Πριν από λίγες εβδομάδες οι υποψηφιότητες για τα Όσκαρ έγιναν γνωστές κι ένα όνομα δεν μπορούσε με τίποτα να λείπει. Το Tick Tick… Boom! σε σκηνοθεσία Λιν Μανουέλ Μιράντα διεκδικεί δύο όσκαρ, ένα για το καλύτερο μοντάζ κι ένα για τον καλύτερο α’ ανδρικό ρόλο. Ο τελευταίος ανήκει στον… σούπερ ήρωα και σούπερ ηθοποιό Άντριου Γκάρφιλντ, ο οποίος στα 38 του διεκδικεί με αξιώσεις το πρώτο βραβείο του από την ακαδημία. Ο χαρακτήρας που υποδύεται δεν είναι άλλος από τον χαρισματικό συνθέτη και θεατρικό συγγραφέα Jonathan Larson. Κατά την πιο κρίσιμη, μάλιστα, περίοδο της ζωής του, όταν ο λεγόμενος Jonny προσπαθεί από loser να μετατραπεί σε σταρ.
Το Tick Tick… Boom! αφηγείται την ιστορία του δημιουργού του
Δεν ξέρω αν οι δύο υποψηφιότητες για το Tick Tick… Boom! είναι πολλές ή λίγες. Πράγματι, η ταινία, αν και γλυκιά, δεν αποφεύγει μερικά κλισέ, χωρίς να παύει ωστόσο να είναι χαριτωμένη. Ο τίτλος της είναι παρμένος από το δεύτερο μιούζικαλ του Jonathan Larson, το οποίο αποτελεί μια αφήγηση της ζωής του.
Το Tick Tick… Boom! διαδραματίζεται σε δύο επίπεδα. Εκκινεί από μια θεατρική σκηνή, όπου βρίσκονται ο Jonathan Larson, παρέα με το πιάνο του, την ορχήστρα κι άλλες δύο φωνές. Στη σκηνή ο Jonny μας διηγείται την πιο κρίσιμη -και τελευταία πλήρη- δεκαετία της ζωής του, την περίοδο δηλαδή που έγραφε το πρώτο του μιούζικαλ.
Έτσι, το Tick Tick… Boom! «φεύγει» προς στιγμήν από το θεατρικό σανίδι, αλλά με κάθε ευκαιρία επιστρέφει, ακροβατώντας μεταξύ της ταινίας και του μιούζικαλ. Με τον τρόπο αυτό, επενδύεται με μουσική η πορεία ενός πρώιμου αστεριού, ενός loser.
Ο Jonny ο καταραμένος του Tick Tick… Boom!
Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ο Jonathan -Jonny κατά κόσμον- πλησιάζει τα 30. Έχει πλήρη επίγνωση ότι η ζωή μετά είναι αλλιώς. Το στάδιο της νεότητας αντικαθίσταται από το στάδιο της ωρίμανσης, η κοινωνία αρχίζει να γίνεται πιο αυστηρή κι ο θάνατος παραμονεύει. Σαν μια ωρολογιακή βόμβα, έτοιμη να σκάσει από στιγμή σε στιγμή (εξού και το Tick Tick… Boom!).
Ωστόσο, ο Jonny είναι ακόμα παιδί. Έχει το όνειρο να συνθέσει ένα δυστοπικό ροκ μιούζικαλ -ονόματι Superbia– και παρόλο που τα πάντα είναι εναντίον του, αυτός παλεύει. Δουλεύει σε ένα μικρό καφέ-μπραντς για να βγάλει τα προς το ζην και κατοικεί σε μια «τρύπα». Γι’ αυτό μεγαλώνοντας, η φάση του δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη στον κολλητό του (Robin de Jesus) και τη φίλη του (Alexandra Shipp).
Η αλήθεια είναι πως ο Jonny νιώθει μια μοναξία, αν και υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που τον αγαπούν. Η Σούζαν, η κοπέλα του, κι ο κολλητός του τού υποδεικνύουν μια πιο συμβατική ζωή. Συμβατικά εξάλλουν χαράσσουν οι ίδιοι τη δική τους πορεία. Διεκδικούν κάτι καλύτερο για τους εαυτούς τους, εγκαταλείπουν τις φοιτητικές γκαρσονιέρες κι αναζητούν πιο καλοπληρωμένες δουλειές. Ο Jonny, όμως, δεν το κουνάει από το όνειρό του. Πιστεύει πως το μιούζικάλ του αξίζει τον κόπο και πως κάποτε θα μπει στο Broadway. Η περίοδος του loser κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Να μη σας τα πολυλογώ, τελικά τα κατάφερε. Το Superbia ολοκληρώθηκε κι απέσπασε καλές κριτικές. Δεν ήταν, όμως, για το Broadway, γιατί και ακριβό ήταν και εξαιρετικά μη πιασάρικο. Ακολούθησαν όμως το Tick Tick… Boom!, που τον έκανε γνωστό, και το Rent. Με το τελευταίο, ο Jonny κέρδισε τελικά το εισιτήριο για το Broadway. Και τότε ακριβώς πέθανε.
Να προσπαθείς, να νικάς και τότε Tick Tick… Boom!
Θα έλεγε κανείς πως ο Jonathan Larson ήταν κατά γενική ομολογία άτυχος. Υπηρετούσε έναν στόχο για όλη του τη ζωή, δέχτηκε την αμφισβήτηση ακόμα κι από τους πιο κοντινούς του. Κι όταν τελικά έγινε ο σταρ που τόσο επιθυμούσε, τον πρόδωσαν οι… αορτές του (απόφραξη αορτής λέγεται η αιτία του θανάτου του).
Πρόκειται για μια τραγική ειρωνεία, αν αναλογιστεί κανείς πόσο τυχερός στάθηκε στη ζωή του ο Jonny. Στο Tick Tick… Boom! βλέπουμε ότι στην πορεία του, η τύχη ήταν παρούσα. Στην πρώτη παρουσίαση του έργου του, μολονότι οι κριτικοί δυσανασχέτησαν, ένας έκανε τη διαφορά. Ο Στίβεν Σοντχάιμ, διάσημος τότε συνθέτης και είδωλο του Jonny, ξεχώρισε τη δουλειά του μικρού άσημου loser και του έδωσε το έναυσμα να συνεχίσει.
Δεν ήταν, όμως, η μόνη φορά που η τύχη χαμογέλασε στον Jonny. Το Tick Tick… Boom! επικεντρώνεται εν πολλοίς στην προσπάθεια του τελευταίου να βρει το ένα καθοριστικό τραγούδι, που θα ένωνε τα δύο μέρη του έργου του. Το τραγούδι αυτό ο Jonny το σκαρφίστηκε στο… παρά πέντε της παρουσίασης της παράστασής του.
Μέσα στην ατυχία του, αφού του είχαν κόψει την ίδια νύχτα το ρεύμα από το σπίτι του, οραματίζεται ξαφνικά ζωγραφισμένες τις νότες του πολυπόθητου κομματιού του. Το γράφει και το παραδίδει λίγα λεπτά πριν την παρουσίαση στην ερμηνεύτριά του. Για να είμαστε δίκαιοι, εκείνο το βράδυ ο Jonathan Larson όσο άτυχος κι αν στάθηκε, άλλο τόσο στάθηκε τυχερός. Άλλωστε, η επιφοίτηση που του ήλθε είναι κι αυτή θέμα τύχης.
Χρειάζεται τύχη για να μη σε θεωρούν loser
Προς θεού, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να αποκαθηλώσω τον Jonathan Larson, ούτε να ισχυριστώ ότι δεν άξιζε την επιτυχία του. Έστω και μετά θάνατον. Ωστόσο, το success story του, η μετατροπή του από loser σε σταρ ήταν σε κάποιο βαθμό θέμα τύχης. Σε περίπτωση που κάποιες λεπτομέρειες από την ιστορία του άλλαζαν, τότε είναι πιθανό ο Jonny να παρέμενε ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Αν ο Σοντχάιμ δεν ήταν στην πρώτη του παρουσίαση. Αν δεν κοβόταν το ρεύμα ή αν η ερμηνεύτριά του απλά «σκότωνε» το απροβάριστο τραγούδι. Τότε ο loser θα παρέμενε loser και πιθανόν να μη γνώριζε ποτέ την αποδοχή.
Ίσως να έπιανε μια συμβατική δουλειά, για να ζήσει κάπου και κάπως πιο αξιοπρεπώς. Ίσως ακόμη να ήταν μαζί με την κοπέλα του, που αναγκάστηκε να χωρίσει λόγω της φιλοδοξίας του. Κι έτσι το Tick Tick… Boom! δεν θα γινόταν ταινία, γιατί απλά δεν θα υπήρχε το ομώνυμο μιούζικαλ. Όλα θα ήταν διαφορετικά, καλύτερα ή χειρότερα.
Πόση τύχη χρειάζεται η επιτυχία;
Η αίσθησή μου είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία που απλά αγαπάει τις υπερβολές. Υπάρχουν καλοί και κακοί, losers και αστέρια, όμορφοι και άσχημοι. Δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες, ενώ δεν υπάρχει και κατανόηση γι’ αυτούς που είναι κακοί ή losers.
Στην πραγματικότητα, όμως, η διαφορά μεταξύ των δύο αντιθέτων δεν είναι δα και τόσο μεγάλη. Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι, πολλοί «Jonathan Larson», οι οποίοι απλά δεν υλοποιούν ποτέ το όνειρό τους. Όχι αναγκαστικά γιατί δεν το πίστεψαν ποτέ πραγματικά, γιατί δεν προσπάθησαν αρκετά ή γιατί δεν ήταν ικανοί. Απλά δεν τους βγήκε.
Αν ο Jonny ήξερε, θα υπήρχε Tick Tick… Boom!;
Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ο Jonathan Larson δεν πρόλαβε να γίνει σταρ όσο βρισκόταν εν ζωή. Ο σταρ κρίνεται από μια στιγμή. Για τον Jonny αυτή η στιγμή ήταν η είσοδος στο Broadway. Και δεν ήλθε ποτέ. Και τι να το κάνεις που έγινες αστέρι μετά θάνατον, ενώ πέθανες -οριακά έστω- loser;
Θαρρώ πως αν ο Jonny ήξερε τη μοίρα του, μπορεί και να ζούσε διαφορετικά. Αν ήξερε πως του μένει τόσος λίγος χρόνος, μπορεί να ακολουθούσε μια πιο συμβατική ζωή, να προσπαθούσε να βγάλει εύκολα περισσότερα χρήματα. Όπως έκαναν όλοι γύρω του, ακόμα κι οι φίλοι του. Εν τέλει, να επέλεγε την άνεση από την καταξίωση. Ενδεχομένως, ο συνθετικός του οίστρος να αποτελούσε για εκείνον πιο πολύ πάρεργο παρά όνειρο.
Δεν το έκανε, επέμεινε και άλλαξε –κατά τη γνώμη των ειδικών– το ροκ μιούζικαλ. Ωστόσο, αν το έβλεπε εγωιστικά, μπορεί να επέλεγε έναν άλλον δρόμο, πιο αδιάφορο και βαρετό. Εξάλλου, το να μπεις στο Broadway θέλει χρόνο. Κι ο χρόνος κυλάει, ενώ η βόμβα ετοιμάζεται να εκραγεί. Θυμηθείτε τον τίτλο: Tick Tick… Boom!
Παρόμοια άρθρα:
- Cooper και Alana: τα παιδιά του Paul Thomas Anderson
- Munich: The Edge of War: Το απόλυτο πολιτικό θρίλερ
- Belfast: Δεν θέλω να φύγεις
Aκολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
