Ηχογράφηση από τη Μαρία Σακαρίκου:
Ένα μικρό φαν φακτ για μένα είναι πως σπούδασα σε μια μικρή πόλη που ονομάζεται Σέρρες. Καλές, χρυσές και με όλα τα αγαθά, οι Σέρρες για μένα ήταν και θα είναι για πάντα κίνητρο να ξεφεύγω από τα όρια της πόλης με κάθε ευκαιρία. Ως φοιτήτρια μάλιστα, κάθε τριήμερο το περνούσα και σε άλλη πόλη και ερχόμουν ανανεωμένη τη Δευτέρα. Αυτά ήταν όμως τότε. Στο τώρα είμαι μια τελειόφοιτη που ναι μεν θέλει αλλά ποτέ δεν κάνει. Δίχως έκπληξη, η φετινή 25η Μαρτίου, όσο πλησίαζε, ήταν ένα συνεχόμενο «το βλέπουμε μωρέ». Απέκτησε όμως μορφή τη Δευτέρα, όπου ο Σ. ρώτησε «εν τέλει θα πάμε πουθενά;» και έτσι γεννήθηκε η φαεινή ιδέα της επιστροφής στα φοιτητικά εδάφη.
Σέρρες before and after
Πριν δώσω Πανελλήνιες ήξερα τη πόλη των Σερρών μονάχα αναφορικά. Η επαφή μου μαζί της ήταν η μπουγάτσα, το γάλα Σεργάλ (ναι δεν κάνω πλάκα έτσι το λένε) και ο Βλάσης από το Είσαι το ταίρι μου. Εντάξει, ικανοποιητικές πληροφορίες για μια πόλη με έκταση 600 km² και περίπου 60.000 κατοίκων.
Πέρασα τα πρώτα μου χρόνια ως ενήλικη, λοιπόν, σε ένα χωριό που παριστάνει την πόλη. Ξέμαθα από τους ρυθμούς της μεγαλούπολης και μπήκα σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Όλες οι αποστάσεις ήταν κοντά, δεν χρησιμοποιούσα κανένα μέσο μεταφοράς, όλοι κάπως γνωριζόμασταν και υπήρχε πάντα ένα τραπέζι στο αγαπημένο μου μαγαζί. Αυτή ήταν η πραγματικότητά μου για 3 και βάλε χρόνια και είχα αρχίσει να πιστεύω την φράση του μαθηματικού μου: «όποιος έρχεται στις Σέρρες, μένει στις Σέρρες». Ωστόσο, η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω και βρέθηκα στη φοιτητούπολή μου 2 χρόνια μετά ως τουρίστρια.
Αυτό ήταν κάπως ωραίο οφείλω να ομολογήσω. Η Παρασκευή της 25ης ξεκίνησε ως «πάμε μια βόλτα» όπου ξεναγούσα τον Σ. και του έλεγα ιστορίες. Του έδειξα μια πόλη που εγώ ήξερα και έμαθα να αγαπώ. Χωνόμασταν σε στενά και παραλλήλους. Του εξηγούσα πως εδώ η πόλη είναι χτισμένη κυκλικά και τίποτα δεν θα βγάζει νόημα και μου έλεγε πως δεν πειράζει, εξάλλου βόλτα κάνουμε και δεν μας βιάζει κανείς. Του γνώρισα ανθρώπους, γεύσεις, μαγαζιά. Τον έβαλα για λίγο στη ζωή που έκανα και δεν πρόλαβε ποτέ να δει. Φυσικά, δεν ήταν το ίδιο για μένα που αναβίωνα τα φοιτητικά μου χρόνια και για τον Σ. που έβλεπε μια άλλη εκδοχή μου, αλλά αποτέλεσε μια ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Εξερευνώντας στα γνώριμα
Δεν θα σας πω ψέματα (άλλωστε και να ήθελα δεν γίνεται) η πόλη είναι μικρή και οι δυνατότητές της περιορισμένες. Είναι μια πόλη που ενώ έχει τη δυναμική, επιλέγει να ζει σε ρυθμούς χωριού. Αγαπά τα στάνταρ ωράρια εμπορίου. Ζει για τα πρωινά του Σαββατοκύριακου, όπου όλοι θα ντυθούν καλά και θα βγουν για καφέ και φαγητό. Έχει τον ίδιο τύπο μαγαζιού σε τρεις ή τέσσερις κόπιες και ό,τι διαφορετικό προκύψει επιβιώνει λίγο πολύ από τους 5-6 θαμώνες του.
Και σαν να μην πέρασε μια μέρα, η Παρασκευή και το Σάββατο κύλησαν ακριβώς όπως κυλούσαν και πριν χρόνια. Καφέ σε κεντρικό μαγαζί γιατί το ζήτησε η παρέα, καθιερωμένο μπέργκερ αργίας, ποτά στο στέκι. Η βόλτα στην πόλη, γιατί εκτελούσα χρέη ξεναγού, αποτέλεσε ευκαιρία για να δω τι άλλαξε και τι έμεινε ίδιο. Να πω αστεία και μη σκηνικά στον Σ. που περπατούσε νωχελικά δίπλα μου. Να εκτιμήσω τον μαγικό τρόπο που κατάφερνε το φως να αντανακλαστεί στις προσόψεις των κτιρίων και να κάνει την Μεραρχίας τον πιο όμορφο δρόμο που έχω δει -και ας μην είναι στη πραγματικότητα. Με λίγα λόγια να μου λείψει η πόλη τόσο ώστε να πω ένα «αχ» όταν βγαίναμε από τα όριά της με το αμάξι.
Bloopers και λοιπές σκέψεις
Ένα πράγμα που μου διέφυγε όταν κανόνιζα την εκδρομή, ήταν πως ο όρος «Ελληνάρας» (ξέρετε αυτός που παρκάρει όπου και όπως να ‘ναι, φωνάζει όταν μιλάει και ακούει στη διαπασών λαϊκά) είναι συνώνυμο του Σερραίου. Μη με παρεξηγήσετε, πλάκα έχει. Είναι σπάνιο να περπατάς και να ακούς από το Coffee Brands, Οικονομόπουλο. Και είχα ξεχάσει πως όλα τα καφέ είναι εν δυνάμει κλαμπάκια και μπορούν να μετατραπούν ανά πάσα ώρα και στιγμή στο Super Paradise. Έτσι, τη Παρασκευή το βράδυ στιγμιαία τρόμαξα λιγάκι με το κόσμο που είχε ξεχυθεί στα δρομάκια και τα 5 διαφορετικά τραγούδια που έπαιζαν.
Όπως επίσης, είχα ξεχάσει πόσο σοβαρά παίρνουν το ντύσιμο στις εθνικές γιορτές αυτοί οι άνθρωποι. Σακάκια, πουκάμισα, ψηλοτάκουνα, σκαρπίνια, μαλλιά κομμωτηρίου. Μια essans άλλης εποχής που μας έκανε να νιώσουμε λίγο πλεμπαίοι με τα τζινάκια και τα αθλητικά μας. Όχι πως μας επηρεάζουν οι κοινωνικές νόρμες -πόσο μάλλον δε μιας κοινωνίας που δεν αποτελούμε μέρος της- αλλά καταλάβατε.
Αυτό όμως που μου έμεινε περισσότερο από όλα ήταν μια στιχομυθία μεταξύ εμού και του Σ. Για να καταλάβετε εγώ, και εδώ δεν υπερβάλλω καθόλου, την πόλη την ξέρω πάρα πολύ καλά. Ξέρω τα στενά της, τα μαγαζιά και τους ανθρώπους της. Έμενα τόσα χρόνια θα μου πείτε και λογικό. Ο Σ. έχει φωτογραφική μνήμη και μπορεί πολύ εύκολα να συνδέει δρόμους με στοιχεία. Π.χ. στην οδό Γεωργίου Παπανδρέου ήξερε πως υπάρχει ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά είδη που τον ενδιέφερε να πάει.
Σε μια συζήτηση/κόντρα, εγώ υποστήριζα πως για να πάει κανείς εκεί, μπορεί να πάει από τον κάτω δρόμο ενώ ο Σ. από τον προηγούμενο παράλληλο. Ήταν τόσο σίγουρος μάλιστα που ήθελε να παραβγούμε κιόλας για να διαπιστώσουμε ποιος έχει δίκιο. Ε λοιπόν κάτι δεν έκανα καλά τόσα χρόνια, γιατί ο Σ. έμεινε 30 ώρες στις Σέρρες και την έμαθε καλύτερα από μένα. Εν ολίγης, πανηγυρικότατη ήττα και σίγουρα κάτι που θα μου χτυπά για καιρό.
Εκτιμάς κάτι μονάχα όταν περνάς τα διόδιά του
Πολλά άτομα με ρώτησαν το εξής: «Δεν σου λείπει η πόλη; Η ζωή σου εδώ;». Έπειτα από σκέψη κατέληξα πως ναι αλλά όχι τόσο ώστε για να γυρίσω πίσω. Βλέπετε οι Σέρρες, όσο μικρές ή βαρετές κι αν θεωρούνται ωςν πόλη, they grow on you. Κυρίως γιατί μπορεί να αποτελούν την αρχή της ενηλικίωσής σου. Παρότι εγώ αποκόπηκα τόσο άγαρμπα από ό,τι είχα συνηθίσει, δεν έχω ανάγκη τη ζωή που έκανα εκεί, παρά μόνο μια περιστασιακή γεύση της.
Η εκδρομή μας λοιπόν στα φοιτητικά μου εδάφη, κράτησε μονάχα 30 ώρες. Ούτε καν δύο μέρες. Ο ατέρμονα ευρηματικός Σ. πρότεινε, απέξω απέξω, να καλύψουμε ό,τι δεν προλάβαμε εν καιρό, σε μια άτυπη υπόσχεση πως θα γυρίσουμε. Ασχέτως αν εκπληρωθεί αυτή η υπόσχεση, αυτή η μίνι εξόρμηση ήταν αρκετή. Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι καινούργιοι.
Παρόμοια άρθρα:
- Όσκαρ: Ο Γουίλ Σμιθ… νικάει και δέρνει
- Πάτρα και αντιθέσεις: ημερολόγιο ενός ταξιδεμένου
- Nomadland: Ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
