Exclusive Content:

You know what comes after 23…

Σήμερα η αρθρογράφος της καρδιάς σας γίνεται 24 χρονών. 24 στροφές γύρω από τον Ήλιο. 8.760 μέρες. 210.240 ώρες. Διάολε είναι πολλά αν τα βάλεις κάτω. Ε;

Σκέφτομαι καιρό αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί μεγαλώνω και τρομάζω. Ίσως γιατί αφήνοντας τα 23, «ενηλικιώθηκα» φέτος και δεν το περίμενα να είναι έτσι. Ίσως γιατί απλά είμαι αγχώδης και δεν μπορώ να διαχειριστώ βασικά πράγματα. Ελπίζω να βρούμε τι είναι μέχρι να τελειώσει αυτό το κείμενο.

Μου φαίνεται απίστευτο που είμαι 24 γιατί εγώ δεν νιώθω τόσο. Κάποιες μέρες νιώθω 17, χορεύω kill the cat και τριγυρνάω στη πόλη με μπλουζάκια Star Wars. Άλλες νιώθω 30 και φοράω σακάκια. Είμαι αγχωμένη για το μέλλον, τα λεφτά, τις υποχρεώσεις. Βρίσκομαι στο μεταίχμιο συνεχώς και πάντα και τις τελευταίες εβδομάδες προσπαθώ να αποφεύγω κάθε τι που μπορεί να μου προκαλέσει υπαρξιακή κρίση. “I take it one day at a time” που λεν και στο χωριό μου.

Οι πρώτες «ρυτίδες»

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μια αχνή ρυτίδα στο μέτωπο μου που έσπαγε σαν κλαράκι σε σημεία. Είναι το αποτέλεσμα όλων των σηκωμένων φρυδιών, των γέλιων, της πίεσης και κάθε στιγμής ενδιάμεσα. Είναι αυτό που παρατηρώ εδώ και 6 εβδομάδες συνεχόμενα, κάθε φορά που περνάω μπροστά από καθρέφτη. Δεν ξέρω γιατί, ούτε πότε ξεκίνησε να με νοιάζει. Αλλά όταν ακούω «νεότερα» άτομα να μου δίνουν συμβουλές για το πώς να «ζω τη ζωή» μου τους απαντώ: «Βλέπεις τούτο εδώ; Αυτό σημαίνει πώς ΝΑ ΜΗΝ χρειάζεται να ζω τη ζωή μου». Συνήθως συνοδεύει και μια -εσωτερική- κραυγή αλά mr. Μπούτια. Πλάκα κάνω. Αυτό το κρατάω για τις εξαιρετικά δύσκολες μέρες.

23
Πηγή εικόνας: m.facebook.com/Mr.Boutias/

Αλλά έχω ξεκινήσει να μεγαλώνω. Το νιώθω κάθε φορά που μαθαίνω για κάποιον παλιό μου συμμαθητή που πήρε πτυχίο. Που έφυγε στο εξωτερικό να δουλέψει. Ή που παντρεύτηκε και ξεκίνησε οικογένεια. Νιώθω πως μένω πίσω, πως υστερώ. Πανικοβάλλομαι για το αν θα μπορέσω να δουλέψω στον τομέα μου ή αν θα με πάρουν στο μεταπτυχιακό που θέλω. Με λούζει κρύος ιδρώτας όταν μου ζητάει κάποιος να βγούμε ραντεβού γιατί σκέφτομαι τη μάνα μου να με ρωτάει για «το παλικάρι» και «τι σκοπούς έχω;».

Πηγή εικόνας: filmaffinity.com

Σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω εντελώς χαμένη. Σαν μικρό παιδί. Εγώ δεν χρειαζόταν να έχω απάντηση σε ερωτήσεις όπως «Πώς βλέπεις το μέλλον;», «Πόσα παιδιά θα ήθελες να κάνεις;», «Ο ΕΦΚΑ γιατί κόλλησε πάλι;». Τι συνέβη πραγματικά δεν έχω καταλάβει.

It’s been 1 day and 24 years 

Δεν είναι κρυφό πως σκεφτόμουν κάπως έντονα αυτά τα γενέθλια (ρώτα τη μάνα μου αν δεν με πιστεύεις). Όχι γιατί είχα κάτι ουσιώδες να με περιμένει. Ούτε γιατί με έχει πιάσει κρίση ηλικίας. Περισσότερο νομίζω με άγχωνε το ότι δεν είχα κάποιο πλάνο και δεν εννοώ για σήμερα. Εννοώ ένα πλάνο για τη ζωή μου, μια γενική ιδέα του τι θέλω. Βλέπεις βρέθηκα σε μια πάρα πολύ περίεργη φάση, όπου ήμουν ένα τσακ μετά το τέλος σημαντικών γεγονότων και ένα τσακ πριν την αρχή άλλων περιπετειών. Αλλά το άγχος δεν κάνει καλό (κυρίως στη ρυτίδα μου), έτσι το φιλοσόφησα λίγο και αποφάσισα πως το κυριότερο είναι να είμαι ελεύθερη.

Καθώς είμαι ένα πλάσμα που αγαπά να τιμά σημαντικές μέρες, είπα να το δω λίγο εγωιστικά. Επομένως, η σημερινή μέρα αφιερώθηκε σε εμένα. Έκανα όλα τα μικρά τελετουργικά που προσπερνούσα λόγω καθημερινότητας. Μου έδωσα χρόνο να ανασάνω- κάτι που είχα να κάνω ουσιαστικά πολύ καιρό. Δεν με ένοιαζαν οι ώρες ή τα λεπτά σήμερα.

23
Πηγή εικόνας: ew.com

Βλέπεις, είχα ανάγκη να κάνω ένα βήμα πίσω και να εκτιμήσω την κατάσταση από διαφορετική οπτική. Δεν ήθελα να κάνω μια αποτίμηση απλά. Ήθελα να το δω λίγο πιο βαθιά και κάπως όλο αυτό το εορταστικό «διάλειμμα» με βοήθησε να το καταφέρω. Όπως προείπα εγώ θέλω να είμαι ελεύθερη. Δεν εννοώ μονάχα στο ερωτικό κομμάτι, αλλά σε όλο το φάσμα. Δεν θέλω να περιορίζομαι. Να μπαίνω σε καλούπια. Με τα χρόνια κατάλαβα πως δεν είμαι φτιαγμένη για την ασφάλεια που δημιουργούν άλλοι για μένα αλλά για αυτή που δημιουργώ εγώ για τον εαυτό μου.

Όπως ήταν φυσικό αυτή μου η συνειδητοποίηση ήρθε σε κύματα

Πηγή εικόνας: imdb.com

Ξεκίνησε από μικρά ερεθίσματα όπως οι ταινίες. Πρώτα ήρθε με Το κομμάτι που έλειπε συναντά το μεγάλο Ο. Μετά ήταν το The House. Έπειτα το Inside. Και έφτασα κάπως στις coming of age ταινίες, όπως το The Edge of Seventeen. Ναι, έπιασα πάτο κάποια στιγμή το παραδέχομαι.

Στη συνέχεια διάβαζα για ανθρώπους που τόλμησαν να κάνουν ένα βήμα πέρα από τη σκιά τους. Σκηνοθέτες, μουσικούς, συγγραφείς. Ομολογώ πως πέρασα πολλές ώρες με Ted Talks να παίζουν στο μπακραουντ όσο έκανα πτυχιακή. Η ομιλία της Mel Robins παραδείγματος χάρη έβαλε πολλές μου σκέψεις σε σειρά.

Κάποια στιγμή προσπάθησα να διαβάσω και βιβλία αυτοβελτίωσης. Εκεί πάτησα πόδι όμως και είπα στον εαυτό μου «Άσε και τίποτα για την κρίση των 30» και δεν ξόδεψα άλλο χρόνο. Εξάλλου πάντα τα θεωρούσα χάσιμο χρόνου και όχι Το Δώρο δεν αποτέλεσε λόγο για να αλλάξω γνώμη. Όμως όλη αυτή η «έρευνα» μου προσέφερε μια άλλη οπτική και κάπως ξεκίνησα να αναλύω το παρελθόν μου και τα λάθη του.

Level up (?)

Πριν λίγο καιρό, συζητώντας για ένα αίθριο που πάλευα να σχεδιάσω, έπιασα μια ωραία φιλοσοφική συζήτηση με την Χριστίνα Λ. Μιλούσαμε για την ηλικία, τα άγχη μας και όλα αυτά τα χαρούμενα. Όμως μου είπε μια ωραία φράση που μου έμεινε:

Γενικά εγώ όλα αυτά τα ονομάζω ενηλικιώσεις. Κάθε φορά είναι σαν να ξεκινάμε από την αρχή με νέα δεδομένα. Είναι τρομακτικό, αλλά τόσο όμορφο.

Και έχει τόσο- μα τόσο- δίκιο!

Σκέψου το λίγο. Ένα πτυχίο, ένας χωρισμός, μια ημερίδα, ένα ταξίδι ακόμα και μια συνταγή που φοβόσουν να δοκιμάσεις, αποτελούν ενηλικιώσεις. Είναι αυτά που θα μείνουν να εξιστορείς στα παιδιά ή σκυλιά σου. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που ορίζουν τα χρόνια σου πάνω στη Γη.

Από τέτοιες στιγμές λοιπόν έχω. Μονάχα φέτος ένιωσα ίσως όλα τα αισθήματα του ανθρωπίνου φάσματος. Ένιωσα περηφάνια όταν βρήκα την πρώτη μου-πραγματική-δουλειά (και ας ήταν για 6 μήνες μονάχα). Ενθουσιασμό γιατί με πήραν σε δύο εθελοντικές ομάδες που ήθελα να συμμετάσχω χρόνια και για τις ημερίδες δοκιμάστηκα περισσότερο από όσο θα περίμενα. Αγάπησα και αγαπήθηκα από υπέροχες ψυχές που αγκάλιασαν τη δική μου όταν χώλαινε. Όπως και θαύμασα τη δύναμη ψυχής ανθρώπων που δεν περίμενα ποτέ πως θα γνωρίσω.

Όμως σε κάθε γιν υπάρχει και ένα γιανγκ

Έτσι και εγώ, ένιωσα τρόμο τη νύχτα που μου έκλεψαν την τσάντα μου με όλη μου την ύπαρξη μέσα και δεν ήξερα πώς να γυρίσω σπίτι να πω τα μαντάτα. Αγχώθηκα τις μέρες πριν την παράδοση της πτυχιακής μου, που ένας θεός ξέρει πόσα βράδια έμεινα ξάγρυπνη για χάρη της. Θυμό για κάθε στιγμή που αμφέβαλλαν συγγενείς και γνωστοί για τις ικανότητες μου ως μελλοντικός μηχανικός. Και τέλος, την απόλυτη θλίψη όταν αυτός που αγαπούσα τραβήχτηκε από μένα σε μια εκδήλωση απέχθειας και με άφησε στα σκαλιά του σπιτιού μου ερείπιο.

Όμως κάθε στιγμή, κάθε συναίσθημα και κατ’ επέκταση κάθε «σημάδι» που άφησαν πάνω μου, αποτελούν το λόγο που σήμερα είμαι εδώ και είμαι όρθια. Είναι ο λόγος που ξυπνώ το πρωί και σκέφτομαι πως θα carpe την αναθεματισμένη diem. Πως είναι αδύνατον να μην με περιμένουν καλύτερα πράγματα και μαζί τους οι χειρότερες ώρες.

23
Πηγή εικόνας: powerofpositivity.com

Στόχοι-απολογισμός-ευχέλαιο

Επειδή μακρηγορώ και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα όλο αυτό που συμβαίνει (και με περιμένει μια κρύα σαγκριά όσο σου γράφω) έχω να σου πω το εξής. Η ηλικία είναι πράγματι ένας αριθμός. Ένα συμβολικό ποσό που «γράφουμε» για να συνεννοούμαστε. Δεν αποτελεί λόγο πανικού ή εσωτερικής αναζήτησης. Εκτός αν πραγματικά νιώθεις μετέωρος, όπως εγώ.

Εγώ κατάφερα μέσα σε έναν χρόνο να πετύχω στόχους που είχα για χρόνια στα τεφτέρια. Στόχους που έβαλα σε μια νύχτα. Στόχους που προέκυψε η ανάγκη τους εντελώς απρόσμενα και έπρεπε να grow a pair και να αντιμετωπίσω το πρόβλημα. Εντάξει δεν ήμουν άψογη (ποιος είναι άλλωστε;) αλλά θεωρώ ότι τα πήγα καλά. Χαρούμενα μου 24 λοιπόν!

Ως την επόμενη κρίση ζωής σε φιλώ. Να σε προσέχεις και να σε πηγαίνεις σινεμά. Και για ποτά. Και θάλασσα. Να σε αφήνεις να αναπνέεις και να μην ξεχνάς να σε αγαπάς. Και αν για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν βαρέθηκες, να ακούσεις τούτο εδώ. Γεια χαρά!


Παρόμοια άρθρα:

Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Κατερίνα Φλωρογούλια
Κατερίνα Φλωρογούλια
Λάτρης των καλών ταινιών, των περίεργων γεύσεων και του κακού χιούμορ. Μηχανικός in the making. Φράση που με κινητοποιεί: "If not me, then who? If not now, then when?"

Latest Articles

Διάβασε επίσης...