Ηχογράφηση από την Εμμανουέλα Αλεξάνδρου:
Πέρασαν μήνες από τότε που την είδα. Είναι στιγμές που την ξεχνάω. Πασχίζω να θυμηθώ το πρόσωπό της, την απόχρωση που είχαν τα μαλλιά της ή το πετάρισμα των βλεφάρων της. Παρόλα αυτά, η ενέργειά της μού είναι κάτι περισσότερο από ανάμνηση. Είναι εκείνη η αφύπνιση, η οικουμενικότητα ότι εκείνη είμαι εγώ, εσύ και κάθε Jeanne. Η σεξουαλική απελευθέρωση μέσα σε μία ασφυχτική, παραβιαστική κοινωνία γίνεται επανάσταση που αφορά την κάθε θηλυκότητα.
Η ταινία αυτή άγγιξε με τα ιαπωνικά της χεράκια την ψυχούλα μου. Αργά, την ξεδίπλωνε και σε κάθε στρώση της πρόσθετε λίγο από τα ψυχεδελικά της χρώματα. Είναι αλήθεια ότι φάνηκε από την αρχή ότι πρόκειται για μια δύσκολη κινηματογραφική εμπειρία. Ούτε η χαρούμενη εναλλαγή χρωμάτων, ούτε η τζαζ μουσική κατάφεραν να ωραιοποιήσουν την βάση αυτής της ταινίας.
Αν και ακούς ιαπωνικά, βλέπεις το σκηνικό της προ-επαναστατημένης Γαλλίας, ακριβώς πριν από την καταιγίδα της Βαστίλης. Φεουδαρχικό σύστημα, καταπίεση αγροτών, κακοποίηση γυναικών, θρησκευτικός φανατισμός και, άρα, πολύ κυνήγι μαγισσών. Η Belladonna, η Jeanne, ζει σε ένα σώμα που κακοποιείται βάναυσα.
Η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, έχοντας έναν σύζυγο λίγο πιο εκνευριστικό από ταινία του Bertolucci. Η πορεία της αποδοχής και αντιμετώπισης του τραύματος είναι αργή και γεμάτη συναισθηματικές εξάρσεις. Τότε, γνωρίζει τον Devilman, ένα λίγο σατανιάρικο πλάσμα σε φαλλικό σχήμα. Δεν την αφήνει να κοιμηθεί, ταράζει το σώμα και την ψυχή της και την προσκαλεί να γίνουν ένα.
Αποδοχή της ταυτότητας και σεξουαλική απελευθέρωση
Ο Devilman, η πιο spicy προσωπικότητα της ταινίας, έχει ένα σχήμα που με προβλημάτισε αρκετά. Ως δημιούργημα της κοπέλας, ίσως πρόκειται για την αποδοχή μιας αρρενωπότητας, ενός κομματιού της. Ίσως πρόκειται για την ίδια την σεξουαλική επιθυμία που, η Jeanne, επεδίωξε να αποδιώξει ούσα αμαυρωμένη από την εμπειρία του βιασμού. Είναι όμως δεδομένο ότι μετά από αυτό απελευθερώθηκε.
Αυτό το δαιμονάκι της ψιθύρισε ότι είναι ικανή για πολλά παραπάνω από όσα το σύστημα προσπαθεί να την πείσει.
Η Jeanne χρησιμοποιεί το άλλοτε πληγωμένο κορμί της ως πηγή δύναμης. Εν αντιθέσει με τον σύζυγό της, ο οποίος έχει ηχητικά το ίδιο όνομα με εκείνη. Ο δεύτερος δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ζει καταπιεσμένος, πλήρως συμβιβασμένος. Η πρωταγωνίστρια αγγίζει την ιδέα της σεξουαλικότητάς της και την κάνει δική της. Αναλαμβάνει τον έλεγχο της ικανοποίησής της, αισθητικοποιώντας την διαδικασία αυτή στα χρώματα της. Τα μαλλιά της από ξανθά, γίνονται ροζ όταν αρχίζει η συνειδητοποίηση της ταυτότητάς της. Τέλος, φτάνοντας στην αποδοχή, τα μαλλιά είναι τόσο κόκκινα όσο η επανάσταση που έχει δημιουργήσει.
Το εκνευριστικό κομμάτι της ταινίας είναι ότι στην παραγωγή δεν υπάρχει ούτε μία γυναίκα με σημαίνοντα ρόλο. Παρόλα αυτά, προκαλεί έκπληξη ότι το σώμα της γυναίκας δεν σεξουαλικοποιείται και δεν παρουσιάζεται ως αντικείμενο ανδρικής φαντασίωσης.
Κινηματογραφώντας με πινέλα
Στην ταινία είδα μικρά εργάκια τέχνης να περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Είδα λουλούδια της Georgia O’ Keeffe, αλλά κυρίως είδα Gustav Klimt.
Η σχέση της Jeanne με τον άνδρα της, αλλά και με όλο το σύστημα που την καταπιέζει, θα μπορούσε να συνοψιστεί στο The Kiss. Μια γονατισμένη, γυναικεία φιγούρα με εφαρμοστά ρούχα, τόσο ασφιχτικά όσο ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός. Μια ανδρική μορφή την κατασπαράζει/αγκαλιάζει στο όνομα κάποιας προδωμένης τρυφερότητας. Χρυσό σε όλη την επιφάνεια, χρυσό όπως στην επιφάνεια κάθε κοινωνίας ή κάθε κακοποιητικής σχέσης που εσωκλείει μόνο σκοτάδι. Μερικά τολμηρά λουλούδια σε οδηγούν προς μια γυναικεία φιγούρα, στολισμένη από κυκλικά σχήματα. Πίσω της ο γκρεμός, μπροστά της το πορτραίτο ενός άνδρα, ορθογωνίων σχημάτων και μαύρων λεπτομερειών.
Η σεξουαλική απελευθέρωση της Jeanne, θα μπορούσε να ενυπάρχει σε άλλο έργο του Klimt: The Maiden.
Η φωσφορίζουσα στιλπνότητα του δέρματος και η πανδαισία χρωμάτων αποτελούν μια μικρή εισαγωγή της ταινίας. Η γυναίκα λάγνα, εύθυμη, μυστηριώδης και αισθησιακή, περιβαλλόμενη από άλλες θηλυκότητες. Ίσως να είναι διαφορετικές εκδοχές της ίδιας, ίσως, πάλι, να είμαστε όλες οι γυναίκες αυτής της γης.
Η γνώση, το φως και η φωτιά της επανάστασης
Η Jeanne ξέρει. Γνωρίζει ότι ζει υποτακτική σε μία κοινωνία που την κακοποιεί μόνο επειδή υπάρχει. Γεμίζει σκοτάδι, φόβο, αλλά η αποδοχή της ταυτότητας την οδηγεί στο φως. Ίσως, τελικά, ο μόνος πίνακας όπου ανήκει να είναι ένας του Bosch. Κάπου στο μεσαίο τμήμα του Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων. Εκεί που υπάρχει ένας χαμένος παράδεισος ή μια ηθική προειδοποίηση. Εκεί που το φως φέρνει φωτιά και η φωτιά στάχτες που οι ηθικολόγοι μαζεύουν περήφανα με τα πλαστικά τους γάντια.
Η Jeanne ξέρει. Η γνώση την οδηγεί στην πυρά. Το φινάλε τυλίγουν φλόγες και διαδοχικά, η μια γυναίκα μετά την άλλη γίνονται η κατηγορούμενη, η πόρνη, η αποδιωγμένη, η μάγισσα.
Στέκονται όλες, διαφορετικές μα τόσο ίδιες, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορείς να κάψεις κάτι ήδη φλεγόμενο.
Παρόμοια άρθρα:
- Devilman Crybaby: ένα νιχιλιστικό fever dream
- Attack On Titan: ένα (αντι)πολεμικό έπος
- Paprika: συνειδητές πτώσεις στο ασυνείδητο
Για περισσότερη έμπνευση ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify.
