Η Vintagia ήρθε. Κάποιοι την περίμεναν, άλλοι όχι. Who cares, στην τελική, για λόγου της. Πώς είστε; Τι κάνετε; Τι άλλαξε στη ζωή σας; Αλήθεια, αν ήσασταν μουσική, τι μελωδία θα είχατε; Προχωράμε παρακάτω για να σας ρωτήσω, πόση είναι η κούρασή σας; Είναι αισθητή ή βαστάτε κι άλλο;
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και κλείνε τα αφτιά σου στις άσχημες ειδήσεις. Η Vintagia μένει σε αυτές, την έχουν κατακλύσει, καλή ώρα την προηγούμενη βδομάδα. Δεν είναι ωραίο, το ξέρω και η ψυχολογία κατρακυλά και άντε να τα συμμαζεύεις μετά. Το θέμα είναι, τι κάνουμε για να αλλάξει και αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει.
Την εβδομάδα αυτή κατάλαβα ότι η ευτυχία εξαρτάται από εμάς και μόνο. Δεν μας την χρωστά κανείς, ούτε πρέπει να την περιμένουμε να κατέβει εξ ουρανού. Την οφείλουμε καθημερινά σε εμάς. Στα πιο απλά και μικρά, στα πιο συνηθισμένα, μέσα στη ρουτίνα στην οποία ζούμε. Στο κάτω κάτω, στο τέλος της ημέρας, ο απολογισμός, αν τον κάνεις, από εσένα τον ίδιο γίνεται, δεν στα βάζουν άλλοι, άσχετοι, τα δεδομένα της ημέρας στο τραπέζι.
Και ενώ η ζωή προχωράει και ενώ το θέμα με την Πάτρα και τα τρία παιδιά θα ξεχαστεί και αυτό, με την πάροδο του χρόνου, μέρα τη μέρα, αφού πρώτα λάμψει εξ’ ολοκλήρου η αλήθεια -μη γελιόμαστε, έξω από τον χορό όλα καλά είναι, η μνήμη είναι πιο ασθενής- θα γράψω και τα άλλα δυο μου παράπονα.
Αυτό με τη λεπτή γραμμή.
Όσοι με διαβάζουν, θα κατάλαβαν ότι ναι, θα έθιγα και το θέμα με τον Σεφερλή, γιατί άλλο η σάτιρα, άλλο η κωμωδία, άλλο το black χιούμορ και τα κρύα αστεία και άλλο ο σεξισμός και ο μισογυνισμός. Δεν νομίζω αν το παιδί του -χτύπα ξύλο- το βίαζαν, να έβαζε στις ατάκες του ότι έτρεχε και κυνηγούσε να βιαστεί γιατί είναι στερημένο από σεξ. Όπως επίσης θεωρώ, σαν απλός και αφελής άνθρωπος που είμαι, ότι αν ήταν γυναίκα, δεν θα κυνηγούσε να παντρευτεί πλούσιο γιατί έτσι και αλλιώς θα την απατούσε. Γι’ αυτό ας τρώει το κέρατο, αλλά ας έχει το χρήμα καβάτζα.
Και έρχομαι στο θέμα που με εξόργισε πιο πολύ από όλα. Την υποστήριξη της Αφροδίτης Λατινοπούλου στον Σεφερλή και την σύγκρισή της με τους μαθητές Σαϊντού Καμαρά και Κωνσταντίνο Μαλιάρη. Καλό είναι να μη γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα σε δυο διαφορετικά άτομα, που δίνουν δύο εντελώς διαφορετικούς αγώνες και αξίζουν ισότιμη χαρά και υπερηφάνεια. Τα εισαγωγικά να λείπουν, τα λόγια να περιορίζονται και η γλώσσα να βουτά καλύτερα στον μπλε νεοδημοκρατικό εγκέφαλο που της πρόσφεραν… Υπάρχει κάτι που λέγεται και όριο.
Η Τάχα Μου Δήθεν Σοφή Κουκουβάγια, τελείωσε. Να προσέχετε εσάς και τους εαυτού σας…
See you…
Παρόμοια άρθρα:
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
