Πολύ συχνά αναλογίζομαι ποιο είναι το νόημα της ζωής, της δικής μου ζωής, αν έχω κάνει σωστές επιλογές σπουδών και επαγγέλματος, αν με εκφράζουν οι επιλογές μου και η καθημερινότητά μου. Δεν το έχω βρει για να μη σας κρατάω σε αγωνία, ούτε ξέρω, αν θα το βρω στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο θα ήθελα να περιγράψω ένα περιστατικό που συνέβη την Τετάρτη το βράδυ και με έκανε να σκεφτώ ότι τελικά στο κυνήγι και την αναζήτηση του νοήματος της ζωής μας δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο σημαντικότερος παράγοντας μετά από εμάς τους ίδιους είναι οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας και τους έφερε κοντά μας το αίμα ή η καρδιά μας.
Ανεβαίνω λοιπόν κατά τις 8:30 το απόγευμα στο σπίτι της θείας μου. Παίζω με το ξαδερφάκι μου, το οποίο είναι σχεδόν 3 ετών και έχει κατενθουσιαστεί που πήγα να το δω κάνοντας κυριολεκτικά τούμπες από τη χαρά του. Ξαφνικά ειπώνεται κάτι που με έκανε να στεναχωρηθώ, βασικά θα έλεγα να μελαγχολήσω. Χωρίς να το καταλάβω βυθίστηκα στις σκέψεις μου και τις αναμνήσεις. Κι αυτό το άτιμο… πώς το κατάλαβε δεν ξέρω… με κοιτάζει, κολλάει το πρόσωπό του στο δικό μου και αρχίζει να κάνει χαζομάρες. Αμέσως ξυπνάω, γελάω με το θέαμα, όχι επειδή μου φάνηκε αστείο αλλά επειδή μου φάνηκε το πιο γλυκό πράγμα που έχω δει και νιώσει εδώ και πολύ καιρό.
Πώς το κατάλαβε δεν ξέρω… έτσι σκέφτηκα… μήπως όμως τελικά όλοι οι άνθρωποι έχουμε αυτό το ένστικτο; Μήπως μεγαλώνοντας επιλέγουμε συνειδητά να το αποκρύπτουμε για να αποφεύγουμε να ερχόμαστε στη δύσκολη θέση του παρηγορητή, του ακροατή και όχι του ομιλητή, του φίλου;
The Friday Folly: Αν ψάχνετε και εσείς το νόημα της ζωής, σας προτείνω να ακούσετε το podcast «Το νόημα της ζωής» από τα Μικροπράγματα του Άρη Δημοκίδη. Θα δείτε ότι ίσως αυτά τα μικροπράγματα είναι τελικά το… νόημα της ζωής.
Διαβάστε επίσης – Παρασκευάς Φορολογάς: Όσα πρέπει να ξέρεις για τα νέα πακέτα
