Η Vintagia κατέφτασε, παραδόξως τα κατάφερε. Η Vintagia ήρθε αυτή την υπέροχη Παρασκευή να σας πει ένα παραμύθι. Γιατί; Γιατί, από τα όσα έζησε αυτή την εβδομάδα, χωρίς να θέλουμε να δείξουμε φανατισμό, κρατάμε την νίκη του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, μια μεσημεριανή έκπληξη και ένα πάρκο με παιδικά γέλια. Αν δεν το θυμάστε, την Κυριακή 8 Μαΐου είναι η γιορτή της Μητέρας. Το λουλούδι οφείλει την τιμητική του, καθώς Mama Mia…
Η Vintagia αυτή την εβδομάδα, αν κάτι κατάλαβε είναι ότι της λείπει το παιχνίδι για αυτό τον λόγο και εξιστορήσει ένα σύντομο παραμύθι, έτσι για το yolo και το γαμώτο. Γιατί μπορεί και γιατί θέλει. Γιατί έχει κουραστεί με την μαυρίλα της καθημερινότητας.
Αυτό με το παιδί…
Μια φορά και ένα καιρό η Γη ήταν στα τελευταία της με την πνοή της βαριά και ξεψυχισμένη. Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να μη δίνουν σημασία, να κοιτούν τον εαυτό τους και το χρήμα. Ζούσαν για το χρήμα και για τίποτα άλλο. Οι οθόνες είχαν αντικαταστήσει τα πρόσωπά και τα ρομπότ είχαν αντικαταστήσει την ομιλία των ανθρώπων και το μυαλό τους. Τα πάντα όλα τριγύρω ήταν πιο μαύρα από ποτέ και όσες εκφράσεις είχαν απομείνει ήταν γεμάτες μιζέρια, δυστυχία και απόλυτη αδιαφορία.
Όλα κυλούσαν σε μια ρουτίνα, που ακόμη και η ίδια η επανάληψη, είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά και είχε παραιτηθεί. Καμία λέξη και έννοια του λεξιλογίου καμίας γλώσσας δεν ήθελε να αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο είδος, ένιωθαν τεράστια ντροπή και θλίψη.
Η πλάση ήταν μαραμένη, ξεχασμένη. Το κάθε φύλλο που τολμούσε να γεννηθεί σε κάποιο αποκαΐδι, τρόμαζε και κρυβόταν. Δεν ήθελαν να αντικρίσουν τον έξω κόσμο. Αυτόν των ανθρώπων. Ενώ όσα φύλλα παρέμεναν, στο τέλος κατέληγαν να ξεριζώνουν τον εαυτό τους από την ρίζα, για να γλυτώσουν την όση ασχήμια και θλίψη.
Και ενώ άλλη μια μέρα ξημέρωνε και έδειχνε ότι όλα θα ναι ξανά μανά τα ίδια, ένα παιδί αλαφιασμένο από έναν εφιάλτη -καθόλου παράξενο για τα λίγα παιδιά που είχαν απομείνει σε εκείνη την Γη- ξύπνησε με γκρίζα δάκρυα και τρόμο στα μάτια. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και έτρεξε στους γονείς του. Να κρυφτεί στην αγκαλιά τους, να τους πει τι είδε. Όταν τους αντίκρισε, εκείνοι δεν τον αντιλήφθηκαν καν. Δεν έδωσαν σημασία στα σκουντήματα του, στις φωνές του, στις παρακλήσεις του. Παρέμειναν ανέκφραστοι μπροστά στις οθόνες, παγωμένοι.
Το παιδί απελπίστηκε και ένιωσε πιο θλιμμένο από ποτέ. Βγήκε έξω στον δρόμο, τρελαμένο. Έψαξε για κάποιο παιδί, για μια παρέα. Μάταια έχασε όλη του την ημέρα και το κουράγιο του και τις δυνάμεις του.
Αργά το απόγευμα και ενώ ο ήλιος άφηνε το τελευταίο του βλέμμα, το μικρό παιδί βρήκε μια ξεφούσκωτη μπάλα, ένα πανί με σχέδια από αυτοκινητάκια, ένα λιωμένο παγωτό και μια σφυρίχτρα.
Δεν χρειάστηκε πολύ. Έστησε το πανί σε τέρμα, ίσιασε όσο μπορούσε την μπάλα και άρπαξε την σφυρίχτρα από το έδαφος και σφύριξε δυνατά. Το λιωμένο παγωτό λαμπύρισε γιατί ήξερε. Σφύριξε πολλές φορές, ώσπου ο ήχος αφύπνισε.
Πόρτες άνοιξαν και παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους. Είχαν ένα στόχο, την μπάλα! Ξυπόλητα πόδια κυνηγούσαν να φτάσουν το πάνινο τέρμα, για ένα γκολ. Τα παιδικά γέλια, έβγαλαν από τον λήθαργο τους μεγάλους.
Τότε σαν να μηδένισε ο χρόνος και όλα να ήρθαν τούμπα. Σαν τελικά τα παιδιά, άθελα και ενδόμυχα να ήξεραν την αλήθεια…
Αυτό με τον Επίλογο στην Vintagia…
Ίσως να ήταν η πιο ανούσια Vintagia. Ίσως πάλι και όχι. Η Τάχα Μου Δήθεν Σοφή Κουκουβάγια, αυτά ήθελε να εξιστορήσει…
See you…
Παρόμοια άρθρα:
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
