Exclusive Content:

Ο μωβ σκίουρος, ο Πλάτων και η Διδώ

Η Διδώ Σωτηρίου, ο Πλάτωνας κι ο Νικόλας Περδικάρης συναντηθηκαν στην πλατεία Καρύτση, για την παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων «Μάμα Κάρι». Κι αυτό υπό την αιγίδα του «μωβ σκίουρου». Συζήτησαν πολλά, με κυριότερο το άγχος του συγγραφέα πριν δημοσιεύσει το παιδί του.

Όλα ξεκίνησαν πριν δύο εβδομάδες περίπου. Συνήθως οι προσπάθειές μου να κάνω δώρο, σε φίλους μου, διαφορετικό από βιβλία δεν πάνε πολύ καλά. Αυτό συνέβη και τώρα. Απλά αυτή τη φορά, είχα στον νου μου ένα βιβλιοπωλείο που είχα δει βιαστικά κάποια στιγμή. Ο λόγος για τον «μωβ σκίουρο», ο οποίος βρίσκεται κοντά στην πλατεία Κλαυθμώνος και το Athens City Museum, επί της πλατείας Καρύτση. Η επιλογή μου ήταν ενοχικά εύστοχη. Δεν πήγα μόνο για το δώρο και το ήξερα. Σκοπός μου ήταν να δω τον μικρό αυτό χώρο, το καταφύγιο του «μωβ σκίουρου». Με την επίσκεψή μου αυτή έμαθα για μια παρουσίαση βιβλίου που θα με έβαζε αργότερα σε αρκετές σκέψεις. Μια παρουσίαση βιβλίου, στην οποία θα συναντιόντουσαν νοερά η Διδώ Σωτηρίου, ο Πλάτωνας και ο συγγραφέας του έργου, Νικόλας Περδικάρης.

Η Διδώ βάφτηκε μωβ

Μάμα Κάρι
Πηγή εικόνας: biblionet.gr

Η παρουσίαση έγινε στο Saint George Bar, δίπλα ακριβώς από το βιβλιοπωλείο, το Σάββατο της 23ης  Οκτωβρίου. Επρόκειτο για τη συλλογή διηγημάτων Μάμα Κάρι, του Νικόλα Περδικάρη από τις εκδόσεις «μωβ σκίουρος». Παρουσιαστές του βιβλίου ήταν διάφοροι τύποι, κυρίως από το Τρίτο Πρόγραμμα, που δήλωναν ενθουσιασμένοι με αυτό και είχαν ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με τα άγχη του συγγραφέα πριν δημοσιεύσει ένα πόνημά του. Κι ενώ η κουβέντα είχε αρχίσει να γίνεται κουραστική, μια φράση μόνο έδωσε νόημα σε πολλά από όσα λέγονταν.

Αυτή βγήκε από το στόμα του συγγραφέα: «σκέφτομαι», λέει, «εμένα και τη Διδώ Σωτηρίου. Η Διδώ Σωτηρίου έγραψε και άφησε ένα τρομερό έργο. Και απέναντι σε αυτό, τι θέλω εγώ να γράψω; Τόση διαφορά κάνει δηλαδή αν εγώ γράφω ή δεν γράφω;». Και η φράση αυτή μου έδωσε το ερέθισμα να κάνω έναν κάπως ακραίο συνειρμό. Και να προσθέσω ένα ακόμα πρόσωπο στο δράμα του Περδικάρη και, ίσως, το δικό μου.

Πλάτωνα εσύ, σουπερστάρ

Ο λόγος για τον μαθητή -τον καλό μαθητή και «μωβ σκίουρο»- του Σωκράτη, τον Πλάτωνα. Έναν πραγματικό σουπερστάρ, κι ας στενοχωρηθεί η Ελπίδα, που τραγούδησε τον Σωκράτη στη Eurovision του 1979 και κατέκτησε την 8η θέση. Επιτέλους, ας απονείμουμε τους τίτλους σε αυτούς που τους διεκδικούν. Ο Πλάτωνας, φίλε αναγνώστη, δικαιούται επάξια αυτόν τον τίτλο. Για έναν και μόνο λόγο: γιατί είναι μια συγγραφική ιδιοφυία. Και κατάφερε να μείνουν ο ίδιος και τα γραπτά του στην ιστορία.

Πλάτωνας
Πηγή: owlcation.com

Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να κρίνουμε τον Σωκράτη, γιατί τον γνωρίζουμε μόνο από τα κείμενα του μαθητή του. Του σταρ (άντε και του Ξενοφώντα). Το μεγαλείο του Πλάτωνα είναι ότι κανείς δεν μπορεί με υπευθυνότητα να ισχυριστεί ότι ο Σωκράτης είναι σοφός. Διότι απλά δεν υπάρχει κάτι που ο ίδιος να έχει πει και να φέρει την υπογραφή του. Βέβαια, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον Πλάτωνα, που μπορεί απλά να αναπαράγει τα λόγια του δασκάλου του. Η διαφορά είναι ότι ο Πλάτωνας δεν είναι σπουδαίος επειδή είναι σοφός. Είναι σπουδαίος γιατί είναι συγγραφέας. Και, μάλιστα, συγγραφέας-ορόσημο.

Το σύνδρομο του Πλάτωνα

Και τώρα ερχόμαστε στο ερώτημα που μου γέννησε ο Περδικάρης. Προς τι η ζήλεια για τη Διδώ; Στο ερώτημα αυτό μάλλον μας απαντά το πρότυπο του Πλάτωνα, γιατί σε αυτό  συναντιόμαστε (στον «μωβ σκίουρο» κι αλλού) η Διδώ, ο Περδικάρης, κι όλοι όσοι θέλουμε να τους μοιάσουμε. Πολλοί σοφοί ζουν δίπλα μας, μιλάνε, αλλά δεν γράφουν όλοι τους. Εμείς γράφουμε, γιατί νοιαζόμαστε μάλλον πολύ να βάλουμε κι άλλους στη σκέψη μας. Κι η κρυφή μας φιλοδοξία είναι οι άλλοι να μας θυμούνται από τα γραπτά μας. Να γίνουμε κι εμείς μια Διδώ Σωτηρίου, ένας Πλάτωνας. Σταρς. Κι όλο αυτό πηγάζει από μια κρυφή ανασφάλεια. Γιατί η σκέψη «θέλω να γίνω μια Διδώ Σωτηρίου» οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά στη σκέψη: «κι αν δεν γίνω μια Διδώ;».

Κλείνω με μία φράση που άκουσα πάλι στην παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα και τη βρήκα πολύ εύστοχη. «Όλα αυτά είναι μπούρδες, το ξέρω. Γιατί δεν έχει σημασία αν θα μείνει αυτό που γράφω στην ιστορία. Θα μείνει στη δική μου προσωπική ιστορία κι αυτό είναι που μετράει». Ίσως για εμάς που γράφουμε να είναι τα κείμενά μας ό,τι οι φωτογραφίες για τους άλλους. Και να μη μας θυμούνται οι άλλοι από αυτά, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Φτάνει που θα τα θυμόμαστε εμείς και θα είναι κομμάτια της προσωπικής μας ιστορίας. Τα λέμε ξανά στον «μωβ σκίουρο».


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Γιώργος Χατζηλάμπρου
Γιώργος Χατζηλάμπρου
Γεια σου, είμαι ο Γιώργος και δεν έχω ιδέα ποιος είμαι. Το ψάχνω ακόμα. Κατάγομαι από τη Μυτιλήνη και σπουδάζω νομική στην Αθήνα. Αυτά που θα διαβάσεις εδώ, τα γράφω τόσο για σένα όσο και για μένα. Τα γράφω, γιατί ζητώ σχεδόν απεγνωσμένα την επικοινωνία μαζί σου. Μίλα μου, λοιπόν. Για ό,τι διαβάσεις από μένα και το πώς σε κάνει να νιώθεις. Αλλά και να μην το κάνεις, δεν πειράζει. Αρκεί που για όσο χρόνο αφιέρωσες στο κείμενό μου διασταυρώθηκαν οι σκέψεις μας. Ίσως τελικά αυτό το τελευταίο να έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Latest Articles

Διάβασε επίσης...