Τι υπέροχο πράγμα που είναι οι αργίες. Προσυμφωνημένες μέρες που (συνήθως) τις σέβεται και τις τηρεί το αφεντικό και μπορεί να απολαύσει κανείς λίγη ελευθερία ακόμα και σε μέρες εντός εβδομάδας. Όπως η υπέροχη αυτή Δευτέρα. Έτσι και εγώ (όπως και κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) έκανα τη επιλογή του να τα αφήσω όλα πίσω μου και να τιμήσω το τετραήμερο όπως του πρέπει. Με μία εκδρομή!
Με τον Σ. (a.k.a. τον partner in εκδρομή) είπαμε, εφόσον το ταξίδι στις Σέρρες είχε πάει τόσο καλά, να συνεχίσουμε πιο ανατολικά. Και κάπως έτσι πήγαμε στην Καβάλα.
Παρασκευή πρωί μες το Nissan μου μπαίνεις….
Πρωί Παρασκευής και εγώ ήθελα ήδη να τελειώσει η μέρα. Το γραφείο θύμιζε τις πόλεις της άγριας Δύσης χωρίς τα δεμάτια από ξεραμένα χόρτα. Όλες οι κοπέλες στη δουλειά με κανονισμένες εκδρομές σε διάφορα σημεία του χάρτη, αδημονούσαν να βγουν στην εθνική και όχι στη ταράτσα για τσιγάρο. Τα έδρανα επί το πλείστο άδεια, με εξαίρεση τον κύριο Χ. που μας έβλεπε και συχνά πυκνά έλεγε «Ήθελα να’ ξερα γιατί σας κρατάνε τέτοιες μέρες;».
Οι ώρες να περνάνε εφιαλτικά αργά και εγώ να σκέφτομαι αν έχω βάλει το καινούργιο μου πουκάμισο στη βαλίτσα. Η Α. να αγχώνεται για το αν θα της αρέσει η εκδρομή-έκπληξη που της έκλεισε ο καλός της και η Μ. να χαίρεται που πάει επιτέλους ταξίδι με το αμάξι και μπορεί να πάρει όσες βαλίτσες θέλει. Επικρατούσε λοιπόν ένα αίσθημα ανυπομονησίας, ωστόσο ήταν ακόμα νωρίς για να φύγουμε. Όμως, επειδή ο Θεός αγαπάει τον μόνιμο αλλά αγαπάει και τον πρακτικάριο, ο κύριος Χ. έκανε τα κουμάντα του και μας έστειλε στην ευχή της αργίας. Και η αρθρογράφος της καρδιάς σας «πέταξε» κυριολεκτικά για να βρει τον πρίγκιπα με το μαύρο άτι a.k.a. τον Σ. και το Nissan του.
Σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά η μουσική
Ξεκινάμε λοιπόν για Καβάλα με ένα excitement άνευ προηγουμένου. Ο Σ. οδηγός, εγώ στο δίπλα κάθισμα. Οι βαλίτσες και λοιπές έγνοιες πίσω μας και η ομορφιά της Μακεδονίτικης υπαίθρου να ανοίγεται μπροστά μας. Αναλαμβάνω λοιπόν χρέη ντισκ τζόκεϊ που έλεγε και ο Μιχαλόπουλος στα Τσακάλια.
Κάτι που πρέπει να μάθετε για μένα είναι πως η συνοχή στη μουσική είναι κάτι που δεν γνωρίζω. Θα ξεκινήσω να ακούω Nightstalker και θα καταλήξω να φωνάζω τους στίχους από το Δοκίμασέ τον. Τραγουδάμε και χορεύουμε με το συνοδοιποράκι μου ώσπου ο αλγόριθμος μου πετάει στα προτεινόμενα το Μιλώ για σένα. Το βάζω χωρίς να πω κάτι και ο Σ. συνοφρυωμένος περιμένει να ακούσει τι είναι. Ντραμς γεμίζουν τα αυτιά μας, κατενθουσιασμένες φωνές από μουσικόφιλους και μετά το κλαρίνο. Εκεί ο Σ. κάνει ένα από τα αγαπημένα μου χαμόγελα και ξεκινά να νιώθει το ρυθμό. Είμαστε λίγο έξω από τη πόλη πια.
Έχω ξαναπάει στην Καβάλα άλλη μια φορά και πάντα η θέα μου κόβει την ανάσα. Θες γιατί είμαι από πόλη που έχει νερό και νιώθω οικεία; Ίσως γιατί πάντα την πετυχαίνω στο golden hour; Πάντως όλα όσα βλέπω με κάνουν να ερωτεύομαι και να νιώθω τις γνωστές πεταλούδες στο στομάχι.
Καθώς χανόμαστε γιατί το GPS και η οδήγηση σε ξένη πόλη είναι ένας συνδυασμός που καμιά φορά δεν λειτουργεί, θαυμάζουμε την επιβλητική όψη του Φρουρίου. Κινούμαστε πάνω στο πλακόστρωτο δρομάκι που ξεκινά από το λιμάνι και φτάνει μέχρι πάνω την κορυφή της Παναγίας. Συγχρόνως, ψάχνουμε να βρούμε το Airbnb μας που είναι κάπου κρυμμένο στην παλιά πόλη της Καβάλας.
Airbnb, γιορ χοουμ αγουει φρομ χοουμ
Ένα από τα πράγματα που μαθαίνεις να αγαπάς στα ταξίδια είναι το κατάλυμα. Είναι μια ρωσική ρουλέτα. Κάποιες φορές θα δεις κάτι πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενες. Άλλες, θα μοιάζει σαν το meme που λέει τι παρήγγειλα από το Amazon και τι μου ήρθε. Αυτή τη φορά ζήσαμε σε ένα αρχοντικό 300 ετών μαζί με άλλους 4 ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμασταν ίδια κουζίνα, σαλόνι, μπαλκόνι και αυλή. Εντάξει δεν ήταν ιδανικό αλλά υπάρχει ένας άγραφος κανόνας σε αυτές τις περιπτώσεις. Πάντα κάθεσαι σε χώρους που δεν θα ενοχλήσεις άλλους, δεν λερώνεις τους κοινόχρηστους χώρους περισσότερο από όσο πρέπει και ό,τι και αν δεις ή ακούσεις κάνεις πως δεν συνέβη ποτέ.
Μετά το μισάωρο της προσαρμογής και αποδοχής, ο Σ. και εγώ αποφασίσαμε πως θα είναι μια υπέροχη εμπειρία εφόσον το θέλουμε και πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Εξερευνήσαμε το χώρο, ξεπακετάραμε, ψάξαμε το κοντινότερο φαγάδικο που έκανε delivery στο σπίτι και αφού φάγαμε, ετοιμαστήκαμε για βραδινό ποτό.
Kavala by night
Τη τελευταία φορά που είχα πάει στη Καβάλα ήταν εν μέσω καραντίνας, όπου η εστίαση έκλεινε στις 12 το βράδυ. Τώρα όμως δεν υπήρχαν αυτά και ο κόσμος (όσος είχε μείνει στη πόλη) ήταν βολεμένος σε σταντάκια και καρέκλες στα δρομάκια. Μουσικές από Τερζή μέχρι TRANNOS αντιλαλούσαν. Μετά από μια σύντομη βόλτα αποφασίσαμε να τιμήσουμε ένα μαγαζάκι που είχε trash πάρτι, με μουσικές από ’80s – ’90s – ’00s. Τα Ημισκούμπρια υποδέχονταν τον Πασχάλη και αυτός με τη σειρά του τον Καρβέλα. Ο Σ. έκανε προσπάθειες να διατηρήσει την υπόληψή του άθικτη και να μην επιτρέψει στη μουσική να τον συνεπάρει και να αρχίσει να χορεύει. ΩΣΠΟΥ ο DJ αποφάσισε να βάλει Eurovision. Να σας πω όμως κάτι, η Ruslana είναι υποτιμημένη.
Το βράδυ κύλησε έτσι και σιγά σιγά άδειαζε τόσο το μαγαζί όσο και το υπόλοιπο στενάκι. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια βόλτα στη πόλη. Υπάρχει κάτι μαγικό στο να τριγυρνάς στους άδειους δρόμους μιας ξένης πόλης με τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Να τραγουδάτε μεθυσμένοι. Να βγάζετε φωτογραφίες που θα κοιτάτε σε βαρετές στιγμές στο γραφείο. Να ερωτεύεστε ο ένας τον άλλο λίγο παραπάνω με κάθε βλέμμα. Με το χέρι μου μέσα στο δικό του λοιπόν, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το δωματιάκι μας.
Day 2: Η εξερεύνηση
Ούσα συνηθισμένη στο πρωινό ξύπνημα, τραβολογούσα τον Σ. να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τις 9. Δεν τα κατάφερα, καθώς ο ύπνος είναι γλυκός, και το πρωινό μας ξεκίνησε στις 12 παρά και αφιερώθηκε στο κέντρο.
Γεύσεις, άνθρωποι, μαγαζιά, δρόμοι. Περπατούσαμε χωρίς προορισμό και χανόμασταν λες και το κάναμε επίτηδες. Απολαμβάναμε τη βόλτα μας και την ελευθερία του να ζεις μέρες χωρίς ρολόι. Χωνόμασταν σε στοές και μαγαζιά και ας είχαμε τα ίδια στη πόλη μας. Κάναμε πλάνα για το βράδυ μας αν και ξέρουμε και οι δυο πως σπάνια θα τηρήσουμε ότι λέμε.
Το απόγευμά μας το ξοδέψαμε στην παλιά πόλη και τα σοκάκια της. Μετά από λίγη εξερεύνηση φτάσαμε στον Φάρο και αποφασίσαμε να πάμε στα βράχια του. Παρότι δεν είχε αυτό το μαγικό φως που έχουν πάντα οι σκηνές του Χόλυγουντ, ήταν ίσως από τα πιο όμορφα σημεία που πήγαμε. Ο τέλειος συνδυασμός απομόνωσης και θέας. Μετά από εκεί μπήκαμε στο λιμάνι εντελώς ασυναίσθητα και περπατήσαμε ολόκληρο το κάτω μέρος της Χερσονήσου της Παναγιάς. Ο ήλιος είχε πια είχε δύσει και επιστρέψαμε στο πολυσύχναστο κέντρο.
Μια Γεωργιάδη και μια κόλα zero παρακαλώ
Με τον Σ. είχαμε συμφωνήσει πως θα είναι ένα ταξίδι δοκιμών δίχως να εγγυηθούμε πως θα το κάνουμε πράξη. Χωρίς να το σκεφτούμε πολύ, το βράδυ του Σαββάτου ανταλλάξαμε τα κοκτέιλ για ρετσίνες και τα καλά μας ρούχα για τζινάκια και φουτεράκια. Και έτσι ξεκινήσαμε για τα στενάκια πάνω από τη παραλιακή.
Εκεί, χωμένο ανάμεσα σε άλλα, βρήκαμε το μαγαζί που ακούσαμε την πιο όμορφη φωνή της Καβάλας. Το Οινόμελο, που το κατονομάζω μονάχα για να το μάθετε και εσείς και να το επισκεφτείτε, είναι ίσως το μαγαζί που ο Σ. και εγώ αγαπήσαμε περισσότερο από όλα. Κουτουκάκι, παραδοσιακό, μικρό. Ήταν ένας έρωτας με πρώτη ματιά. Κούπες ρετσίνα, αφιερώσεις και γέλια με τους μουσικούς, ήταν το βράδυ που ολοκλήρωσε το ταξίδι μας με τον πιο όμορφο τρόπο.
Το ρεζουμέ της επιστροφής
Πρωί Κυριακής, η πρώτη μέρα που είχε λίγο ήλιο και ζέστη, εμείς φτιάξαμε βαλίτσες. Αποχαιρετήσαμε τους γείτονες και το δανεικό μας σπίτι και αφού τιμήσαμε μια μπΟγάτσα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Με τη Ματούλα για ακόμη μια φορά συντροφιά περάσαμε τα όρια της Καβάλας και ρίξαμε και οι δυο ταυτόχρονα ένα βλέμμα στη πόλη που έμενε πίσω μας.
Παρότι ξέρω πως δεν θα το παραδεχτεί, είμαι σίγουρη ότι ο Σ. απόλαυσε πολύ την Καβάλα και τη ζωή της. Τα συνοικιακά κουτούκια, τα καφέ με τον ανούσιο καφέ και οι ιδιαίτερες γεύσεις που ανακαλύπταμε είτε τυχαία είτε με κάποια καθοδήγηση. Του άρεσε και το περπάτημα εκεί, στην περίεργα γνώριμη και συνάμα άγνωστη Παλιά Πόλη. Δεν ξέρω αν μετανάστευε εκεί (πιθανότατα όχι) ωστόσο θα είναι νομίζω μια πόλη που θα μας μείνει αξέχαστη, για δικούς μας ξεχωριστούς λόγους.
Μέχρι το επόμενο ταξίδι σας φιλώ. Καλή Αργία!!!
Παρόμοια άρθρα:
- Επιστροφή στα φοιτητικά εδάφη: Σέρρες edition
- Η Αθήνα, η Άνοιξη και μπλουζ της φυγής
- Πάτρα και αντιθέσεις: ημερολόγιο ενός ταξιδεμένου
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
