Πέρασε καιρός και έγιναν πολλά… Ας μείνουμε όμως μόνο στα θετικά. Αυτή την εβδομάδα μπήκε και επίσημα η άνοιξη, την Τρίτη στις 21 Μαρτίου. Αναμφίβολα ο Μάρτιος μπήκε πολύ άσχημα στις ζωές όλων μας.

Ο καιρός με τη σειρά του άλλες μέρες θυμίζει καλοκαίρι και άλλες χειμώνα. Μάλιστα σε κάποια μέρη χιόνισε κιόλας… Η άνοιξη όμως έχει τρυπώσει διακριτικά από ποικίλες χαραμάδες στους δρόμους μας και στις ζωές μας.

Παρά τη μουντίλα των κρύων ημερών, παρά τη μαυρίλα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων και την ασχήμια του κράτους μας, παρά τους άπειρους λογαριασμούς που πρέπει μονίμως να πληρώσουμε, βλέπω μια νότα αισιοδοξίας κάθε φορά που διασχίζω την Ερμού και το Μοναστηράκι.

Ο κόσμος είναι όλο και περισσότερος, τα κοκτέιλ αρχίζουν δειλά δειλά να κάνουν την εμφάνιση τους, τα παγωτά πληθαίνουν στα χέρια των Αθηναίων και των τουριστών, τα φλοράλ φορέματα βγαίνουν από τη ντουλάπα. Την Κυριακή αλλάζει και η ώρα.

Ας ελπίσουμε η καθημερινότητά μας μέσα και έξω να γίνει έστω και λιγάκι πιο φωτεινή! Ας ευχηθούμε σε μια όσο μας το επιτρέπουν οι καιροί και οι κοινωνικές αντιξοότητες όμορφη και δημιουργική άνοιξη! Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να… ανθίσουν… σαν αμυγδαλιές.

Η παρομοίωση δεν είναι τυχαία. Βασίζεται στο σχόλιο μιας αγαπημένης φίλης. Μια εικόνα μιας τόσο όμορφης ανθισμένης αμυγδαλιάς μια τυχαία μέρα μια απρόσμενη στιγμή.

Αλήθεια υπάρχει κάτι πιο αισιόδοξο και ζωντανό από την ομορφιά της φύσης μέσα στην καρδιά του χειμώνα; Και είμαστε ο χειμώνας καθημερινά όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις, εξαντλούμαστε και εξαντλούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, πιεζόμαστε. Και αυτό είναι επιτρεπτό, λογικό και αναμενόμενο. Όμως ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουμε να νιώθουμε έτσι. Είναι διαίσθηση, είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και της ζωής; Δεν ξέρω.

Σίγουρα όμως πιστεύω ότι δεν υπάρχει καλύτερο timing από τώρα για να επιτρέψουμε όλοι στον εαυτό μας να ανθίσει. Ούτε Σεπτέμβρης με νέα σεζόν, ούτε Ιανουάριος με νέα χρονιά. Τώρα είναι ο καιρός!

Τώρα που η φύση ομορφαίνει, τώρα που ο καιρός ζεσταίνει, τώρα που όλοι είμαστε πιο χαρούμενοι και πιο πρόθυμοι να βγούμε από τα σπίτια μας, να ανακαλύψουμε και να μυρίσουμε τον τόπο μας. Ακόμη κι αν αυτό είναι να πάμε μέχρι το κοντινότερο καφέ της γειτονιάς.

Να τολμήσουμε να κάνουμε λάθη, να κλείσουμε κεφάλαια και να ανοίξουμε καινούργια, να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας. Να μας επιτρέψουμε να μην είμαστε μόνο ο χειμώνας, να είμαστε και η ανθισμένη αμυγδαλιά! Αυτό θα ευχηθώ με την άφιξη της άνοιξης!

Παγκόσμια μέρα ευτυχίας

Τι άλλο γιορτάσαμε αυτή την εβδομάδα; Την παγκόσμια ημέρα ευτυχίας, τη Δευτέρα 20 Μαρτίου. Φυσικά αυτή τη γιορτή δεν την ξέρουμε οι περισσότεροι, δεν προβάλλεται τόσο, αφού δεν έχει και να πουλήσει κάτι. Ή το μάρκετινγκ δεν την έχει αξιοποιήσει ακόμη.

Πρόσφατα λοιπόν και όχι τη μέρα εκείνη το έμαθα και εγώ διαβάζοντας μια έρευνα που έγινε στην ετήσια έκθεση του  World Happiness Report. Το ενδιαφέρον αυτής της έρευνας λοιπόν είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται στην 58η θέση που ναι μεν είναι χαμηλά στην παγκόσμια κλίμακα αλλά πέρυσι βρισκόταν στην 67η.

Τρομερό το ότι εμείς οι Έλληνες μέσα σε έναν χρόνο σκαρφαλώσαμε σχεδόν 10 σκαλιά πιο κοντά στην ευτυχία. Πολύ υποκειμενικό πράγμα η ευτυχία και σίγουρα μη μετρήσιμο. Υπάρχουν παράγοντες που την καθορίζουν ή τουλάχιστον τείνουν να μας οδηγούν προς αυτήν.

Δεν θα έλεγα ότι οι Έλληνες είμαστε αχάριστοι και δεν ευχαριστιόμαστε μια τέτοια αλλαγή. Αντιθέτως! Πιστεύω ότι πολλές φορές σε αυτή τη χώρα αναγκαζόμαστε να παλέψουμε για να επιβιώσουμε στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας, να φέρουμε εις πέρας το εργασιακό ωράριο, τα ακριβά ενοίκια, την ανυπόφορη κίνηση λόγω κακής συγκοινωνίας σε σχέση με άλλες χώρες.

Και μόνο αυτά αρκούν για να σου χαλάσουν τη μέρα. Ωστόσο φαίνεται ότι παρόλες τις δυσλειτουργίες κάτι πηγαίνει κάπως καλύτερα. Φαίνεται ότι κάπου υπάρχει μια κινητοποίηση, μια διάθεση να ανθίσουμε… 

Για να μην γελιόμαστε επίσης σχετικά με τη γενιά και την εποχή μας πιστεύω ότι όσες δυσκολίες και αν έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια εξακολουθούμε να ζούμε καλύτερα από προηγούμενες γενιές.

Όπως πολύ συχνά αναφέρεται και στο πολυαγαπημένο «Podcast με απ’ όλα» έχουμε ξεχάσει πολλά από τα προβλήματα των προηγούμενων εποχών και ασυναίσθητα τείνουμε να πιστεύουμε ότι βιώνουμε τις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Ξεχνάμε ότι οι γονείς μας πρόλαβαν τη χούντα, ξεχνάμε ότι μέχρι πριν λίγες δεκαετίες μορφώνονταν μόνο οι άντρες, ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι πλένονταν μια φορά την εβδομάδα για λόγους οικονομίας. Κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της.

Είναι τόσα πολλά τα αρνητικά που μερικές φορές μας βουλιάζουν. Είναι όμως και τα θετικά αξιόλογα σ’ αυτή τη ζωή. Ας εστιάσουμε στο ότι μόλις και επίσημα ανακοινώθηκε η μη υποχρεωτική χρήση μάσκας, περάσαμε μέσα από μια πανδημία, εξελιχθήκαμε και τώρα είμαστε μπροστά στην πιο όμορφη εποχή του χρόνου, έτοιμοι να διεκδικήσουμε χαρούμενα βράδια με κόκκινο κρασί στις βεράντες και τα μπαλκόνια μας ακούγοντας τους οργισμένους γείτονες να μας βρίζουν επειδή αύριο δουλεύουν στις 8:00 το πρωί.  

The Friday Folly: Τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο να συμπαθείς ανθρώπους που δεν έχεις γνωρίσει από κοντά. Ας ευχηθούμε σε αυτούς καλή σεζόν και να είναι ευτυχισμένοι εκεί που πάνε!

Το μετρό της Αθήνας μου έχει πολλές φορές δημιουργήσει μια συγκεκριμένη εικόνα. Είναι γκρίζο και μουντό, βλέπω πάρα πολλούς ανθρώπους άγνωστους σε μένα και μεταξύ τους να περπατάνε γρήγορα και με σκυμμένο το κεφάλι, άλλοι κρατάνε χαρτοφύλακα, άλλοι διαβάζουν ένα βιβλίο, άλλοι φορούν ακουστικά.

Όλοι απρόσωποι και απόμακροι. Τρέχουν να προλάβουν να μπουν στο μετρό, τρέχουν να προλάβουν την ανταπόκριση με το τραμ, τρέχουν να προλάβουν να φτάσουν κάπου.

Και τελικά χάνουν την ίδια τη ζωή. Πάντα το μετρό μου θύμιζε μια βαλίτσα σαν αυτές τις παλιές, τις δερμάτινες που έπρεπε να τις σηκώσεις για να τις μεταφέρεις. Μια βαλίτσα που θα πάρεις μαζί σου όπου πας. Μια βαλίτσα ανοιχτή, ξεχειλισμένη όπως είμαστε σχεδόν όλοι σήμερα.

Αλλά μέσα από αυτή τη βαλίτσα, την ανοιχτή, την πεταμένη στο πάτωμα σε μια γωνιά φανταζόμουν πάντα να πετάνε προς τα πάνω φουσκωμένα μπαλόνια διάφορων αποχρώσεων.

Τα μπαλόνια αυτά είναι δεμένα στη βαλίτσα, η βαλίτσα τα τραβάει προς τα κάτω, αλλά αυτά πάντα δεν θα κοιτάνε προς τα πάνω; Αυτή είναι η ζωή μας. Το μετρό της Αθήνας, μια καλοφτιαγμένη βαλίτσα ξεχασμένη στο πάτωμα και μια ελπίδα καταπιεσμένη να ξεπετάγεται μέσα από αυτήν.

Πού θα βρεις την ελπίδα; Σε μια φωτεινή αφίσα για μια ωραία θεατρική παράσταση στη στάση που περιμένεις, σε μια παρέα που θα μπει στο βαγόνι και θα σου τραβήξει την προσοχή επειδή γελάει δυνατά, στη βαλίτσα…μέσα της. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις το σωστό μπαλόνι (φυσικά το κριτήριο είναι το αγαπημένο σου χρώμα) και ένα ψαλίδι.

Τα έχεις και τα δυο ήδη.. μέσα σου. Στο κάτω κάτω και τι έγινε βρε Σοφάκι, αν δεν πέρασες το μάθημα σ’ αυτό το εξάμηνο; Δεν έκλεισε δα και η βαλίτσα. Το κίτρινο δεν είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

Πού χάθηκαν οι θετικές σχέσεις;

Μιας και αναφέρθηκα λοιπόν στις συνθήκες ζωής που μας κάνουν να χάνουμε κάθε ελπίδα και βρίσκουμε το κίνητρο να βγούμε μόνο σε γιορτές όπως του Αγίου Βαλεντίνου και η Τσικνοπέμπτη, θα ήθελα να μοιραστώ μια ενδιαφέρουσα έρευνα που διάβασα πρόσφατα σε αρκετά σαιτ.

Μια έρευνα του Harvard λοιπόν που ξεκίνησε πριν από 85 χρόνια σχετικά με το τι μας κάνει τελικά ευτυχισμένους στη ζωή υποστηρίζει ότι αυτό το μαγικό συστατικό είναι οι θετικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, δηλαδή η φιλία, η συντροφικότητα και γενικά η συναναστροφή με όσους μας κάνουν να νιώθουμε χαρούμενοι και πλήρεις.

Φυσικά και δεν συμφωνώ με το κλισέ «Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία». Φυσικά και πιστεύω ότι τα λεφτά βελτιώνουν το βιοτικό σου επίπεδο και σε κάνουν πιο άνετος και ξέγνοιαστος αυξάνοντας κατά συνέπεια τις πιθανότητες να πλησιάσεις την ευτυχία.

Αλλά ναι, θα συμφωνήσω με την έρευνα του Harvard. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τα βράδια που πέρασα με την παρέα μου στο Μεταξουργείο γελώντας σαν χαζή, με ένα τελείως αλλόκοτο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη που κατάφεραν να μας κάνουν μάρκετινγκ μέχρι και οι κουλουράδες, με τις ατέλειωτες ώρες που καθόμασταν στα «σκαλάκια του Αγίου Νικολάου» (και όχι δεν εννοώ τα γνωστά της Πάτρας) στην καραντίνα.

Απ’ την άλλη δεν είναι τελείως αντιφατικό αυτό, αν κοιτάξουμε την καθημερινότητά μας και σκεφτούμε ότι ξυπνάμε και κοιμόμαστε στο μετρό; Δεν είναι σαν να βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας; Με λίγα λόγια η έρευνα δεν μου είπε κάτι καινούργιο ούτε χρειάστηκε να μου επιβεβαιώσει κάτι για το οποίο είχα αμφιβολίες.

Πολλές φορές ωστόσο αναρωτιέμαι πού βρίσκονται όλες αυτές οι παρέες που μάλλον κάποτε έκαναν ευτυχισμένη τη ζωή μας, σε τι επιλέγουμε να αναλώνουμε την καθημερινότητά μας, πού θάψαμε όλη μας τη διάθεση για ευτυχία;

Όλα είναι θέμα μάρκετινγκ

Κλείνω το άρθρο αυτής της εβδομάδας λέγοντας ότι τελικά όλα είναι θέμα μάρκετινγκ. Ο Άγιος Βαλεντίνος μάρκετινγκ για λουλούδια και αρκουδάκια, η Τσικνοπέμπτη μάρκετινγκ για την ταβέρνα και τα παϊδάκια.

Ο καθένας διαλέγει ποια μέρα γιορτάζει και αγοράζει ανάλογα…μπορεί να ψωνίσει και από τις δυο επιχειρήσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν προσποιείσαι ότι θέλεις να απέχεις από αυτή την καταπιεστική καταναλωτική κουλτούρα αλλά ενδιαφέρεσαι για πιο ουσιαστικά ζητήματα; Κι αυτό μάρκετινγκ είναι!

Άκουσα σήμερα μια πολύ εύστοχη τοποθέτηση για το περίφημο ποστ της Μαντόνα, στο οποίο προτρέπει στους followers της να μην αποδίδουν όλη τους την ενέργεια στον Άγιο Βαλεντίνο αλλά να στραφούν προς το τεράστιο πρόβλημα που προκάλεσε ο σεισμός στην Τουρκία και τη Συρία. Προφανώς ως influencer θα επηρεάσει το κοινό της θετικά και δεν αμφισβητώ την πρόθεσή της. Παράλληλα βέβαια κέρδισε μια τεράστια δημοτικότητα παγκοσμίως με ένα απλό ποστ.

Μην με θεωρήσετε καχύποπτη, απλώς πάντα πίστευα ότι ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη δεν φαίνονται αλλά καθρεφτίζονται, και ότι αυτός που βοηθά ειλικρινά τον συνάνθρωπο το κάνει αθόρυβα και κυρίως με πράξεις. 

The Friday Folly: Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο. 

Παρασκευή 10/2/2023 σήμερα και η εβδομάδα που πέρασε με βρήκε να προβληματίζομαι σε μεγάλο βαθμό για τα όρια. Στο σημερινό άρθρο επέλεξα να μιλήσω για το χιούμορ, τις συμβουλές και τις αφηγήσεις σε περιβάλλον καθημερινής αλληλεπίδρασης, τη δουλειά μου. 

Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε πότε κάποιος ξεπερνάει τα όρια, δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο ύπουλα το κάνει και πού πρέπει να μιλήσουμε. Κυρίως δεν ξέρουμε πώς να μιλήσουμε. Ζούμε σε μια κοινωνία τόσο πιεσμένη και πιεστική που καθημερινά συναντάμε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να γκρινιάξουν και να ξεσπάσουν. Όταν όμως τα αρνητικά αυτά συναισθήματα μεταφέρονται προς κάποιον άλλο άνθρωπο, πολύ περισσότερο όταν αυτός ο άλλος είμαι «εγώ» (συμπεριλαμβάνοντας το κάθε εγώ που διαβάζει αυτή τη στιγμή) οφείλουμε να κάνουμε κάτι, να του πετάξουμε πίσω το μπαλάκι. Και αν εκείνος εξακολουθεί να μας το στέλνει πίσω, τότε έχω να σας προτείνω κάποιους τρόπους για να σταματήσει να το κάνει: κοιτάξτε τον και χαμογελάστε, πείτε του ότι δεν υπάρχει λόγος να ανεβαίνουν οι τόνοι και αν αυτά δεν πιάσουν, μπορείτε να του συστήσετε την ξαδέρφη μου που διδάσκει yoga. Γενικά μην το υπομείνετε, μόνο κακό θα σας κάνει.

Έχετε σκεφτεί πόσες φορές εντάσσονται σε μια συζήτηση σπόντες, κακίες και προσβολές συγκεκαλυμμένα στα πλαίσια του κάνω χιούμορ ή στα πλαίσια του σου δίνω συμβουλές; Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Και το χιούμορ ωραίο και οι συμβουλές χρήσιμες αλλά όταν πλαγιάζονται μέσα σε αυτές αφηγήσεις περί των μειονεκτημάτων, των ελαττωμάτων και των αδυναμιών μου με μια ειρωνική, χλευαστική και επιδεικτική διάθεση τότε ξεφεύγουμε από το θέμα.. Τότε το θέμα δεν είναι να με κάνεις να γελάσω ή να με συμβουλεύσεις, αλλά να με κάνεις να αισθανθώ άσχημα και να με μειώσεις. Παραθέτω λοιπόν κάποιες ατάκες που θεωρούνται αθώες και χιουμοριστικές αλλά δεν είναι και πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες: «Πάλι έβαψε το μαλλί.. Δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει και πάει και το αλλάζει συνέχεια», «Το μεταπτυχιακό είναι δικαιολογία για να μην κάνεις υπερωρίες», «Είναι δυνατόν να κουράζεσαι από το μεταπτυχιακό; Εγώ στην ηλικία σου κάθε βράδυ ξενυχτούσα μέχρι τις 5 και στις 6 έπιανα δουλειά», «Χιονιάς αλλά βλέπω το ταπεράκι δεν το ξέχασες». Και έχοντας ακούσει αυτά και άλλα διάφορα και προφανώς έχοντας σχηματίσει μια άποψη έρχονται οι γνωστές συμβουλές: «Καλέ μην το παίρνεις προσωπικά, μην παρεξηγείσαι, το χιούμορ είναι το σημαντικότερο πράγμα»! Βλέπετε το reverse psychology εδώ, έτσι; Χιούμορ λοιπόν αποκαλούμε το να ασχολούμαστε με το πόσο συχνά άλλαξε κάποιος χρώμα στο μαλλί, χιούμορ αποκαλούμε το να αναφέρουμε μπροστά του πόσα κιλά εκτιμάμε ότι πήρε ή έχασε, χιούμορ αποκαλούμε το να ειρωνευόμαστε τον κόπο του. Απ’ την άλλη, συμβουλή αποκαλούμε το να του κάνουμε παρατήρηση για το ότι δεν εξέλαβε διάφορες χοντράδες μας ως χιούμορ υπαινισσόμενοι παράλληλα ότι έχει κάποιο πρόβλημα που δεν το αντιλαμβάνεται έτσι και του προτείνουμε να αλλάξει… για το δικό του καλό μωρέ…

Εδώ λοιπόν κλείνω αυτό το κομμάτι λέγοντας ότι προφανώς το χιούμορ είναι αρκετά υποκειμενικό. Σίγουρα η αλληλεπίδραση των ανθρώπων δημιουργεί παρεξηγήσεις, αντιδράσεις και αφορμές για διαφωνίες για τις οποίες ας είμαστε ειλικρινείς, ποτέ δεν ευθύνεται μόνο η μια πλευρά. Αυτό δεν είναι μόνο αρνητικό, μέσα από αυτά μαθαίνουμε τον εαυτό μας και φυσικά βλέπουμε και τα δικά μας σφάλματα.  Επίσης ξεκαθαρίζω ότι τέτοια σχόλια μπορεί να μας κάνουν να αμφιβάλουμε για το χιούμορ ίσως και τις προθέσεις κάποιου ορισμένες φορές αλλά πιστεύω και υποστηρίζω ότι δεν είναι στοιχεία καθοριστικά για το ποιόν του ανθρώπου. Δεν είναι πάντα προϊόν κακίας τέτοια σχόλια. Όπως προανέφερα είναι τόσο πιεσμένη η καθημερινότητά μας που είναι αναμενόμενο ότι θα έχεις την ανάγκη να εκτονωθείς μερικές φορές ακόμη και ξεσπώντας με άκομψο τρόπο τα νεύρα σου πάνω σε κάποιον άλλο άνθρωπο (φυσικά δεν αναφέρομαι σε φαινόμενα σωματικής βίας). Όμως όπως επίσης προανέφερα είναι καθήκον σου να μην επιτρέψεις σε κανέναν να το κάνει σε εσένα. Εγώ ακόμη μερικές φορές δυσκολεύομαι να οριοθετήσω και να αποφύγω τέτοια σχόλια. Υπάρχουν φορές που γυρίζω σκασμένη στο σπίτι. Το μυστικό είναι τελικά να αποδεχτείς την προσωπικότητα του άλλου και να βρεις έναν τρόπο να πάρεις όλη αυτή την ενέργεια και να την διοχετεύσεις κάπου αλλού. Να, ας πούμε αυτό το άρθρο, είναι ένα παράδειγμα!

Προς όλες τις φίλες μου, τις «φεμινίστριες»

Φίλες μου, και απευθύνομαι αποκλειστικά στις γυναίκες αναγνώστριες σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας πω ότι έχετε κάθε δικαίωμα να λέτε ότι θεωρείτε τον φεμινισμό ηλίθιο και τις γυναίκες που τον υποστηρίζουν «βαρεμένες». Επίσης έχετε κάθε δικαίωμα να κατηγορείτε τις γυναίκες για την καταστροφή των σημερινών σχέσεων, γιατί δεν φροντίζουν τους άντρες όπως θα έπρεπε και δεν γουστάρουν τη μαγειρική, το κάνουν από ανάγκη. Επίσης έχετε κάθε δικαίωμα να «τσουβαλιάζετε» τους ανθρώπους υποστηρίζοντας ότι οι γυναίκες που κατέχουν υψηλές θέσεις είναι σκύλες ενώ αντιθέτως οι άντρες πιο συνεργάσιμοι και προσεγγίσιμοι. Έχετε επίσης το δικαίωμα να κατακρίνετε τα κορίτσια που δεν προσέχουν το βάρος τους και δεν ικανοποιούν τα δικά σας πρότυπα ομορφιάς ενώ να το θεωρείτε αδιάφορο για τους άντρες. Κατά συνέπεια έχετε και κάθε δικαίωμα να κουνάτε το δάχτυλο στις γυναίκες που κατήγγειλαν σεξουαλική κακοποίηση σε μεταγενέστερο χρόνο από αυτόν που έπρεπε σύμφωνα με την κρίση σας και να απορρίπτετε την αξία των λεγομένων τους. Φίλες μου, θα ήθελα όμως να ξέρετε ότι οι περισσότερες από εσάς στην καθημερινότητά σας φάσκετε και αντιφάσκετε άθελά σας. Πιάστε καμιά κουτάλα, βάλτε και την ποδιά και αφήστε τις βαρύγδουπες δηλώσεις, δεν είναι για σας, εσείς είστε γυναίκες και πρέπει να περιποιηθείτε τον αντρούλη σας. Και κυρίως θα ήθελα να σας ευχηθώ να μην χρειαστεί ποτέ να μειώσουν και να αμφισβητήσουν την αλήθεια τη δική σας ή κάποιας φίλης σας, «φεμινίστριας» ή μη.

The Friday Folly: Στην πιο κρύα Παρασκευή για φέτος αξίζει μια ζεστή σοκολάτα και το πιο γλυκό σοκολατένιο άρωμα από τα κεριά σόγιας των cmcreations. Δυο μοντέρνα και δημιουργικά κορίτσια, καθόλου «φεμινίστριες» σαν τις φίλες μας παραπάνω, κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και τις Παρασκευές μας λίγο πιο χουχουλιάρικες..  Βρείτε τες εδώ: https://www.instagram.com/cmcreations___/.

Καλώς ήρθατε στη νέα μας στήλη From Friday, For Friday. Σε αυτή τη στήλη θα διαβάζετε για αγαπημένα μου πράγματα, μέρη, εικόνες που ξεχώρισα μέσα στην εβδομάδα και προτείνω σε εσάς, θα προβληματιστείτε μαζί μου για κοινωνικά ζητήματα και τοποθετήσεις με αφορμή συζητήσεις στο περιβάλλον μου (και πιστέψτε με είναι πολλές, καθημερινές και ορισμένες από αυτές απελπιστικές), θα γνωρίσετε μαζί μου ωραίους ανθρώπους με φρέσκιες ιδέες, θα αναζητήσουμε όλοι μαζί έμπνευση και δημιουργικότητα.

From Friday λοιπόν γιατί σε περίπτωση που δεν το είδατε ήδη ονομάζομαι Εύη. Εύη από το Παρασκευή και…Παρασκευούλα για τους κοντινούς και αγαπημένους μου ανθρώπους. For Friday γιατί θα ανεβαίνει ένα άρθρο κάθε Παρασκευή στις 20:00, το οποίο θα κάνει σίγουρα την αγαπημένη μου μέρα της εβδομάδας ακόμη πιο όμορφη…ελπίζω και τη δική σας Παρασκευή λίγο πιο όμορφη μέρα!

Τα πάθη και οι έρωτες

Δίνω λοιπόν ένα hint του τι θα ακολουθήσει γράφοντας ότι το τελευταίο διάστημα ξεχώρισα το πάθος κάποιων ανθρώπων για αυτό που κάνουν. Έμαθα ότι αυτοί που αγαπούν το επάγγελμά τους εργάζονται, δεν δουλεύουν. Ξεχώρισα το πάθος και τον έρωτα προς ένα αντικείμενο που είναι ακόμη πιο δυσεύρετο και από τον έρωτα προς τον άνθρωπο! Θαυμάζω τους ανθρώπους που διαβάζουν, ερευνούν, ανακαλύπτουν και δεν χορταίνουν ποτέ το αντικείμενό τους.

Συμπάσχω με τους ανθρώπους που υποψιάζονται ποιο είναι και πού βρίσκεται θαμμένο το πάθος τους αλλά φοβούνται να το βγάλουν προς τα έξω και να το κυνηγήσουν. Προκαλώ τους ανθρώπους που δεν το ξέρουν καν να ψάξουν για αυτό. Γιατί στο τέλος της μέρας…

Τελικά dog ή cat person?

Τώρα τελευταία ακούω συνέχεια το δίλημμα dog person ή cat person; Φυσικά το καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικά ζώα με διαφορετικό δέσιμο απέναντι στον άνθρωπο και διαφορετικές συνήθειες.

Λένε ότι οι άνθρωποι που αγαπάνε τα σκυλιά λόγω της συντροφικότητας που προσφέρουν και της έκφρασης αγάπης προς το αφεντικό τους δυσκολεύονται να δούνε θετικά τις γάτες. Οι άνθρωποι που προτιμούν τις γάτες αντιθέτως λατρεύουν την ανεξαρτησία και τη σπιρτάδα τους. Τι να πω κι εγώ βέβαια που στο πατρικό μου για ένα διάστημα είχαμε ως κατοικίδια ένα σκύλο, μια γάτα και τέσσερα κλουβιά με καναρίνια. Επίσης κάποια περίοδο έπαιζε και ένα ενυδρείο στο σαλόνι μας.

Η αλήθεια είναι ότι ο γάτος δεν έζησε πολύ για να δούμε πώς θα συμπεριφερόταν στα καναρίνια μας. Φρόντισε για αυτό κάποιος «φιλόζωος» στη γειτονιά μας. Πάντως με τον σκύλο μας τα πήγαιναν τέλεια! Κλείνω λέγοντας ότι ως κατοικίδιο επιλέγω ξεκάθαρα τον σκύλο ενώ παράλληλα η ίδια είμαι ξεκάθαρα ως προσωπικότητα…γάτα. Μήπως τελικά δεν χρειάζεται να βάζουμε τόσα διλήμματα στην καθημερινότητά μας;

The Friday Folly: Το ξέρατε ότι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί απογειώνει το βράδυ της Παρασκευής και μας βοηθάει να είμαστε πιο ανοιχτοί προς τα πάθη μας;