Αύγουστος, ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού, αλλά και εκείνος που αγάπησαν και στόλισαν με λόγια και συναισθήματα οι περισσότεροι ποιητές. Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στον ωραιότερο μήνα αυτής της εποχής, για να τον αποχαιρετήσουμε γλυκά…
Ο. Ελύτης, Ο Αύγουστος
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά
Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζώμαστε
Πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε
Απ’ την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
Και έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.
Μάνος Ελευθερίου, Παραμονές Δεκαπενταύγουστου
Σαν τη λαίδη Μακμπέθ σε υπνοβασία
πιτσιλισμένη απ’ τον ασβέστη
στα μαλλιά και το φόρεμα.
Και τα δωμάτια μοσχοβολούσαν
παραμονές Δεκαπενταύγουστου.
Οι φωτιές της ροδιάς. Η αυλή με τη βρύση.
Τα μυρμήγκια που τρέχουν για να γλιτώσουν.
Τα σκούπιζες και τα ‘ριχνες στο κηπάκι
για να σωθούν.
Ωρα έξι το απόγευμα και μάζευες
την άγκυρα να ελευθερωθεί το σπίτι.
Μάζευες τα σκοινιά κι άναβες τις μηχανές
να φύγει το σπίτι, να σαλπάρει το σπίτι
και να ταξιδέψει
στο άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε
και σ’ εκείνο το θεόνυμφε που υποσχόταν δόξες.
Δώρας Μοάτσου, Αύγουστος
Ελένης Παπανδρέου, Μάταιος Αύγουστος
Ο Αύγουστος ήρθε μ’ ένα πλοίο
και μια γαλάζια καρφίτσα στο στήθος
[…]
Ποτέ δεν θα πεθάνει αυτός ο Αύγουστος.
Λευκός, με μια χούφτα ήλιο
κι ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη,
θα χαιρετά τον αρχάγγελο των γλάρων,
προτού στρίψει τελευταία φορά
πίσω από τον πυρωμένο βράχο του μεσημεριού.
Λούλα Αναγνωστάκη, Χάθηκα μες στη ζωή μου
Αύγουστος, φώτα στην παραλία
τα πλοία φεύγουν για τα νησιά.
Φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία.
Με γέλασες και είναι αργά.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης, ήρθε ο χειμώνας
στην παραλία τη σκοτεινή.
Χάθηκα μέσα στη ζωή μου,
χαθηκες μέσα στη βροχή…
Κώστας Κρυστάλλης
Κι’ απ’ όλα αυτά τα ονειράτα κι’ από τους πόθους όλους
Εφύτρωσε έναν Αύγουστο, σαν,παραδείσου κρίνος,
Που εγιόμωσε όλαις ταις καρδιαίς απ’ τη μοσχοβολιά του.
Την είδε ο ήλιος την αυγή που πρόβαλλε, ‘στήν πλάση
Κ’ έσκυψε και την φίλησε, κι’ απ’ το φιλί του εκείνο
Έβαψαν τα μαλλάκια της χρυσά, γιομάτα λάμψη.
Γεώργιος Δροσίνης, Νύχτα Αυγουστιάτικη
Μου φθάνει που σε ξέρω ξάγρυπνη και απόμονη, χωρίς λυχνάρι, κάτω από τα άστρα τα τρεμόφωτα με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Στ’απόσκια απόκρυφτη κι’αθώρητη – και έχω σημάδι σου μονάχο κάτι σα θρόισμα, σα φτερούγισμα, σα νεροφλοίσβημα σε βράχο. Γύρω μας όλα ασάλευτα, άφωνα: τα κοίμησε μαρμαρωμένα φεγγαρομάτα η νύχτα μάγισσα κι άφησε μόνο εσέ και μένα. Ξάφνου, σπιθόγενη, αστραπόφτερη, του αιθέρα ταξιδεύτρα φτάνει φωνή βιολιού μακρινού, αλλόκοσμου, που παίζουν ξωτικοί Τσιγγάνοι. Και χύνεται στην Αυγουστιάτικη τη νύχτα από τη δοξαριά του λαχτάρα, πόνος, αναγάλιασμα, πόθος ζωής, φόβος θανάτου. Κ’εγώ, σφαλώντας τα δυο μάτια μου, και την ψυχή μου ανοίγοντάς σου, νιώθω το φόβο μήπως σ’έχασα-τον πόθο να βρεθώ κοντά σου.
Αλέξης Αντωνόπουλος, Αύγουστος
Παρόμοια άρθρα:
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
