Ξεπερνώντας τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής: Ένα μοίρασμα ψυχής από την Αφροδίτη Κράβαρη.

Μια βιωματική ιστορία, ένα μοίρασμα ψυχής, μια αληθινή μάχη με τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής και ένα καθημερινό έργο ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτά και άλλα πολλά, θα μας πει η Αφροδίτη Κράβαρη στην σημερινή της συνέντευξη.

0

Η σημερινή συνέντευξη είναι ιδιαίτερη και συγκινητική. Αφορά την βιωματική ιστορία της Αφροδίτης Κράβαρη για τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, με τις οποίες έδωσε γερή μάχη και βγήκε νικήτρια, καθώς και το έργο που κάνει καθημερινά στους προσωπικούς της λογαριασμούς στα social media, όπου μοιράζει απλόχερα δύναμη, έμπνευση και πολλές πεντανόστιμες συνταγές, στέλνοντας σε όλους το μήνυμα να φροντίζουμε το σώμα μας και να μην μας στερούμε ομάδες τροφίμων. Πριν ξεκινήσουμε, όμως, θα ήθελα να παρακαλέσω τα άτομα τα οποία, βιώνουν ή έχουν βιώσει κάποια ΔΠΤ και δεν είναι σε θέση να διαβάσουν για αυτές, διότι τους είναι δυσάρεστο ή πυροδοτεί άσχημες σκέψεις και συμπεριφορές, και γενικότερα όσους τους αγχώνει η παρούσα θεματική να φύγουν από αυτό το άρθρο και να διαβάσουν κάποιο άλλο πιο ευχάριστο για εκείνους. Οι λοιποί πάντες, φτιάξτε κάτι να φάτε ή να πιείτε, λάβετε θέσεις και ξεκινάμε…

Ε: Καλησπέρα Αφροδίτη, χαίρομαι πάρα πολύ για τη σημερινή μας συνομιλία. Θες να συστηθείς σε όσους δεν σε γνωρίζουν και να μιλήσεις λίγο για εσένα, τις σπουδές σου και την επαγγελματική πλέον ενασχόλησή σου με τον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης;

Α: Φυσικά. Και εγώ χαίρομαι που έγινε πράξη αυτή η συνέντευξη. Εγώ στην Αγγλία σπούδασα International Business και Marketing, και στον κλάδο αυτόν έκανα και το μεταπτυχιακό μου. Εκείνη την εποχή διατηρούσα – από τα σχολικά μου χρόνια για την ακρίβεια – ένα blog. Εκεί άρχισα να αποκτώ το πρώτο μου κοινό, γιατί μοιραζόμουν συνταγές και διάφορες ιστορίες ανθρώπων που είχαν κάτι να ενδιαφέρον να πουν. Έτσι άρχισα να έχω κοινό και στο Instagram, σε μια εποχή που άκμαζε αυτή η πλατφόρμα. Την μεγάλη απήχηση, βέβαια, την είδα όταν πλέον νόσησα και μοιράστηκα στην ιστορία μου, αφού πλέον είχα περάσει στο κομμάτι της ίασης.

Ε: Άρα καταλαβαίνω ότι σε ενδιέφερε το κομμάτι της υγιεινής διατροφής πριν ακόμη νοσήσεις από τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής; Σου κέντριζε το ενδιαφέρον, δηλαδή, η ενασχόληση με το φαγητό;

Α: Ναι, δεν ήμουν ποτέ του ανθυγιεινού φαγητού. Μεγάλωσα με μια μαμά και γιαγιά που πρόσεχαν πάντα να έχουμε μαγειρευτό φαγητό στο σπίτι, να μην τρώμε πολύ απ’ έξω και να μην υπάρχουν συσκευασμένα τρόφιμα όσο γίνεται. Γενικά τηρούσαμε μια ισορροπία.

Ε: Παρ’ όλη την ενασχόληση σου με την διατροφή, πάντως, δεν είσαι διατροφολόγος. Δίνει αυτή την εντύπωση το προφίλ σου, όμως, όταν το συναντά κανείς. Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς πιο επαγγελματικά με τον συγκεκριμένο κλάδο;

Α: Όπως είδες οι σπουδές μου δεν έχουν σχέση με την διατροφολογία. Πρόσφατα αποφάσισα να ασχοληθώ με τον κλάδο και να σπουδάσω ξανά. Συγκεκριμένα, γράφτηκα σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας. Όμως, ήταν πολύ απαιτητικό το πρόγραμμα και πήρα την απόφαση να διακόψω τις σπουδές, γιατί πρώτον δεν είχα τον χρόνο λόγω της καθημερινότητάς μου να αφοσιωθώ σε αυτές και δεύτερον ήθελα να αποκτήσω γνώσεις κι όχι απλώς ένα πτυχίο. Κατάφερα, όμως, να ολοκληρώσω ένα τρίμηνο σπουδών.

Ε: Πως αντέδρασε ο περίγυρος σου όταν άρχισες να μοιράζεσαι την ιστορία σου;

Α: Θεωρείται ταμπού, δυστυχώς η μάχη που έδωσα με την ανορεξία. Το κρατούσα κρυφό για χρόνια και δεν το συζητούσαμε ιδιαίτερα. Μου έλεγαν τι θα πει ο κόσμος, που είναι λάθος. Τον άνθρωπο που νοσεί τον κάνουν να ντρέπεται για αυτό που έχει, να νομίζει ότι είναι κάτι κακό. Πήρα δύναμη, όμως, όταν άρχισα να μοιράζομαι την ιστορία μου, παράλληλα με την ψυχοθεραπεία που έκανα. Άρχισα να μιλάω είτε σε φίλους και γνωστούς, είτε στον σύντροφο μου, είτε στα social και ήταν πραγματική ανακούφιση. Κι όταν είδαν ότι βοηθάω κόσμο μέσα από αυτό άρχισαν να το καταλαβαίνουν και να το ενθαρρύνουν.

Ε: Πως είναι να ζεις με ψυχογενή ανορεξία; Περιέγραψε μου μια τυπική σου μέρα διατροφικά και συναισθηματικά;

Α: Ήταν όλο πάρα πολύ δύσκολο. Να φανταστείς το σπίτι μου ήταν στα 200 μέτρα από τη σχολή μου και σκεφτόμουν με τι ενέργεια θα περπατήσω για να φτάσω ως την τάξη. Είχα πάρα πολλά νεύρα και καθόλου όρεξη. Κρύωνα πάρα πολύ, είτε είχε ζέστη είτε κρύο. Και φυσικά, το ότι δεν είχα καθόλου ενέργεια, σήμαινε ότι δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε μια σακούλα από το σούπερ μάρκετ. Διατροφικά ήταν, επίσης, άθλια η κατάσταση. Γιατί ξυπνούσα το πρωί και έτρωγα μια κουταλιά βρώμη με ελάχιστο γάλα και μισό φρούτο, μετά από 8-9 ώρες έτρωγα το μεσημεριανό μου, το οποίο ήταν ελάχιστο κοτόπουλο με ελάχιστα κολοκυθάκια και το βράδυ 2 κουταλιές γιαούρτι με το υπόλοιπο μισό φρούτο. Δηλαδή, όπως καταλαβαίνεις, ήταν ελάχιστες οι θερμίδες και φυσικό και επόμενο ήταν να μην έχω καμία ενέργεια και αντοχή μέσα στην ημέρα.

Ε: Την ανορεξία την ξεπέρασες από μόνη σου; Δηλαδή ο οργανισμός σου μια μέρα δεν άντεξε άλλο την πείνα και έτσι ξεκίνησε η ανάρρωση ή σε βοήθησε ο κοινωνικός σου κύκλος;

Α: Η ανάρρωση σωματικά ξεκίνησε όταν άρχισα να τρώω γιατί δεν άντεχα άλλο την πείνα και την στέρηση. Ένα πρωί, στις καλοκαιρινές μου διακοπές, στην Ελλάδα, άρχισα να τρώω χωρίς σταματημό, ένιωθα ότι δεν μπορούσα να σταματήσω. Έβλεπα μέχρι και στον ύπνο μου φαγητό. Ήμουν σε μια μόνιμη πάλη μεταξύ του να φάω και να μην φάω. Έτσι ξεκίνησε και η ίαση από την ανορεξία και η αρχή της υπερφαγίας για μένα.

Ε: Όσο βίωνες αυτή τη δύσκολη κατάσταση το γνώριζε ο κύκλος σου; Πως αντέδρασαν σε αυτό;

Α: Όχι δεν το γνώριζε κανένας. Ντρεπόμουν να το μοιραστώ και πίστευα ότι δεν θα με καταλάβουν κιόλας. Το έκανα κρυφά. Το είπα μετά από 4 χρόνια ότι κάνω υπερφαγικά και δεν με πίστευαν. Μου έλεγαν ότι υπερβάλλω. Δεν καταλάβαιναν ότι αυτός ήταν ο λόγος που πήρα κιλά. Δεν με πίστευε κανείς, ένιωθα αγανακτισμένη.

Ε: Πώς ήταν ένα τέτοιο επεισόδιο για όποιον δεν γνωρίζει; Πως ένιωθες πριν και μετά; Τι έτρωγες; Έκανες κάποια αντισταθμιστική ενέργεια μετά;

Α: Πριν με πιάσει η “μανία” να ξεκινήσω να τρώω, ένιωθα ένα απίστευτο βάρος, μια ταραχή, εσωτερικά πάντα. Ήθελα να φάω, ένιωθα ότι πεινούσα πολύ, δεν ήξερα, όμως, με τι να ξεκινήσω. Πήγαινα σε ένα ντουλάπι και μου έλεγα: “θα φας ένα μπισκότο μόνο”. Όμως, ποτέ δεν έμενα στο ένα μπισκότο. Κατέληγα να τρώω όλο το πακέτο, μετά θα πήγαινα σε κάτι αλμυρό και ξανά σε κάτι γλυκό. Μετά θα κατανάλωνα ένα πακέτο κράκερς, θα έκανα δύο τοστ, θα έτρωγα τσουρέκια, κρουασάν…Οτιδήποτε υπήρχε στο σπίτι θα το κατανάλωνα. Εννοείται μετά ένιωθα άσχημα, γιατί είχα σωματικούς πόνους, ειδικά στο στομάχι, και συγχρόνως βίωνα έντονο φόβο ότι θα παχύνω. Προσπαθούσα να το αντισταθμίσω αυτό κάνοντας αφαγία την επόμενη μέρα. Κάτι που μετά από χρόνια κατάλαβα ότι ήταν λάθος, γιατί έτσι οδηγούσα το σώμα μου σε ένα ακόμα υπερφαγικό. Δεν έκλεινε ποτέ ο κύκλος των υπερφαγικών.

Ε: Εδώ να διευκρινίσουμε, λοιπόν, ότι αν κρίνουμε από τους αντιρροπιστικούς μηχανισμούς για τον έλεγχο του βάρους σου, μάλλον μιλάμε για βουλιμικό επεισόδιο (κρίνοντας πάντα από τα δεδομένα που μας παρέχει το DSM-V). Πώς αποφάσισες να βάλεις τέλος στα επεισόδια αυτά, όμως;

Α: Δεν άντεχα άλλο αυτόν τον φαύλο κύκλο, που σε εξουθενώνει ψυχικά και σωματικά. Ψυχολογικά γίνεσαι ένα ράκος, και δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο πέρα από το φαγητό. Μπαίνεις σε μονοπάτια ψυχαναγκασμού και εμμονής. Δεν άντεχα να δίνω άλλες μάχες με το φαγητό και το σώμα μου. Είπα ότι πρέπει να φτιάξω τη διατροφή μου, να αρχίσω να τρώω τα πάντα και να μην σκέφτομαι τη δίαιτα και τα κιλά.

Ε: Πώς σε βοήθησε η ψυχοθεραπεία στο ταξίδι της συμφιλίωσης με το σώμα και την τροφή;

Α: Η ψυχοθεραπεία ήταν το Α και το Ω στο να καταλάβω γιατί τα έκανα, στο να αποδεχτώ το σώμα μου και στην πορεία να το αγαπήσω, γιατί δεν έρχεται η αγάπη αν δεν έρθει η αποδοχή. Οπότε, ήταν το λιθαράκι που βοήθησε στο να αντιληφθώ από που πηγάζει όλο αυτό, γιατί, δηλαδή, αντιμετωπίζω έτσι το φαγητό και την εικόνα μου. Συγκεκριμένα, έκανα CBT (Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία) και δουλέψαμε διάφορες τεχνικές, ώστε να καταφέρω με τις συμβουλές της ψυχολόγου και τις ασκήσεις που μου έβαζε να αντιμετωπίζω το εν δυνάμει υπερφαγικό εκείνη τη στιγμή.

Ε: Αφροδίτη έχεις σοκαριστεί με κάποια ιστορία που σου έχουν μοιραστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου και δραστηριοποιήσε;

Α: Είχα σοκαριστεί με μια ιστορία που μου μοιράστηκε μια κοπέλα που παλεύει 15 χρόνια με την ανορεξία. Είχε φτάσει να ζυγίζει 21-22 κιλά, με το οποίο τρόμαξα πάρα πολύ. Γιατί αν εγώ στα 43 κιλά είχα τόσα θέματα υγείας, φαντάσου πως βίωνε εκείνη την διαταραχή. Κατά καιρούς μιλάμε ακόμα.

Ε: Πως ήσουν σωματικά και ψυχολογικά μετά την ψυχογενή ανορεξία; Σου δημιούργησε κάποιο χρόνιο πρόβλημα;

Α: Απορυθμίστηκε ο θυρεοειδής μου (βέβαια είχα από μικρή θέμα με τον θυρεοειδή) και φυσικά όλες οι ορμόνες μου, όπως και η περίοδος, που μου είχε κοπεί για 1.5 χρόνο. Παράλληλα, μου δημιουργήθηκε σοβαρό θέμα στο λεπτό έντερο, οπότε και χρειάστηκε να κάνω πολλά χρόνια θεραπεία, ακόμα και μια επέμβαση. Ενώ, απέκτησα και ένα αυτοάνοσο. Δηλαδή, όπως καταλαβαίνεις γεννήθηκαν πολλά θέματα. Την τελευταία φορά που νοσηλεύτηκα ένιωσα ότι κινδύνεψα, μάλιστα. Ένιωσα ότι δεν πάει άλλο.

Ε: Είναι όλα εκείνες οι συνέπειες στις οποίες δεν πάει το μυαλό σου και που δεν είναι και γνώστες στο ευρύ κοινό, δυστυχώς, λόγω ελλιπούς ενημέρωσης. Ούσα καλά σωματικά και ψυχικά πλέον, όμως, πώς θα ήθελες να συνεχίσεις επαγγελματικά στο μέλλον; Θα ήθελες να συνεχίσεις το κομμάτι της ευαισθητοποίησης στα social ή να δημιουργήσεις κάποια σχετική σελίδα/ επιχείριση;

Α: Θα ήθελα πολύ να εξελίξω αυτό που κάνω ακόμα περισσότερο. Χρειάζεται χρόνο και ενέργεια βέβαια αυτό. Προσπαθώ, όμως, να διαχειρίζομαι σωστά τον χρόνο μου. Ήδη έρχονται lives και συνεργασίες με ψυχολόγους και άλλους ειδικούς. Θα προσπαθήσω όλο αυτό να πάρει σάρκα και οστά και να γίνει ακόμα μεγαλύτερο. Θέλω να συνεχίσω να βοηθάω κοπέλες, όπως κάνω τώρα, με γεμίζει.

Ε: Ποιο θα έλεγες είναι το όραμά σου Αφροδίτη; Τι θες να δείξεις μέσα από το έργο σου;

Α: Ότι είμαστε μοναδικοί. Η ζωή είναι απίστευτα μικρή, έχει πολλά να μας δώσει και βασικά μας δίνει πολλά κάθε μέρα. Εμείς, από την πλευρά μας, πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την κάθε μέρα και να την ζούμε στο έπακρο. Γιατί η κάθε μέρα είναι μοναδική και δεν γυρίζει πίσω. Κι εμείς με το να σκεφτόμαστε εμμονικά για το σώμα μας, χάνουμε στιγμές. Η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς είναι στιγμές, τις οποίες δεν αξίζει στον βωμό κάποιον κιλών να τις θυσιάζουμε.

Ε: Πράγματι, μεγάλη αλήθεια αυτή που αναφέρεις. Όμως, για αυτό προσπαθούμε μέσα από τέτοιες συνεντεύξεις και κουβέντες να ευαισθητοποιήσουμε και να φωνάξουμε δυνατά “Ζήστε, μην επιβιώνετε απλώς”. Και δυστυχώς, υπάρχει μεγάλος δρόμος για να καταρρίψουμε τα στερεότυπα και το στίγμα γύρω από τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, αλλά και εν γένει γύρω από τις Ψυχικές Διαταραχές που πλήττουν, επιδημιολογικά μιλώντας, μια συντριπτική μειονότητα (ή μήπως πλειοψηφία) – ας αφήσουμε αυτό το δίλημμα στους αναγνώστες. Σε ευχαριστώ, λοιπόν, από καρδιάς για το σημερινό μοίρασμα και εύχομαι να συναντηθούν οι δρόμοι μας ξανά.

Α: Εγώ σε ευχαριστώ Έλενα. Εύχομαι να μετουσιωθεί σε κάτι μεγάλο αυτό που έχω αρχίσει και θα τα ξαναπούμε σύντομα!

Μερικές διευκρινήσεις:

Επειδή δεν ήθελα να διακόψω τη ροή του λόγου, ούτε να διορθώσω οτιδήποτε μοιράστηκε η Αφροδίτη μαζί μου, στην Ψυχολογία και την Ψυχιατρική, η αντισταθμιστική συμπεριφορά (αφαγία, εμετοί, υπερβολική άσκηση κτλ.) εμφανίζεται στην Ψυχογενή Βουλιμία, για αυτό και τα επεισόδια ονομάζονται βουλιμικά, ενώ οτιδήποτε άλλο δεν τέθηκε με όρους επιστημονικούς ήταν διότι η συζήτηση έγινε στην καθομιλουμένη και προτίμησα να τηρήσω τη φυσική ροή του λόγου. Επιπροσθέτως, θεώρησα σημαντικότερο η συνέντευξη να έχει ως πρόταγμα την ενσυναίσθηση και το βίωμα της Αφροδίτης παρά τις διαγνωστικές κατηγορίες και την “κρεπελιανή” οπτική. Απαραίτητο κρίνεται σε κάθε περίπτωση, να αντιληφθούμε τον υποκειμενικό χαρακτήρα της συνομιλίας και αν ο αναγνώστης βρει κοινά σημεία με τη δική του διατροφική συμπεριφορά να μην προβεί αυθαίρετα σε κάποια “διάγνωση”. Το παρόν κείμενο έχει ως στόχο να εμπνεύσει, να χαρίσει δύναμη και να ευαισθητοποιήσει. Το πως βίωσε ένας άνθρωπος μια ψυχική διαταραχή δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα για εμάς. Έχει, απλώς, ένα ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, θα λέγαμε. Αν ανησυχείτε ότι η διατροφική συμπεριφορά και η εικόνα που έχετε για το σώμα σας είναι δυσλειτουργική, καλό θα ήταν απευθυνθείτε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Τέλος, η συνέντευξη αυτή ήταν ένα μοίρασμα ψυχής θαρραλέο και εμπιστευτικό. Θα σας παρακαλούσα, λοιπόν, να την αγγίξετε και να την σχολιάσετε με αγάπη, σεβασμό και προσοχή, όπως προσπάθησα να κάνω κι εγώ.

Υ.Γ. Όποιος ενδιαφέρετε να μάθει περισσότερα για τα υπερφαγικά επεισόδια στα οποία αναφερθήκαμε, αυτά αποδίδονται στην επιστημονική κοινότητα με τον όρο “Διαταραχή της Επεισοδιακής Υπερφαγίας” (ΔΕΥ) και είναι επισήμως μια ξεχωριστή κλινική οντότητα από το 2013 (DSM- V), ενώ πιο πριν συγκαταλεγόταν στις άτυπες και υπό μελέτη Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής. Αναζητήστε τα έτσι, λοιπόν.

Σας ευχαριστώ όλους για τη στήριξη και την αγάπη που δώσατε σε αυτή τη συνέντευξη πριν καν αναρτηθεί. Μέχρι το επόμενο άρθρο, να προσέχετε το σώμα και το μυαλό σας.

Γράφει η Έλενα Ανθή, εκπαιδευόμενη Ψυχολόγος στο Πάντειον Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.

Πηγές:

“Εγχειρίδιο Ψυχοδυναμικής Ψυχιατρικής”, Επιστημονική Επιμέλεια: Στέλιος Στυλιανίδης. Εκδόσεις Τόπος, 2021.

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.