Η απουσία διήρκησε τρεις εβδομάδες, ήταν πολύ και η Vintagia κάπου χάθηκε στην μετάφραση. Κράτησε 2 χρόνια και όσο αστείο και αν σας φαίνεται, ήταν σαν παιδί μου, το πρώτο μου. Ήρθε όμως η ώρα να κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Εξάλλου έτσι δε λένε; Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει;
Επίλογος…
Μέσα από την Vintagia, ήθελα να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου και τις αντιρρήσεις μου με ότι συμβαίνει σε αυτή την άθλια κοινωνία που ζούμε… Ίσως κάποιοι να ταυτίστηκαν, άλλοι να νευρίασαν, άλλοι να αδιαφόρησαν. Όποια και να ήταν η αντίδραση, αν μπόρεσα να αγγίξω κάποιον από εσάς με τον λόγο μου, μου αρκεί.
Η τελευταία Vintagia, θα έχει λίγη μουρμούρα, την αγαπημένη σας. Συνέβησαν πολλά και κλασικά ζούμε το ίδιο εργάκι κάθε καλοκαίρι. Έχει καταντήσει μια επανάληψη του Κωνσταντίνου και Ελένης, μόνο που δεν είναι ευχάριστη. Τα πάντα αλλάζουν και όμως μένουν ίδια. Δεν θα είμαστε εδώ και μετά τον Οκτώβρη να σχολιάσουμε με λαϊκό τρόπο την επανεκλογή των λαμόγιων, που θα μας οδηγήσουν σε μία ακόμη αποχαύνωση… Εξάλλου, όλα είναι στημένα και εμείς απλώς θεατές. Ή μήπως όχι;
Την τελευταία εβδομάδα, ύστερα από τις φωτιές που δεν πρόλαβε ούτε μια ειδησεογραφική εκπομπή, αλλά φρόντισαν να ασχολούνται με τρίχες -όχι αυτές που έχουν σημασία- με μια Ελλάδα να φλέγεται, άνθρωποι να χάνουν την Γη κάτω από τα πόδια τους, την χώρα να κατακράζεται από όλη την Ευρώπη ότι δεν έχει ελευθερία λόγου, τους πολίτες Πάτρας να καίνε σπίτι ανθρώπου που ήταν τρανς, τους βιασμούς και σκοτωμούς γυναικών να έχουν φτάσει στο κόκκινο…
Και επίσημα είμαστε υπό διάλυση. Πριν 2 μέρες, είχα συζήτηση για το αν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Δεν μπορώ και ντρέπομαι που δεν μπορώ και που είμαι κομμάτι του… Δεν έχω τα εφόδια, ούτε τα μέσα. Μόνο τον γραπτό λόγο μου και τη δυνατότητα να τα λέω χύμα. Είμαι νευρόσπαστο, υπερβολική και τα παίρνω όλα κατάκαρδα. Αλλά με το χέρι στην καρδιά, το χάλι αυτό που μας έχει περικυκλώσει, με ξεπερνά και δεν θέλω να του γυρίσω την πλάτη. Και όχι, δεν τα βλέπω γκρίζα ή μαύρα ή απαισιόδοξα. Είμαι ρεαλίστρια και ξέρω ότι όταν γεράσω και αν κάνω ποτέ στην ζωή μου οικογένεια, θέλω να δουν κάτι υγιές γύρω τους, ανθρώπινο και ασφαλές.
Προηγήθηκε και συζήτηση σχετικά με το #MeeToo και τον Πέτρο Φιλιππίδη, δεν θα πω κύριο, “συγγνώμη” αν κάποιοι το προσέξουν και ενοχληθούν. Μου είπαν: “Ε και τι να κάνω; Να ασχοληθώ και με αυτό; Εξάλλου δεν φταίει 100% και δε θα αλλάξω εγώ τον κόσμο. Μην είσαι υπερβολική.” Ορίστε; Αν ήταν η κόρη σου; Ο γιος σου; Τι θα έλεγες; Είχε και συνέχεια… “Τι θες να σου πω για τις φωτιές; Αυτή είναι εξέλιξη, όλα θα καούν σε κάποια φάση…” Με κάτι τέτοια καμάρια σαν εσάς, δεν πάμε μπροστά και όλα τα προβλήματα μπαίνουν κάτω από το χαλάκι, που άλλο χώρο πια δεν έχει… Δεν ξέρω πια, πόση οργή έχω μέσα μου και ίσως να μη θέλω να μάθω. Βασικά λάθος, απογοήτευση.
Αυτό με το Τέλος…
Η Τάχα Μου Δήθεν Σοφή Κουκουβάγια σας χαιρετά. Σας ευχαριστεί για όσο την ακολουθήσατε και την διαβάσατε. Είναι ευγνώμων και ξέρει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να μη παραιτείστε και το κυριότερο, να παλεύετε για αυτή την ΑΛΛΑΓΗ που θέλετε να δείτε γύρω σας! Για αυτό δημιουργήθηκαν και οι λέξεις: αλλαγή, επανάσταση, σεβασμός, δικαιώματα, ζωή. Για αυτό και τα έκαναν οι άνθρωποι όταν ένιωθαν ότι πνίγονται και ότι φτάνουν στον πάτο. Μη γελάτε, είναι η αλήθεια, όσο και αν τις γυρνάτε την πλάτη. Σας ευχαριστώ!
Υ.Γ 1: Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν κουνηθούμε από την θέση μας.
Υ.Γ 2: Σε έναν σάπιο κόσμο, να προσπαθείς να ξυπνήσεις τον κοιμισμένο παιδικό σου εαυτό, που έθαψες – ή μάλλον σε έβαλαν, να θάψεις.
Υ.Γ 3: Να βοηθάς και να μιλάς, γιατί έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον.
Με άπειρη αγάπη,
Τσακίρη Πηγή- Ηλιάνα
Παρόμοια άρθρα:
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
