Λόγω μεγάλης προσέλευσης του κοινού, τα «Μαθήματα Κωμωδίας» του Θοδωρή Αθερίδη, συνεχίζουν στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Κολοσσαίον, έως την Κυριακή 28 Απριλίου.
Τα «Μαθήματα Κωμωδίας» είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία που διεισδύει στο χώρο της εκπαίδευσης των ηθοποιών που θέλουν να μάθουν πως να κάνουν κωμωδία.
Οι αυτοσχεδιασμοί και οι ασκήσεις τους καθώς και η διαμόρφωση των σχέσεων μεταξύ τους, είναι ο κύριος άξονας της αφήγησης μιας σημερινής ιστορίας, που οι ήρωές της αντιστέκονται με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας στο ζοφερό τοπίο των καιρών μας.
Απάντηση με γέλιο αντιπροτείνει ο συγγραφέας με το ένατο κατά σειρά θεατρικό του έργο, οχτώ χρόνια μετά το «Δόξα πατρή», εκφράζοντας την άποψη του πως «το να μάθεις να γελάς με αυτό που σε βασανίζει, σε οδηγεί στην λύση και στην κάθαρση».
Η “Λίστα του Σίντλερ“, το ιστορικό δράμα του 1993 σε σκηνοθεσία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, παραμένει μια εμβληματική κινηματογραφική απεικόνιση του Ολοκαυτώματος και των ηρωικών προσπαθειών του Όσκαρ Σίντλερ, ο οποίος έσωσε πάνω από χίλιους Εβραίους πρόσφυγες απασχολώντας τους στα εργοστάσιά του.
Παρά την ευρεία αποδοχή της ταινίας και την εκτεταμένη συζήτηση που έχει εμπνεύσει, υπάρχουν πολλά λιγότερο γνωστά γεγονότα που αποκαλύπτουν την πολυπλοκότητα της παραγωγής της και τις αληθινές ιστορίες πίσω από τους χαρακτήρες της. Εδώ, εμβαθύνουμε σε 10 πραγματικά γεγονότα σχετικά με τη “Λίστα του Σίντλερ” που ίσως να μην γνωρίζατε.
10 Πράγματικά γεγονότα που δεν γνωρίζατε για τη Λίστα του Σίντλερ
#1 Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό δεν βασίστηκε σε ένα μόνο άτομο
Μια από τις πιο στοιχειωμένες εικόνες από τη “Λίστα του Σίντλερ” είναι το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό, μια από τις μοναδικές πινελιές χρώματος σε μια κατά τα άλλα ασπρόμαυρη ταινία. Σε αντίθεση με πολλούς χαρακτήρες της ταινίας, αυτή δεν βασίζεται άμεσα σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο, αλλά είναι μάλλον ένας σύνθετος χαρακτήρας που προορίζεται να συμβολίσει την αθωότητα και την καταστροφή των Εβραίων θυμάτων. Αυτή η καλλιτεχνική επιλογή του Σπίλμπεργκ χρησίμευσε για να τονίσει τον καταστροφικό αντίκτυπο του Ολοκαυτώματος στις ατομικές ζωές.
#2 Η λίστα του Σίντλερ ήταν αρχικά μυθιστόρημα
Πριν η “Λίστα του Σίντλερ” γίνει ταινία, ήταν ένα μυθιστόρημα με τίτλο “Η Κιβωτός του Σίντλερ”, γραμμένο από τον Αυστραλό συγγραφέα Thomas Keneally. Το βιβλίο, το οποίο κέρδισε το βραβείο Booker το 1982, βασίστηκε στην αληθινή ιστορία του Όσκαρ Σίντλερ και της λίστας του που έσωσε τόσες ζωές. Η μετάβαση από τη σελίδα στην οθόνη περιελάμβανε σημαντική προσαρμογή και οι αφηγηματικές λεπτομέρειες του μυθιστορήματος μπήκαν προσεκτικά στο σενάριο του Σπίλμπεργκ, ώστε να διατηρηθεί η ιστορική ακρίβεια και το συναισθηματικό βάθος του.
#3 Ο Σπίλμπεργκ αρνήθηκε να επωφεληθεί από την ταινία
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αποφάσισε να μη δεχτεί χρήματα για τη “Λίστα του Σίντλερ“, θεωρώντας τα όποια έσοδα από την ταινία ως “λεφτά του αίματος”. Ο βαθύς αντίκτυπος της δημιουργίας της ταινίας τον οδήγησε στην ίδρυση του Ιδρύματος Shoah, το οποίο έχει ως στόχο να διατηρήσει τις μαρτυρίες των επιζώντων του Ολοκαυτώματος για να εκπαιδεύσει τις μελλοντικές γενιές σχετικά με τη φρίκη της γενοκτονίας και να προωθήσει την ενσυναίσθηση και την κατανόηση.
#4 Πραγματικοί επιζώντες τοποθέτησαν πέτρες στον τάφο του Σίντλερ στην ταινία
Σε έναν συγκινητικό φόρο τιμής στο τέλος της ταινίας “Η λίστα του Σίντλερ“, πραγματικοί επιζώντες που σώθηκαν από τον Όσκαρ Σίντλερ και οι απόγονοί τους τοποθετούν πέτρες στον τάφο του. Αυτή η σκηνή δεν ήταν σεναριακά σχεδιασμένη και ήταν μια γνήσια χειρονομία σεβασμού και μνήμης από εκείνους των οποίων οι ζωές επηρεάστηκαν από τη γενναιότητα και τη γενναιοδωρία του Σίντλερ.
#5 Η ταινία γυρίστηκε κοντά στις πραγματικές τοποθεσίες
Η “Λίστα του Σίντλερ” γυρίστηκε στην Κρακοβία της Πολωνίας, όχι μακριά από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Ο Σπίλμπεργκ επέλεξε να γυρίσει σε ασπρόμαυρο για να δώσει στην ταινία μια διαχρονική, ντοκιμαντερίστικη εμφάνιση. Η εγγύτητα σε πραγματικές ιστορικές τοποθεσίες προσέδωσε ένα επίπεδο αυθεντικότητας και βαρύτητας στην παραγωγή που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αλλού.
#6 Ο Σπίλμπεργκ χρησιμοποίησε κάμερες χειρός για να προσθέσει ρεαλισμό
Για να ενισχύσει την αίσθηση ντοκιμαντέρ της “Λίστας του Σίντλερ”, ο Σπίλμπεργκ χρησιμοποίησε κάμερες χειρός για πολλές από τις σκηνές. Αυτή η τεχνική προσέδωσε μια ωμή, άμεση ποιότητα στην ταινία, κάνοντας τα οδυνηρά γεγονότα στην οθόνη να φαίνονται ακόμα πιο αληθινά και άμεσα στο κοινό.
#7 Η ταινία οδήγησε στην ανακάλυψη περισσότερων επιζώντων του Σίντλερ
Μετά την κυκλοφορία της ταινίας “Η λίστα του Σίντλερ“, το ενδιαφέρον του κοινού για τον Όσκαρ Σίντλερ και τη λίστα του αυξήθηκε εκθετικά. Αυτό το κύμα ευαισθητοποίησης οδήγησε στον εντοπισμό επιπλέον επιζώντων που είχαν βοηθηθεί από τον Σίντλερ, αλλά δεν είχαν προηγουμένως καταγραφεί ως μέρος των προσπαθειών του.
#8 Ο Όσκαρ Σίντλερ ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος
Ενώ η ταινία “Η λίστα του Σίντλερ” παρουσιάζει τον Όσκαρ Σίντλερ ως ήρωα, είναι λιγότερο γνωστό το γεγονός ότι ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος. Ο πολύπλοκος χαρακτήρας και τα κίνητρά του αναδεικνύουν τις ηθικές ασάφειες που μπορεί να προκύψουν σε περιόδους πολέμου και γενοκτονίας, προσθέτοντας βάθος στις πράξεις του και στις επιλογές που έκανε.
#9 Τη μουσική της ταινίας συνέθεσε ο Τζον Γουίλιαμς
Ο John Williams, ο οποίος συνέθεσε τη μουσική για τη “Λίστα του Σίντλερ“, τη θεωρούσε την πιο προσωπική και απαιτητική δουλειά του. Το κύριο θέμα, που παίζεται από τον βιολιστή Itzhak Perlman, είναι συγκλονιστικό και έχει γίνει συνώνυμο της ταινίας. Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στη μετάδοση του συναισθηματικού και ιστορικού βάθους της ιστορίας.
#10 Ο Σπίλμπεργκ έφτιαξε την ταινία για να καταπολεμήσει την άρνηση του Ολοκαυτώματος
Ένα από τα βασικά κίνητρα πίσω από την απόφαση του Στίβεν Σπίλμπεργκ να γυρίσει τη “Λίστα του Σίντλερ” ήταν να καταπολεμήσει το αυξανόμενο κύμα άρνησης του Ολοκαυτώματος. Καταγράφοντας την αληθινή ιστορία του Όσκαρ Σίντλερ και των επιζώντων που έσωσε, ο Σπίλμπεργκ επεδίωξε να δώσει ένα ισχυρό αντίλογο στους αρνητές του Ολοκαυτώματος και να διασφαλίσει ότι οι φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος δεν θα ξεχαστούν.
Με λίγα λόγια
Η “Λίστα του Σίντλερ” όχι μόνο εκπαιδεύει, αλλά αποτελεί και μια οδυνηρή υπενθύμιση της ικανότητας των ανθρώπων τόσο για μεγάλο κακό όσο και για μεγάλο ηρωισμό. Τα γεγονότα πίσω από τη δημιουργία της ταινίας και οι ιστορίες των εμπλεκομένων προσθέτουν επίπεδα σημασίας στο μήνυμά της, καθιστώντας την ένα διαχρονικό έργο στη σφαίρα των ιστορικών δραμάτων.
Constantinos Carydis (* 1974 in Athen, Griechische Dirigent) leitet das Mahler Chamber Orchestra am 05. September 2010 in der Philharmonie Köln
Αρχιμουσικός με σημαντική διεθνή πορεία, προικισμένος σπάνιες μουσικές αρετές, ο Κωνσταντίνος Καρύδης [Constantinos Carydis] θα διευθύνει, το Σάββατο 20 Απριλίου στις 8:30 το βράδυ, την ChamberOrchestraofEurope (Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης), η οποία απαρτίζεται από επίλεκτους μουσικούς με αξιοζήλευτες συνεργασίες και πολυβραβευμένες ηχογραφήσεις, σε ένα πρόγραμμα υψηλών ερμηνευτικών αξιώσεων, καθοδηγώντας το κορυφαίο σύνολο σε ένα ταξίδι στον μουσικό χρόνο. Mε τη φημισμένη Ορχήστρα συμπράττει ο νεαρός βιρτουόζος πιανίστας JanLisiecki [Γιαν Λισέτσκι] που θα παίξει το Τέταρτο κοντσέρτο για πιάνο του LudwigvanBeethoven [Λούντβιχ βαν Μπετόβεν] καθώς και το Τρίτο από τα Είκοσι τέσσερα πρελούδια για πιάνο του DmitriShostakovich [Ντμίτρι Σοστακόβιτς]. Με τη μεγάλη συναυλία της Chamber Orchestra of Europe υπό τον Κωνσταντίνο Καρύδη ολοκληρώνεται το φετινό Φεστιβάλ της Άνοιξης που διοργανώνεται για τρίτη χρονιά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Εκτός από το Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 4 του Ludwig van Beethoven, το κοινό θα έχει ακόμη την ευκαιρία να απολαύσει και τη Συμφωνία αρ. 4 του μεγάλου γερμανού μουσουργού. Ιδιαίτερη θέση στο πρόγραμμα της βραδιάς κατέχει ο Dmitri Shostakovich, ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες του 20ού αιώνα. Στη συναυλία της Chamber Orchestra of Europe, θα ακουστούν όχι μόνο το Τρίτο του πρελούδιο για πιάνο από τον Jan Lisiecki, αλλά και τα Δύο κομμάτια για οκτέκτο εγχόρδων σε μεταγραφή για ορχήστρα εγχόρδων, καθώς και το Πρελούδιο στη μνήμη του Ντμίτρι Σοστακόβιτς για δύο βιολιά του AlfredSchnittke [Άλφρεντ Σνίτκε]. Tα σολιστικά μέρη για βιολί ερμηνεύουν τα μέλη της Ορχήστρας StevenCopes [Στήβεν Κόουπς] και LucyGould [Λούσυ Γκουλντ]. Στην ίδια συναυλία, η διακεκριμένη Ορχήστρα θα παρουσιάσει ακόμη το έργο Ύμνος: LargoCantabile του αμερικανού συνθέτη CharlesIves [Τσαρλς Άιβς], καθώς και έργα ελλήνων μουσουργών: το Adagio για ορχήστρα εγχόρδων από την καντάτα Οι Πέρσες του Περικλή Κούκου και τους Πέντε ελληνικούς χορούς, επίσης για ορχήστρα εγχόρδων, του Νίκου Σκαλκώτα.
Πιανίστας με εντυπωσιακή ερμηνευτική ωριμότητα και τεχνική,
ο 28χρονος JanLisiecki…
… περιγράφεται από τον αμερικανικό Τύπο ως ένας «μουσικός με ασυνήθιστη φινέτσα και φαντασία» (BostonGlobe), ο οποίος φημίζεται για τη «γνησιότητα, τη λυρικότητα και την ευφυία» του (TheNewYorkTimes) . Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, ο νεαρός καναδός καλλιτέχνης διαπρέπει στις μεγαλύτερες μουσικές αίθουσες του κόσμου δίνοντας πάνω από 100 συναυλίες κάθε χρόνο.
Ο Γιαν Λισέτσκι συνεργάζεται στενά με μαέστρους και ορχήστρες διεθνούς ακτινοβολίας. Αυτή τη σεζόν, κάνει το ντεμπούτο του στην Αίθουσα της Φιλαρμονικής του Βερολίνου και στο Κάρνεγκι Χολ. Εμφανίζεται επίσης στη Βιέννη και συμπράττει με τη Συμφωνική της Βαμβέργης υπό τον Μάνφρεντ Χόνεκ, ενώ τις δύο επόμενες σεζόν θα παρουσιάσει και τα πέντε κοντσέρτα για πιάνο του Προκόφιεφ.
Τον Ιούνιο, ολοκληρώνει ως Artist-in-Residence τη συνεργασία του με τις Φιλαρμονικές του Έλβα και της Κολωνίας. Με αφορμή τη λήξη της συνεργασίας του με τη Φιλαρμονική του Έλβα, πραγματοποίησε διεθνή περιοδεία με την Ορχήστρα σε περισσότερες από 50 πόλεις (Βιέννη, Σικάγο, Μιλάνο, Σεούλ, Σάο Πάολο κ.ά.).
Πρόσφατα, προσκλήθηκε να συμπράξει εκ νέου με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, την Ορχήστρα του Κλήβελαντ, τις Συμφωνικές της Βοστώνης και του Σικάγου, την Ορχήστρα του Παρισιού και τη Στάατσκαπελλε της Δρέσδης. Εμφανίζεται τακτικά σε σημαντικά θερινά φεστιβάλ της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής, ενώ έχει συμμετάσχει στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ και στα BBC Proms.
Έχει αποκλειστική δισκογραφική συνεργασία με την Deutsche Grammophon από 15 ετών. Έκτοτε έχει ηχογραφήσει 9 άλμπουμ, τα οποία έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία (JUNO, ECHO Klassik, Gramophone Critics’ Choice, Diapason d’or, Edison Klassiek).
Σε ηλικία 18 ετών, τιμήθηκε με το βραβείο Leonard Bernstein, ενώ υπήρξε ο νεαρότερος καλλιτέχνης που απέσπασε το βραβείο Gramophone Young Artist. Από το 2012 είναι Πρεσβευτής της UNICEF για τον Καναδά.
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος μαέστρος Κωνσταντίνος Καρύδης…
… εμφανίστηκε πρόσφατα στα BBCProms στο Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου με τη Γερμανική Φιλαρμονική Δωματίου της Βρέμης. Έδωσε ακόμη συναυλίες με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, την Κονσέρτχεμπαου του Άμστερνταμ, τις Φιλαρμονικές Ορχήστρες της Σκάλας και του Όσλο, ενώ διηύθυνε επίσης μια νέα παραγωγή του Ιδομενέα (Κρατική Όπερα της Βαυαρίας) στο Φεστιβάλ Όπερας του Μονάχου.
Την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο διευθύνει τις Συμφωνικές Ορχήστρες της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας και της Σουηδικής Ραδιοφωνίας, καθώς και την Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης. Επίσης, επιστρέφει στο πόντιουμ της Συμφωνικής WDR, της Συμφωνικής της Ραδιοφωνίας της Φρανκφούρτης, της Ορχήστρας Μοτσαρτέουμ του Σάλτσμπουργκ και της Συμφωνικής της Βιέννης.
Έχει συνεργαστεί με φημισμένα μουσικά σύνολα: Φιλαρμονικές Βιέννης, Βερολίνου, Έλβα, και Μονάχου, Συμφωνικές WDR Κολωνίας, Βερολίνου, Βαμβέργης και Μπέρμιγχαμ, Ορχήστρες του Κοντσέρτχαους του Βερολίνου, της Ακαδημίας της Αγίας Καικιλίας, Τόνχαλλε της Ζυρίχης, Ορχήστρα Δωματίου Μάλερ κ.ά.
Συνεργάζεται τακτικά με γνωστά λυρικά θέατρα διευθύνοντας έργα του οπερατικού ρεπερτορίου (Κρατική Όπερα Βαυαρίας, Όπερα Φρανκφούρτης, Κόβεντ Γκάρντεν, Κρατικές Όπερες Βιέννης και Βερολίνου, Εθνική Όπερα Άμστερνταμ, KomischeOper Βερολίνου, Όπερα Λυών). Επιπλέον, έχει συμμετάσχει στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, στο Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, στις Γιορτές Μουσικής της Δρέσδης, στα Φεστιβάλ Αθηνών και «Ενέσκου» (Βουκουρέστι) καθώς και στις Μουσικές Εβδομάδες της Ασκόνας.
Ο Κωνσταντίνος Καρύδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο και θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη διεύθυνση ορχήστρας στην Ανωτάτη Σχολή Μουσικής και Θεάτρου στο Μόναχο. Το 2011 τιμήθηκε με το βραβείο «Κάρλος Κλάιμπερ» της Εθνικής Όπερας της Βαυαρίας.
Η ChamberOrchestraofEurope–COE (Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης)…
… ιδρύθηκε το 1981 από νέους μουσικούς, μέλη της Ορχήστρας Νέων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Τα εξήντα περίπου μέλη της δραστηριοποιούνται παράλληλα ως εξάρχοντες καθώς και ως ερμηνευτές μουσικής δωματίου και καθηγητές μουσικής.
Η ταυτότητα της Ορχήστρας διαμορφώθηκε από συνεργασίες της με λαμπρούς μαέστρους και σολίστ. Ο Κλάουντιο Αμπάντο ήταν ο πιο σημαντικός μέντοράς της, και ο Νικολάους Αρνονκούρ άσκησε εξίσου σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση του ήχου της. Πλέον η Ορχήστρα συνεργάζεται στενά με τον Σερ Άντρας Σιφ και τον Γιαννίκ Νεζέ-Σεγκέν, και οι δύο επίτιμα μέλη της, στα χνάρια του Μπέρναρντ Χάιτινκ και του Νικολάους Αρνονκούρ.
Εμφανίζεται τακτικά σε διεθνή φεστιβάλ και αίθουσες συναυλιών. Σε συνεργασία με τη Διεθνή Ακαδημία Κρόνμπεργκ, έγινε, το 2022, το πρώτο σχήμα in residence στο Casals Forum, ενώ, επίσης από το 2022 είναι Ορχήστρα in-Residence στο Ανάκτορο Εστερχάζυ στο Άιζενσταντ.
Έχει ηχογραφήσει πάνω από 250 έργα κερδίζοντας πολλά βραβεία, μεταξύ άλλων, δύο Grammy και τρία Gramophone Record of the Year. To 2020, κυκλοφόρησε μια αρχειακή ηχογράφηση της Ορχήστρας υπό τον Αρνονκούρ με τις Συμφωνίες του Σούμπερτ (ICA Classics). Η συλλογή είχε τέτοια επιτυχία, που την ακολούθησε και δεύτερη, με αρχειακές ηχογραφήσεις έργων Χάυντν, Μότσαρτ, Μπετόβεν και Μπραμς, επίσης υπό τον Αρνονκούρ. Τον Ιανουάριο του 2022 κυκλοφόρησαν σε DVD και BluRay όλες οι συμφωνίες του Σιμπέλιους που είχε ερμηνεύσει η Ορχήστρα στο Φεστιβάλ του Ελσίνκι 1998, υπό τον Πάαβο Μπέργκλουντ. Τον Φεβρουάριο του 2023, η διεθνής κριτική υποδέχτηκε με ενθουσιασμό την ηχογράφηση της COE με κοντσέρτα για πιάνο της Κλάρα Βηκ-Σούμαν και του Ρόμπερτ Σούμαν, με σολίστ την Μπεατρίτσε Ράνα και μαέστρο τον Γιαννίκ Νεζέ-Σεγκέν.
Το 2009, δημιουργήθηκε η Ακαδημία της Ορχήστρας Δωματίου της Ευρώπης, που δίνει την ευκαιρία σε νέους μουσικούς να μελετήσουν με τους κορυφαίους μουσικούς του σχήματος και να συμμετάσχουν στις περιοδείες του.
Ιδιωτικός φορέας, η Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης υποστηρίζεται οικονομικά, κυρίως από το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Γκάτσμπυ καθώς και από φυσικά και νομικά πρόσωπα: Dasha Shenkman, Sir Siegmund Warburg’s Voluntary Settlement, Rupert Hughes Will Trust, Underwood Trust, 35th Anniversary Friends και American Friends.
«…Το νησί μου δεν έχει θάλασσα μα έχει καράβια κροκόδειλους κορμοράνους και κροτίδες έχει φάρους και φαράγγια πηγές παπαρούνες και παπαγάλους
παράνομους παραχαράκτες και παραδείσια πτηνά έχει ποδήλατα πυρίτιδα και πυροκροτητές έχει πνευμόνια και πλωτήρες πικραλίδες και πιπερόριζες
Καρακόλια δεν έχει το νησί μου»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Κρατήρες», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Και τι δεν έχει το ποιητικό νησί της Μαργαρίτας Μηλιώνη, σαν ούριος ή απροσδόκητος άνεμος σε βγάλει εκεί, δεν θα συναντήσεις μονάχα παράνομους παραχαράκτες και παραδείσια πουλιά, μα και Νύμφες, την Αρτέμιδα, την Σαπφώ, τον Μίδα, τον Μινώταυρο και τον Θεό Πάνα σε έναν μυσταγωγικό χορό με τον Ιανό του Έρωτος και της Ποιητικής Τέχνης. Το σύνολο των ποιημάτων της γραμμένα σε γλώσσα σύγχρονη μα κρυπτική και στίχο ελεύθερο -κάποια εξ αυτών υπό την μορφή πεζοποιήματος- μέσω -άλλες φορές πιο απλών κι άλλες φορές πιο σύνθετων- αλληγοριών, ιστορούν την αρχέγονη πάλη του ανθρώπου τόσο με τον ίδιο του τον Εαυτό, ήτοι με το Θηρίο και τον Θεό που μέσα του φωλεύουν, όσο και με τον άλλον ως καθρέφτισμα του Εαυτού («φωνάζω το όνομά μου/ στο κλειστό δωμάτιο/ εδώ είμαι!/ εδώωω/ πάντα από το άλλο έρχεται η φωνή μου»). Σε τούτη την βίαιη μα ζωογόνο διαπάλη με τον Εαυτό και το απείκασμά του («Δεν χαρίζεται η ποίηση ιππότη μου/ κερδίζεται σε αιματηρούς πολέμους»), κεντρικό ρόλο κατέχουν ο Έρως και η Ποίηση, με τον πρώτο να επέχει την θέση τόσο του αιμοδότη όσο και του στοιχείου εξουδετέρωσης της δεύτερης:
«…Χίλιες φορές η ζωή, έλεγε, κι όλη τη νύχτα ένα ένα έκαιγε τα ποιήματά της Για να φωτίσει το πρόσωπό του Έστω και για ένα μόνο δευτερόλεπτο Έστω και για ένα μόνο διαολεμένο δευτερόλεπτο»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Εκείνη», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
«θα αγαπιόμαστε με τρόπους που δεν έχει εφεύρει ακόμα το κορμί θα αγαπιόμαστε ουρλιάζοντας ανάμεσα στους λόφους πάνω από τους λόφους μέσα στη γλώσσα και πέρα από τη γλώσσα»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Κορίτσια της Αμοργού», Ώσπου Έγινε Μπλε (2019)
Έτσι, η ποίηση της Μαργαρίτας Μηλιώνη, ως γνήσια flaneuse, περιδιαβαίνοντας τα σύγχρονα αστικά τοπία από το Παρίσι («βρέθηκα στην οδό dante/ ως πίθηκος δεν το αντιλήφθηκα») μέχρι το κέντρο των Αθηνών («Μπήκα σε κατειλημμένα σπίτια/ στο σχολείο της Οκτάβ Μερλιέ/ πέρασα από τις πλατείες του κέντρου/ των Εξαρχείων του Κολωνακίου/ Μπήκα σε μπαρ εστιατόρια ταβέρνες/ μπήκα σε νοσοκομεία/ στον Ευαγγελισμό στο Ιπποκράτειο/ Γύριζα με απόγνωση στον δρόμο/ και δεν ήξερα πού να ψάξω πια»), αναζητά τόσο τα υλικά της εκφοράς της όσο και την εξαΰλωσή της στην σφαίρα του άφατου. Καταλύτης στην συνειδητοποίηση της αδυναμίας της ποιήσεως να εκφράσει το μύχιο νέκταρ της ύπαρξης, ο Έρωτας· βίαιος και ζωογόνος σαν κάθε μάγμα, κινεί τις τεκτονικές πλάκες της ψυχής, τις λέξεις, πασχίζοντας να βρει μιαν έξοδο, άλλες φορές προς το ρητό κι άλλες προς το άρρητο:
«…κάθε φορά που θα σε άγγιζαν τα χέρια θα σηκωνόταν αέρας από τη γη και θα σκόρπιζε όλα τα ποιήματα που δεν έχουν σμιλευτεί πάνω σε σάρκα
Η ποίηση θα ήταν μια παρωχημένη μηχανή της βιομηχανικής εποχής Θα βρισκόμασταν σε παλιά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια ποιημάτων Θα σε μετρούσα με τη γλώσσα με τις παλάμες και τα πέλματα.»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
«Μη με ρωτήσεις γιατί εμπιστεύομαι το κορμί μου στο δικό σου όπως ο ποιητής τη γη στις πλάτες του ποιήματος όχι μη με ρωτήσεις»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Μη Ρωτήσεις», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
«κολυμπάω με σχετική άνεση μέσα στο φλιτζάνι του διπόλου ζωή-θάνατος […] αφήνω πίσω μου τις λέξεις περνάω στο άφατο· δεν είμαι ποιητής είμαι το ποίημα»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «αντί φλιτζανιού», Ο Ζωολογικός Κήπος του Ile Saint-Louis (2016)
Και ενώ η εργαλειοθήκη της ποιήσεως μοιάζει ευλόγως ενδεής σαν πασχίζει να βρει τις λέξεις για να κυκλώσει την έννοια και την αίσθηση του έρωτος, τί γίνεται σαν βαριά σκιά πέσει η σιωπή εντός του;
«Το ποίημα κατεβάζει τα χέρια πετάει στο έδαφος το μόνο του όπλο και παραδίδεται.
Δεν έχω λέξεις τις κράτησες όλες εσύ όταν μοιράσαμε τον κόσμο.»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Το Ποίημα», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Κραυγή εκκωφαντική η σιωπή τόσο στην παρουσία («Εδώ μαζί σου δίχως λέξεις/ να κολυμπώ στη δική σου θάλασσα…ουρλιάζω με τους γλάρους/ στον πλαϊνό φάρο. Μ’ ακούς;») όσο και στην απουσία του έρωτος. Ένας πόλεμος, ένας θάνατος, με μόνες λευκές σημαίες εκεχειρίας τις λέξεις:
«Έδεσαν χέρι με χέρι τη μέσα ζωή τους δίχως ποτέ πια να νιώσουν μόνοι σιαμαίοι μέσα στη σιωπή και τη φλυαρία τους μέσα στον πόλεμο και την ειρήνη τους»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
«…αλλάζουν θέσεις μέσα στη σιωπή όλο αλλάζουν θέσεις κύκλος η σιωπή δεν έχει γωνίες να προστατευθούν από τους αέρηδες δεν έχει απανεμιά δεν έχει λιμάνι δεν έχει αιχμές να κρατηθείς κλίμακες για ν’ ανέβεις βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθιά μέχρι τον τάφο»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Κορίτσια της Αμοργού», Ώσπου Έγινε Μπλε (2019)
«Ολόκληρη η περιουσία τους ήταν λέξεις όλα τα κοσμήματα που της χάρισε ήταν λέξεις όλα τα φαγητά που μαγείρεψαν στο κουζινάκι ήταν λέξεις όλες οι βρύσες του σπιτιού έσταζαν λέξεις κάθε μπουκιά που έβαζαν στο στόμα τους ήταν λέξεις
Αν έκοβαν την αλληλοτροφοδοσία θα υπέφεραν από βασανιστική δίψα θα πέθαιναν από λιμό»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Έρως: Ως θυσιαστήριος βωμός και φαντασιακή κατασκευή
Στην ποιηση της Μαργαρίτας Μηλιώνη ο Έρωτας είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών καθώς κείται στο κάθε τι σαν κοσμοποιητική δύναμη:
«Πώς ξεχνώ εκείνον τον κήπο αυτόν που μου ανοίγεις τις νύχτες να περάσω Μέρα τη μέρα εισχωρούμε όλο και πιο βαθιά στον κόσμο το δικό μας Εκείνον που δημιουργήσαμε από κοινού όταν ετούτος εδώ μας έπεφτε στενός»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Αδηφάγος και αιτών, γνήσιο τέκνο απολλώνιας και διονυσιακής ζεύξης, ένας Ζουλαφσκικός L’Amour braque· ένας Eros Massacre:
«…Ζούσαν τη σπάνια στιγμή που η σάρκα του πνεύματος βρίσκει σάρκα που μπορεί μαζί της να κυλιστεί στη λάσπη ή στη θάλασσα στις πλαγιές των Ιμαλαΐων ή του Ελικώνα»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
«Σκέψου με όσο σκληρά θες χτύπα με όσο δυνατά αντέχεις στις ακτές της καρδιάς σου Μόνο μη μ’ αφήνεις να σ’ αφήνω»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
«Πλησιάζει, σου λέω, η ώρα της Αίτνας. Έλα Εμπεδοκλή μου και σου υπόσχομαι να βρουν μονάχα το σανδάλι σου μια μέρα έτσι καθώς θα χωνευτείς ολόκληρος μαζί μου στο στόμα το καυτό του ηφαιστείου Έλα καλέ μου κι όποιος αντέξει»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Έλα Λοιπόν», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Και σε τούτη την έκκληση για Ένωση, ποιος είναι ο αποβλεπτικός πόλος; Ο Άλλος ως είναι ή ο Άλλος ως πλάθεται στο επιθυμητικόν μέρος της ψυχής; Όταν το ερωτικό υποκείμενο ενθρονίζεται και το πέπλο του ανοίκειου το καλύπτει, η ανακατασκευή του εκκινά:
«υπάρχεις ή είσαι κατασκευή ένα αγαστό παιχνίδι λέξεων
θα κοιτάξω το φλιτζάνι του καφέ να βρω το χρώμα των ματιών σου θα αναζητήσω στα νεκροτομεία της πόλης το κορμί σου να το συναρμολογήσω πριν θαφτεί ολόκληρο κάτω από τόνους λέξεων και κανένας δεν μάθει τίποτα για αυτό»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Και σε τούτο τον χορό των απεικασμάτων, η προβοκατόρικη ρήση του Λακάν πως “δεν υπάρχει σεξουαλική σχέση” μοιάζει να χτυπά στο κέντρο του νοήματος, καθώς η οποιαδήποτε αντάμωση μεταξύ των εραστών φαντάζει αδύνατη. Ή με έναν στίχο του αείμνηστου Αλέξη Τραϊανού: «δεν συναντάς κανέναν έξω από τον εαυτό σου».
«Εκείνος χρόνια να μαζεύει χρυσάφι στην Αλάσκα Εκείνη να ψάχνει για νερό στον τόπο της […] Εκείνη διψούσε. Νερό ψέλλιζε, νερό. […] Δεν άκουγε. Ήταν κουρασμένος και περήφανος Ήτανε διψασμένη. Δύο σταγόνες νερού θα ήταν αρκετές […] Όλα θα μπορούσαν να ήταν τόσο απλά αλλά εκείνη πέθανε από δίψα εκείνον τον χειμώνα και εκείνος επέστρεψε στα ορυχεία του στην Αλάσκα» Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Νερό», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Η Γυναίκα: Ως Νύμφη, Ικέτιδα και Ιφιγένεια
Και σε ετούτη την σφαγή συνειδητών κι ασυνείδητων φόβων και πόθων -παραδόξως- δεν υπάρχουν θριαμβευτές και ηττημένοι, σαν το αέναο παιχνίδι του έρωτα ποτέ δεν σταματά, με τον καταραμένο όφι να δαγκώνει και πάλι την ουρά του και το θήραμα να ταυτίζεται με τον θηρευτή:
«Χάνομαι συχνά στον λαβύρινθο αναζητώντας τον Μινώταυρο Άλλοτε ως Θησέας για να τον σκοτώσω Άλλοτε ως θήραμα για να με κατασπαράξει Κάποιες φορές τον ερωτεύομαι δυνατά Περνάμε τις νύχτες μαζί» Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Η Επίορκος», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
«…καθόσον οι εραστές δεν πεθαίνουν δεν πεθαίνουν μ’ ακούς; καίγονται καίγονται αδιάκοπα νέα αστρικά σώματα σε έναν παμπάλαιο ουρανό» Μαργαρίτα Μηλιώνη, Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Μονάχα θυσιαστήριοι αμνοί υπάρχουν, ακρωτηριασμένοι και επιδέξιοι συλλέκτες σε έναν έρωτα καθόλα λακανικό· σε έναν έρωτα όπου “δίνεις αυτό που δεν έχεις σ’ αυτόν που δεν το θέλει”:
«Ίσως η επίμονη προσήλωσή του πάνω μου ή ίσως μόνο η ματαιοδοξία μου, ίδια να κρατηθώ μέσα στο χρόνο, να ‘ταν εκείνο που με τράβηξε προς την απόχη του συλλέκτη και μ’ έφερε εδώ πέρα εδώ, όπου δεν είμαι πια παρά μονάχα δείγμα από ένα είδος» Ντίνα Μαρίνη, Πεταλούδα Συλλογής
«Μια μέρα ενός σκληρού χειμώνα μία γυναίκα πρόβαλε από το κομψό παλτό της το δεξί της χέρι. Ο άνδρας το είδε και το θαύμασε -Τι υπέροχο χέρι, αναφώνησε -Σας αρέσει: πάρτε το και το έτεινε προς το μέρος του. Έβγαλε εκείνος τη λεπτή γυαλιστερή του λάμα το απέκοψε από τον καρπό και το πήρε μαζί του. […] Η γυναίκα δυσκολευόταν χωρίς τα χέρια της αλλά δεν ήταν λυπημένη γιατί τα είχε κοντά του εκείνος
Όταν ξανασυναντήθηκαν ήταν χαρούμενη κι έκανε να τον αγκαλιάσει Μα χωρίς χέρια ήταν κάπως αστεια. Το κατάλαβε κι έβαλε τα γέλια. Γέλασε κι εκείνος μαζί της, μα βιαστικά απέστρεψε το κεφάλι κι έφυγε. Δεν τον ξαναείδε.
Ο άνδρας ήταν συλλέκτης γυναικείων χεριών κι εκείνη είχε μόνο δύο χέρια.» Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Συλλέκτης», Στα εργοστάσια της ποίησης (2024)
Και μέσα σε ετούτη την μασκαράτα όπου σφαγείς και σφάγια αλλάζουν ρόλους, η ποιήτρια, με σμίλη και οδοδείκτη της τον λόγο, λαξεύει άφοβα την αχθοφόρο γυναικεία φιγούρα, εκείνη που φέρει στους ώμους της το προαιώνιο βάρος του φύλου της· την Ιφιγένεια εκείνη που θυσιάζεται στον βωμό του Έρωτα («ζήτησα τόπο/ και βρήκα βωμό/ ζήτησα σάρκα/ και βρήκα θεό») και της Ενοχής («όταν έχεις κλειστεί στη φυλακή του κορμιού/ κι έχεις εκτίσει την ποινή σου που γεννήθηκες γυναίκα»)· την άγρια Νύμφη που στον βωμό του φαντασιακού Άλλου εξημερώνεται («Ο άνδρας θα ερχόταν από μακριά/ Άρχισε να στολίζεται η γυναίκα/ να φροντίζει ό,τι έβρισκε πάνω της λειψό/ περπατούσε και κοιταζόταν στον καθρέφτη των ματιών του/ Και ήρθε η ώρα/ Εμφανίστηκε ο αγαπημένος/ Ένας Θεός»).
«Η γυναίκα είναι μια κούκλα που έχει μέσα βαρίδι. Όπως και να τη γυρίσει κανείς, πάντα γυρνά στην αρχική της θέση, ορθή, με τα μάτια ανοιχτά. Στην αρχή ο άντρας διασκεδάζει. Μετά όμως κάτι τον εκνευρίζει. Έχει σπουδάσει Φυσική και γνωρίζει τόσο τη Στατική όσο και τη Δυναμική των γυμνών σωμάτων».
Νίκη – Ρεβέκκα Παπαγεωργίου, «Η κούκλα με το βαρίδι», Ο Μέγας Μυρμηγκοφάγος
Και αναρωτιέται έτσι η Μηλιώνη, συμπλέουσα με την αείμνηστη ομότεχνή της, Παπαγεωργίου:
«κορίτσια μου πώς καταφέρατε να απαλλαγείτε από το άχθος του θνητού σας σώματος […] εκείνο που μεθάει ανυψώνεται και μετά πέφτει από τις τσεκουριές του ξυλοκόπου που σφίγγει τα δύο του πόδια για να το καταπιεί μα εκείνο πάντα ανοίγει το τεράστιο στόμα του κι όλα τα καταβροχθίζει πώς ξεμπερδέψατε μ’ όλα τούτα αγαπημένες;» Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Κορίτσια της Αμοργού», Ώσπου Έγινε Μπλε (2019)
Για να γεννηθεί η απάντηση από την ίδια μήτρα που έδωσε ζωή στην ερώτηση· την ποίηση:
«γυναίκες που γεννηθήκατε σαν ελλείμματα συμπληρώματα διατροφής και πλεονάσματα ενοχής
─ πάρε λίγη μαμά να έχεις λίγη ερωμένη λίγη κόρη λίγη γύρη λίγο βυζί να θηλάζεις τις νύχτες που φοβάσαι κι ένα είδωλο να καθρεφτίζεσαι
η ηδονή ως παροχή υπηρεσιών αλλά όχι ως αίτημα του κορμιού σας γυναίκες μόνες στα σαράντα ή στα πενήντα χωρίς τρόπο να σφραγίσετε το χάος ανάμεσα στα πόδια σας και ο χρόνος να σας χλευάζει
γυναίκες που σας σμίλεψαν γυναίκες υποταγμένες όπως η κοίτη στο ποτάμι φτεροκοπάτε γύρω από τη ματαίωση όπως οι μύγες γύρω από τη λάμπα
κορμιά δίχως ανάγκες θαλασσινές σπηλιές που μπαινοβγαίνει ανέγγιχτος ο χρόνος γυναίκες δίχως τόπο» Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Γυναίκες», Ώσπου Έγινε Μπλε (2019)
Τί έχει άλλωστε ο ποιητής για να αντιπαλέψει την κοσμική σιγή· την προαιώνια σιωπή του αβυσσαλέου Χρόνου, πέρα από τις λέξεις;
«κατά τα λοιπά παντού και πάντα η σιωπή όσο κι αν διαρρηγνύουμε ευφάνταστοι ποιητές τον υμένα της εκείνη πάντοτε παρθένα» Μαργαρίτα Μηλιώνη, «Κορίτσια της Αμοργού», Ώσπου Έγινε Μπλε (2019)
Έτσι, ανάμεσα στην σιωπή και τις λέξεις, σιμά στην Αγία Τριάδα του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος χρόνου, η ποιήτρια ακάματη κραδαίνει τον κοφτερό της Λόγο καθησυχάζοντάς μας:
«όταν αποσύρομαι δεν είναι γιατί σε ξεχνώ είναι γιατί πρέπει να ανοίξω τους δρόμους που εσύ βλέπεις μπροστά σου κλειστούς
μπορεί να αποσύρομαι αλλά ποτέ δεν σου γυρίζω την πλάτη εσένα κοιτάζω για σένα μιλάω ακόμα κι όταν μιλάω για μένα» Μαργαρίτα Μηλιώνη, «ο γύφτος», Ο Ζωολογικός Κήπος του Ile Saint-Louis (2016)
Και πράγματι ποιος άλλος λόγος ύπαρξης της ποιητικής τέχνης εάν όχι η ομιλία για τον Άνθρωπο· εάν όχι τούτο το τάνυσμα για μιαν υπέρβαση εκείνου που αενάως θα μας υπερβαίνει. Ποίηση και ποιητής έσονται εις σάρκαν μίαν, σαν πλάθονται μαζί σε σώμα και αίμα, άρτο και οίνο. Έτσι, μας διαβεβαιώνει και η ποιήτρια και εμείς δεν έχουμε παρά να συνταχθούμε πλάι της:
«όχι όχι δεν γράφει ποίηση· γράφεται από την ποίηση ακαταπαύστως·»
Μαργαρίτα Μηλιώνη, «υγρό πυρ», Ο Ζωολογικός Κήπος του Ile Saint-Louis (2016)
Εργογραφία:
Η Μαργαρίτα Μηλιώνη γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε Νομικά και Εγκληματολογία, ωστόσο ασχολήθηκε περισσότερο με την Ψυχανάλυση και την Φιλοσοφία, ενώ εργάστηκε ως δικηγόρος. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: “Με λένε Ηγησώ” (εκδ. Γαβριηλίδης, 2005), “Ο ζωολογικός κήπος του Ile Saint-Louis” (εκδ. Φαρφουλάς, 2016), “Ώσπου έγινε μπλε”, (εκδ. Φαρφουλάς, 2019), “Στα εργοστάσια της ποίησης” (εκδ. Κουκκίδα, 2024) και τις νουβέλες “Δίκην φαιδράς σελήνης” (εκδ. Γαβριηλίδης, 2010, εξαντλ.) και “Ο Οργανισμός” (εκδ. Κύμα, 2018). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Γερμανικά και στα Γαλλικά. Η τελευταία ποιητική της συλλογή “Στα εργοστάσια της ποίησης” (εκδ. Κουκκίδα, 2024) θα παρουσιαστεί στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37 – Αθήνα), την Παρασκευή, 19 Απριλίου 2024 στις 19:00.
Η εκρηκτική EVGENIA μας παρουσιάζει το νέο της single με τίτλο «ΆΙΝΤΕ», που φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Παντζή (μουσική) και του Βασίλη Δήμα (στίχοι).
Η ταλαντούχα ερμηνεύτρια από την Αμερική, που έχει ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια με το ταπεραμέντο και τα τραγούδια της, συνεργάζεται για μία ακόμα φορά με τον Κωνσταντίνο Παντζή και τον Βασίλη Δήμα και το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι μία δυναμική και ανεβαστική ρούμπα που θα αγαπήσετε και θα χορέψετε από το πρώτο άκουσμα.
Το νέο single «ΆΙΝΤΕ» αποτελεί προπομπό του πρώτου προσωπικού album της EVGENIA, που θα έχει τίτλο το όνομά της και θα κυκλοφορήσει στις 18 Απριλίου.
Το album θα περιλαμβάνει 10 ολοκαίνουργια τραγούδια με τις υπογραφές σημαντικών δημιουργών, καθώς και τις 3 πρόσφατες επιτυχίες «Πάλι Κομμάτια Θα Γίνω», «ΑΜΑΝ» και «Αργείς».
Απολαύστε εδώ το ατμοσφαιρικό lyric video του «ΆΙΝΤΕ»:
Τι είναι oρχήστρα; Πόσα και ποια είδη ορχήστρας υπάρχουν;
Από ποια όργανα αποτελείται μια ορχήστρα;
Γιατί σηκώνει τα χέρια του ο μαέστρος; Και γιατί τον κοιτάζουν οι μουσικοί;
Κάθε μουσικό όργανο είναι ένας μικρός λαβύρινθος τεχνικής και γνώσης, που εξάπτει την περιέργεια μικρών και μεγάλων και μας προσκαλεί να τον ανακαλύψουμε μέσα από μια ξεχωριστή διαδραστική συναυλία.
Παραμύθια και αληθινές ιστορίες στο μουσικό ραντεβού της Κυριακής 21 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, με την Underground Youth Orchestra (UYO), ή αλλιώς την ορχήστρα των νέων ανθρώπων, υπό την καθοδήγηση του μαέστρου, ιδρυτή και καλλιτεχνικού διευθυντή της, Κώστα Ηλιάδη, που είναι και η ψυχή του συνόλου. Σημείο συνάντησης ‒πού αλλού;‒ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών!
Στο τελευταίο αυτό μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος «Ανακαλύπτοντας τα μουσικά όργανα» για οικογένειες με παιδιά από έξι ετών, η «συνάντηση» με τους σημαντικότερους συνθέτες είναι μια μοναδική ευκαιρία για να πλησιάσουμε, να αγγίξουμε, να γνωρίσουμε τα μουσικά όργανα και να χειροκροτήσουμε τους μουσικούς που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών είναι προσβάσιμο σε παιδιά με οπτική ή νευροαναπτυξιακή αναπηρία στο πλαίσιο διεύρυνσης της συμπεριληπτικότητας των εκπαιδευτικών δράσεων του Μεγάρου.
Η προπώληση έχει αρχίσει!
Τιμές εισιτηρίων
8 € (παιδιά) • 12 € (ενήλικες)
Δήλωση συμμετοχής με τηλεφωνική κράτηση στο 210 7282333 ή ηλεκτρονικά
Ο Τεμπέλης Δράκος. Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριιάντη, 02/12/2023
Ο Τεμπέλης Δράκος έρχεται ξανά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μόνο για 4 συναυλίες,την Παρασκευή 10, το Σάββατο 11 και την Κυριακή 12 Μαΐου!
Η προπώληση έχει αρχίσει!Εξασφαλίστε εγκαίρως τις θέσεις σας για να ζήσετε
κι εσείς τις συναρπαστικές περιπέτειες του πιο χαριτωμένου δράκου του κόσμου!
Η μουσική παράσταση, που ανεβαίνει στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη σε σύλληψη-σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, μεταφέρει το μαγικό σύμπαν του Τεμπέλη Δράκου στη σκηνή, σε μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών με ποιότητα και σεβασμό προς τους θεατές.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Ρένα Μόρφη, ο Γιάννης Διονυσίου αλλά και ο ίδιος ο συνθέτης Γιώργος Χατζηπιερής ζωντανεύουν, με τις ξεχωριστές ερμηνείες τους, το Ελεφαντάκι, την Πατάτα, το Βουνό, την Αλεπού, το Σκουλουκούιν, τον Κόκορα, τον Παγωτατζή και όλους τους ήρωες αυτής της διασκεδαστικής δρακο-ιστορίας που έχει αγαπηθεί τόσο σε Ελλάδα και Κύπρο!
Μαζί τους, η Παιδική Χορωδία του 2ου και 3ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη, δύο ηθοποιοί-χορευτές, η Φωτεινή Μουχτούρη και ο Νίκος Γονίδης, αλλά και μία δεκαμελής ορχήστρα ταλαντούχων μουσικών, υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Παπαζαχαριάκη, ο οποίος έκανε και την προσαρμογή των αυθεντικών ενορχηστρώσεων του Μάριου Τακούσιη.
Η παράσταση ξεκίνησε τη διαδρομή της στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας τον Δεκέμβριο του 2022 και συνέχισε την πορεία της στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Δεκέμβριος 2023), σε αίθουσες υπερπλήρεις, σκορπώντας ενθουσιασμό στο παιδικό και ενήλικο κοινό και αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές.
Μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στη μεγάλη γιορτή του Τεμπέλη Δράκου, μια γιορτή γεμάτη μελωδία, χρώμα, ανατροπές, χιούμορ, χαρά, συγκίνηση και βεβαίως δρακοσύνη.
Σας περιμένουμε!
Ο Τεμπέλης Δράκος. Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριιάντη, 02/12/2023
Συμμετέχουν | Oσυνθέτης και στιχουργός Γιώργος Χατζηπιερής και η Παιδική Χορωδία του 2ου και 3ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη
Η λογοτεχνική οικογένεια των Εκδόσεων Ελκυστής μεγαλώνει και καλωσορίζουμε με μεγάλη μας χαρά το βιβλίο “Διόρθωση Ημαρτημένων“ του συγγραφέα μας Αθανάσιου Νικολόπουλου!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Αθανάσιος Νικολόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965.
Σπούδασε Νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ έκανε διετείς μεταπτυχιακές σπουδές στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο της Οικονομίας και των Επιχειρήσεων.
Είναι Δικαστικός Λειτουργός και υπηρετεί στο Εφετείο Αθηνών, με τον βαθμό του Προέδρου Εφετών.
Είναι μέλος του Κύκλου Ελλήνων Λογοτεχνών Δικαστών (ΚΕΛΔ).
Έχει επιλέξει να ζει στο κέντρο της Αθήνας.
Από τις Εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορούν οι δύο προηγούμενες ποιητικές του συλλογές, “ΚΑΡΦΩΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ”, 2021, και “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΕΜΜΑΟΥΣ”, 2022.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Κατηγορία: Ποίηση
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 104
Διαστάσεις: 14×21 cm
ISBN: 978-618-210-188-9
Τιμή: 10,00 ευρώ
Χρόνος έκδοσης: 2024
Εκδότης: Εκδόσεις Ελκυστής
Το βιβλίο “Διόρθωση Ημαρτημένων“ θα το προμηθευτείτε από όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας!
Ακόμη, μπορείτε να το παραγγείλετε στην Κύπρο καλώντας στο τηλέφωνο 99326813 (D.E.S. Bookworld).
Επίσης, είναι διαθέσιμο και στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα:
Έχετε τη δυνατότητα να το παραγγείλετε, καλώντας μας στα τηλέφωνα 231 403 7484 ή 6977853682.
Τέλος, για τους αναγνώστες της Θεσσαλονίκης, μπορείτε να επισκεφθείτε τις εργάσιμες ώρες τα γραφεία των Εκδόσεων Ελκυστής (Πέτρου Λεβαντή 25, Καλαμαριά).
Ο Κροκόδειλος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, που ξεκίνησε τον κύκλο του στα τέλη Φεβρουαρίου, στο Θέατρο Πόρτα, φτάνει προς το τέλος των παραστάσεών του, τη Μεγάλη Τρίτη 30 Απριλίου. Μία νεανική ομάδα συντελεστών προσεγγίζει τον Κροκόδειλο με φρέσκο βλέμμα, αναδεικνύοντας το κωμικό του στοιχείο, χωρίς όμως να μένουν μόνο σε αυτό. Οι σκηνοθέτες Ορέστης Σταυρόπουλος και Δημήτρης Σταυρόπουλος, πρόσφατοι απόφοιτοι της Σχολής Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου, που ήδη διαγράφουν εντυπωσιακή πορεία στον χώρο, σκηνοθετούν το έργο τονίζοντας το μαύρο χιούμορ του. Στην παράσταση ελλοχεύει το στοιχείο του κινδύνου και της απειλής, μία ατμόσφαιρα θρίλερ, γεμάτη υπαινιγμούς και αστάθεια, που τυλίγει τους ξεπεσμένους ήρωες.
Όπως λένε οι ίδιοι οι σκηνοθέτες: «Το έργο αποτελεί ένα σχόλιο για τον σύγχρονο άνθρωπο. Ένας υπάλληλος της σειράς καταλήγει να γίνει ένα με το κτήνος, να αποκτήσει ταυτότητα μέσα από την καταστροφή και τη “θυσία” του και σκοπεύει να μετατρέψει τον έγκλειστο βίο στο στομάχι του ζώου σε τελευταία λέξη της μόδας. Μέσα σε αυτή την παρανοϊκή συνθήκη, ο πιστός φίλος του Σεμιόν Σεμιόνιτς κάνει τα πάντα για να τον διασώσει μέσα σε ένα σύστημα που η λογική μεταμορφώνεται σε τραγελαφική παραδοξότητα. Καταλήγει μόνος του να παλεύει να διαφυλάξει τη λογική του σε ένα σύμπαν που όλα ρέουν, αλλάζουν, εξελίσσονται, σε μία αέναη παραφροσύνη. Κάπως έτσι αναδεικνύεται ως κανονικότητα μια πραγματικότητα παράδοξη. Όπως ο ήρωας του έργου προσπαθεί μόνος του να βρει μια λογική αλληλουχία, έτσι και εμείς καταλήγουμε να νιώθουμε μοναχικοί λογικοί άνθρωποι. Η σκέψη πως έχουν μιλήσει άλλοι πριν από εμάς, για εμάς, για τη φύση της ανθρώπινης ψυχής, μέσα από τις ιστορίες τους, είναι παρήγορη και ζωογόνα».
Αγία Πετρούπολη, 1865. Ο Ιβάν Ματβιέιτς μαζί με τη σύζυγό του Γιελιένα Ιβάνοβνα και τον φίλο του Σεμιόν Σεμιόνιτς, αποφασίζουν να επισκεφτούν τη στοά. Εκεί εκτίθεται ένας κροκόδειλος που τους έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Το θηρίο βρίσκεται σε λήθαργο, δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες τους κι έτσι, ο Ιβάν Ματβιέιτς αποφασίζει να το προκαλέσει. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται στα δόντια του κροκόδειλου και από εκεί στην κοιλιά του! Επικρατεί πανικός. Ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, βιομήχανοι, διανοούμενοι, πρέσβεις και ένα πλήθος ξεπεσμένων μικροαστών παρελαύνουν μπροστά από τον κροκόδειλο. Μεταξύ γέλωτα, εξωφρενικών διαλόγων, παράλογων προτάσεων και αγωνιωδών προσπαθειών του Σεμιόν να σώσει τον φίλο του, που δεν θέλει όμως να σωθεί, το έργο κάνει μία γλαφυρή περιγραφή της τσαρικής Ρωσίας και των παθογενειών της, που δε μοιάζουν και τόσο ξένες στη δική μας πραγματικότητα.
Ο Κροκόδειλος, λιγότερο γνωστό έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Эποχα (Εποχή-1865), που εξέδιδε με τον αδερφό του Μιχαήλ, υπό τον τίτλο «Αφήγησις παράξενος ή περίδρομος στον Περίδρομο». Περίδρομος ήταν το πραγματικό όνομα της στοάς όπου γινόταν η έκθεση των ζώων στην Αγία Πετρούπολη. Ο ίδιος σημείωνε πως επρόκειτο για «μια λογοτεχνική φάρσα με αποκλειστικό στόχο την διασκέδαση του αναγνώστη». Μάλιστα, οι δύο εκδότες είχαν πληροφορήσει ψευδώς το αναγνωστικό κοινό, πως την ιστορία τους είχε στείλει στο περιοδικό ο άγνωστος συγγραφέας Σιέμεν Στρίζοφ και πως βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό, όπου το θύμα παρέμεινε ζωντανό μέσα στον κροκόδειλο και έζησε εκεί για δύο εβδομάδες οικειοθελώς, δεχόμενος επισκέψεις και κανονίζοντας τις υποχρεώσεις του. Θεωρείται πως το έργο γράφτηκε ως σατιρικό σχόλιο για τη διαμάχη μεταξύ των προοδευτικών διανοούμενων της εποχής. Αν και ο ίδιος ο Ντοστογιέφκσι το αρνήθηκε κατηγορηματικά, λέγεται επίσης πως έγραψε το έργο ως κριτική σε έναν σύγχρονό του κριτικό που σχολίαζε τα πάντα παραμένοντας κλεισμένος στο σπίτι του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να εξασφαλίσουμε ότι σας παρέχουμε τη βέλτιστη εμπειρία της ιστοσελίδας μας. Συνεχίζοντας την πλοήγησή σας υποθέτουμε ότι αποδέχεστε τη χρήση τους.Συμφωνώ
