διάθεση που έχουν όλοι γύρω μου και τα θέλω τους.
Σε τι ηλικίες απευθύνονται οι δημιουργίες σας; Α!Σε όλες τις ηλικίες αρκεί να είναι έτοιμοι για κάτι καινοτόμο.
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον με μέση οικονομική κατάσταση να προβεί σε αγορές των προϊόντων σας δεδομένου των οικονομικών δυσχερειών; Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ εύκολο καθώς στόχος μου δεν είναι να δείξω την ποιότητα των προιόντων μου με την τιμή, έχω επιλέξει να έχω πιο προσιτές τιμές στα πράγματα που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν πολύ πιο ακριβά.
Βρίσκετε στα μελλοντικά σας σχέδια κάποιο άνοιγμα σε περισσότερους τομείς ; Αυτό δεν το ξέρω. Άρχισα σαν σκηνογράφος, ασχολούμαι με τον μοντελισμό οπότε που ξέρεις; Ίσως αύριο να είμαι και σε κάποιον άλλο τομέα!
-Κ. Αποστολίδου σας ευχαριστούμε για όλα καλή σας συνέχεια!
Μπορεί να έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε παθιασμένα φιλιά και ερωτικές σκηνές στην έβδομη τέχνη, αλλά πόσο συχνά συναντάμε έναν έρωτα τόσο πλατωνικό, αγνό και όμορφο όπως στο In the Mood for Love του Wong Kar-Wai;
Η ταινία μας ταξιδεύει στο Hong Kong του 1962 όπου δύο ζευγάρια μετακομίζουν στο ίδιο κτήριο. Η μοναξιά οδηγεί τους γείτονες Su Li-zhen (Maggie Cheung) και Chow Mo-wan (Tony Leung Chiu-Wai), να αναπτύξουν έναν ισχυρό δεσμό όταν συνειδητοποιούν πως οι σύζυγοι τους τους απατούν. Ενώ προσπαθούν να καταλάβουν πως συνέβη αυτή η εξωσυζυγική σχέση, αποκτούν ερωτικά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο, αποφασισμένοι όμως να μην προβούν στα ίδια λάθη με τους άπιστους συντρόφους τους.
Η σχολαστική σκηνοθεσία του Wong Kar-Wai, η εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας του Christopher Doyle και τα ρεαλιστικά σκηνικά δημιουργούν ένα ολοκληρωμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι δύο πρωταγωνιστές αλληλεπιδρούν. Με τα καδραρισμένα πλάνα, βέπουμε την ιστορία να εξελίσσεται πίσω από ανοιχτές πόρτες, μέσα από παράθυρα σαν να κρυφοκοιτάμε από μια κλειδαρότρυπα κάτι απαγορευμένο, έναν έρωτα καταδικασμένο από την κοινωνία και τους ίδιους. Η Su Li-zhen και ο Chow Mo-wan όντας φυλακισμένοι στον πόνο τους, στον συναισθηματικό τους κόσμο και στην έντονη ανάγκη ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής, βρίσκουν καταφύγιο ο ένας στην ψυχή του άλλου. Η κάθε κίνηση της κάμερας, τα βλέμματα, ακόμα και ο καπνός του τσιγάρου ξεχειλίζουν από ρομαντισμό. Δεν είναι τυχαίο που με δυσκολία βλέπουμε τα πρόσωπα των συζύγων τους. Οι ήρωες της ιστορίας είναι αυτοί οι δύο και ότι τους ενώνει και ταυτόχρονα τους χωρίζει. Ένα απλό άγγιγμα του χεριού είναι αρκετό για να αναδείξει τον έντονο ερωτισμό που τους στροβιλίζει, με έναν τρόπο που ένα φιλί δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει. Η σιωπή είναι αυτή που μας μιλάει στο In the Mood for Love, όχι οι διάλογοι. Η υπέροχη μελωδία του Yumeji’s Theme του Shigeru Umebayashi που ντύνει λυπητερά την ταινία, ενδυναμώνει την τραγικότητα της ιστορίας με τον ήχο του βιολιού να ακούγεται σαν να κλαίει για τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Ο Wong Kar-Wai υπογράφει ένα κομψό αποτέλεσμα, μακριά από μελοδραματισμούς που διεισδύει στις καρδιές των θεατών. Ό,τι και να ειπωθεί όμως για το In the Mood for Love είναι λίγο. Μόνο όταν κάποιος δει την ταινία θα μπορέσει να αντιληφθεί πλήρως την μαγεία της και την νοσταλγικότητα στην οποία βυθίζεται. Αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα υπόδειγμα για όλες τις ρομαντικές ταινίες και μη.
Χριστούγεννα γιορτινά, Χριστούγεννα μαγικά… à la Frank Sinatra!
Το beasty-press.com αυτήν την εβδομάδα σας προετοιμάζει για τα Χριστούγεννα με γιορτινές επιτυχίες του αγαπημένου μας καλλιτέχνη, Frank Sinatra.
It’s the most wonderful time of the year… Πώς να μην είναι με τον λατρεμένο Frank Sinatra που μας προσφέρει το ταλέντο του για να δημιουργήσει γιορτινές μουσικές,που αναδεικνύουν την θαλπωρή, την ζεστασιά, το χιονισμένο τοπίο και το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα;
Πέντε χρόνια μετά το “Όνειρο του Οδυσσέα” , τον Νοέμβριο κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα ¨Πόλη χωρίς Θεούς” του Μάκη Καραγιάννη. Με το μυθιστόρημα αυτό ο αναγνώστης γνωρίζει ένα τόσο άγνωστο αλλά και ταυτόχρονα τόσο κοντινό κόσμο, τον κόσμο όλων εκείνων των ανθρώπων που έχασαν όλα τα υπάρχοντά τους όμως διατηρούν την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που έχει ως κεντρικό θέμα την ελληνική κοινωνία την οποία χαρακτηρίζουν η διαφθορά, η οικονομική κρίση, η κρίση που βιώνει ο θεσμός της οικογένειας και γενικότερα η κρίση αξιών. Παράλληλα ο συγγραφέας επιχειρεί να δημιουργήσει ένα είδος βιογραφίας του κεντρικού του ήρωα. Αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο η σύγχρονη ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.
Πιο συγκεκριμένα, η αφήγηση, η οποία είναι αποστασιοποιημένη από την δράση των κεντρικών ηρώων, ξεκινά από κάποια γεγονότα όταν πια η επιχείρηση του κεντρικού ήρωα, του Ξενοφώντα Κάπα, παύει να είναι βιώσιμη. Τότε ο βασικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος έρχεται αντιμέτωπος με αρκετά εμπόδια, όπως η μη αποπληρωμή ακάλυπτων επιταγών των πελατών και των συνεργατών του, ο κίνδυνος κατάσχεσης της μικρής βιοτεχνίας ρούχων ακόμη και του σπιτιού του το οποίο είχε βάλει ως υποθήκη για να πάρει κάποιο δάνειο με σκοπό να εξελιχθεί επιχειρηματικά. Επιπλέον έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που χαρακτηρίζουν την σχέση του με την σύζυγό του, Νόρα και την κόρη του, η οποία απομακρύνεται όλο ένα και περισσότερο από την πατρική της εστία. Αυτά τα πρόσωπα βιώνουν τις συνέπειες μιας γενικευμένης κρίσης . Αυτή η κρίση αποτελεί ένα γεγονός σταθμό που σηματοδοτεί πολλές εξελίξεις στην πλοκή του έργου.
Όλα αυτά τα εμπόδια δεν μπόρεσε να τα ξεπεράσει. Το κεντρικό πρόσωπο του έργου βλέπει την ζωή του να χάνει την ισορροπία της, χάνει το σπίτι, την οικογένεια και την επιχείρηση του. Είναι πλέον ανέστιος, ζει σε μια πόλη όπου κανένας δεν φροντίζει και δεν νοιάζεται για τους άστεγους και τους μετανάστες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολύ επικίνδυνες συνθήκες επιβίωσης. Με αυτό τον τρόπο γινόμαστε μάρτυρες μιας μετάβασης από μια περίοδο σε μια άλλη πολύ διαφορετική περίοδο για την ζωή του Ξενοφώντα Κάπα. Παρ΄ όλα αυτά παρατηρούμε και την ανθρώπινη πτυχή του ζητήματος αυτού κυρίως από την αλληλεγγύη που έχουν κάποιοι άστεγοι μεταξύ τους.
Οι ήρωες βιώνουν τα ισχυρά συναισθήματα, της απόγνωσης, της απώλειας, του κενού, νιώθουν πως γκρεμίζεται ο κόσμος τους, ένας κόσμος που οικοδομούσαν χρόνια, πρέπει όμως να προσαρμοστούν στις συνθήκες που ορίζουν τα νέα δεδομένα στην ζωή τους. Τελικά πως οι ήρωες του έργου θα αντιμετωπίσουν αυτά τα εμπόδια, τι αντίκτυπο θα έχουν στην υπόλοιπη ζωή τους;
“Το πρόβλημα του άστεγου είναι ο χρόνος. Δεν περνά. Όπως είσαι ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, κοιτάς τα παπούτσια των περαστικών.”
“Κάποια μάτια έλαμπαν φευγαλέα στο σκοτάδι. Του φάνηκε ότι άκουσε βήματα. Ήταν επικίνδυνο να γυρίζει νύχτα και μόνος σε αυτά τα μέρη. Μικρές σταγονίτσες άρχισαν να σχηματίζονται στις παλάμες του. Σκούπισε το μέτωπο με το μανίκι. Είχε λαχανιάσει. Μια ριπή αέρα τον έκανε να σταματήσει. Πήρε βαθιά αναπνοή και κοίταξε στο βάθος του δρόμου.”
Σχόλιο αρθρογράφου: Ευτυχώς ή Δυστυχώς η ιστορία έχει την μανία να επαναλαμβάνεται με τέτοιο κυνικό τρόπο.
Βρισκόμαστε στην νεοσύστατη Ελλάδα και το ημερολόγιο γράφει 29 Ιουλίου 1974, όταν στην εφημερίδα «Καιροί» δημοσιεύεται ένα ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο «Τις πταίει;». Σε αυτό το άρθρο ο νεαρός πολιτικός αναλυτής στηλιτεύει την ανικανότητα του βαυαρικού παλατιού να βγάλει την Ελλάδα από την οικονομική κρίση και από τις πελατειακές σχέσεις και του διάσημου ρουσφετιού. Όπως μας διδάσκει αρκετά καλά η σχολική ιστορία, η Ελλάδα ακόμα πριν λήξει η απελευθερωτική επανάσταση του 1821 είχε αρχίσει να δανείζεται. Για την ακρίβεια, η τελική έκβαση του αγώνα έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την απόφαση των δανειστών να αποπληρωθούν τα δάνεια τους από το επανεμφανιζόμενο Ελληνικό έθνος, πάρα με την πραγματική βούληση τους να υποστηρίξουν τον δίκαιο αγώνα των Γκρεκών να αποτινάξουν το ζυγό τους. Έτσι η εθνική απελευθέρωση της Ελλάδος δεν συνδυάστηκε ποτέ και με την οικονομικής της.
Άρθρο-Αιχμή του Χαρίλαου Τρικούπη που προτείνει την Αρχή της Δεδηλωμένης.
Και τώρα που στήσαμε το σκηνικό του παραμυθιού μας, ας συνεχίσουμε με την διήγηση μας. Ο αρθρογράφος του «Τις πταίει;» στο κείμενο του προσδιορίζει ως μεγαλύτερο σφάλμα στην δημοκρατική διακυβέρνηση στην χώρας την αρχή του κηπουρού. Έτσι αποκαλούσαν οι ιστορικοί το αποκλειστικό δικαίωμα του βασιλέα να διορίζει όποιον ήθελε ως πρωθυπουργό της κυβερνήσεως, ακόμη και τον κηπουρό του παλατιού. Ο γενναίος αυτός άνδρας προτείνει την εφαρμογή του περίφημου Αγγλικού συστήματος.
«Ας αφεθή να λειτουργήσει το πολίτευμα εν τη βεβαιότητι ότι εκ της πλειοψηφίας της Βουλής μορφώνεται η κυβέρνησις και ταχέως θα ίδωμεν την Βουλήν συντασσομένην εις δύο κόμματα. »
Έτσι ο νεαρός φίλος μας, Χαρίλαος Τρικούπης, προτείνει στην Ελλάδα την περίφημη αρχή της δεδηλωμένης, δηλαδή ο αρχηγός της κυβερνήσεως να έχει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της βουλής. Εγκαινίασε όμως ταυτόχρονα και τον αγαπημένο μας δικομματισμό.
Τι κέρδισε ο Χαρίλαος με αυτό του άρθρο;
Τρεις μέρες φυλάκιση
Τεράστια δημοσιότητα, τόση που στις επόμενες εκλογές, ο πολιτικός σχηματισμός του κατακτά την πλειοψηφία της Βουλής και επιβάλλει την αρχή της δεδηλωμένης στο νεοσυσταθέν Ελληνικό Κράτος.
Η ελληνική οικονομία ως συνήθως είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όμως, ο Τρικούπης ονειρεύεται μια Ελλάδα σύγχρονη και για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα πρέπει να πραγματοποιήσει όλα αυτά τα διάσημα δημοσιά έργα, όπως την ίδρυση ταχυδρομείου, του οργανισμού για την αποξήρανση της Κωπαΐδας (γνωστός μας από το πρώτο Μνημόνιο, μιας και υπάρχει ακόμη για άλλους λόγους) και την περίφημη διάνοιξη της διώρυγας στον Ισθμό της Κορίνθου και προφανώς αγορά όπλων. Ίδρυσε την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και κατασκεύασε το σημερινό σιδηροδρομικό δίκτυο μέχρι και την Θεσσαλία.
Ο δικομματισμός αρχίζει στην Ελλάδα
Έτσι αναγκάζεται να αυξήσει την φορολογία και να δανειστεί αδρά από τις αγορές. Η λογική του Τρικούπη ήταν η εξής: «Πλέον ανταγωνιζόμαστε τα ελευθέρα κράτη, αρά πρέπει να αλλάξουμε» . (σημ. Ξέρω σας θυμίζει κάτι «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Γεώργιος Ανδρέας Παπανδρέου). Και μαζί με τον εκσυγχρονιστή Τρικούπη που θεωρεί το δανεισμό μέσο ανάπτυξης για την κατασκευή έργων μεγάλης υποδομής, έχουμε στην δικομματική αντιπολίτευση τον λαϊκιστή Δηλιγιάννη. Ο Δηλιγιάννης ως αντιπολίτευση διαλαλεί ότι η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να δανείζεται και να περιοριστεί στην εσωτερική αγροτική της παραγωγή. Από την άλλη ως κυβέρνηση, δηλώνει ότι «Εθνικό είναι ότι αρέσει στο λαό» και το αμίμητο «Αν είναι να ανέβει η τιμή στην ρετσίνα, στο κοκκινέλι και στο τσιγάρο, ας χαθούν τα δημοσιά έργα, οι εξοπλισμοί, ε ας πτωχεύσει και το κράτος». Σταματάει τους φόρους και απλά δανείζεται. (Θα σας αφήσω να τον ταυτίσετε με όποιον εσείς επιθυμείτε.)
Ο Νέος Αριστοφάνης υπήρξε γελοιογραφικό περιοδικό που μέσω των σκίτσων του μετέφερε την πραγματικότητα στον αναλφάβητο Ελληνικό Λαό. Εδώ ο Τρικούπης σέρνει το Λαό-Γαίδαρο και προσπαθεί να κουβαλήσει τους δυσβάσταχτους φόρους καθώς ο Δηλιγιάννης ζει μέσα στην ευμάρεια του.
Καθώς ο Τρικούπης, ο Δηλιγιάννης και ο Ράλλης εναλλάσσονται σαν τα πουκάμισα στην εξουσία, το ¼ του Ελληνικού λαού είναι δημόσιου υπάλληλοι και το κράτος πρέπει να ταΐσει δύο γιγαντιαίους κομματικούς στρατούς + ερασιτέχνες νοθευτές για να αυξήσουν τα αποτελέσματα τους στην κάλπη. Ο Τρικούπης για να εξυγιάνει το δημόσιο επιβάλλει τον πρώτο «ΑΣΕΠ», αλλά προκαλεί το μένος του εκλογικού σώματος χάνει τις εκλογές και ο Δηλιγιάννης διορίζει 18000 ακολούθους τους και αρκετούς ακόμα. Ο Τρικούπης αναλαμβάνει την εξουσία ξανά και το 1880, λαμβάνει εκτατά μέτρα , η αντίστοιχη φορολογική κλίμακα του ΦΠΑ φαίνεται ότι από 18% ανήλθε στο 29%. Ο λαός αναστενάζει αλλά η κυβέρνηση έχει πρωτογενές πλεόνασμα 43 εκατομμύρια δραχμές. Που μπήκαν οι πρώτοι φόροι; Στα καυσόξυλα θέρμανσης και στο ούζο. (Για εκείνη την εποχή φόρος καυσίμων και ποτών είχε την τιμητική του.)
Ώσπου αρχίζουν και οι πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον των οικονομικών μέτρων. Και επειδή τα χημικά δεν υπήρχανε για να σπάσουμε τις διαδηλώσεις, ο Μπαϊρακτάρης και η παρέα του, που δεν ήταν σουβλατζίδικο στο Μοναστηράκι αλλά αστυνομικοί του Τρικούπη ανακαλύπτουν τις «Αντλίες Νερού». Οι αγανακτισμένοι στην πλατεία Κλαυθμώνος δέχονται τα πρώτα μετρά καταστολής και ο Τρικούπης προσπαθεί να μαζέψει την ελεύθερη δημοσιογραφία, που ο ίδιος είχε προσφέρει απλόχερα ως δείγμα εκδημοκρατισμού της χώρα. Πριν συνεχίσουμε όμως, να πούμε ότι ήμασταν και οι πρώτοι παγκοσμίως που διαλύσαμε διαδήλωση με χημικό τρόπο.
Η φράση της εποχής: «Ή υπούργημα μου δίνεις η εφημερίδα βγάζω»
Το μόνο πράγμα το οποίο αυξανόταν εκείνη την περίοδο ήταν οι εφημερίδες. Στόχος των δανειστών ήταν ξεκάθαρος. Επιθυμούσαν να επέλθει τέτοια κρίση στην χωρά ώστε να μπορέσουν να απαιτήσουν να αναλάβουν τα οικονομικά της και να εισπράττουν απευθείας από την γενική κυβέρνηση την αποπληρωμή των χρεών τους. Συνεπώς, αποφάσισαν να εξαγοράζουν δημοσιογράφους και μάλιστα εκείνη την περίοδο λόγω της τριεθνούς επιτροπείας, υπήρχαν δημοσιογράφοι που λαδώνονταν σε λίρες , άλλοι σε φράγκο και άλλοι σε ρούβλια.
Πως ξεκινάει όμως η χώρα να αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα δάνεια της;
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν η Γαλλία λύνει το πρόβλημα της φυλλοξήρας. Η Γαλλία ως χωρά παραγωγής κρασιού και άλλων συναφών προϊόντων, είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας σταφίδας και άλλων καρπών σταφυλιού. Η σχεδόν αποκλειστικά Πελοποννησιακή Ελλάδα εξάγαγε το 1/3 της παραγωγής της στην Γαλλία. Για την τότε Ελλάδα όμως, η Κορινθιακή σταφίδα ήταν η ναυαρχίδα της οικονομίας. Η επιστήμη όμως προχωρά, η φυλλοξήρα τερματίζεται. Η Ελλάδα αποτυγχάνει να κινηθεί σε νέες αγορές. Η Γαλλία λανσάρει για πρώτη φορά το προϊόν προστατευόμενη ονομασία προέλευσης(Π.ΠΟΠ). Απαγορεύει τις εισαγωγές και το ελληνικό δημόσιο χάνει γιγαντιαία ποσότητα στην φορολογία εμπορικών συναλλαγών. Και έτσι δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε τα χρεολυσία.
Τα μεγάλα δημόσια έργα αργούσαν να προσφέρουν την σταθερή ανάπτυξη και ο Τρικούπης χρειάζεται πάλι δάνειο για να εξυπηρετήσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές –ότι και ο Γεώργιος Ανδρέας Παπανδρέου στο 1ο Μνημόνιο-
Γιατί όμως δανείζουν οι ξένοι ενώ ξέρουν ότι η οικονομία είναι τρύπια;
Η Ελλάδα υπήρξε για το Παρίσι και το Λονδίνο ο καλύτερος πελάτης. Δανειζόταν μικρά ποσά πολύ συχνά και με υπέρογκο ληστρικά επιτόκιο. Σε 15 χρόνια έλαβε 9 –τα 8 εξ αυτών τα σύναψε ο Τρικούπης- δάνεια συνολικά 640 εκατομμυρίων γαλλικά φράγκα με λιγότερα 450 να φτάνουν στην κυβέρνηση, αφού τα υπόλοιπα τα κέρδιζαν οι μεσάζοντες και οι τόκοι των προηγούμενων χρεών. Ο Τρικούπης για να κατασκευάσει τα μεγάλα έργα του 10πλασίασε το χρέος από 60 σε 600 εκατομμύρια εξωτερικό χρέος και 100 εκατομμύρια εσωτερικές οφειλές.
Τα goldenboys της Καθαρεύουσας: «Οι χρυσοκάνθαροι.»
Ο Ανδρέας Συγγρός ασελγεί στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες τραπεζίτες αποκτούσαν τότε παρατσούκλι. Για όσους δεν γνωρίζουν το έντομο, Χρυσοκάνθαρος ονομάζεται ένα είδος χρυσό-πράσινης κατσαρίδας. Οι χρυσοκάνθαροι ήταν Έλληνες ομογενείς, που αποτέλεσαν τους πρωταγωνιστές της Ίδρυσης του Χρηματιστηρίου Αθηνών (1876) και απέκτησαν το χαρακτηρισμό χρυσό παράσιτο για δύο λόγους: α) Για την άσωτη ζωή που ζούσαν στην φτωχή κοινωνία των Αθηνών και β) Για την κερδοσκοπική-παρασιτική διαμεσολάβηση/βοήθεια που προσέφεραν στο Ελληνικό Κράτος για την σύναψη και πώληση ομολόγων. – Σε πλήρη αντιστοιχία με την GoldmanSachs και τα δικά της χρυσά παιδιά.-Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ανδρέας Συγγρός. Εκτός από μεγάλος ευεργέτης της χώρας κατά την διάρκεια της ζωής του υπήρξε και τεράστιος κερδοσκόπος. Βοήθησε με το αζημίωτο τις τράπεζες του Λονδίνου και των Παρισίων να συνάψουν δάνεια με γιγαντιαίο επιτόκιο. Παρ’ αυτά ο Συγγρός πέθανε άκληρος και μας άφησε πίσω ολόκληρη την περιουσία του.
Και επειδή η ιστορία κάνει εξαιρετικά κυνικούς κύκλους πριν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, έχει προβεί σε πτώχευση μια επενδυτική τράπεζα της Αγγλίας με έδρα με επενδύσεις πέρα από τον Ατλαντικό και χρεοκοπεί η πολύ-αγαπημένη μας Αργεντινή.
Ο Δηλιγιάννης κάνει το τελευταίο βήμα προς τον όλεθρο, επαναδανειζόμενος.
Το Μάϊο του 1890 η κυβέρνηση Δεληγιάννη συνήψε προσωρινό δάνειο 6.500.000 χρυσών φράγκων, προκειμένου να καταβληθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στους τραπεζίτες του Λονδίνου. Ο Δηλιγιάννης επιμένει στα δάνεια με ακόμα δυσμενέστερους όρους, αλλά οι ξένοι κεφαλαιούχοι- ακολουθώντας αγγλικές υποδείξεις- αρνούνται. Αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών ώστε με κάθε τρόπο να αποφύγει τη χρεωκοπία. Και κάπου εκεί η ιστορία μας ειρωνεύεται.
Ο Δηλιγιάννης – ακριβώς όπως ο Γ.Α. Παπανδρέου- συγκαλεί τη Βουλή, ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης, την οποία κι έλαβε. Αλλά, ο βασιλιάς, πιεσμένος από τους ξένους και εγχώριους κεφαλαιοκράτες, κατάργησε την κυβέρνηση και κάλεσε, το Φεβρουάριο του 1892 στα ανάκτορα, τον Κ. Κωσταντόπουλο, -ο Λουκάς Παπαδήμος της εποχής μας- Οι κερδοσκοπικοί κύκλοι μας εκμεταλλεύονται αλλά η Βουλή διαλύεται και στις 3 Μάϊου, ο Τρικούπης κερδίζει τις εκλογές.
Ο Τρικούπης επιστρέφει για μια τελευταία φορά. πριν το χάος.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης μιλώντας τον Οκτώβριο του 1892 στη Βουλή, όταν συζητούνταν ο προϋπολογισμός του 1893, προέβη σε μια σημαντική ομολογία, καταδικάζοντας ως ολέθρια την πολιτική του εξωτερικού δανεισμού προς κάλυψη των Ελλειμμάτων του Προϋπολογισμού. Και κάπου εδώ ξεκινάει η πολιτική της λιτότητας. Θέτει δίδακτρα σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια και φορολογεί ακόμα και το σφάξιμο της κότας.
Πάμε στα CDS-ασφάλιστρα κινδύνου της εποχής
Οι πλούσιοι Έλληνες του εξωτερικού σε συνεργασία με το Λονδίνο και το Παρίσι αρχίζουν και κερδοσκοπούν και αρχίσουν να πουλούν τα ελληνικά ομόλογα, να τα επαναγοράζουν σε χαμηλότερη τιμή και στην συνέχεια να τα πουλούν για ακόμα μια φορά σε εξευτελιστική τιμή καταστρέφοντας την αξιοπιστία των ελληνικών αξιών ώσπου το Δεκέμβριο του 1892 το Χρηματιστήριο Αθηνών καταρρέει.
Μπροστά στον κίνδυνο να εκμηδενιστούν τα ελληνικά χρεόγραφα, οι Άγγλοι τραπεζίτες το Φεβρουάριο του 1893 καταλαβαίνουν ότι πρέπει η χώρα να μην καταρρεύσει για να πάρουν πίσω τα χρήματα τους (Ακριβώς όπως σώσαμε τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες με τα πρώτα δύο Μνημόνια.). Έτσι δέχτηκαν να παραχωρήσουν δάνειο 3.500.000 στερλινών.
Ενώ η σύμβαση ήταν έτοιμη να υπογραφεί, η αντιπολίτευση Δηλιγιάννη που προηγουμένως ήταν έτοιμη ως κυβέρνηση να υπογράψει την ίδια και χειρότερη συμφωνία αποκάλυψε, ότι η συμφωνία περιείχε ταπεινωτικούς όρους και εξευτελιστικούς για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Για αυτό τον λόγο, δεν επρόκειτο να προσκομισθεί προς κύρωση ενώπιον της Βουλής, αλλά θα μέσω ενός απλού βασιλικού διατάγματος (σημ. Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος και ο Αντώνης και σχεδόν το ίδιο και ο Αλέξης, παρακάμπτοντας τη Βουλή!) Όμως, την μεγάλη μπάλα θα την παίξει το παλάτι. Ο βασιλέας Γεώργιος επί μια βδομάδα κρατά στο γραφείο του την σύμβαση. Πουλά όλα τα ομόλογα που είχε στο όνομα του στην δευτερογενή αγορά ομολόγων της εποχής. Κερδοσκοπεί και βγάζοντας λεφτά ρίχνει την αξία τους.(σημ. Ξέρω και αυτό σας θυμίζει μια θεωρία συνωμοσίας των ημερών μας) Τελικώς, ο αντι-Τρικουπικός βασιλιάς αρνήθηκε να προβεί στην κύρωση της σύμβασης με διάταγμα κι έτσι ο Τρικούπης υπέβαλε τον Απρίλη του 1893 την παραίτησή του.
Η φιλο-Τρικουπική Ακρόπολη γράφει:
«Αφού δεν μπορέσαν να καταστρέψουν έναν άνδρα, προτίμησαν να καταστρέψει ενα έθνος ολόκληρο.»
Ο Ράλλης τελικώς αναλαμβάνει την κυβέρνηση με την ευλογία του παλατιού και συνάπτει ένα από τα τραγικότερα δάνεια της νέας ελληνικής ιστορίας. Το ομόλογο ανέφερε 4 εκατομμύρια λίρες = 100 εκατομμύρια δραχμές αλλά τελικά λαμβάνουμε μόνο 9 εκατομμύρια δραχμών καταβάλλοντας μάλιστα και προμήθεια 2.500.000 δρχ. Μόλις αναγγέλθηκε η συμφωνία, τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια καταρρέουν. Η Ελλάδα φερόταν πλέον στο βάραθρο, ο λαός γόγγυζε και ο ευρωπαϊκός τύπος περιέλθουμε με ύβρεις τη χώρα. (σημ. Ξέρω και αυτό σας θυμίζει κάτι.)
Το τραγικό ήταν ότι όταν ο Τρικούπης απογοητευμένος είπε επιγραμματικά μες την Βουλή «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν!», ο βασιλέας διαμαρτύρεται μαζί με το πεινασμένο λαό στο σύνταγμα. Η συνέχεια είναι γνωστή γνωστή:
Ο Τρικούπης αποχωρεί στην Γαλλία όπου πεθαίνει φτωχός και ατιμασμένος.
Η Ελλάδα χρεοκοπεί.
Ο Δηλιγιάννης αναλαμβάνει τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες.
Οδηγεί την χώρα στο πόλεμο του 1897 όπου η Ελλάδα χάνει και αναγκάζεται να πληρώσει 94 εκατομμύρια χρυσά φράγκα πολεμική αποζημίωση.
Σχόλιο αρθρογράφου: Ξέρετε, η αρθρογραφία είναι άτιμο επάγγελμα, θα έλεγα εξαιρετικά πονηρό. Συνήθως ο αρθρογράφος στην σκακιέρα που λέγεται πειθώ διαλέγει να στήσει αθόρυβα τις προτάσεις πιόνια του ώστε να φέρει τον αναγνώστη σε ματ και σε μια ειλικρινή παραδοχή πως ότι διάβασε δεν μπορεί παρά να είναι η στοιχειοθετημένη αλήθεια. Ομολογώ όμως ότι αυτή την φορά, η ιστορία φέρεται με τέτοια κυνική επανάληψη που δεν άντεξα παρά να την σατιρίσω με αυτόν τον τρόπο στην κυκλικότητα της.
Η ταινία «The Black Swan», αφορά στην ιστορία μιας αφοσιωμένης μπαλαρίνας της Νίνα (Νάταλι Πόρτμαν) που θα διεκδικήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του Τσαϊκόφσκι « Η Λίμνη των Κύκνων».
Η Νίνα ταυτίζεται με το λευκό κύκνο ενώ στην ανταγωνίστρια της, Λίλι ταιριάζει απόλυτα ο Μαύρος Κύκνος.Όταν η Νίνα κερδίζει το ρόλο καλείται συγχρόνως να ανακαλύψει την σκοτεινή πλευρά του εαυτού της τέλος να μετουσιωθεί η ίδια στον μαύρο κύκνο . Σε αυτή τη μεταμόρφωση έγκειται και το συγκρουσιακό σημείο της ταινίας και μάλιστα καταξίωσε τη Νάταλι Πόρτμαν με Oscar.
Ο μύθος, όπως θα χαρακτηρίζαμε το εννοιολογικό υπόβαθρο, την κρυμμένη αλήθεια με όρους κινηματογραφικού σεναρίου αφορά στην πορεία προς την ωριμότητα και την στερεοτυπική παρερμήνευση της τελειότητας με την ωριμότητα. Υπάρχουν φυσικά πολλοί συμβιβασμοί και άλλες έννοιες που παρεισφρύουν αλλά κατά βάση αυτό που κυριαρχεί είναι η έλλειψη και συνακόλουθα η ανάγκη της ηρωίδας να ωριμάσει , να «ενηλικιωθεί».
Κυρίαρχη είναι η εμμονική προσκόλληση της Νίνα στην ιδέα της τελειότητας. Αυτή η εμμονή σε συνάρτηση με την καταπίεση στην οποία έχει κυρίως αυθυποβληθεί λόγω της τελειομανίας της, αλλά σε αυτό συνετέλεσε και η υπερπροστατευτική μητέρα της, την αποπροσανατολίζει. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί κοινωνικά, να ωριμάσει σαν άτομο, γιατί είναι δέσμια μιας στρεβλής τέλειας μανιέρας, νόρμας.Ο μύθος διαφαίνεται μέσω της προσπάθειας της Νίνα να ενσαρκώσει το Μαύρο Κύκνο. Η έννοια της ωριμότητας εντείνεται μέσα από συμβολισμούς, καθρέπτες, πληγές. Και έρχεται τελικά στη λύση όταν η Νίνα μεταμορφώνεται, ωριμάζει απότομα σαν να έχει μια ξαφνική επιφάνεια αντιλαμβάνεται ότι η ίδια υπήρξε η μοναδική εχθρός της. Παρόλο που δεν μπορεί να διαχειριστεί την ξαφνική μετάβαση, μέσω αυτής φτάνει στην κάθαρση. Στο θάνατο βρίσκει την ελευθερία.
Μερικές φορές καλούμαστε να κρίνουμε με βάση το «ιδεώδες», να προσαρμοστούμε σε κάποιο ιδεατό φαίνεσθαι. Η τελειότητα όμως δεν είναι κάτι απτό. Η ίδια η ετυμολογία της λέξης δηλώνει ότι ενέχει το τέλος. Κι όσο βρισκόμαστε στον κυκεώνα της ζωής δεν υπάρχει τέλος. Μπορούμε πάντοτε να εξελίσσουμε το όνειρο και τις δυνατότητές μας. Μπορούμε επιτρέποντας στον εαυτό μας, να βιώσουμε τη σκοτεινή μας πλευρά, να ωριμάσουμε. Και έτσι παλεύουμε να κατακτήσουμε την πληρότητα στη ζωή, την ισορροπία ανάμεσα στο «Λευκό» και το «Μαύρο» κύκνο.
Πόσες φορές σκεφτήκατε να σπάσετε το πληκτρολόγιο του υπολογιστή σας, εξαιτίας ενός εκνευριστικού παιχνιδιού του οποίου τις πίστες δεν μπορούσατε να περάσετε; Το beasty-press σας παρουσιάζει 7 ακόμα από αυτά τα παιχνίδια!
1. Flappy bird – Σε αυτό το παιχνίδι πρέπει να βοηθήσεις το flappy bird να πετάξει ανάμεσα σε τεράστιους πράσινους σωλήνες. Κάθε φορά που πέφτεις στο έδαφος είτε σε έναν από αυτούς τους σωλήνες ξεκινάς από την αρχή!
2. Cat Mario – Όπως λέει και ο τίτλος, αυτό το παιχνίδι κινείται σε παρόμοιους ρυθμούς με το παιχνίδι Super Mario, μόνο που ο πρωταγωνιστής είναι μία γάτα, ενώ το παιχνίδι εγγυάται πολύ περισσότερο rage και απελπισία!
3. The Impossible Game – Αποστολή σου είναι να οδηγήσεις στον τερματισμό έναν κύβο, περνώντας πίστες που περιέχουν εμπόδια όπως καρφιά και λάκκους. Όσο απλό και να ακούγεται, εγγυάται πως θα σου σπάσει τα νεύρα.
4. Hardest Game Ever 2 – Το όνομα τα λέει όλα. Τρελές δοκιμασίες για άτομα με φοβερά μεγάλη υπομονή και επιμονή.
5. Dumb ways to die – Βοήθησε τα ανθρωπάκια να επιβιώσουν σε κάθε πίστα από έναν “χαζό” θάνατο. Κάθε φορά ο χρόνος σε κάθε πίστα θα είναι και λιγότερος ενώ η ταχύτητα που απαιτείται για να νικήσεις μεγαλύτερη.
6. League of legends – Πολύ κλασσικό, ίσως και το πιο διάσημο παιχνίδι αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Μετά από το season 3 όμως οι αριθμοί των παιχτών του LOL ανέβηκαν και μαζί με αυτούς έπεσε και δραματικά ο μέσος όρος ηλικίας τους, μετατρέποντας το στο απόλυτο rage game. Λίγο πολύ όλοι θελήσαμε να σπάσουμε την οθόνη του Η/Υ μας εξαιτίας κάποιου συμπαίκτη μας!
7. The Narrator is a DICK! – Ένα παιχνίδι τύπου Super Mario με μία βασική διαφορά. Περιέχει τη φωνή ενός αφηγητή που σε κατευθύνει κατά την διάρκεια όλου του παιχνιδιού. Τι γίνεται όμως όταν ο αφηγητής αυτός δεν είναι με το μέρος σου, αλλά προσπαθεί να σε μπερδέψει; Όλα αυτά σε αυτό το παιχνίδι νεύρων που θα σου μείνει αξέχαστο.
Αυτά είναι ορισμένα από τα πιο σπαστικά video games! Αν ποτέ θελήσετε να τα δοκιμάσετε, σας ευχόμαστε γερά νεύρα και μεγάλη υπομονή.
Η εικόνα είναι από : https://www.flickr.com/photos/radjose/4460564381
Με αφορμή την επέτειο γέννησης του Άκη Πάνου, το beasty-press θυμάται τη ζωή και το έργο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη.
Άκης Πάνου. Ένα όνομα με τεράστια ιστορία. Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1933 στου Χαροκόπου και το πλήρες όνομά του, ήταν Αθανάσιος-Δημήτριος Πάνου. Ο πατέρας του, Στέφανος Πάνου, εργαζόταν ως διαχειριστής της βασιλικής φρουράς και η μητέρα του, Ελευθερία Σακελλαριάδη, ασχολούνταν με τα οικιακά. Η πολυμελής οικογένεια του αποτελούνταν από έξι άτομα και έμενε σε μια γειτονιά με πολλούς πρόσφυγες. Έτσι, ο τραγουδοποιός από μικρό παιδί έζησε μέσα στη μουσική, τους κεμετζέδες και τα τραγούδια των Ποντίων. Απέκτησε ακούσματα από τα ρεμπέτικα που ήταν διάχυτα παντού στην περιοχή, αλλά και από τον αδελφό της μητέρας του που έπαιζε κλασική κιθάρα. Μέσα στα δύσκολα χρόνια της κατοχής το επίπεδο των γραμματικών του γνώσεων περιορίστηκε στην ανάγνωση και τη γραφή. Μέχρι τα 20 χρόνια του, άλλαξε πολλές δουλειές για να βγάλει το ψωμί του. Πουλούσε στις γειτονιές τσιγάρα και κουλούρια, εργάσθηκε σε εργοστάσιο βερνικιών και αργότερα, δούλεψε ως βοηθός μηχανικού κι εργάτης λιθογραφείου, ενώ παράλληλα μυήθηκε από το μεγαλύτερο αδελφό του και τον φίλο του Λευτέρη Ευσταθιάδη στον κόσμο της μουσικής και των οργάνων.
Στα 13 του βρέθηκε να παίζει και να τραγουδά τα Σαββατοκύριακα πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο», κάνοντας την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στην ταβέρνα του Σιλιβάνη στο Κουκάκι, με αμοιβή το όποιο φιλοδώρημα των πελατών και ένα πιάτο φαγητό. Στα 17 του το έσκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την εφ’ όρου ζωής πιστότατη Δήμητρα, που παρόλα αυτά χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του. Ο πατέρας του δεν ενέκρινε την ανάμειξη του με το ρεμπέτικο τραγούδι, καθώς θεωρούσε πως ο χώρος ήταν γεμάτος από αλήτες. Ωστόσο, ο Άκης Πάνου δήλωνε «εθελοντής αλήτης».
Σε στούντιο ηχογράφησης πρωτομπήκε το 1950, παίζοντας μπαγλαμά. Οκτώ χρόνια αργότερα κατέβηκε από το πάλκο και άρχισε το έργο του ως συνθέτης. Το πρώτο του τραγούδι στη δισκογραφία ήταν «Το παιδί που απόψε πίνει», σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη, με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και τα χρόνια που ακολούθησαν δεν χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του. Το 1967 ηχογραφείται το τραγούδι του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Χαρούλα Λαμπράκη. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε για μόλις 15 ημέρες, καθώς «κόπηκε» από τη λογοκρισία της Χούντας. Τρία χρόνια αργότερα, η Βίκυ Μοσχολιού ερμηνεύει το ίδιο τραγούδι με «πολιτικά ορθούς» στίχους και σηματοδοτεί την αφετηρία για την πιο δημιουργική δεκαετία στην καριέρα του Άκη Πάνου. Έκτοτε, οι επιτυχίες είναι αλλεπάλληλες, µε τους Γρηγόρη Μπιθικώτση, Στράτο Διονυσίου, Μιχάλη Μενιδιάτη, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Βίκυ Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Δημήτρη Μητροπάνο, Τόλη Βοσκόπουλο κ.ά. να ερμηνεύουν τραγούδια του, κυρίως ερωτικά.
Το 1973 κάνει την πρώτη του υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με το Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και το ομότιτλο τραγούδι «Η ζωή μου όλη» γράφει ιστορία. Ο ίδιος θα δηλώσει αργότερα για το Στέλιο Καζαντζίδη: «Ακόμη κι αν βάλω όλους τους τραγουδιστές σε ένα τσουβάλι, μισό τσουβάλι Καζαντζίδη δε θα βγάλω». Τρία χρόνια αργότερα, συνεργάζεται με τον Μανώλη Μητσιά και ο «Τρελός» γίνεται ανεπανάληπτο σουξέ. Ο εμπορικότερος δίσκος του όμως, έρχεται το 1982, όταν με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα ηχογραφεί το «Θέλω να τα πω» και ξεσηκώνει την Ελλάδα. Το 1985 ο Άκης Πάνου θα κάνει κάτι μοναδικό για τα παγκόσμια δεδομένα. Θα κυκλοφορήσει ένα δισκάκι 45 στροφών με τον τίτλο “ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ 100% ΠΡΟΒΑ” και θα συμπεριλάβει σε αυτό δυο τραγούδια του, το «Πες μου Παππού» και το «Πριν, τώρα, πάντα» τα οποία ηχογράφησε και ερμήνευσε μόνος του, παίζοντας τη μουσική με όργανα που κατασκεύασε ο ίδιος. Ο μεγάλος δημιουργός Μανώλης Ρασούλης, θα υποστηρίξει πως το δισκάκι θα πρέπει να μοιράζεται στους τουρίστες δωρεάν ως δείγμα πολιτισμού.
Την αμέσως επόμενη χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» γίνεται μεγάλη επιτυχία, αλλά ο Άκης Πάνου διαμαρτύρεται πως πήρε πενταροδεκάρες. Έρχεται σε σύγκρουση με τις δισκογραφικές εταιρίες και τις κατηγορεί ότι εκμεταλλεύονται τους καλλιτέχνες γενικότερα, αλλά και τον ίδιο ειδικότερα. Έπειτα από πολλά επεισόδια, η συνεργασία τους διακόπτεται και το 1986 αποσύρεται με την οικογένειά του στην Ξάνθη.
Την 1η Αυγούστου 1997 ο Άκης Πάνου συγκλονίζει την κοινή γνώμη, όταν πυροβολεί και σκοτώνει στη Λεύκη Ξάνθης τον 30χρονο Σωτήρη Γιαλαμά, μην εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε με τη 19χρονη κόρη του Ελευθερία. Τον Μάρτιο του 1998 οδηγείται ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου Καβάλας. «Όλα έγιναν σε μια κακιά στιγμή. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου…» δηλώνει στην απολογία του. Στις 23 Μαρτίου 1998, ο Άκης Πάνου κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ούτε της πολιτισμικής προσφοράς, επειδή σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου «ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου», ούτε και του πρότερου έντιμου βίου, επειδή κατείχε παράνομα στο σπίτι του δύο όπλα και επειδή, χωρίς να έχει χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα, είχε εν γνώσει της δημιουργήσει οικογένεια με την Άννα Μπακιρτζή.
Μετά την καταδίκη του, οδηγήθηκε στις φυλακές Κομοτηνής και αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού. Στις 7 Απριλίου 1999 το Α’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά διέταξε πεντάμηνη αναστολή της ποινής του, λόγω προβλημάτων υγείας. Ακριβώς ένα χρόνο μετά, στις 7 Απριλίου 2000, άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 67 ετών, νικημένος από τον καρκίνο.
Δισκογράφησε περίπου 200 τραγούδια, ενώ πάνω από 800 έμειναν στο συρτάρι του, γιατί όπως ο ίδιος είχε πει: «Δεν τελειώνω τίποτα, όλα τα αφήνω μισά. Όταν τελειώνει κανείς τον στόχο του, τι άλλο έχει να κάνει; Γι’αυτό εγώ τον στόχο μου τον έχω βάλει τόσο μακριά που δε μου φτάνουν χίλιες ζωές για να τον φτάσω». Στις μεγάλες επιτυχίες του συγκαταλέγονται: «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Ρολόι-Κομπολόι», «Νά ‘χα το κουράγιο», «Στον σταθμό του Μονάχου», «Αχαριστία», «Tου Κόσμου το περίγελο», «Το θολωμένο μου μυαλό», «Είδα τα μάτια σου κλαμμένα», «Θα κλείσω τα μάτια», «Παράνομη αγάπη», «Ασφαλώς και δεν πρέπει», «Γιατί κακούργα πεθερά», «Και τί δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά ‘λεγα», «Ήταν ψεύτικα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Χαροκόπου», «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ’ ένα δωμά», «Γιατί καλέ γειτόνισσα», «Τρελός», «Παρόν», «Ήταν όλα ψεύτικα», «Πήρα απ’ το χέρι σου νερό», «Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός» κ.ά.
Ο Άκης Πάνου όπως είχε δηλώσει, θεωρούσε τον εαυτό του ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο στο χώρο του. Πάντα αληθινός και υπεύθυνος, με βαθιά αντίληψη του κόσμου που τον περιέβαλε, δεν δίσταζε να εκφράζει τις σκέψεις του, που μόνο διαχρονικά επίκαιρες μπορούν να χαρακτηριστούν. «Όταν η κοινωνία οργανώθηκε έβαλε το άτομο σε καλούπια και το ξεζούμισε, δηλαδή πέρασε στην έσχατη εκμετάλλευσή του. Εγώ βλέπω πως υπάρχει μια τάση να βρεί ξανά ο άνθρωπος το χαμένο του εαυτό, γιατί είναι τοποθετημένος μέσα σε ένα καζάνι και πολτοποιείται , ενώ ταυτόχρονα του αποδίδουν χίλιες προσβολές κάνοντας τον να τις δέχεται. Ενώ λοιπόν γίνεται αυτό, εμείς ακολουθούμε τον αντίθετο δρόμο και βάζουμε την Ελλάδα σε συνασπισμούς κρατών, ακολουθώντας τη λάθος πορεία. Κανείς όμως δεν τα έχει με την Ελλάδα, τα πράγματα είναι λίγο παρεξηγημένα, κάπου φταίμε εμείς, γιατί εμείς φτιάξαμε αυτή τη κοινωνία και το μόνο που κάνουμε είναι να μεταβιβάζουμε διαρκώς τις ευθύνες μας. Και είναι υποτιμητικό να λες πως σε παρέσυραν, οπότε σε μια χώρα με τόσους πνευματικούς ανθρώπους είναι ντροπή να υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο».
Χρησιμοποιούμε cookies για να εξασφαλίσουμε ότι σας παρέχουμε τη βέλτιστη εμπειρία της ιστοσελίδας μας. Συνεχίζοντας την πλοήγησή σας υποθέτουμε ότι αποδέχεστε τη χρήση τους.Συμφωνώ
Ώσπου αρχίζουν και οι πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον των οικονομικών μέτρων. Και επειδή τα χημικά δεν υπήρχανε για να σπάσουμε τις διαδηλώσεις, ο Μπαϊρακτάρης και η παρέα του, που δεν ήταν σουβλατζίδικο στο Μοναστηράκι αλλά αστυνομικοί του Τρικούπη ανακαλύπτουν τις «Αντλίες Νερού». Οι αγανακτισμένοι στην πλατεία Κλαυθμώνος δέχονται τα πρώτα μετρά καταστολής και ο Τρικούπης προσπαθεί να μαζέψει την ελεύθερη δημοσιογραφία, που ο ίδιος είχε προσφέρει απλόχερα ως δείγμα εκδημοκρατισμού της χώρα. Πριν συνεχίσουμε όμως, να πούμε ότι ήμασταν και οι πρώτοι παγκοσμίως που διαλύσαμε διαδήλωση με χημικό τρόπο.
