Ο διάσημος βραζιλιάνος συγγραφέας, Paulo Coelho, επανέρχεται με το νέο του βιβλίο Ο Tοξοβόλος. Μέσα από την πλοκή, για άλλη μια φορά μας μιλάει αλληγορικά για το πως πρέπει να θέτουμε στόχους στη ζωή μας, πως να προσηλωνόμαστε σε αυτούς και τον τρόπο να παραμένουμε συγκεντρωμένοι αποφεύγοντας τα εμπόδια που συναντάμε στο δρόμο μας.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Paulo Coelho γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Φοίτησε στην νομική, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του το 1970 για να ταξιδέψει σε Μεξικό, Περού, Βολιβία, Χιλή, στην Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στη Βραζιλία και άρχισε να γράφει στίχους για μουσική. Φυλακίστηκε για λίγο καιρό το 1974 για υπονομευτικές δραστηριότητες κατά της βραζιλιάνικης δικτατορίας. Πολλά από τα έργα του έχουν μία ιδιαίτερη και μυστικιστική ατμόσφαιρα, ενώ πολύ σύνηθες θέμα τους είναι η αφοσίωση σε ένα στόχο και η επίτευξη των ονείρων. Έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια βιβλία σε ολόκληρο τον κόσμο και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 38 γλώσσες. Του έχουν απονεμηθεί πολλά λογοτεχνικά βραβεία από διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης μιας υποψηφιότητας για το περίφημο Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο IMPAC Dublin για το Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει” Το έργο του Ο Αλχημιστής βρίσκεται στη λίστα των βιβλίων με περισσότερα από 100 εκατομμύρια αντίτυπα.
Η υπόθεση
Το νέο βιβλίο του βραζιλιάνου συγγραφέα, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη, έχει ήδη αποσπάσει τις θετικές κριτικές των αναγνωστών. Πολλοί από τους βιβλιοφάγους που το βαθμολόγησαν το χαρακτήρισαν ως ανάλαφρο και γρήγορο βιβλίο που σε βοηθά να εκτιμήσεις την αξία της ζωής.
Πηγή: pinterest.com
Ο Τετσούγια, ο καλύτερος τοξοβόλος της χώρας, ζει ως ταπεινός ξυλουργός σε ένα χωριό. Η ιστορία ξεκινά όταν αποδέχεται την πρόκληση ενός άλλου τοξοβόλου που έρχεται από μακριά. Τότε, ο Τετσούγια αναλαμβάνει να διδάξει τον ξένο και ένα ντόπιο αγόρι τη φιλοσοφία της τοξοβολίας.
Στον Τοξοβόλο, ο Paulo Coelho σκιαγραφεί τον δρόμο του τόξου. Μια διαδρομή που αντιστοιχεί όχι μόνο στην τοξοβολία, αλλά σε όλες τις πτυχές της ζωής. Μέσα από την αφήγηση ο Coelho φανερώνει τις αρετές που πρέπει να διακρίνουν αυτή τη διαδρομή.
Πρόκειται για μια εμπνευσμένη ιστορία από τον συγγραφέα που γράφει σε μια παγκόσμια γλώσσα και τα βιβλία του έχουν αντίκτυπο σε εκατομμύρια ζωές. Το βιβλίο περιλαμβάνει μικρά κεφάλαια. Στο καθένα από αυτά παραδίδεται ένα μάθημα από τον Τετσούγια. Είναι ένα ευανάγνωστο και ευχάριστο διδακτικό αφήγημα.
Ο Τοξοβόλος μας μαθαίνει την αξία των στόχων μας, τα εμπόδια που εμφανίζονται στο δρόμο μας και τη δύναμη που χρειάζεται για να τα ξεπεράσουμε αλλά και να μάθουμε από αυτά. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσουμε, καθώς έχει πολλά να μας διδάξει…
Πηγή: pinterest.com
“Each arrow leaves a memory in your heart, and it is the sum of those memories that will make you shoot better and better.”
Σκέφτομαι καιρό αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί μεγαλώνω και τρομάζω. Ίσως γιατί αφήνοντας τα 23, «ενηλικιώθηκα» φέτος και δεν το περίμενα να είναι έτσι. Ίσως γιατί απλά είμαι αγχώδης και δεν μπορώ να διαχειριστώ βασικά πράγματα. Ελπίζω να βρούμε τι είναι μέχρι να τελειώσει αυτό το κείμενο.
Μου φαίνεται απίστευτο που είμαι 24 γιατί εγώ δεν νιώθω τόσο. Κάποιες μέρες νιώθω 17, χορεύω kill the cat και τριγυρνάω στη πόλη με μπλουζάκια Star Wars. Άλλες νιώθω 30 και φοράω σακάκια. Είμαι αγχωμένη για το μέλλον, τα λεφτά, τις υποχρεώσεις. Βρίσκομαι στο μεταίχμιο συνεχώς και πάντα και τις τελευταίες εβδομάδες προσπαθώ να αποφεύγω κάθε τι που μπορεί να μου προκαλέσει υπαρξιακή κρίση. “I take it one day at a time” που λεν και στο χωριό μου.
Οι πρώτες «ρυτίδες»
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μια αχνή ρυτίδα στο μέτωπο μου που έσπαγε σαν κλαράκι σε σημεία. Είναι το αποτέλεσμα όλων των σηκωμένων φρυδιών, των γέλιων, της πίεσης και κάθε στιγμής ενδιάμεσα. Είναι αυτό που παρατηρώ εδώ και 6 εβδομάδες συνεχόμενα, κάθε φορά που περνάω μπροστά από καθρέφτη. Δεν ξέρω γιατί, ούτε πότε ξεκίνησε να με νοιάζει. Αλλά όταν ακούω «νεότερα» άτομα να μου δίνουν συμβουλές για το πώς να «ζω τη ζωή» μου τους απαντώ: «Βλέπεις τούτο εδώ; Αυτό σημαίνει πώς ΝΑ ΜΗΝ χρειάζεται να ζω τη ζωή μου». Συνήθως συνοδεύει και μια -εσωτερική- κραυγή αλά mr. Μπούτια. Πλάκα κάνω. Αυτό το κρατάω για τις εξαιρετικά δύσκολες μέρες.
Πηγή εικόνας: m.facebook.com/Mr.Boutias/
Αλλά έχω ξεκινήσει να μεγαλώνω. Το νιώθω κάθε φορά που μαθαίνω για κάποιον παλιό μου συμμαθητή που πήρε πτυχίο. Που έφυγε στο εξωτερικό να δουλέψει. Ή που παντρεύτηκε και ξεκίνησε οικογένεια. Νιώθω πως μένω πίσω, πως υστερώ. Πανικοβάλλομαι για το αν θα μπορέσω να δουλέψω στον τομέα μου ή αν θα με πάρουν στο μεταπτυχιακό που θέλω. Με λούζει κρύος ιδρώτας όταν μου ζητάει κάποιος να βγούμε ραντεβού γιατί σκέφτομαι τη μάνα μου να με ρωτάει για «το παλικάρι» και «τι σκοπούς έχω;».
Πηγή εικόνας: filmaffinity.com
Σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω εντελώς χαμένη. Σαν μικρό παιδί. Εγώ δεν χρειαζόταν να έχω απάντηση σε ερωτήσεις όπως «Πώς βλέπεις το μέλλον;», «Πόσα παιδιά θα ήθελες να κάνεις;», «Ο ΕΦΚΑ γιατί κόλλησε πάλι;». Τι συνέβη πραγματικά δεν έχω καταλάβει.
It’s been 1 day and 24 years
Δεν είναι κρυφό πως σκεφτόμουν κάπως έντονα αυτά τα γενέθλια (ρώτα τη μάνα μου αν δεν με πιστεύεις). Όχι γιατί είχα κάτι ουσιώδες να με περιμένει. Ούτε γιατί με έχει πιάσει κρίση ηλικίας. Περισσότερο νομίζω με άγχωνε το ότι δεν είχα κάποιο πλάνο και δεν εννοώ για σήμερα. Εννοώ ένα πλάνο για τη ζωή μου, μια γενική ιδέα του τι θέλω. Βλέπεις βρέθηκα σε μια πάρα πολύ περίεργη φάση, όπου ήμουν ένα τσακ μετά το τέλος σημαντικών γεγονότων και ένα τσακ πριν την αρχή άλλων περιπετειών. Αλλά το άγχος δεν κάνει καλό (κυρίως στη ρυτίδα μου), έτσι το φιλοσόφησα λίγο και αποφάσισα πως το κυριότερο είναι να είμαι ελεύθερη.
Καθώς είμαι ένα πλάσμα που αγαπά να τιμά σημαντικές μέρες, είπα να το δω λίγο εγωιστικά. Επομένως, η σημερινή μέρα αφιερώθηκε σε εμένα. Έκανα όλα τα μικρά τελετουργικά που προσπερνούσα λόγω καθημερινότητας. Μου έδωσα χρόνο να ανασάνω- κάτι που είχα να κάνω ουσιαστικά πολύ καιρό. Δεν με ένοιαζαν οι ώρες ή τα λεπτά σήμερα.
Πηγή εικόνας: ew.com
Βλέπεις, είχα ανάγκη να κάνω ένα βήμα πίσω και να εκτιμήσω την κατάσταση από διαφορετική οπτική. Δεν ήθελα να κάνω μια αποτίμηση απλά. Ήθελα να το δω λίγο πιο βαθιά και κάπως όλο αυτό το εορταστικό «διάλειμμα» με βοήθησε να το καταφέρω. Όπως προείπα εγώ θέλω να είμαι ελεύθερη. Δεν εννοώ μονάχα στο ερωτικό κομμάτι, αλλά σε όλο το φάσμα. Δεν θέλω να περιορίζομαι. Να μπαίνω σε καλούπια. Με τα χρόνια κατάλαβα πως δεν είμαι φτιαγμένη για την ασφάλεια που δημιουργούν άλλοι για μένα αλλά για αυτή που δημιουργώ εγώ για τον εαυτό μου.
Όπως ήταν φυσικό αυτή μου η συνειδητοποίηση ήρθε σε κύματα
Πηγή εικόνας: imdb.com
Ξεκίνησε από μικρά ερεθίσματα όπως οι ταινίες. Πρώτα ήρθε με Το κομμάτι που έλειπε συναντά το μεγάλο Ο. Μετά ήταν το The House. Έπειτα το Inside. Και έφτασα κάπως στις coming of age ταινίες, όπως το The Edge of Seventeen. Ναι, έπιασα πάτο κάποια στιγμή το παραδέχομαι.
Στη συνέχεια διάβαζα για ανθρώπους που τόλμησαν να κάνουν ένα βήμα πέρα από τη σκιά τους. Σκηνοθέτες, μουσικούς, συγγραφείς. Ομολογώ πως πέρασα πολλές ώρες με Ted Talks να παίζουν στο μπακραουντ όσο έκανα πτυχιακή. Η ομιλία της Mel Robins παραδείγματος χάρη έβαλε πολλές μου σκέψεις σε σειρά.
Κάποια στιγμή προσπάθησα να διαβάσω και βιβλία αυτοβελτίωσης. Εκεί πάτησα πόδι όμως και είπα στον εαυτό μου «Άσε και τίποτα για την κρίση των 30» και δεν ξόδεψα άλλο χρόνο. Εξάλλου πάντα τα θεωρούσα χάσιμο χρόνου και όχι Το Δώρο δεν αποτέλεσε λόγο για να αλλάξω γνώμη. Όμως όλη αυτή η «έρευνα» μου προσέφερε μια άλλη οπτική και κάπως ξεκίνησα να αναλύω το παρελθόν μου και τα λάθη του.
Level up (?)
Πριν λίγο καιρό, συζητώντας για ένα αίθριο που πάλευα να σχεδιάσω, έπιασα μια ωραία φιλοσοφική συζήτηση με την Χριστίνα Λ. Μιλούσαμε για την ηλικία, τα άγχη μας και όλα αυτά τα χαρούμενα. Όμως μου είπε μια ωραία φράση που μου έμεινε:
Γενικά εγώ όλα αυτά τα ονομάζω ενηλικιώσεις. Κάθε φορά είναι σαν να ξεκινάμε από την αρχή με νέα δεδομένα. Είναι τρομακτικό, αλλά τόσο όμορφο.
Και έχει τόσο- μα τόσο- δίκιο!
Σκέψου το λίγο. Ένα πτυχίο, ένας χωρισμός, μια ημερίδα, ένα ταξίδι ακόμα και μια συνταγή που φοβόσουν να δοκιμάσεις, αποτελούν ενηλικιώσεις. Είναι αυτά που θα μείνουν να εξιστορείς στα παιδιά ή σκυλιά σου. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που ορίζουν τα χρόνια σου πάνω στη Γη.
Από τέτοιες στιγμές λοιπόν έχω. Μονάχα φέτος ένιωσα ίσως όλα τα αισθήματα του ανθρωπίνου φάσματος. Ένιωσα περηφάνια όταν βρήκα την πρώτη μου-πραγματική-δουλειά (και ας ήταν για 6 μήνες μονάχα). Ενθουσιασμό γιατί με πήραν σε δύο εθελοντικές ομάδες που ήθελα να συμμετάσχω χρόνια και για τις ημερίδες δοκιμάστηκα περισσότερο από όσο θα περίμενα. Αγάπησα και αγαπήθηκα από υπέροχες ψυχές που αγκάλιασαν τη δική μου όταν χώλαινε. Όπως και θαύμασα τη δύναμη ψυχής ανθρώπων που δεν περίμενα ποτέ πως θα γνωρίσω.
Όμως σε κάθε γιν υπάρχει και ένα γιανγκ
Έτσι και εγώ, ένιωσα τρόμο τη νύχτα που μου έκλεψαν την τσάντα μου με όλη μου την ύπαρξη μέσα και δεν ήξερα πώς να γυρίσω σπίτι να πω τα μαντάτα. Αγχώθηκα τις μέρες πριν την παράδοση της πτυχιακής μου, που ένας θεός ξέρει πόσα βράδια έμεινα ξάγρυπνη για χάρη της. Θυμό για κάθε στιγμή που αμφέβαλλαν συγγενείς και γνωστοί για τις ικανότητες μου ως μελλοντικός μηχανικός. Και τέλος, την απόλυτη θλίψη όταν αυτός που αγαπούσα τραβήχτηκε από μένα σε μια εκδήλωση απέχθειας και με άφησε στα σκαλιά του σπιτιού μου ερείπιο.
Όμως κάθε στιγμή, κάθε συναίσθημα και κατ’ επέκταση κάθε «σημάδι» που άφησαν πάνω μου, αποτελούν το λόγο που σήμερα είμαι εδώ και είμαι όρθια. Είναι ο λόγος που ξυπνώ το πρωί και σκέφτομαι πως θα carpe την αναθεματισμένη diem. Πως είναι αδύνατον να μην με περιμένουν καλύτερα πράγματα και μαζί τους οι χειρότερες ώρες.
Πηγή εικόνας: powerofpositivity.com
Στόχοι-απολογισμός-ευχέλαιο
Επειδή μακρηγορώ και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα όλο αυτό που συμβαίνει (και με περιμένει μια κρύα σαγκριά όσο σου γράφω) έχω να σου πω το εξής. Η ηλικία είναι πράγματι ένας αριθμός. Ένα συμβολικό ποσό που «γράφουμε» για να συνεννοούμαστε. Δεν αποτελεί λόγο πανικού ή εσωτερικής αναζήτησης. Εκτός αν πραγματικά νιώθεις μετέωρος, όπως εγώ.
Εγώ κατάφερα μέσα σε έναν χρόνο να πετύχω στόχους που είχα για χρόνια στα τεφτέρια. Στόχους που έβαλα σε μια νύχτα. Στόχους που προέκυψε η ανάγκη τους εντελώς απρόσμενα και έπρεπε να grow a pair και να αντιμετωπίσω το πρόβλημα. Εντάξει δεν ήμουν άψογη (ποιος είναι άλλωστε;) αλλά θεωρώ ότι τα πήγα καλά. Χαρούμενα μου 24 λοιπόν!
Ως την επόμενη κρίση ζωής σε φιλώ. Να σε προσέχεις και να σε πηγαίνεις σινεμά. Και για ποτά. Και θάλασσα. Να σε αφήνεις να αναπνέεις και να μην ξεχνάς να σε αγαπάς. Και αν για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν βαρέθηκες, να ακούσεις τούτο εδώ. Γεια χαρά!
Αρκετοί από εμάς ίσως να θυμούνται ότι, πριν από μερικά χρόνια, για να δουν μια ταινία που μόλις είχε κυκλοφορήσει, θα έπρεπε να επισκεφτούν έναν κινηματογράφο ή να περιμένουν να κυκλοφορήσει σε DVD για να την αγοράσουν ή να την ενοικιάσουν. Όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Με μια αναζήτηση στο internet και στις online πλατφόρμες μπορεί κάποιος, χωρίς να βγει από το σπίτι του και χωρίς πολύ ψάξιμο, να βρει όποια ταινία και σειρά θέλει.
DVDs
Κάποτε, πριν τις τόσες πολλές online πλατφόρμες, υπήρχαν τα DVDs. Για να παρακολουθήσει κάποιος την ταινία που ήθελε υπήρχαν δυο λύσεις. Κάθε γειτονία σχεδόν είχε το δικό της DVD club. Όσοι το επέλεγαν είχαν τη δυνατότητα με ένα χαμηλό αντίτιμο να ενοικιάσουν την ταινία για λίγες μέρες ή βδομάδες. Συνήθως ήταν από 3 μέρες έως 2 εβδομάδες. Ένα από τα προβλήματα με την ενοικίαση ήταν η διαθεσιμότητα. Αρκετές φορές όταν πήγαινες έβλεπες το ταμπελάκι πάνω στο DVD που αντί να αναφέρει τον κωδικό της ταινίας, έγραφε «ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΕΙ». Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορείς να ενοικιάσεις την ταινία που ήθελες μέχρι να επιστραφεί. Εκτός από τα DVDs που μπορούσες να ενοικιάσεις στα DVD club μπορούσες να βρεις αφίσες, snacks για να συνοδέψεις την ταινία σου, αλλά και να αγοράσεις το DVD της ταινίας που ήθελες.
Όπως ήδη έχει αναφερθεί πέρα από την ενοικίαση υπήρχε και η δυνατότητα αγοράς του, είτε από το ίδιο το DVD club, είτε από κάποιο δισκοπωλείο που πουλούσε και DVD. Αυτή η αγορά σε έκανε να νιώθεις ότι έχεις αγοράσει το πιο πολύτιμο αντικείμενο του κόσμου. Ειδικά αν διέθετε πρόσθετες παροχές όπως backstage, συνεντεύξεις των ηθοποιών, του σκηνοθέτη κ.α. τότε η χαρά αλλά και η συγκίνηση ήταν τεράστια. Αυτή η επιλογή σου έδινε την δυνατότητα να παρακολουθήσεις ανά πάσα στιγμή ξανά και ξανά, χωρίς χρονικούς περιορισμούς την ταινία που ήθελες.
Πηγή: lifo.gr
Online movies
Η εποχή όμως άλλαξε. Τα DVD club δεν υπάρχουν πια. Τα DVDs έγιναν Blu-ray και η παραγωγή των DVD players μειώθηκε. Πλέον, μπήκαν στη ζωή μας οι online συνδρομητικές πλατφόρμες όπου βρίσκουμε την ταινία ή σειρά που επιθυμούμε με ένα click. Συνήθως, οι πλατφόρμες αυτές διαθέτουν μηνιαίες συνδρομές χωρίς επιπλέον κόστος, ενώ άλλες διαθέτουν το περιεχόμενό τους για αγορά ή ενοικίαση με συνδρομή ή χωρίς. Το κόστος σε αυτή την περίπτωση φυσικά είναι λιγότερο από την αγορά και την ενοικίαση των DVDs.
Ωστόσο, ένα πρόβλημα που έχουν και τα δυο είδη είναι η διαθεσιμότητα. Βέβαια, λύση υπάρχει. Όσον αναφορά τα DVDs το πρόβλημα λυνόταν με λίγο παραπάνω ψάξιμο, τόσο σε DVD club και μαγαζιά άλλων γειτονιών όσο και με παραγγελία. Το πρόβλημα όμως με τις online movies δεν λύνεται τόσο εύκολα. Όταν παύει πλέον μια ταινία ή σειρά να προβάλλεται δεν γνωρίζεις πότε και αν θα είναι ξανά διαθέσιμη. Τότε, ως λύσεις έχεις τις εξής: Πρώτον, να περιμένεις να γίνει ξανά διαθέσιμη η ταινία ή η σειρά που θες και δεύτερον, να μεταβείς σε κάποια άλλη συνδρομητική πλατφόρμα που θα την διαθέτει. Αν, φυσικά, είναι διαθέσιμη ακόμη στην χώρα σου.
Αν κάποιος με ρωτήσει ποιο από τα δυο προτιμώ, θα του απαντήσω ότι προτιμώ τα DVDs. Και αυτό διότι μπορώ να παρακολουθήσω όποια ώρα επιθυμώ την αγαπημένη μου ταινία ή σειρά. Ακόμα και αν είμαι offline!
Ξυπνήστε παιδιά! Έφτασε το καλοκαίρι! Αυτό δεν σημαίνει μόνο παραλία, αντηλιακά και καυτός ήλιος. Σημαίνει επίσης δροσερές επιτυχίες που σκοπό έχουν να σας κρατήσουν όρθιους, χορεύοντας στον ξέφρενο ρυθμό τους. Παρακολουθήσαμε τις καινούργιες κυκλοφορίες και συγκεντρώσαμε τις πιο ευδιάθετες για να τις παρουσιάσουμε.
Όnira – Evangelia
Γνωρίσαμε την Evangelia μέσα από το single Fotiά και τώρα επιστρέφει. Η νέα της κυκλοφορία θυμίζει ένα πολύχρωμο όνειρο σε ελληνικό νησί. Ακολουθεί τη φόρμα των προηγούμενων επιτυχιών της. Ένας ρυθμός που είναι ποπ αλλά κρύβει μέσα του παραδοσιακά ελληνικά όργανα! Κάτι ξεχωριστό επίσης για τη μουσική της είναι ο συνδυασμός ελληνικού με αγγλικό στίχο!
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Κύμα Μου – Josephine
Μια από τις πλέον πιο διάσημες φυσιογνωμίες στον χώρο. Η Josephine μύρισε το… καλοκαίρι και αποφάσισε να τραγουδήσει. Πρόκειται για ένα κομμάτι που έχει βαφτεί μπλε και θα παιχτεί στις παραλίες. Λαμβάνουμε άκρως ερωτικά vibes που είναι πάντα μέσα στο κλίμα αυτής της ζεστής σεζόν!
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Γειά Σου – Josephine & Πέτρος Ιακωβίδης
Πραγματικά μια συνεργασία που πολλοί περίμεναν. Μιλάμε για ένα από τα πιο hot ντουέτα του καλοκαιριού. Ο Πέτρος και η Josephine τραγουδάνε κατά τη διάρκεια μιας… ανεβαστικής κλήσης. Σίγουρα θα ακουστεί στα μεγάλα party, οπότε δεν πρέπει να το χάσεις
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Αίμα – Άννα Βίσση & Daphne Lawrence
Ας το παραδεχτούμε, υπάρχει δουλειά στην οποία βρίσκεται η Άννα Βίσση και δεν έχει εκτοξευθεί; Όχι βέβαια. Η απόλυτη Ελληνίδα star ενώνει τις δυνάμεις της με τη Daphne Lawrence. Φαντάζεστε λοιπόν τι συμβαίνει όταν μια τόσο έμπειρη και λατρευτή φωνή αναμειγνύεται με… νέο Αίμα! Ο ρυθμός είναι σαν να σε σκουντάει για να χορέψεις!
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Μύκονος και Σαντορίνη – Έλενα Τσαγκρινού
Ευτυχώς έχουμε την Έλενα Τσαγκρινού για να χαρίσει απλόχερα το τέλειο καλοκαιρινό κομμάτι. «Πάμε όπου μας βγει και ό,τι γίνει» ψηφίζω να γίνει το μότο για το 2022. Πραγματικά είχαμε ανάγκη για ένα τραγούδι τόσο μπλε και με άρωμα Αιγαίο. Είναι σίγουρο ότι τα beach bar θα ταξιδέψουν μέχρι τα δύο αγαπημένα νησιά φέτος.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Madame – Kings & Trannos
Για να λέμε αλήθειες τώρα, υπάρχει Έλλην που δεν έχει αναφωνήσει τη φράση «κι εγώ να’ μαι Μαντάμ»; Σας λέω εγώ, δεν υπάρχει. Ο trapper Trannos και το συγκρότημα Kings αποφάσισαν να κάνουν χαμό και κανείς δεν τους σταμάτησε. Αυτό το single εκτός απ’ το ότι είναι TikTok famous, δεν πρόκειται να μην ακουστεί παντού.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Ελεύθερος – Κωνσταντίνος Αργυρός
Η νέα πορεία του Αργυρού μυρίζει Ελλάδα όσο τίποτα άλλο. Ίσως για αυτό τα τραγούδια του να είναι πάντα #1. Το συγκεκριμένο κομμάτι θέλει να μας συντροφεύσει όλο το καλοκαίρι και εμείς θα το αφήσουμε. Ελπίζω να ξέρετε να χορεύετε… θα χρειαστείτε αυτή την ικανότητα! Το Ελεύθερος είναι μέρος του καινούριου album 22.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Τελειώσαμε – Marseaux, Solmeister, Brando & dPans
«Άμα ταιριάζαμε δεν θα σε ήθελα»… σε νιώθουμε Marseaux. Η αγαπημένη μας rap ομάδα ξαναχτυπά! Οι WNC αφήνουν το δικό τους στίγμα αυτό το καλοκαίρι κανονίζοντας ένα γάμο… καταστροφή. Πρόκειται για μια απ’ τις λίγες φορές που βλέπουμε όλα τα μέλη μαζί και η πίστα χορού πρόκειται να διαλυθεί.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
El Telephone – Ελένη Φουρέιρα & Dj Bobito feat. Ayman
Πηγή: Spotify
Μια συνεργασία που ενώνει την Ελένη Φουρέιρα με την Αραβική ποπ μουσική. Άκρως δυναμικό και ό,τι πρέπει για ένα χορό στην παραλία! Έτσι κι αλλιώς η Ελένη μας έχει συνηθίσει σε hit που ακούγονται σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Σηκώστε επιτέλους το τηλέφωνο και ας ξεκινήσει το… κούνημα! Το κομμάτι περιλαμβάνεται στο καινούριο album Poli_Ploki.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
CELINE – Hawk & Baghdad
«Από πάνω μέχρι κάτω είναι πανάκριβη» δεν θα ήθελες να σου λέει ο Hawk; Μάλλον θα περάσει ένα… hot καλοκαίρι φέτος. Και πολύ ακριβό θα έλεγε κανείς. Ένα trap κομμάτι που σίγουρα έχει ταρακουνήσει τον ανταγωνισμό αλλά και τα κέντρα διασκέδασης! Ακούστε το album LIBERTA που περιέχει όλες τις νέες επιτυχίες του Hawk.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
ΣΠΙΡΤΟ ΚΑΙ ΒΕΝΖΙΝΗ – Μαρίνα Σάττι
«Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ». Σας θυμίζει κάτι αυτός ο στίχος; Φυσικά το διάσημο τραγούδι της Κατερίνας Κούκα, Ρίξε στο Κορμί μου Σπίρτο. Η Μαρίνα Σάττι ρίχνει το δικό της σπίρτο στο κομμάτι και το φέρνει στα δικά μας δεδομένα. Κάποιος θα έλεγε ότι υπάρχει και μια sexy διάθεση στον τόνο της. Αυτό το νέο remake εμφανίζεται 8ο στη σειρά στο album YENNA.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Λίγο Λίγο – Anastasia
Αμαρτία αν δεν βάλεις το συγκεκριμένο τραγούδι στη καλοκαιρινή σου playlist. Η πλέον hitmaker Anastasia μας αποδεικνύει ότι ήρθε για να μέινει και να αφήσει το σημάδι της στην Ελληνική μουσική βιομηχανία. Το Λίγο Λίγο είναι δροσερό, ντυμένο με την ιδιαίτερη φωνή της ερμηνεύτριας. Όσες φορές έχει μιλήσει για την ευκαιρία να το διαλέξει και να το ενσωματώσει στη δισκογραφία της, δηλώνει ευγνώμων.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Καρχαρίας – Konnie Metaxa
Μύρισε… sexy καλοκαίρι κάτω απ’ τη μουσική ξαπλώστρα της Konnie! Μιλάμε για ένα δυνατό ρυθμό, ξέφρενη διάθεση και πολλή ζέστη! Η τραγουδίστρια μας έχει χαρίσει ανά καιρούς club hits και το Καρχαρίας σίγουρα θα παίζεται στις αγαπημένες σου πλαζ.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Χαιρετισμούς – Stavento & Marseaux
Πραγματικά ποιoς περίμενε αυτή τη συνεργασία; Εγώ πάντως όχι! Οι Stavento μας φτιάχνουν τη διάθεση πολύ συχνά με τις χαρούμενες επιτυχίες τους. Αυτή τη φορά τους βοηθάει η Marseaux που έχει βαλθεί να φωλιάσει στα ακουστικά. Χαιρετισμούς και φιλιά να στείλουμε στα πιο όμορφα χείλη για ένα ευχάριστο καλοκαίρι.
Βρείτε το σε: Spotify | Apple Music
Φτιάξαμε μια playlist με τρομερά θαλασσινά vibes! Άκουσέ τη τώρα στο Spotify του Beasty:
Κάθε φορά που διαβάζουμε κείμενα σχετικά με την πανδημία Covid-19, τα lockdown και τις επιπτώσεις τους στην υγεία μας, ελλοχεύει ο ίδιος κίνδυνος. Η γενίκευση. Πολλοί πιστεύουν ότι επειδή είχαν περίπου το ίδιο βίωμα με τους άλλους (π.χ. την επιβολή περιοριστικών μέτρων), θα ταυτιζόταν και η συναισθηματική τους αντιμετώπιση.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει για δύο λόγους. Πρώτον, τα πραγματικά περιστατικά διαφέρουν. Ναι μεν η πανδημία υπήρχε και το lockdown επιβλήθηκε για όλους. Αλλά άλλοι το πέρασαν στα πατρικά τους, άλλοι μόνοι, άλλοι σε νησιά, άλλοι σε βουνά, άλλοι σε πρωτεύουσες. Άλλοι χοροπηδούσαν σε μεγάλα πολυτελή σπίτια, άλλοι πνιγόντουσαν σε ένα δυαράκι, για να θυμηθούμε και την Αρλέτα. Στο κάτω κάτω της γραφής, όπως γρήγορα έγινε φανερό, πολλοί δεν τηρούσαν και στα σοβαρά τις κάθε είδους απαγορεύσεις που κατά καιρούς επιβάλλονταν.
Δεύτερον, προφανώς διαφέρει η συναισθηματική αντιμετώπιση του καθενός ακόμα και πάνω στα ίδια πραγματικά περιστατικά. Δηλαδή και το ίδιο βίωμα να μοιραζόμαστε, πιθανόν άλλο να νιώθω εγώ κι άλλο εσύ. Άρα, το να γράφεις: στο lockdown όλοι περάσαμε χάλια ή μια γενικόλογη παρατήρηση του τύπου η πανδημία μας απομόνωσε αποτελεί στην καλύτερη μια αφηρημένη κρίση. Πόσω μάλλον αν δεν επικαλείσαι και αποδείξεις. Τότε, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι απλά να εξιστορήσεις τις δικές σου εμπειρίες. Κάποιοι μπορούν να ταυτιστούν, άλλοι να αδιαφορήσουν και ορισμένοι να αναφωνήσουν: α, υπάρχει κι αυτό.
Οι προφήτες της πανδημίας
Τις πότε ζεστές πότε κρύες μέρες του Φεβρουαρίου του 2020 κανείς μας δεν είχε ιδέα τι πρόκειται να ζήσουμε. Η πανδημία δεν είχε ακόμη ανακηρυχθεί, ενώ ο Covid- 19 μας ακουγόταν σαν ένα απλό κρυολόγημα.
Φυσικά ούτε εγώ γνώριζα, ενώ ακάθεκτος ζούσα καθημερινά ένα ταξίδι σε ένα πρωτόγνωρα γρήγορο τρενάκι. Σηκωνόμουν νωρίς, πήγαινα σχολή το πρωί, το απόγευμα παρακολουθούσα μαθήματα Γερμανικών και «έτρεχα» μια θεατρική ομάδα εντός Νομικής με τον κολλητό μου. Σε μια από τις συναντήσεις μας, η πανδημία έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της.
Ο Κ., τακτικό μέλος της ομάδας, κατέφθασε στην πρόβα φορώντας μάσκα. Η όψη του μου φάνηκε τρομερή. Είχα δει κι άλλα άτομα, κυρίως μεγάλης ηλικίας, να φέρουν το εν λόγω αντιπαθές ύφασμα στο στόμα και τη μύτη τους. Πρώτη φορά, όμως, κάποιον τόσο κοντινό μου. Μεσα στην ανοησία μου, ευτυχώς όχι φωναχτά, έριξα μια βλασφημία για την επερχόμενη πανδημία, που επρόκειτο να μετανίωσω πολύ πικρά: για φαντάσου πόσο φοβάται ο κόσμος ένα απλό κρυολόγημα.
Έκτοτε άκουσα πολλούς να λένε πολλά πριν το ξέσπασμα του πρώτου lockdown. Ότι τον Μάιο δεν θα μιλάμε καν για την Covid-19, ότι αποκλείεται να είναι πανδημία σαν την ισπανική γρίπη κι ότι υπερβάλλει η Κυβέρνηση που ακυρώνει το πατρινό καρναβάλι. Εμείς τρέχαμε ξέφρενοι προγραμματίζοντας ένα σωρό δραστηριότητες αγνοώντας την πανδημία που έρχεται. Συγχρόνως, ο Κ. περπατούσε στο αντίθετο ρεύμα. Κι, όμως, δυστυχώς για όλους, το δικό του ήταν το σωστό.
Πηγή εικόνας: PerthNow
1, 2, 3… ΣΤΟΠ
Ώσπου όλα πήραν τον δρόμο που τώρα ξέρουμε όλοι. Τα πανεπιστήμια έκλεισαν δήθεν για δύο εβδομάδες, μετά ακολούθησαν οι καφετέριες, τα άλση, οι παραλίες τα πάρκα. Η πανδημία πλέον είχε επισημοποιηθεί. Και κάτι SMS στο αποκορύφωμα, τα οποία τότε όλοι θεωρούσαν -χωρίς λόγο- εξαιρετική ιδέα.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, για έναν δευτεροετή φοιτητή εξ επαρχίας, η επιστροφή στα πάτρια παρουσιαζόταν ως μονόδρομος. Νησί, λοιπόν, θάλασσα, άσκοπες μακρές βόλτες, λίγες υποχρεώσεις. Τα μαθήματα ξεκίνησαν, αλλά τι να το κάνεις. Άμα δεν ιδρώσεις λίγο, αν δεν τρέξεις να προλάβεις τον επόμενο συρμό, αν δεν καταραστείς που ο επόμενος έρχεται σε 5 λεπτά κι όχι σε 3, όπως είχες προγραμματίσει. Αν το δούμε αλληγορικά, η πανδημία μετέτρεψε μια ζωή που λειτουργούσε με ρυθμούς μετρό σε… Τόμας το τρενάκι. Ένα μονότονο, ρυθμικό και βασανιστικά αργό τσαφ- τσουφ.
Το βασικό καλό του να τρέχεις είναι ότι δεν σκέφτεσαι. Δεν πολυ-μένεις με τον εαυτό σου και όταν ατυχώς απομονώνεσαι, απλά πέφτεις ξερός. Δεν αφιερώνεις πολύ χρόνο για ενδοσκόπηση. Τουλάχιστον σε μένα, συνέβαινε αυτό που ψελλίζουν μονότονα οι προπονητές στο ποδόσφαιρο: κοιτάμε μόνο την επόμενη μέρα. Αν το πρόγραμμα και οι στόχοι που είχα θέσει για την επόμενη μέρα έβγαιναν, οκ. Αν όχι, χάλια. Κι αυτή την πολύ ωραία κι ασφαλή ροή, η πανδημία ήλθε και την ανέτρεψε.
Τώρα έπρεπε να κάτσω, να περάσω χρόνο μαζί μου. Αλλά, διάολε, δεν με συμπαθούσα. Γιατί να περάσω χρόνο με μένα; Είχα κι άλλες δουλείες, αλλά η πανδημία τις παρέσυρε στις ράγες της.
Οι junkies της πανδημίας
Όσο εύκολα η πανδημία άλλαξε την καθημερινότητά μας από τη μία μέρα στην άλλη, άλλο τόσο δύσκολα το δικό μου μυαλό θα απέβαλε μοτίβα που είχε συνηθίσει για χρόνια. Έτσι, σχεδόν παθητικά με έβλεπα να γυρίζω σε συνήθειες που νόμιζα πως είχα εγκαταλείψει. Να συναντάω και να επενδύω σε ανθρώπους που ήξερα ότι δεν μου κάνουν. Να προκαλώ ξανά και ξανά τα ίδια δράματα. Και εν τέλει, να πληγώνω τους άλλους, ακόμα και τους πιο οικείους μου, απαιτώντας τους πράγματα που ήξερα εξ αρχής ότι δεν μπορούν να μου δώσουν.
Γιατί το έκανα αυτό; Γιατί το ήθελα. Δεν έφταιγε η πανδημία ή το lockdown. Η πανδημία αποτέλεσε απλά την αφορμή να αναστηθούν προβλήματα που νόμιζα πως είχα λύσει. Μα όχι, αυτά ήταν εκεί και περίμεναν υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή. Κι όταν οι γρήγοροι ρυθμοί, το διαρκές κυνήγι των στόχων, οι πολλές επαφές με άγνωστους ανθρώπους έφυγαν, το μόνο που έμεινε ήταν και το πιο αληθινό.
Περίπου σαν τους καπνιστές που έχουν 20 χρόνια να αγγίξουν τσιγάρο και κάτι συνταρακτικό συμβαίνει και το ξανα-αρχίζουν. Για μένα, η πανδημία υπήρξε αυτό το ξαφνικό μπουμ. Και πυροδότησε έναν τραγικό εθισμό. Σαν κατάρα κακιάς μάγισσας: να ζητάς πάντα από αυτούς που δεν έχουν και να αγνοείς αυτούς που θέλουν να σου δώσουν.
Πηγή εικόνας: Psychiatric Times
Το τέλος της πανδημίας;
Η εν λόγω παθογένεια δεν με εγκατέλειψε τόσο εύκολα. Μπορεί το πρώτο lockdown να υπήρξε η αφορμή να ξεκινήσω ένα δύσκολο- όμορφο- περίπλοκο ταξίδι ψυχοθεραπείας, αλλά οι εθισμοί μας δεν είναι εύκολοι αντίπαλοι, ακόμα κι αν καθημερινά τους παλεύουμε. Επιμένουν και ακολουθούν και σε δεύτερα και τρίτα lockdown, και σε πανδημίες και σε μετα-πανδημίες.
Παραδεχόμαστε ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ιστορίες, από αφηγήματα, που τους βοηθούν να βάλουν σε μια τάξη όσα τους συμβαίνουν για να καταφέρουν, ίσως να τα αποδεχτούν. Το σχήμα «αρχή-μέση-τέλος», το μαθαίνουμε από πάρα πολύ νωρίς, από τα πρώτα παραμυθάκια, που δημιουργούν και τις πρώτες ψευδαισθήσεις: θα υπάρξει ένα καταληκτικό γεγονός που θα σηματοδοτήσει το τέλος αυτής της ιστορίας και από κει και πέρα θα «ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», σαν αυτή η ζωή να μην περιλαμβάνει τίποτα πια, αφού το βασικό ζήτημα των ηρώων μας έχει λυθεί.
Αλλά ένα τέλος δεν χρειάζεται πάντα
Η ίδια η Γκανά εξηγεί πως ενώ κάποιοι ονειρευόμασταν ένα καταληκτικό πάρτι, που θα κήρυσσε το τέλος της πανδημίας, το πάρτι αυτό πιθανόν να μη γίνει ποτέ. Η πανδημία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει ένα καθαρογραμμένο The End, όπως οι ταινίες. Οπότε, μάλλον θα ήταν ορθότερο να προσαρμοστούμε σε ό,τι καλό ή κακό η πανδημία μας έφερε.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και με τα προβλήματα που αναγνωρίσαμε και τα τραύματα που κουβαλάμε. Το πιθανότερο, να μην απαλλαγούμε ποτέ οριστικά απ’ αυτά, αλλά να κληθούμε να ζήσουμε μαζί τους. Μπορεί να μην είναι τόσο κακό, άλλωστε. Οι σοφοί τονίζουν ότι ευάλωτος σημαίνει πιο ανοιχτός στην αγάπη. Τραύμα-θαύμα, που λέγαμε σε άλλο άρθρο. Η πανδημία μας το δίδαξε αυτό; Εν μέρει ναι. Άρα, φχαριστούμε. Εν μέρει.
Πριν περίπου δύο εβδομάδες, στις 4 Ιουνίου, βρέθηκα στο Θέατρο Βράχων. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα ζωντανά την Beth Hart. Ομολογουμένως, την γνώριζα και από πιο πριν. Είχα ακούσει κομμάτια της. Ωστόσο, δεν την είχα ψάξει ποτέ σε βάθος.
Η συναυλία με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Οκ, σίγουρα έπαιξε Led Zeppelin ανάμεσα σε πολλά κομμάτια,συνεπώς σίγουρα με κέρδιζε εκεί. Καθώς όμως προχωρούσε η συναυλία, άκουσα κάποια εξαιρετικά κομμάτια, κρυμμένα (για εμένα) διαμαντάκια. Έτσι, είπα να ψάξω κάθε μουσική δημιουργία της Beth Hart και να την συγκεντρώσω σε μία εκπομπή “Κρυμμένα Διαμαντάκια”!
Η Εκπομπή
Θα μιλήσουμε λοιπόν για την Beth Hart. Γεννήθηκε το 1972 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Έπιασε πρώτη φορά το πιάνο όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Αρχικά, έπαιζε περισσότερο κλασσική μουσική. Σύντομα όμως, άρχισε να μαθαίνει και κάποια κομμάτια από Led Zeppelin και Etta James.
Πηγή εικόνας: musiclegends.ca
Η μουσική της καριέρα ξεκίνησε από την ηλικία των 15 χρόνων. Έπειτα από κάποιες μουσικές εμφανίσεις σε κλαμπ στο Hollywood, ηχογράφησε το 1993 το πρώτο της άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε 3 χρόνια αργότερα, από την ίδια δισκογραφική που είχε βγάλει και τους Led Zeppelin, την Atlantic.
Η πραγματική επιτυχία έρχεται όμως το 1999. Εκείνη τη χρονιά η Beth Hart κυκλοφορεί το άλμπουμ Screamin’ For My Supper. Το 2005 βγάζει το πρώτο της live άλμπουμ, Live at Paradiso, και το 2007 με το επόμενο άλμπουμ της, ονόματι 37 Days φτάνει στο νούμερο 1 άλμπουμ στα εθνικά τσαρτ της Δανίας.
Το 2010 ακολουθεί μια σειρά από συνεργασίες με πολύ γνωστούς καλλιτέχνες. Η πιο σημαντική ήταν αυτή με τον κιθαρίστα Joe Bonamassa. Μαζί κυκλοφορούν το 2011 το άλμπουμ Don’t Explain, με πολλά σπουδαία κομμάτια της μπλουζ μουσικής σκηνής. Το 2013 κυκλοφορούν και δεύτερο δίσκο, με το όνομα Seesaw.
Πηγή εικόνας: YouTube.com.
Η Beth Hart δεν σταματάει να κυκλοφορεί νέες δουλειές. Από το 2015 ως και σήμερα, έχει κυκλοφορήσει 6 άλμπουμ. Ένα από αυτά αποτελεί συνεργασία με τον Joe Bonamassa και το 2018 έφτασε στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτς.
Αυτά και άλλα πολλά στα «Κρυμμένα Διαμαντάκια»!
Πέμπτη, 16/6/2022, στις 22:00, στη διαδικτυακή συχνότητα του Ράδιο Πάντειον.
Μέσα από τη σημερινή «θεραπευτική» συνέντευξη, παίρνουμε μια γεύση από την κοσμοθεωρία της Χριστίνας, τη γιόγκα σαν ιδέα και σαν πρακτική και λυτρωνόμαστε παρέα. Κίνηση, χορός, ελεύθερη έκφραση και διαλογισμός, όλα μαζί, σε μια καθημερινότητα που τρέχει, γίνεται; Κι όμως, η Χριστίνα μας βάζει στο πρόγραμμά της και μας εξηγεί πώς όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και το να πετύχεις την πολυπόθητη εσωτερική ισορροπία μέσα από τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης…
Χριστίνα μου, καλησπέρα, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω. Σε παρακολουθώ καιρό στο Instagram και η αλήθεια είναι ότι έχω ξετρελαθεί με τη δουλειά σου. Ήσουν πρωταθλήτρια στην ρυθμική γυμναστική, από ότι είδα στο βιογραφικό σου, πριν την ενασχόλησή σου με τη γιόγκα; Μέχρι ποια ηλικία ήταν στη ζωή σου ο πρωταθλητισμός;
Σε ευχαριστώ παρά πολύ για τα λόγια σου Έλενα! Από την παιδική μου ηλικία και μέχρι τα 12 μου, η ρυθμική ήταν το πιο σημαντικό πράγμα για μένα.
Πως ήσουν ψυχολογικά όταν αναγκάστηκες να αφήσεις την ρυθμική;
Ήταν, ίσως, ό,τι πιο δύσκολο έχω περάσει ποτέ μου. Όπως είπα, η ρυθμική ήταν, ουσιαστικά, όλη μου η ζωή, καθώς περνούσα εκεί 4 ώρες καθημερινά. Στους αγώνες φεύγαμε με τις προπονήτριες και τις άλλες αθλήτριες εκτός Αθήνας και περνούσαμε βδομάδες μαζί. Ήταν σαν οικογένεια μου. Όταν σταμάτησα λόγω εξάντλησης, άλλαξε όλη μου η ζωή και έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Ήταν απόφαση της μητέρας μου, όταν πλέον κατάλαβε πόση ψυχολογική βία και κακοποίηση δεχόμουν για χρόνια. Παρόλα αυτά, δυσκολευόμουν να καταλάβω την απόφαση της εκείνον τον καιρό.
Η γιόγκα πώς μπήκε στη ζωή σου; Ήταν έρωτας με την πρώτη μάτια;
Μετά την ρυθμική πέρασαν κάποια χρόνια όπου σταμάτησα τελείως να αθλούμαι. Στην εφηβεία ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο αλλά ήταν κάτι που ένιωθα πως έπρεπε να κάνω απλά για το σώμα μου. Δεν ένιωθα το πάθος που ένιωθα μικρή για την ρυθμική. Δεν μου έδινε αυτή την αίσθηση της απελευθέρωσης, που ένιωθα τότε μέσω της κίνησης. Μέχρι που μια μέρα στο γυμναστήριο στο Λονδίνο όπου ζούσα τότε, δοκίμασα ένα μάθημα Ashtanga Yoga. Κατευθείαν ένιωσα σαν να ανταμώνω με ένα κομμάτι του εαυτού μου που είχα για τόσο καιρό χάσει. Κατάλαβα πως για τόσα χρόνια ζούσα μια ζωή μισή.
Μίλησε μου για την εμπειρία σου στην Ινδία. Πήγες έχοντας κάποιο πλάνο στο μυαλό σου ή ήταν μια κίνηση παρορμητική;
Όταν ανακάλυψα την γιόγκα, ακόμα και μετά από λίγα μαθήματα ένιωθα μέσα μου πως ανακάλυψα τον σκοπό της ζωής μου. Ένιωθα μια τεράστια σιγουριά για αυτό, σαν μια φωνή μέσα μου να με κατεύθυνε προς τα εκεί. Η απόφαση να πάω στην Ινδία στα 21 μου, ήταν εντελώς αυθόρμητη. Δεν γνώριζα κανέναν εκείνον τον καιρό που έκανε κάτι αντίστοιχο, εκτός από την δασκάλα μου φυσικά. Την ρώτησα αν είχε κάποιον δάσκαλο να μου προτείνει να πάω, και κατευθείαν οργάνωσα το ταξίδι μου.
Μέχρι και το 2019 τα εκπαιδευτικά σου ταξίδια ήταν πολυάριθμα. Ακόμη φεύγεις στο εξωτερικό για να επεκτείνεις κι άλλο τις γνώσεις σου ή έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο πλέον για σένα και ασχολείσαι με τη δουλειά σου μόνο στην Ελλάδα;
Συνολικά έχω ταξιδέψει 7 φορές στην Ινδία, το κάθε ταξίδι είχε διάρκεια δυο ή τριών μηνών. Πλέον, η Ινδία είναι σαν ένα «δεύτερο σπίτι» για μένα. Δυστυχώς, με τον κορονοϊό δεν ήταν εύκολα τα ταξίδια στην Ινδία και μέχρι πρόσφατα η σχολή που πηγαίνω εκεί ήταν κλειστή. Ελπίζω, σύντομα, να καταφέρω να πάω ξανά. Τα ταξίδια μου στην Ινδία δεν θα σταματήσουν ποτέ. Έχω σκοπό να τα συνεχίσω για όσο ζω. Είναι σημαντικό για εμένα να κρατάω πάντα την επαφή μου με το μέρος από όπου ξεκίνησε αυτή η πρακτική και φιλοσοφία.
Τελικά, η εξουθένωση από τον πρωταθλητισμό ήταν «καρμική» – αν θες – και σε οδήγησε στο να γίνει ο άνθρωπος που είσαι σήμερα; Ή πιστεύεις ότι έτσι κι αλλιώς θα τα συνδύαζες και τα δύο;
Δεν ήταν ποτέ σκοπός μου να συνεχίσω την ρυθμική επαγγελματικά. Ήθελα πάντα να φύγω στο εξωτερικό και να σπουδάσω, όπως είχαν κάνει και οι αδερφές μου. Επομένως, κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα σταματούσα. Θα έλεγα, παρόλα αυτά, πως ο ρόλος της ρυθμικής ήταν «καρμικός» για μένα. Εάν δεν είχα ανακαλύψει την ρυθμική, πιθανόν να μην είχα την ίδια σχέση που έχω σήμερα με το σώμα μου και με την κίνηση γενικότερα.
Ο χορός και η γιόγκα συνδέονται για σένα, έχουν κοινά σημεία; Δεδομένου πάντα ότι έχεις ασχοληθεί με τη ρυθμική.
Από μικρή λάτρευα τον χορό. Δεν έκανα ποτέ σύγχρονο, αλλά η ρυθμική για μένα ήταν χορός. Εκτός της προπόνησης γυρνούσα στο σπίτι μου και έπαιζα μουσικές και χόρευα στο σαλόνι. Έφτιαχνα χορογραφίες και χόρευα για ώρες.
Σίγουρα υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ του χορού και της γιόγκα, τουλάχιστον στο σωματικό επίπεδο. Βέβαια, η γιόγκα παραδοσιακά είναι πολύ πιο στατική. Οι κινήσεις και οι αναπνοές είναι πολύ συγκεκριμένες. Δεν υπάρχει χώρος για αυτοσχεδιασμό.
Ο σκοπός των δύο είναι, επίσης, διαφορετικός. Τα τελευταία χρόνια η έννοια της γιόγκα έχει αλλάξει πολύ και πλέον υπάρχουν πολλά είδη που μπορεί κάποιος να κάνει. Σε αυτά τα πιο σύγχρονα είδη, η γιόγκα προσεγγίζεται περισσότερο σαν χορός.
Η μητέρα σου δραστηριοποιείται στον χώρο του μπαλέτου. Ήταν υποστηρικτική με τον ασχοληθείς με τον χώρο, τον πρωταθλητισμό και την γιόγκα;
Η μητέρα μου είχε παρατηρήσει τις δυνατότητες μου από πολύ μικρή ηλικία. Για αυτό τον λόγο, αποφάσισε να με γράψει στη ρυθμική. Με οδήγησε προς αυτή την κατεύθυνση. Θα έλεγα, μάλιστα, πως υπήρξε σκληρή μαζί μου σε κάποιες στιγμές αδυναμίας που αντιμετώπισα στα χρόνια του πρωταθλητισμού.
Με την γιόγκα, αργότερα, όλοι υπήρξαν πολύ υποστηρικτικοί, καθώς ήταν εμφανές το πόσο καλό μου έκανε από την αρχή. Βέβαια, πιστεύω πως θα προτιμούσαν να είχα ακολουθήσει ένα πιο «σίγουρο» επάγγελμα. Παρόλα αυτά, για αυτούς ήταν προτιμότερο να ασχοληθώ με την γιόγκα παρά με την τέχνη.
Παρατήρησα ότι έχεις δημιουργήσει ένα δικό σου στυλ στην άσκηση της γιόγκα. Πως γεννήθηκε αυτό; Το είδες κάπου στο εξωτερικό; Ήταν δική σου ιδέα; Γιατί απ’ ό,τι ξέρω στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Κατά την διάρκεια της καραντίνας άρχισα για πρώτη φορά να πειραματίζομαι με άλλα είδη γιόγκα. Για 12 χρόνια έκανα αυστηρά μόνο παραδοσιακή Αστάνγκα γιόγκα. Ακολουθούσα καθημερινά το ίδιο απαιτητικό πρόγραμμα μέχρι που το ίδιο το σώμα μου μου «ζήτησε» κάτι διαφορετικό.
Αναζητούσα κάτι πιο θηλυκό και δημιουργικό, κάτι που να με συνδέει με την παιδική μου ηλικία και την αγάπη μου για τον χορό. Έτσι, ανακάλυψα το Vinyasa Flow, μέσω διαδικτυακών μαθημάτων με δασκάλους από το εξωτερικό. Με τον καιρό άρχισα να δημιουργώ τις δικές μου «χορογραφίες», συνδυάζοντας στοιχεία από την παραδοσιακή πρακτική μου και τον χορό. Η Αστάνγκα συνεχίζει φυσικά να είναι «το φάρμακο μου» και η κύρια πρακτική μου. Πλέον, την προσεγγίζω με έναν πολύ πιο διαισθητικό τρόπο, και έχω ξεφύγει από τα πολλά «πρέπει».
Ποιος ο στόχος σου μέσα απ’ τη δουλειά σου;
Σκοπός μου είναι να καθοδηγώ τους μαθητές μου να χρησιμοποιούν την κίνηση ως μέσο επικοινωνίας με το σώμα τους και τον εσωτερικό τους εαυτό. Για εμένα η γιόγκα είναι μια αρχαία τεχνολογία που μπορούμε όλοι να χρησιμοποιούμε για «αυτοθεραπεία». Είναι σημαντικό να εξελίσσομαι μέσα από την πρακτική και την διδασκαλία, αλλά και να μοιράζομαι τις γνώσεις μου με τρόπο μη δογματικό. Πάνω από όλα, θέλω να ενθαρρύνω την ελευθερία μέσω της κίνησης και της αυτοέκφρασης.
Τι ρόλο παίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην ζωή σου, Χριστίνα μου;
Αυτή την στιγμή το Instagram συγκεκριμένα, παίζει μεγάλο ρόλο στην δουλειά μου. Μέσω αυτού διαφημίζω όλα μου τα μαθήματα, και έτσι με βρίσκουν οι περισσότεροι μαθητές μου. Παράλληλα είναι ένα μέσο έκφρασης και δημιουργικότητας για εμένα.
Ποιους ανθρώπους θεωρείς μέντορές σου και ποια τα σημεία καμπής στη διαμόρφωσή σου;
Σίγουρα μια από τις πιο σημαντικές επιρροές για εμένα ήταν η πρώτη μου δασκάλα στο Λονδίνο, η Eileen Gauthier. Η Eileen είναι μια πολύ ιδιαίτερη δασκάλα, η οποία διατηρεί την σχέση της με την παραδοσιακή πρακτική της Αστάνγκα, ενώ παράλληλα υπήρξε μέλος του Tripsichore Yoga Dance Theatre. Στο Λονδίνο, επίσης, είχα την τύχη να δουλέψω ως βοηθός δύο δασκάλων (Sarai Harvey-Smith και Ursula Scott) στο Triyoga, ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο γιόγκα. Σε αυτές τις δύο γυναίκες οφείλω πολλές από τις γνώσεις μου πάνω στην διδασκαλία, καθώς και την τέχνη των adjustments.
Κάνεις καθημερινά διαλογισμό ή η πρακτική σου αφορά μόνο τη γιόγκα;
Περνάω περιόδους όπου έχω περισσότερο χρόνο για την δική μου πρακτική και άλλες που ο χρόνος μου είναι πιο περιορισμένος. Τις περιόδους που έχω λιγότερα μαθήματα, προσπαθώ να αφοσιώνομαι περισσότερο στην δική μου πρακτική. Ξεκινάω, συνήθως, την ημέρα μου με διαλογισμό και μετά κάνω την σωματική άσκηση (asana). Όταν διδάσκω πιο πολύ, κάνω μια πιο χαλαρή πρακτική για να καταφέρω να ανταπεξέλθω στο πρόγραμμα της ημέρας, και δυστυχώς, θυσιάζω τον πρωινό μου διαλογισμό. Αυτό είναι κάτι το οποίο θέλω σύντομα να αλλάξω.
Που μπορεί κάποιος να σε βρει και να έχει την τύχη να εκπαιδευτεί δίπλα σου στην γιόγκα, Χριστίνα;
Αυτή την περίοδο διδάσκω μαζί με τον σύζυγο μου στον χώρο μας στο Ψυχικό. Από τον Σεπτέμβριο θέλουμε να βρούμε έναν μεγαλύτερο χώρο για τα μαθήματα μας, έτσι ώστε να μπορούμε να εξυπηρετούμε περισσότερο κόσμο. Το καλοκαίρι έχω ένα yoga retreat στα Κουφονήσια, και ένα ακόμα wellness event στην Ελβετία. Αυτή την στιγμή δεν έχω κάποιο live διαδικτυακό μάθημα στο πρόγραμμα μου. Ωστόσο, μέσω της ιστοσελίδας μου υπάρχει η δυνατότητα αγοράς μαγνητοσκοπημένων μαθημάτων.
Καθώς η συνέντευξή μας έφτασε στο τέλος της, θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις που μου γεννήθηκαν μετά την γνωριμία μου με την Χριστίνα και πραγματικά ελπίζω να τις μεταλαμπαδεύσαμε και σε εσάς μέσα από τη συνομιλία μας.
Πρώτο βασικό κομμάτι, στο οποίο αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή μας, είναι κατ’ εμέ η αξία της κίνησης αυτής καθ’ αυτής, χωρίς να παίρνει τη μορφή καταναγκασμού ή τιμωρίας. Πόσο όμορφο να γνωρίζεις άτομα στις μέρες μας, που θεωρούν την άσκηση ευεργετική για την σωματική αλλά και την ψυχική υγεία και όχι απλά ένα μέσο για την καύση θερμίδων. Και ένα δεύτερο σημείο, που θα ήθελα να υπογραμμίσω, είναι οι έννοιες «αυτοθεραπεία», «αυτοέκφραση», «απελευθέρωση» και «εξέλιξη». Βαγόνια, κατ’ εμέ, στο τρένο που ονομάζεται «ελευθερία». Κλείνοντας, λοιπόν, αυτή τη σελίδα του υπολογιστή, ας ανοίξουμε την πόρτα όποιου βαγονιού έχουμε ανάγκη και ας κατέβουμε στη στάση «ελευθερία»…
Έφτασε ο Ιούνιος διάολε, βρισκόμαστε ακριβώς στα μισά του 2022, ο χρόνος πέρασε γρήγορα σα νεράκι και το Russian Doll, η λίγο μεταφυσική- ψυχολογική- κωμική σειρά του Netflix, συμφωνεί απόλυτα. Για όσους δεν ξέρουν, η δεύτερη σεζόν της σειράς με (συν)δημιουργό και πρωταγωνίστρια τη Νατάσα Λιόν κυκλοφόρησε τον Απρίλιο στο Netflix, αλλά δεν έκανε τόση εντύπωση.
Καθόλου, όμως, δεν μας νοιάζει. Το Russian Doll είναι μια σειρά με ηθοποιούς που απολαμβάνουν μια ξεχωριστή χημεία μεταξύ τους. Ιδίως οι δύο λουπα-δόροι, Νάντια και Άλαν, κατά κόσμον Νατάσα Λιόν και Τσάρλι Μπάρνετ. Και μια ιστορία γεμάτη ιδέες που έχουν δοκιμαστεί μεν στο παρελθόν, αλλά πασπαλισμένες με μια ξεχωριστή νεοϋορκέζικη αισθητική. Το κυριότερο, με μια πιο ώριμη ματιά από αυτή που έχουμε συνηθίσει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Εξηγούμαι.
Russian Doll, σεζόν πρώτη: Εβραία Ρωσίδα από τη Νέα Υόρκη
Στην πρώτη του σεζόν, το Russian Doll ξεκινάει με τον κεντρικό του χαρακτήρα να κοιτάζεται στον καθρέφτη. Η Νάντια Βόλβοκοβ είναι κατ’ αρχήν άθεη, αλλά εβραϊκής καταγωγής. Το επώνυμό της είναι Ουγγρικό, εκείνη όμως φέρει το τουπέ βέρας διανοούμενης αμερικάνας- νεοϋορκέζας. Ενίοτε διανθίζει τον λόγο της με λατινικές φράσεις, ενώ ποτέ δεν μιλάει εκείνη, αλλά το τσιγάρο της.
Η Νάντια κλείνει τα 36 της και κάνει πάρτι πάνω στα συντρίμμια ενός παλιού εβραϊκού σχολείου. Στο πάρτι είναι καλεσμένοι γνωστοί και άγνωστοι, διανοούμενοι σαβουρογάμηδες, έτοιμοι για όλα. Εκείνους προτίθεται να αξιοποιήσει η Νάντια, αφότου ρουφήξει μια τζούρα από ένα πολυτελές ναρκωτικό που της έχει ετοιμάσει η κολλητή φίλη της. Τότε, η Russian Doll μας καθίσταται έτοιμη για όλα.
Σχεδόν business as usual, αφήνεται στον πρόσκαιρο έρωτα ενός παρτάκια και μετά βγαίνει στον δρόμο ψάχνοντας την όμορφη γάτα της, ονόματι Βρώμη (Oatmeal). Η Βρώμη εμφανίζεται, η Νάντια τρέχει προς το μέρος της, αλλά δεν τσεκάρει δεξιά και αριστερά.
Με αποτέλεσμα να γίνει πράξη η απειλή των τυχόν ανήσυχων μαμάδων απανταχού όταν διδάσκουν στα παιδιά τους τα βασικά μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής. Τη Νάντια πάτησε φορτηγό. Είναι νεκρή. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η κατάρα της ρωσίδας κούκλας (Russian Doll) ξεκινάει. Η Νάντια ξυπνάει και βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου στο πάρτι των γενεθλίων της. Έκτοτε, θα ζει ξανά και ξανά τη Μέρα της Μαρμότας.
Πηγή εικόνας: Pinterest // Χριστίνα Κοκκίνου
Πάρτο σερί
Θα ζει κάθε μέρα τη μέρα των γενεθλίων της, θα πεθαίνει και θα ξυπνάει μπροστά στον ίδιο καθρέφτη υπό τη μελωδία του Gotta Get Up του Χάρι Νίλσον. Το προφανές νόημα αυτής της λούπας: μια μέρα θα πεθάνει. Η μοίρα της δίνει μια προειδοποίηση μέσω μιας μπάμπουσκας, της Russian Doll, η οποία θα της θυμίζει ότι από κάθε κούκλα θα βγαίνει κάθε φορά μια μικρότερη, μα ίδια.
Η λύση για τη Νάντια δεν είναι να το πάρει σερί, όπως προτείνουν οι στίχοι της Φωτεινής Αθερίδου. Αλλά το ακριβώς αντίθετο. Για να ξεφύγει από την κατάρα του Russian Doll θα αναγκαστεί να ζήσει πιο συνειδητά. Να καταλάβει τι έχει και τι όχι σημασία. Να γνωρίσει και κάποιον που καταδικάστηκε κι αυτός στην ίδια λούπα. Τον ντροπαλό κύριο Άλαν.
Απλά, ο Άλαν, μανιακός με την οργάνωση και την καθαριότητα, αυτοκτόνησε. Κι έτσι το Russian Doll τον καταδίκασε να αναβιώνει τη μέρα που η αγαπημένη του αρνήθηκε την πρόταση γάμου του. Τη χειρότερη μέρα της ζωής του. Πάλι προφανές: η ζωή είναι πολύτιμη, για να της βάζουμε τέλος εμείς οι ίδιοι.
Ο δρόμος της συνάντησης
Με μια πιο προσεκτική ανάγνωση, το Russian Doll δεν είναι απλά μια πιο ατμοσφαρική version της Μέρας της Μαρμότας, της γνωστής ταινίας των 90s με τον Μπιλ Μάρεϊ, με το κοινότοπο μα γλυκό δίδαγμα: να είσαι καλούλης. Το Russian Doll συνιστά μια πιο σύνθετη ματιά στην αξία της παρατήρησης, που οδηγεί στη συνάντηση.
Η λύση για τον Άλαν και τη Νάντια βρέθηκε όχι όταν απλά ο ένας έπεσε πάνω στον άλλον. Αυτό συνέβη την πρώτη κι όλας μέρα, όταν κι οι δύο πέθαναν. Δεν αρκούσε. Έπρεπε να μοιραστούν τις στιγμές τους πρώτα, να καταλάβουν ότι βιώνουν την ίδια πραγματικότητα. Και κυρίως να συνειδητοποιήσουν ότι το αληθινό τους πρόβλημα είναι η μοναξιά. Αυτή τους βασανίζει. Αυτή πρέπει να αντιμετωπίσουν μαζί.
Πηγή εικόνας: Collider // Οι δύο του Russian Doll
Όταν ο Άλαν ρώτησε τη Νάντια αν του εγγυάται πως, αν δεν αυτοκτονήσει θα είναι ευτυχισμένος, εκείνη του απάντησε: Δεν ξέρω, man. Ξέρω, όμως, σίγουρα ότι δεν θα είσαι μόνος.
Ο χρόνος, λοιπόν, δίνει στη Νάντια το πιο ηχηρό χαστούκι. Το Russian Doll την καλεί να σταματήσει να γεμίζει τα κενά της με άλλα κενά, όπως αυτά των παρτάκιδων στα πάρτυ γενεθλίων. Να δίνει νόημα στις επαφές με τους άλλους, από τον άστεγο που απειλεί ότι θα την κουρέψει μέχρι τον αυτοκτονικό τύπο που βιώνει την ίδια αλλόκοτη πραγματικότητα με εκείνη. Δεν αρκεί οποιαδήποτε συνάντηση, αλλά μια συνάντηση με περιεχόμενο. Με νοιάξιμο.
Russian Doll, σεζόν δεύτερη: Πίσω στο παρελθόν
Η λύση, επομένως, για το αίνιγμα του Russian Doll έγκειται σε μια ιδιότυπη υπερανάλυση. Δεν αρκεί να ζεις απλά διεκπεραιωτικά κάθε μέρα. Δεν γίνεται να χρησιμοποιείς τις επαφές σου μόνο μέχρις ενός σημείου που σε ικανοποιούν. Οφείλεις να τις ρουφάς, γιατί κάποια στιγμή θα πεθάνεις και μπορεί να έλθει πιο νωρίς απ’ όσο φαντάζεσαι.
Αυτή η υπερανάλυση διαπνέει και τη δεύτερη σεζόν της σειράς. Πλέον, το Russian Doll και η λούπα του θα πάρουν μια διαφορετική μορφή. Η Νάντια θα μπει σε ένα μετρό που θα την πάει πίσω στον χρόνο. Ένα ακόμη σύνηθες concept στη μυθοπλασία. Ο Άλαν της επισημαίνει: κυριολεκτικά όλες οι ταινίες που μιλάνε για ταξίδια στον χρόνο θέτουν έναν βασικό κανόνα, μην αγγίξεις τίποτα!
Η Νάντια τον παρακούει. Στη δεύτερη σεζόν θα διερευνήσει τη σχέση με την ακατάλληλη και ψυχικά ασταθή μητέρα της και θα προσπαθήσει να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται. Θέλει κάτι που πολλοί ψελλίζουμε σε κάποιες άσχημες μέρες: μακάρι τα πράγματα να ήταν λίγο πιο εύκολα. Μακάρι κάποια πράγματα που έζησα να μην τα είχα ζήσει.
Πηγή εικόνας: Netflix // Russian Doll, σεζόν 2η.
Κάποια παιδάκια
Έτσι, η μπάμπουσκα θα πάρει τη μορφή των πολλών απέλπιδων προσπαθειών που βγαίνουν η μία μέσα απ’ την άλλη. Η Νάντια θα προσπαθήσει να αλλάξει τη ζωή της μητέρας της προς το καλύτερο, ώστε να απαλείψει τα τραύματα που αυτή της προκάλεσε. Φυσικά, το Russian Doll δεν θα έκανε ποτέ ένα τέτοιο εγχείρημα τόσο εύκολο.
Σημασία, όμως, δεν έχει ο σκοπός, αλλά το ταξίδι, που λένε κι οι σοφοί. Έτσι, μέσα από τη διαδικασία να αλλάξει το παρελθόν, η Νάντια θα καταφέρει κάτι σημαντικότερο. Να το ζήσει. Να βρει τις αιτίες των τραυμάτων της, να καταλάβει καλύτερα ποια ήταν η μητέρα της και γιατί τελικά η «μικρή Νάντια» την απέρριψε. Πάλι υπερανάλυση. Υπερψυχανάλυση, καλύτερα.
Όλα όμως κάποτε θα ξαναπροσπαθήσουν Να βρούνε κάποιον που θ’ ακούσει όταν μιλήσουν Να βρούνε κάποιον μ’ ένα σώμα σαν ανάμνηση Να βγάλουν έξω το κεφάλι από τη βάφτιση
[…] Μα κάποια πίσω από το ράγισμα του κάλλους Θα δουν το τραύμα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους.
Μετά από μια βδομάδα απουσίας, η Vintagia επέστρεψε για μας θυμίσει ότι ακόμη ζει και αναπνέει ανάμεσα μας. Η Vintagia, μπορεί να άργησε μια βδομάδα, αλλά έχει να σας πει ένα σωρό πράγματα. Αλήθεια, πως μου είστε; Τι κάνετε; Τι άλλαξε στην ζωή σας; Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μοιραστείτε εδώ στην αγαπημένη σας Vintagia;
Αυτό με τον σπασμένο ανεμιστήρα
Ψέματα δεν θα πω, το ομολογώ! Δένομαι συναισθηματικά με τα αντικείμενα. Δεν ξέρω πως μπορεί να αλλάξει αυτό, αλλά για την ώρα ούτε το επιθυμώ και δεν νομίζω να ξυπνήσω ένα ωραίο πρωινό και να πω τέλος… Που θέλω να καταλήξω; Θέλαμε με τον Σ. να πάμε να αγοράσουμε έναν απλό, λιτό ανεμιστήρα. Δεν ζητούσαμε πολλά, δεν θέλαμε και πολλά. Ήμασταν σε κατάστημα -ονόματα δεν λέμε- και καταλήγουμε σε έναν απλό λευκό ανεμιστήρα. Ζητάμε από την υπάλληλο να μας πει που είναι το αντίστοιχο συσκευασμένο κομμάτι. Ψάχνει με γέλιο και τσαχπινιά, για να μας πει δύο λεπτά αργότερα ότι δεν τους έχουν φέρει με την σημερινή παραγγελία. Παρόλα αυτά, να μην αγχωνόμαστε, θα μας δώσουν το εκθεσιακό.
Όπα λέω από μέσα μου… Γιατί; Και μας τον πιάνει τον ανεμιστήρα και φεύγουν οι μισές βάσεις στα ποδαράκια και η βάση μετά ολόκληρη. Η υπάλληλος δεν πτοείται, ζητά βοήθεια από μια συνάδελφο και εγώ μένω να κοιτάζω τον μισοπεθαμένο ανεμιστήρα. Ένα μου κομμάτι σφίχτηκε και ευτυχώς φορούσα μάσκα, για να μη φανεί ότι τους κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την στεναχώρια, που ύστερα από αρκετό καιρό, μια κοινή αγορά μας με τον Σ. θα ήταν ένας ανεμιστήρας με «ράμματα» και το μέσα μου έψαχνε τρόπο να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια.
Μετά από 10 λεπτά, αποφάσισαν να μας προτείνουν άλλο και ειλικρινά η ανακούφιση ήταν μεγάλη. Θα μου πείτε: «Ρε πας καλά; Με τι σκας; Γιατί δεν το ζητούσες εξ αρχής;». Ένας Θεός ξέρει και ποτέ δεν θα μάθουμε τι πάει στραβά με μένα…
Αυτό με την αρχή και τέλος
Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος και κάποιες φορές το τέλος μπορεί να είναι το πιο ανακουφιστικό που θα μας συμβεί, γιατί πολύ απλά θέλουμε με κάτι άλλο να ασχοληθούμε, να συγκινηθούμε και να ονειρευτούμε. Κάποιες φορές, μπαίνει και ένα τέλος πιο νωρίς για το δικό μας καλό, μπας και ηρεμήσουμε λίγο πιο γρήγορα. Θα ‘ναι ένας ανώδυνος «χωρισμός», που θα τον σκέφτεσαι με αγάπη.
Cigarettes After Sex
Όσοι με ξέρουν λίγο παραπάνω, γνωρίζουν τον έρωτα μου με το συγκρότημα. Ναι, ήμουν και εγώ εκεί στην συναυλία που έδωσαν και έπαθα μετά από καιρό ένα γλυκό σοκ. Είχα ξεχάσει πως είναι να κλαις από χαρά, να συγκινείσαι πραγματικά και να νιώθεις γεμάτος απολαμβάνοντας τη στιγμή. Ήταν το δώρο μου για τον εαυτό μου, μετά από καιρό που το καρτερούσα από τα 18 μου χρόνια και η ευγνωμοσύνη δεν μπορεί να μετρηθεί…
Αυτό με τον πρόλογο
Δεν ξέρω που μπορεί να σας βρίσκει αυτή η Vintagia, αλλά η Τάχα μου Δήθεν Σοφή Κουκουβάγια, θα ήθελε να μοιραστεί κάτι ακόμη που βιώνει και ακούει εδώ και καιρό. Πολλοί δεν περνάμε και τις καλύτερες μας φάσεις τον τελευταίο καιρό, είτε λόγω οικονομικών είτε λόγω δουλειάς είτε λόγω σχέσης. Η ρουτίνα κουράζει και στενοχωρεί. Το σίγουρο είναι ότι όλοι μας έχουμε έστω έναν άνθρωπο που μπορούμε να του το εκμυστηρευτούμε. Και αυτό, πάνω από όλα, ανακουφιστικό είναι…
Ο κόσμος της Σοφίας αποτελεί ένα μυθιστόρημα, στο οποίο περιγράφεται μέσα από μια μυθοπλαστική ιστορία η γέννηση της φιλοσοφίας από την αρχαιότητα και η συνεχόμενη εξέλιξή της μέχρι και σήμερα. Ο συγγραφέας Gaarder Jostein, μέσω της γραφής του, οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα πνευματικό ταξίδι γνώσης, σκέψης, αναζήτησης, περισυλλογής και περιπέτειας.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Gaarder Jostein είναι Νορβηγός διανοούμενος και συγγραφέας μυθιστορημάτων, διηγημάτων και παιδικών βιβλίων. Ο τρόπος γραφής του βασίζεται στην οπτική των παιδιών, στην προσπάθεια του να κατανοήσει την αίσθηση της απορίας τους για τον κόσμο και ό,τι τον αποτελεί. Για αυτόν τον λόγο, πολλοί από τους πρωταγωνιστές των μυθιστορημάτων του είναι παιδιά ή έφηβοι. Επίσης, συχνά στα έργα του δημιουργεί ιστορίες μέσα σε ιστορίες. Είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του Ο κόσμος της Σοφίας: Μυθιστόρημα για την ιστορία της φιλοσοφίας. Ένα μυθιστόρημα που έχει μεταφραστεί σε 60 γλώσσες και έχουν κυκλοφορήσει περίπου πάνω από 40 εκατομμύρια αντίτυπά του σ’ όλο τον κόσμο.
Η πλοκή του βιβλίου
Η έφηβη Σοφία Αμούδενσεν λαμβάνει γράμματα από κάποιον άγνωστο και ανώνυμο επιστολογράφο. Ο αποστολέας αποκαλεί τον εαυτό του φιλόσοφο και ζητά την άδεια της Σοφίας για να της παραδίδει μαθήματα φιλοσοφίας δια αλληλογραφίας. Το κορίτσι συνεπαρμένο από αυτά τα μυστηριώδη γράμματα προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και τι θέλει από τη ζωή της. Παράλληλα, τα γράμματα προκαλούν έντονα το ενδιαφέρον του κοριτσιού με αποτέλεσμα μέρα με τη μέρα να αδημονεί για το επόμενο μάθημα δια αλληλογραφίας. Έτσι, η μικρή Σοφία μέσα από τις επιστολές που λαμβάνει ξεκινά ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο για να βρει απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Με τον τρόπο αυτό μυείται και μαθαίνει τη φιλοσοφία. Έρχεται σε επαφή με τις διαφορετικές σχολές και βλέπει πόσα κοινά ερωτήματα απασχολούν τους ανθρώπους αιώνες τώρα.
Πηγή: freeimages.com
Γιατί αξίζει να το διαβάσετε
Ο κόσμος της Σοφίας είναι ένα βιβλίο μυστηρίου, ένα μυθιστόρημα σκέψης, γνώσης και πνεύματος. Πάνω απ’ όλα, είναι η Ιστορία της Φιλοσοφίας από την αρχή ως την εξέλιξή της μέχρι σήμερα. Ο συγγραφέας ταξιδεύει τον αναγνώστη με απλό τρόπο στον δυσνόητο κόσμο των φιλοσοφικών ιδεών. Δημιουργεί με αυτόν τον τρόπο ένα παιχνίδι φαντασίας και γνώσης, μέσα σε ένα ταξίδι όπου συναντιούνται μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας της φιλοσοφίας. Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Σωκράτης, Ντεκάρτ, Καντ, Χέγκελ, Μπέρκλεϊ, Σπινόζα, Χιουμ, Δρβίνος κ.α. Το βιβλίο αποτελεί ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα για την ιστορία της φιλοσοφίας και επιπλέον εστιάζει στα ανεξάντλητα ερωτήματα των παιδιών, που παρουσιάζονταν πάντα κατά την εφηβεία. Είναι ένα ευανάγνωστο μυθιστόρημα, με απλή γραφή και αυτό το καθιστά κατάλληλο για τους “αρχάριους” που ενδιαφέρονται για μια πρώτη επαφή με τον θαυμαστό κόσμο της φιλοσοφίας αλλά και για τις μικρότερες ηλικίες.
“….Το μόνο που μας χρειάζεται, για να γίνουμε καλοί φιλόσοφοι, είναι η ικανότητα ν’ απορούμε…..”
Gaarder Jostein
