Ένα βράδυ υπό τους ήχους της βροχής στην Τεχνόπολη

Ηχογράφηση από τη Μαρία Σακαρίκου:

Πάμε να σας πω μια ιστορία…

Περάσαμε έναν δύσκολο και ταυτόχρονα περίεργο χειμώνα. Αναμέναμε το καλοκαίρι αυτό με μεγάλη προσμονή. Αυτήν την επιστροφή στην «κανονικότητα», όπως πολλοί συνηθίζαμε να λέμε. Αναπολούσαμε, παλιές, ανέμελες και χαρούμενες στιγμές, που είχαν και έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας, αλλά κυρίως αυτά τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια που τόσο πολύ επιθυμούμε να βιώσουμε ξανά.

Θερινά σινεμά, συναυλίες, πανηγύρια στα όμορφα νησιά μας, είναι λίγα από αυτά που έχουν λείψει σε πολλούς. Και πώς να μη σου λείψουν; Δυστυχώς, τα θεωρούσαμε δεδομένα, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καλοκαιρινής μας περιπλάνησης! Πώς θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι θα γίνονταν ζητούμενα και άκρως αναγκαία; Κάπως έτσι είναι με πολλά πράγματα στη ζωή μας, ακόμα και με τους ανθρώπους… Λαμβάνουμε ως δεδομένη μια συνθήκη, που συνεχώς αλλάζει, απλά δεν το έχουμε αντιληφθεί. Αλλάζει, ανάλογα με τη στάση μας απέναντι σε αυτή. Πόσο σεβασμό, πόση αγάπη, πόση αφοσίωση δίνουμε σε κάτι που για εμάς είναι σημαντικό. Ξεχνάμε επιδεικτικά, πως αν σταματήσεις να φροντίζεις κάτι, οι πιθανότητες να χαθεί αυξάνονται γεωμετρικά, όπως μου είχε πει ένας αγαπημένος μου καθηγητής.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί, τέλος πάντων, θεωρούμε κάτι δεδομένο; Οι απαντήσεις που μπορεί να δώσει ο καθένας μας ποικίλλουν, λαμβάνουν διαφορετικά χρώματα και αρώματα, ανάλογα με τη στάση που κρατά ο καθένας μας απέναντι στη ζωή!

Και θα μου πεις τώρα… Γιατί, μας τα λες όλα αυτά; Και η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι πολύ απλή!

Θέλω μέσα από αυτό το άρθρο, να μεταδώσω τα συναισθήματα που ένιωσα στην πρώτη συναυλία που πήγα μετά την καραντίνα! Στην αγαπημένη μου Τεχνόπολη, ακούγοντας τον λατρεμένο Μίλτο Πασχαλίδη υπό τους ήχους της βροχής!

9 Ιουνίου 2021, ώρα 21:00, Τεχνόπολη Δήμου Αθηνών

Είχα δώσει ραντεβού στο μετρό στον Κεραμικό, ως συνήθως, με μια πολύ αγαπημένη μου φίλη. Θυμάμαι, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη γι’ αυτή τη συναυλία, τόσο χαρούμενη που μετά από τόσο καιρό θα ήμουν παρόν στην πρώτη συναυλία του Μίλτου μετά από αυτόν το χειμώνα που λέγαμε και στην αρχή. Το συζητούσαμε για μέρες… Και να λοιπόν, που είχε έρθει η πολυαναμενόμενη στιγμή. Θυμάμαι, η πρόγνωση για τον καιρό, δεν ήταν η καλύτερη. Έδειχνε ότι θα έβρεχε πολύ και αγωνιούσαμε για το αν θα ακυρωθεί ή όχι; Σχεδόν, είχαμε απογοητευτεί. Όμως, η συναυλία, όχι μόνο δεν ακυρώθηκε, αλλά ίσως είναι από τις πιο όμορφες και συγκινητικές συναυλίες, που έχω πάει! Και θα σας εξηγήσω το γιατί!

Η εικόνα που αντίκρισα, πριν και κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ανθρώπους να κρατάνε τις ομπρέλες τους και να κάθονται χαρούμενοι και θα τολμήσω να πω ευτυχισμένοι, τραγουδώντας με όλη τους την ψυχή, τα αγαπημένα τους τραγούδια, θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου. Μια άκρως όμορφα φωτισμένη Τεχνόπολη από χαμόγελα και στίχους. Κάθε φορά, που το σκέφτομαι χαμογελάω. Κανέναν δεν το ένοιαζε η βροχή. Ήταν μια πηγαία ανάγκη να είσαι εκεί. Να το ζήσεις αυτό. Να μοιραστείς όλα τα συναισθήματα που αναδύονται μέσα από τη μαγική σύνδεση που μας προσφέρει απλόχερα η μουσική.

Περιττό να πω πως ακούσαμε πολλά και ξεχωριστά κομμάτια της δισκογραφίας του. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια, τα οποία τα αγαπώ πολύ και τα οποία δε έχουν λείψει και δε θα λείψουν ποτέ από τη μουσική μου συλλογή!

Πάμε να τα ακούσουμε και να τα τραγουδήσουμε παρέα, αφήνοντας του στίχους και τη μελωδία να χρωματίσουν τη στιγμή αυτή…

Κακές Συνήθειες

Μα ό, τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι’ αλήθειες

Φωτιά Μου

Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει,
σου παραδίνομαι

Παραμύθι με Λυπημένο Τέλος

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Βυθισμένες Άγκυρες

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ’ αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Νεράιδα Δίχως Παραμύθι

Δίνεις παράσταση λοιπόν
με ρόλους που ονειρεύτηκες να ζήσεις
μετράς μες στου καθρέφτη το παρόν
σημάδια που δεν πρόλαβες να κρύψεις

Τράπουλα

Αν είναι ψέμα, ασ’ το να ζήσει
Και να πιστεύω πως ακόμα μ’ αγαπάς
Εσένα η τράπουλα σ’ έχει γεννήσει
Ποτέ δεν ξέρω με τι φύλλο με κρατάς.

Κάπου εδώ αυτή η ιστορία φτάνει στο τέλος της. Η συναυλία αυτή στην Τεχνόπολη για μένα δεν ήταν απλά μια μουσική παράσταση, ήταν η αρχή και η ελπίδα ότι από εδώ και πέρα η ζωή μας θα είναι ξανά γεμάτη από όμορφες μουσικές βραδιές γεμάτες από μεγάλα φωτεινά χαμόγελα, αγκαλιές και όμορφες μουσικές!

Ελπίζω να το απολαύσατε όσο και εγώ! Ραντεβού στο επόμενο!

Don’t Forget: Μόνο να γελάς – Μίλτος Πασχαλίδης

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:

• www.youtube.com

Παρόμοια άρθρα:

• Γης Μαδιάμ: Μια ανεξίτηλη αγάπη για την παράδοση
• Ο κόσμος του Hans Zimmer και το σινεμά
• Playing for Change: Όταν η μουσική κάνει το γύρο του κόσμου (part 1)

Aκολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.