Ο καιρός αίθριος, ο ήλιος δεσπόζει και η θερμοκρασία στους 22 βαθμούς. Κατακαλόκαιρο οριακά, φοριέται άνετα το t-shirt κι από τους κρυουλιάρηδες. Ο απαίσιος Μάρτιος πέρασε επιτέλους και ήλθε ένας μήνας που μάλλον θα θυμίζει Άνοιξη. Παίζει κι αυτό τον ρόλο του. Ο ήλιος την Αθήνα την κάνει κούκλα, λούζει τις πολυκατοικίες και τα λιγοστά δένδρα, αναδεικνύοντας τέλεια τις αντιθέσεις της. Ερωτεύτηκα διάολε. Στο μεταξύ, η Μεγάλη Εβδομάδα πλησιάζει και κάποιοι θα μαζέψουμε το σαρκίο μας και θα μετακινηθούμε στα πάτρια. Γιατί οι πιέσεις σχεδόν εξαντλητικές και οι αντοχές λιγοστεύουν. Ωστόσο, ο φόβος της φυγής -και του θανάτου- βοηθούν να απολαμβάνουμε τη ζωή λίγο περισσότερο.
Και κάνω βόλτες μέσα στην Αθήνα
Κι ο καλύτερος τρόπος να ζεις, να ρουφάς μια πόλη είναι να την περπατάς. Νόμος αυτό, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα πόδια σε ετοιμότητα, για τον καιρό τα είπαμε, τα ακουστικά -με δυσκολία- λειτουργούν. Το μήνυμα απλό: βγες κι οι δρόμοι δικοί σου.
Μπορεί να θεωρείται και άσκηση γυμναστικής. Πάμε να ανεβούμε και να κατεβούμε τη Βασιλίσσης Σοφίας. Πάμε να μπούμε στο Πεδίο του Άρεως, να δούμε τα καπούλια του αλόγου του Βασιλιά Κωνσταντίνου και να βγούμε στην Πατησίων.
Η Αθήνα καταφέρνει και μας χαρίζει την ομορφιά μέσα κι από την ατέλεια. Τα ερείπια παλιών πολυκατοικιών στους μεγάλους δρόμους. Άσχημα στο μάτι, κακοδιατηρημένα, αστικά. Παράλληλα όμορφα, μελαγχολικά, παίρνουν κι αυτά το μερίδιο που τους αναλογεί από τον άφθονο ήλιο. Η επικείμενη φυγή σε κάνει να εκτιμάς μέχρι κι αυτά.
Και μέσα σ’ όλα υπάρχουν κάτι περίεργοι που θέλουν λέει να καθαρίσουν τον Λυκαβηττό, θαρρείς και δεν θα ξαναβρωμίσει. Αλλά είναι ωραίοι περίεργοι, σ’ αυτούς που καλό είναι να ανήκει κανείς. Και ποιος ξέρει, μπορεί να τους συντροφέψεις, γιατί κι ο Λυκαβηττός δεν στερείται μεγαλοπρέπειας, ούτε θέας. Κι όλα αυτά σε ένα οδοιπορικό με τα ακουστικά να παίζουν ό,τι προτιμάει κανείς.
Στην περίπτωσή μου έπαιζαν πολλά. Με πιο χαρακτηριστικό αυτό των Usurum:
Και κάνω βόλτες μέσα στην Αθήνα. Αλλάζει η ζωή μες στην ατέλειωτη βουή. Κάποιος στον δρόμο φώναξε: ξεκίνα! Πιο δίπλα κάποιος πέθαινε απ’ την πείνα.
Κι όταν χαλάνε τα ακουστικά
Συμβαίνουν βέβαια και ευτράπελα. Αν τα ακουστικά είναι ασύρματα, κάποια στιγμή μένουν και σε αφήνουν έκθετο. Τότε πρέπει να περπατάς την Αθήνα χωρίς τη συντροφιά τους. Αν είσαι, όμως, τυχερός, μπορεί να έχει καρφωθεί ένα τραγούδι στο μυαλό σου και να σε συντροφεύει εκείνο. Για μένα ήταν ένα του Μαχαιρίτσα:
Ανάβω ένα τσιγάρο. Από τ’ απαγορευμένα. Πάντα το σκασιαρχείο αγαπούσα πιο πολύ.
Μη φανταστείτε ότι υπήρχε στο μυαλό μου το κομμάτι επειδή είχε κάποιο νόημα. Όχι, απλά είναι συμπαθητικό, γλυκούλι και μου αρέσει η μελωδία του. Αλλά είναι συνάμα τόσο σχετικό. Πράγματι, όμορφα τα σκασιαρχεία. Γιατί να πρέπει να κάτσεις να αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου, ενώ μπορείς απλά να σηκωθείς και να φύγεις. Να πας σε μια «Αθήνα», κάπου μακριά τέλος πάντων.
Έλα όμως που εκεί που φεύγεις και νιώθεις χαρούμενος, σου ζητάνε να επιστρέψεις. Η φυγή ζητάει φυγή. Φυγή στη φυγή ίσον μάλλον επιστροφή.
Ανάβω πάλι ένα τσιγάρο. Στη δουλειά και στο σχολείο. Στης αγάπης την αρένα. Μια απόδραση ζητούσα και μια άτακτη φυγή.
Ώσπου φάνηκες εσύ
Εσύ; Ποιος εσύ; Έλα ντε. Κάπως θα σε λένε. Μπορεί να είσαι κι ο ορατός ή αόρατος φίλος, ο άλλος μου εαυτός και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος. Μπορεί κι ο ωραίος ο καιρός. Κάποιος είσαι και θυμίζεις πως όλα μπορούν να είναι λίγο πιο όμορφα. Πως μπορούμε να τα διαχειριστούμε όλα, παρ’ όλη τη φθορά.
Και τη φυγή και την επιστροφή. Την Αθήνα και την Επαρχία. Και πανδημίες και πολέμους και απειλητικούς γείτονες και ό,τι άλλο. Αυτά που όλοι θεωρούσαμε απίθανα, τα βρήκαμε ως γενιά μπροστά μας. Και σιγά σιγά μαζεύουμε τα κομμάτια μας και προχωράμε.
Θρηνούμε τις απώλειες, καλούμαστε να φροντίσουμε τους πιο ευάλωτους ενώ δεν μπορούμε να φροντίσουμε καλά καλά τους εαυτούς μας. Προχωράμε, όμως, και μαθαίνουμε όλα αυτά τα χαρουμενάκικα που ακούμε στις ταινίες. Πως ό,τι και να συμβεί, εφόσον υπάρχει ζωή υπάρχει ελπίδα.
Είναι τώρα που μετράμε κάπου δυο δεκαετίες. Και κανένας πια δεν θέλει να το σκάσει από κει. Φτάνει δίπλα να ‘σαι εσύ.
Δύο δεκαετίες συν δύο χρόνια σε καραντίνα. Δύο χρόνια που κάποιοι από επαγγελματίες φοιτητές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των άλλων φοιτητουπόλεων γίναμε ξανά μαθητούδια. Γυρίσαμε πίσω και ξανά επιστρέψαμε. Και η ίδια πορεία ξανά και ξανά μέχρι που σταμάτησε. Έπειτα, πόλεμος. Μια κακομαθημένη γενιά που έζησε -νομαδικά στο τέλος- τόσα όσα άλλες δεν έζησαν ποτέ.
Τελευταίες συναντήσεις
Καλά, δεν χρειάζεται και τόση μίρλα. Κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στην «Αθήνα» μας. Απλά η φυγή, έστω και για σύντομο διάστημα έχει μια συγκίνηση. Θες να προλάβεις να δεις όσους δεν είδες τόσο όλο το προηγούμενο διάστημα. Όσους μετά θα αργήσεις να βρεις, ακόμα κι αν δεν τους συναντούσες τόσο συχνά έτσι κι αλλιώς.
Θαρρείς και πιστεύεις πως δεν θα ξανασυναντηθείτε, ενώ κατά πάσα πιθανότητα θα έχετε πάλι την ευκαιρία. Η φυγή, όμως, για τους ρομαντικούς τα κάνει όλα λίγο πιο δύσκολα.
Στο βιβλίο του Γιάλομ, η Θεραπεία του Σοπενάουερ, ο Τζούλιους, έμπειρος ψυχίατρος, μαθαίνει πως σε έναν χρόνο θα πεθάνει. Τότε αποφασίζει να κάνει ένα reunion με κάποιους αναλυόμενους που δεν… πέτυχαν. Ίσως συμβαίνει γενικά, πέρα από το βιβλίο του Γιάλομ. Πριν τη φυγή, συναναστρεφόμαστε με ευχαρίστηση και άτομα, με τα όποια η φιλία μας δεν πέτυχε. Αλλά η Αθήνα, η φυγή κι η Άνοιξη ρομαντικοποιούν κι αυτά.
Μια ανάσα και θα είμαστε και πάλι Αθήνα
Οι δύο εβδομάδες θα περάσουν, όμως, και το δέλεαρ του αποχωρισμού θα αποχωρίσει. Ρεφραίν:
Σε μιαν ανάσα, τόσα χρόνια τα χωράω. Τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές. Σε μιαν ανάσα. Ό,τι έγινα σε σένα το χρωστάω. Στο χρωστάω κι ο δειλός δεν το ξεστόμισα ποτέ.
Μια ανάσα, ωστόσο, περιλαμβάνει δύο στάδια. Μια ρομαντική εισπνοή, με άτομα που μας έλειψαν, τόπους που θα θέλαμε να περπατήσουμε αν και έχουμε χιλιοδεί και συνήθειες που νοσταλγήσαμε. Και μια πραγματιστική εκπνοή. Μια εκπνοή που μας θυμίζει πως η «Αθήνα» μας μάς περιμένει, πως με τα άτομα αυτά για κάποιον λόγο απομακρυνθήκαμε και πως οι παλιές μας συνήθειες απλά μας έφθειραν.
Δύο εβδομάδες και τα προεόρτιά τους σίγουρα χωράνε σε μια ανάσα. Και με την εκπνοή, θα γυρίσουμε στην καθόλου ρομαντική μας καθημερινότητα. Την οποία, όμως, επιλέξαμε. Γιατί μάλλον κανείς μας δεν μπορεί να ζει συνέχεια σε εισπνοή. Θα σκάσει.
Παρόμοια άρθρα:
- Όταν έκλαψε ο Νίτσε: Ο Γιάλομ μας καλεί σε ένα ταξίδι στα βάθη του εαυτού
- Επιστροφή στα φοιτητικά εδάφη: Σέρρες edition
- Στο πόδι: Για ένα γόνατο που φούσκωσε απότομα
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
