Αγαπημένοι μου φίλοι γεια σας. Τρίτη σήμερα για μένα και Παρασκευή για σας, και έκατσα να γράψω για πρώτη φορά και το πρώτο Friday από την καινούργια μου πλέον γειτονιά, από το καινούργιο μου μπαλκόνι με μια καινούργια θέα. Λοιπόν αυτό το συναίσθημα είναι πολύ περίεργο. Είναι βλέπετε αυτό το καινούργιο που από τη μία φοβάσαι και τρομάζεις, γιατί ξαφνικά δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Ξάφνου αρχίζει να σου λείπει το παλιό, το γνώριμο, αυτό που μύριζε λίγο μούχλα αλλά παράλληλα και οικείο. Νιώθεις ότι κάτι θα γίνει και όλα θα πάνε στραβά. Αγχώνεσαι, σκέφτεσαι και σκάβεις. Γιατί είναι αυτό το νέο που πάντα βγάζει στην επιφάνεια πολλά. Αγκυλώσεις και πεποιθήσεις που δεν ήξερες καν ότι έχεις και δεν μπορούσες καν να συνειδητοποιήσεις πόσο κακό σου κάνουν. Ενοχές που είναι τόσο έντονες γιατί κατά βάθος πατάνε σε άλλες ενοχές που είναι βαθιά θαμμένες μέσα σου.
Και βρίσκεσαι λοιπόν εσύ σε ένα νέο σπίτι να καλείσαι να βάλεις τάξη σε όλα αυτά. Να φέρεις την ευθύνη της επιλογής σου. Γιατί αυτή τη φορά η επιλογή είναι όντως δική σου. Γιατί αυτή τη φορά εσύ κίνησες τα πράγματα. Λοιπόν, αυτό όσο ανεξάρτητη και να έχω υπάρξει σε ορισμένες φάσεις της ζωής μου παιδιά, πραγματικά δεν το έχω ξανανιώσει. Ναι αποφασίζω για μένα, αλλά όχι δεν έχει τύχει να αποφασίσω ξανά κάτι τέτοιο για μένα. Και ξέρετε λοιπόν αυτό το συναίσθημα έχει μια περίεργη γεύση. Θυμίζει μάλλον κάτι που στην αρχή το γεύεσαι και σου φαίνεται τόσο περίεργο και σε απωθεί τόσο πολύ. Μετά όμως όταν ξαναδοκιμάζεις η γεύση σου φαίνεται όλο και πιο οικεία. Και την επόμενη φορά σου αρέσει όλο και περισσότερο. Και ξαφνικά αρχίζεις να αναζητάς αυτή τη γεύση. Και να που αρχίζει και να σ αρέσει. Βέβαια εμένα η γνώμη μου είναι ότι δεν είναι τόσο η γεύση η πρωτόγνωρη. Εξάλλου καθετί που γίνεται οικείο σιγά σιγά παύει να μας προκαλεί τόσο ενθουσιασμό. Είναι αυτή η γλύκα που κατά βάθος νιώθεις, ότι τάχα δηλαδή εσύ είσαι ξεχωριστός που σ αρέσει αυτή η ιδιαίτερη γεύση που δεν έχουν όλοι τα κότσια να την δοκιμάσουν. Και παράλληλα η πεποίθηση που σου δημιουργεί αυτή η εμπειρία ότι την επόμενη φορά θα είσαι έτοιμος να δοκιμάσεις χωρίς πολλές σκέψεις και αμφιβολίες, χωρίς πολλές ξινίλες και άγχη την επόμενη περίεργη γεύση που θα σου σερβίρουν. Για την ακρίβεια πιθανότατα δεν θα σου την σερβίρουν καν. Μόνος σου θα την αναζητήσεις. Γιατί όπως είπα και παραπάνω το οικείο σταδιακά παύει να μας δημιουργεί ενθουσιασμό. Και αν και δηλώνω άνθρωπος της ρουτίνας, πιστεύω πως νέες γεύσεις πάντα θα αναζητώ και θα λαχταρώ να δοκιμάσω.
Κάπως έτσι νιώθω λοιπόν και τώρα. Κάθομαι στο μπαλκονάκι μου συντροφιά με πολύ δροσερό νερό και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Και προσπαθώ καιρό και προσπαθώ πολύ. Και χαίρομαι, γιατί σε όλο αυτό έχω πιστούς συμπαραστάτες. Ανθρώπους που κατανοούν τις σκέψεις μου και τις άπειρες ώρες προβληματισμών μου. Ανθρώπους που περίμενα ότι θα είναι εκεί για μένα και ανθρώπους που δεν φανταζόμουνα ότι θα είναι εκεί για μένα. Ξέρετε μερικές φορές τέτοιες αποφάσεις δεν μας βοηθούν ή παρακινούν θα έλεγα καλύτερα και ακριβέστερα απλώς να κάνουμε μια νέα αρχή. Πολύ περισσότερο μας βοηθούν να επανεξετάσουμε και να επανεκτιμήσουμε τους ανθρώπους μας. Και σιγά σιγά το μέσα μας.
Και κάπως έτσι έρχεται σιγά σιγά η ώρα να κατεβάσουμε τις άνω τελείες. Και να τις κάνουμε τελείες.
Έτσι λοιπόν φιλαράκια-αναγνωστάκια μου πέρασα έναν μήνα που καθάριζα και άδειαζα ένα σπίτι δέκα ολόκληρων χρόνων. Πέρασα έναν μήνα που έβρισκα σκέψεις στα ημερολόγια που ανά καιρούς κρατούσα, γράμματα σε φίλες και φίλους που με πλήγωσαν, ευχετήριες κάρτες από φίλους που χάθηκαν με τα χρόνια… αλλά τι σημασία έχει. Τότε ήμασταν παρέα. Και αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον. Και πιστεύω ή έστω ελπίζω ότι ακόμη με αγαπούν. Ή έστω μπορεί να με αναπολούν κάποια στιγμή και να γελούν με κάποιο αστείο μας ή με κάποιο κοινό βίωμα. Αυτές οι τόσες γραπτές αναμνήσεις, τα post it που κόλλαγα στον τοίχο της κουζίνας με αποφθέγματα και σκέψεις που με ενέπνεαν ή με συγκινούσαν, κάποια παλιά μπλουζάκια που όμως κουβαλούν μια ζωή αναμνήσεων… αυτά όλα μεταφέρθηκαν στο παιδικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου. Γιατί το καινούργιο σπίτι πρέπει να έχει μια καινούργια ενέργεια. Είναι η πόρτα για μια καινούργια ζωή. Και πάνω απ’ όλα πρέπει να έχει χώρο για καινούργιες αναμνήσεις.
Γιατί τελικά η ζωή είναι ένα παρόν διαμορφωμένο από αναμνήσεις του παρελθόντος και όνειρα του μέλλοντος. Η μετακόμιση αυτή μου γέννησε πρωτόγνωρα συναισθήματα που δεν περίμενα ποτέ να νιώσω για κάτι που λαχταρούσα τόσο καιρό. Συνοδεύτηκε από απώλειες. Δυο για την ακρίβεια. Η πρώτη ήταν πραγματική, καθώς έφυγε από τη ζωή το σκυλάκι μου (όσοι με ακολουθείτε στο Instagram ήδη θα το ξέρετε…κι αν όχι θα με βρείτε στο friday_finds). Η δεύτερη ήταν ψυχολογική, αυτή του εαυτού μου που βάδιζε και προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα σε ένα έφηβο κορίτσι και μια νεαρή γυναίκα.
Α, και κάτι τελευταίο… Και εδώ δεν θα κλείσω με κλισέ… Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω σίγουρα θα άλλαζα κάποια πράγματα. Όχι όλα και όχι πολλά. Κυρίως όμως θα ήθελα και θα προσπαθούσα να ζω ελεύθερη. Και επειδή αυτό δεν το έχω καταφέρει μέχρι τώρα εύχομαι αυτό το καινούργιο σπίτι, αυτή η καινούργια σελίδα, αυτή η καινούργια ζωή να με αφήσει επιτέλους να πετάξω. Έτσι, σαν περιστέρι που λέει και το τραγούδι…
The Friday Folly: Να τολμάτε παιδιά μου, να τολμάτε. Γιατί ακόμη και αν αποτύχετε, θα έχετε τολμήσει. Γιατί ακόμη και αν αποτύχετε, θα έχετε διδαχθεί. Γιατί ακόμη και αν αποτύχετε, θα έχετε… ΖΗΣΕΙ…
