Φίλες και φίλοι, καλώς ήρθατε σε μια ακόμη Vintagia της υπέροχης Παρασκευής. Το καλοκαίρι καταφτάνει, η ζέστη είναι αισθητή, η ανυπομονησία για λίγη θάλασσα είναι φανερή! Όλα κύλησαν νερό, σε άλλους πιο εύκολα, σε άλλους σαν κατάρα.
Η Vintagia κατέφτασε και ρωτά, αλήθεια, πώς είστε; Τι άλλαξε στη ζωή σας; Τι θα θέλατε να μοιραστείτε και τι σας έκανε εντύπωση; Άλλαξε τίποτα ή όλα μια σοβαρή επανάληψη; Αλήθεια, πόσο πια παρατηρούμε τα νέα στον κόσμο; Πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα και πόσο ελάχιστη σκέψη δέχονται για επεξεργασία!
Αν κάτι κατάλαβα αυτήν την εβδομάδα είναι ότι όσο και να έχεις βοηθήσει, πολλές φορές θα μείνεις με το παράπονο στο χέρι. Πολλοί είναι αυτοί που υποτίθεται ήσασταν φίλοι, έχεις σκιστεί για αυτούς για βοήθεια και εν τέλει σε θυμούνται κάθε φορά που σε θέλουν για τον ίδιο λόγο. Όχι, όχι, δεν είναι κακό που θα σε εμπιστευτούν για ένα χέρι βοηθείας. Κακό είναι να μην γνωρίζουν αν ζεις ή αν πέθανες έναν ολόκληρο χρόνο και να το θυμούνται εκείνη την τόσα δα στιγμή.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την προδοσία. Το έχω παράπονο τα δύο τελευταία χρόνια και ίσως να είμαι λιγάκι υπερβολική. Δεν εμπιστεύομαι και δεν πιάνω φιλίες και την κουβέντα, όπως παλιά. Το παραδέχομαι, ανέκαθεν δεν συμπαθούσα τα έντερά μου, αλλά πλέον η κατάσταση έχει παραγίνει. Παραείμαι καχύποπτη και κλειστή και ο κάθε καινούριος άνθρωπος που θα μου μιλήσει, θα περάσει από το λεγόμενο «κόσκινο».
Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγαλώνω ή το μυαλό μου ή το τι έχω βιώσει, αλλά με το χέρι στην καρδιά, αυτή η εβδομάδα ήταν η εβδομάδα των εσωτερικών μου παραπόνων. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν ζητώ να μου το ανταπέδιδαν όσοι τους είχα πραγματικά βοηθήσει. Απλώς, μια τυπική, ουσιαστική επαφή, όχι κατευθείαν βουτιά στη χάρη που θα ζητούσαν…
Αυτό με το λερωμένο περιστέρι.
Κολωνάκι, πρωί. Από μπροστά μου περνά ένα περιστέρι λευκό που άθελά του, από το καυσαέριο και την σκόνη, η πόλη του έχει περάσει ένα χεράκι βαψίματος. Έχει το χρώμα το ανθρακί και ποσώς το ενδιαφέρει, αλλά εκείνην τη στιγμή με έπιασε μια στεναχώρια που δεν μπορούσα να το πιάσω, να το τρίψω με νερό και σαπουνάδα, ώστε να φανεί το λευκό του. Είναι σοβαρός λόγος αυτός; Όχι, αλλά, μεταξύ μας, δεν νιώθετε ότι πλέον βρομίζει το δέρμα σας και το μέσα σας πιο εύκολα από ποτέ; Σαν κάτι να σας πνίγει. Σαν κάτι να μυρίζει στην ατμόσφαιρα και να μην είναι ευχάριστο…
Η χωρίς λόγω ύπαρξης Vintagia, έφτασε στο τέλος της. Η Τάχα μου Δήθεν Σοφή Κουκουβάγια, τελείωσε…
See you!
Παρόμοια άρθρα:
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
