Γεια σας και καλώς ήρθατε σε μια ακόμη Vintagia, της υπέροχης αυτής ημέρας. Ποτέ δεν σας ρώτησα ποια είναι η αγαπημένη σας ημέρα και πάμε να κλείσουμε δυο χρόνια. Άλλη μια βδομάδα πέρασε, πώς περνάτε; Άλλαξε κάτι στη ζωή σας ή όλα επανάληψη; Αλήθεια, γράψτε μου για αυτό, θα χαρώ πολύ να νιώσω κάποια ταύτιση… Ίσως να το έχω και ανάγκη…
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα τι να σας γράψω σήμερα. Κυριολεκτικά, δεν έχει αλλάξει τίποτα… Να μην σας πω ότι δεν κατάλαβα πώς έφτασε η Παρασκευή, νεράκι, όλα ένα αστείο. Αλήθεια, έτσι είναι η ενήλικη ζωή; Επανάληψη μέχρι τελικής πτώσης; Και αν ναι, τότε γιατί βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε; Τι κερδίσαμε; Διορθώνεται όλο αυτό ή μήπως είναι ακόμη η όλη φάση με τον covid;
Η αλήθεια είναι ότι έψαχνα την σημερινή Vintagia, από την προηγούμενη βδομάδα που τελείωσε το τελευταίο – ο Θεός να το κάνει – άρθρο. Οι λέξεις για κάποιον λόγο, δεν υπάρχουν μπροστά μου. Ψάχνω να βρω τι φταίει και όλο πέφτω σε έναν τοίχο.
Αυτό με την Κρίση
Αν κάτι συνταρακτικό συνέβη σε αυτήν την εβδομάδα είναι ότι έπαθα κρίση πανικού μέσα στο μετρό, την Δευτέρα που μας πέρασε. Έχετε πάθει ποτέ; Το χειρότερο είναι να προσπαθείς να την κρύψεις. Η καρδιά σου πάει να σπάσει. Την νιώθεις από γυαλί. Ίσως να ‘ναι υπερβολή αλλά όταν συμβαίνει, όλα ξαφνικά, μεγαλώνουν μπροστά σου. Μεγαλώνουν και σε κατακλύζουν.
Και τότε προσπαθείς να βρεις μέσα στο κεφάλι σου μια αγαπημένη εικόνα. Μια εικόνα που θα σε αγκαλιάσει και θα σε κάνει να νιώσεις ασφάλεια. Πόσο σπουδαία είναι η ασφάλεια και πώς την ξεχνάμε, στην βαβούρα της καθημερινότητας!
Λένε ότι όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολλά μπορούμε να ανεχτούμε. Ότι η ευαισθησία φεύγει και γινόμαστε δυνατότεροι. Ψέματα. Νομίζουμε ότι μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα. Κρυβόμαστε, απλώς, πίσω από το δάχτυλό μας, και όταν «οι κρίσεις τρυπώνουν από την πόρτα» ( όπως λέει και ο Ταφ Λάθος), όλα αποκαλύπτονται με την γύμνια τους μπρος στα μάτια μας.
Αυτό Που Πρέπει να Είναι Όλα Τέλεια
Η τελειότητα θα μας φάει, αυτό είναι το σιγουράκι. Το σιγουράκι-ταμπού που δεν λέει να φύγει από πάνω μας και είναι κολλημένο σαν βδέλλα στον ώμο μας. Αν ήμασταν τέλειοι, θα ήμασταν βαρετοί. Ξέχασα, είμαστε ήδη… Ίσως τότε να μην αντέχαμε την τέλεια βαρεμάρα μας και να πλήτταμε πιο γρήγορα από ό,τι τώρα.
Ακόμη δεν βρήκα τι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ή μήπως βρήκα; Υπάρχει ένα επεισόδιο στους Singles (πρώτος κύκλος, επεισόδιο 7) όπου η Μάρω προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις φοβίες της. Δεν ξέρει το πώς και μένει άυπνη για νύχτες. Μέχρι που ένα βράδυ σηκώνεται από το κρεβάτι και βλέπει την μορφή των φόβων της. Είναι εκεί και την αντικρίζουν κατάματα.
Μέχρι την επόμενη φορά, να προσέχετε. Η Τάχα Μου Δήθεν Σοφή Κουκουβάγια, φεύγει.
See you…
Παρόμοια άρθρα:
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
