Μία ηλιόλουστη Παρασκευή του Απριλίου, συναντήσαμε την Έλενα Μαρκοπούλου σε μια λουκουμαδερί, παρέα με τσουρουφλιστούς διπλούς καπουτσίνο και γαλλικούς καφέδες. Η Έλενα μας μίλησε για την πρώτη της ταινία, το Strokes, ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τη Λυδία Ψυχοπούλου, μια αυτοδίδακτη ζωγράφο που «περιηγείται στη ζωή μια πινελιά τη φορά». Συζητήσαμε για τα πορτραίτα και, δε, για τα γυναικεία, για τις Μικρές Κυρίες, για τις μάγισσες, για τον φακό, τα πινέλα, τα χρώματα και για τα επόμενα πρότζεκτ της.
Θες να μας πεις λίγα λόγια για το πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον κινηματογράφο;
Εγώ ξεκίνησα για δημοσιογραφία, γιατί μου άρεσε πάντα να γράφω. Στο πρώτο έτος της σχολής μου έκανα το πρώτο μάθημα εισαγωγής κινηματογράφου. Το πτυχίο της επικοινωνίας είχε διάφορους προσανατολισμούς και ούτως ή άλλως κατανάλωνα ταινίες και σειρές, γιατί μου άρεσε σαν χόμπι, οπότε το θεώρησα ενδιαφέρον να πάρω κι αυτό το μάθημα το εισαγωγικό. Δεν ξαναπήγα για δημοσιογραφία από τότε, το ερωτεύτηκα, το θεώρησα τόσο validating. Θεώρησα ότι μου επιβεβαίωνε το ενδιαφέρον μου για τον κινηματογράφο και του έδινε και αξία ακαδημαϊκή που δεν την είχα νιώσει ποτέ.
Παλιότερα δεν διάβαζα για το σχολείο γιατί μου άρεσε να βλέπω ταινίες και σειρές. Αυτό πάντα αντιμετωπιζόταν από τους γύρω μου σαν να κατανάλωνα περιεχόμενο που δεν έχει αξία ενώ θα έπρεπε να διαβάζω. Κανείς δεν μου είπε ότι δεν έχει αξία, αλλά πάντα η αξία του αντιμετωπιζόταν ως λιγότερη από αυτού που έπρεπε να κάνω, δηλαδή τα μαθήματά μου. Κι όταν ξαφνικά τα μαθήματά μου έγιναν το να γράφω μια εργασία για μια ταινία της επιλογής μου και να μπορώ να μιλάω για τη Greta Gerwig για 4.000 λέξεις, ήταν σαν κάποιος να μου είπε ότι τα ενδιαφέροντά μου έχουν αξία, το οποίο ήταν πάρα πολύ ευχάριστο και νομίζω μου επιβεβαίωσε ότι καλά κάνω και ενδιαφέρομαι γι’ αυτά τα πράγματα και ίσως πρέπει να ενδιαφερθώ περισσότερο γι’ αυτά. Από τότε πήρα τον κινηματογραφικό προσανατολισμό στη σχολή και άρχισα να μαθαίνω να αναλύω και να συνειδητοποιώ ότι τα video essays που έβλεπα στο YouTube ήταν σαν να κάνω μάθημα στον εαυτό μου. Ήταν όλο πολύ ταιριαστό.
Κι έτσι ανακάλυψα ότι υπάρχει και κινηματογράφος ελληνικός. Είχαμε πολλά θεωρητικά μαθήματα στη σχολή, αλλά δεν είχαμε πρακτικά, τώρα υπάρχουν. Οπότε αναζήτησα να κάνω σκηνοθεσία εκτός της σχολής και έκανα 6 μήνες μαθήματα, έπεσαν πάνω στον κορονοϊό βέβαια και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ σωστά εκείνο το σεμινάριο, αλλά εκεί έμαθα για Έλληνες σκηνοθέτες, έμαθα για το ότι υπάρχει ελληνικός κινηματογράφος. Από τη μία αναρωτιόμουν γιατί δεν το ήξερα νωρίτερα και από την άλλη ένιωθα τέλεια, σαν να πήγα στην παιδική χαρά ξαφνικά.
Έτσι άρχισε το ενδιαφέρον μου για τον κινηματογράφο, βλέποντας. Και μετά συνειδητοποίησα ότι μπορώ να το κάνω -που ακούγεται τόσο κουλό, δηλαδή γιατί να μη μπορούσα; Ήταν σαν να περίμενα να μου δώσει κάποιος την άδεια.
Πώς προέκυψε το Strokes;
Καθώς η σχολή μου δημιούργησε ένα πτυχίο που είναι αμιγώς κινηματογράφου, δημιουργήθηκαν και πρακτικά μαθήματα στα οποία είχα πρόσβαση τότε ως πεμπτοετής. Eπειδή ο προσανατολισμός μου ουσιαστικά απορροφήθηκε από το καινούριο πτυχίο είχα πρόσβαση σε όλα αυτά τα πρακτικά μαθήματα. Δημιουργήθηκε μάλιστα ένα μάθημα, δημιουργία μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, και είδα ότι ήρθε να διδάξει στη σχολή μου η Άρτεμις Αναστασιάδου, που έκανε το Βανκόυβερ, και μου φάνηκε τρομερή η ευκαιρία του να μάθω από μια επαγγελματία Ελληνίδα σκηνοθέτιδα. Δεν είχα εξερευνήσει ποτέ την πιθανότητα του ντοκιμαντέρ, οπότε πήρα το μάθημα και στα πλαίσια του μαθήματος έπρεπε να δημιουργήσω μια ταινία.
Ήξερα ότι ήθελα να κάνω μια ανθρωποκεντρική ιστορία, γιατί και με τη φωτογραφία που ασχολούμαι πάντα μου άρεσε να φωτογραφίζω ανθρώπους και πάντα πήγαινα προς το πορτραίτο, αυτό μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Μια φίλη μου, η Αναστασία, μου μιλούσε συνέχεια για μια φίλη της, τη Λυδία, ζωγράφο που ζούσε στο Λονδίνο. Τα χρόνια περάσαν, η Λυδία γύρισε από το Λονδίνο και ο γυρισμός της συνέπεσε με το ότι εγώ έψαχνα αντικείμενο και πρωταγωνίστρια για την ταινία μου. Εμένα μου τράβηξε το ενδιαφέρον το γεγονός ότι ήταν αυτοδίδακτη, είχα δει και τους πίνακές της στο Instagram και είχα εντυπωσιαστεί. Ήθελα ούτως ή άλλως να τη γνωρίσω και λέω, αν έχουμε χημεία και νιώθει ότι θέλει να με αφήσει να παραβιάσω τον προσωπικό της χώρο μια μια κάμερα, θα ήθελα πάρα πολύ όπως εκείνη κάνει πορτραίτα στους πίνακές της, να κάνω εγώ ένα κινηματογραφικό πορτραίτο της Λυδίας.
Στάθηκα πάρα πολύ τυχερή. Θεωρώ ότι η επιτυχία του Strokes και το γεγονός ότι είμαι ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα, οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στη δουλειά που έκανε η Λυδία. Ήταν φανταστική, από τη ροή του λόγου της, μέχρι την αφήγησή της, τις σκέψεις της, την παρουσία της μπροστά στην κάμερα.
Είπες ότι κι εσύ, όπως και η Λυδία, δημιουργείς πορτραίτα. Εντόπισες κοινά στοιχεία στο πώς αντιμετωπίζετε τη δημιουργική διαδικασία;
Ναι, βρήκα πάρα πολλά κοινά από την αρχή. Το πήρα πολύ σοβαρά, επειδή το ντοκιμαντέρ έχει να κάνει με πραγματικούς ανθρώπους και τις πραγματικές τους ζωές. Αν και πιστεύω ότι όλες οι ιστορίες μυθοπλασίας έχουν δόσεις αλήθειας ή απορρέουν από κάτι αληθινό, δεν παύουν να προστατεύονται από το ότι είναι μυθοπλασία. Επειδή, λοιπόν, η Λυδία με προσκαλούσε στον προσωπικό της χώρο και μου επέτρεπε να χρησιμοποιήσω τη φωνή της, να μιλήσω για εκείνη και να βασίσω όλo τo Strokes πάνω της, ήθελα να το προσεγγίσω πολύ προσεκτικά και γι’ αυτό το πήρα πολύ σοβαρά από την αρχή. Ήθελα να το προσεγγίσω με σεβασμό προς εκείνη -όχι ότι θα έκανα το αντίθετο από πρόθεση, αλλά ίσως από ατύχημα, από άγνοια, από έλλειψη προετοιμασίας.
Επομένως, διάβασα πολύ για το πώς προσεγγίζει κανείς το ντοκιμαντέρ και με βοήθησε πολύ σε αυτό και το μάθημα, γιατί αφορούσε τεχνικές ντοκιμαντέρ, το πώς προσεγγίζουμε τα αντικείμενά μας, το πώς μιλάμε μαζί τους, το πώς συζητάμε τα όρια. Συζήτησα πολύ μαζί της, για το πού ένιωθε άνετα να αναφερθούμε, πού δεν ένιωθε άνετα να αναφερθούμε… Δεν νιώθω ότι μου έβαλε βέτο πουθενά, μου έδωσε πλήρη ελευθερία, της είπα περίπου τι θέλω να κάνω και ότι ήξερα ότι είναι αυτοδίδακτη.
Αυτός είναι και ο κεντρικός άξονας, το ότι δεν ακολούθησε επίσημη εκπαίδευση και έμαθε το αντικείμενο μόνη της, καθώς και το αντικείμενο του ενδιαφέροντός της που είναι οι φιγούρες και κυρίως τα γυναικεία γυμνά σώματα. Δεν είχα άγχος για το αν θα έχουμε πράγματα να πούμε, γι’ αυτό δεν ήθελα να κάνω πολύ pre-interview, ήθελα να βγαίνει φυσικά, είχα προετοιμάσει τις ερωτήσεις μου και τις ήξερα καλά για μένα αλλά ήθελα παράλληλα να είμαι παρούσα στο γύρισμα, οπότε με αυτά που μου λέει να μπορεί να με καθοδηγήσει εκείνη. Θεωρώ ότι αυτά που έβγαλε από μόνη της είναι πολύ καλύτερα από ό,τι μπορούσα να είχα προετοιμάσει από μόνη μου, γι’ αυτό θεωρώ ότι το Strokes είναι της Λυδίας.
Έχεις αναφέρει στο παρελθόν ότι ήθελες να έχεις all-female crew. Σχετίζεται αυτό με τις θεματικές της γυναίκας και γυναικείου σώματος που διέπουν το Strokes;
Επειδή το έκανα πρώτη φορά, ήθελα να δημιουργήσω μια συνθήκη όπου η Λυδία να είναι προστατευμένη και εγώ να έχω μεγάλο έλεγχο. Το crew ήταν μικρό, ούτως ή άλλως ήταν No-Budget budget. Και, επίσης, λόγω κορονοϊού δεν ήθελα να μπει κόσμος στον προσωπικό της χώρο, γιατί αυτό γυρίστηκε στο σπίτι της και στο σπίτι της φίλης της, της Ρέας, που είναι το στούντιο όπου δουλεύουν με την Αναστασία και τη Λυδία. Δεν ήθελα να παραβιάσω τον προσωπικό τους χώρο. Μόνη μου το γύρισα, πήγα με τον εξοπλισμό τον δικό μου στο σπίτι τους και το θεώρησα και ενδιαφέρον από την άποψη ότι τα αντικείμενά της είναι κυρίως γυναίκες και ήθελα να αντικατοπτρίζεται αυτή η θεματική και πίσω από την κάμερα. Το crew είναι μόνο γυναίκες γιατί το crew είμαι εγώ κυρίως!
Και σε ένα άλλο μάθημα στη σχολή που έκανα σχεδιασμό ήχου είχα μια συμφοιτήτρια, την Ιόλη τη Σιφονιού, η οποία δέχτηκε αμέσως όταν της πρότεινα να μου γράψει μουσική, κυρίως γιατί ήξερα την Ιόλη και θεώρησα ότι με το που το δει θα καταλάβει τι θέλω να κάνω, της άρεσε και το θέμα, οπότε δεν είχα αμφιβολία ότι θα γράψει κάτι ωραίο όπως και έγραψε.
Το δεύτερο μισό του Strokes, στα πλάνα με το κρασί, τα κηροπήγια και τον χαμηλό φωτισμό των κεριών, θυμίζει επίτηδες συναγωγή μαγισσών;
Ναι, ήθελα να το δει κάποιος και να πει που είναι οι δάδες;! Συνδυάζω δύο είδη ντοκιμαντέρ. Είμαι παρατηρητής που δεν επεμβαίνω όταν τις παρακολουθώ και τους δίνω την ελευθερία να μιλήσουν μεταξύ τους, αλλά επίσης παρεμβαίνω πάρα πολύ γιατί κάνω ερωτήσεις που ακούγονται κυριολεκτικά μέσα στην ταινία. Έκανα το Strokes υβριδικό γιατί ήθελα να μπορώ να καθοδηγώ τη ροή δίνοντάς τους ελευθερία κινήσεων. Ο χώρος του στούντιο όπου γυρίσαμε ήταν άδειος και το τραπέζι αυτό δεν το είχα υπολογίσει όταν είχα κοιτάξει το χώρο, μπήκε μετά και προς έκπληξή μου ήταν κάτι που ήθελα να χρησιμοποιήσω, γιατί θεώρησα ότι θα προσθέσει αξία.
Στο δεύτερο μισό βλέπουμε τον κύκλο της Λυδίας. Αυτές οι γυναίκες είναι φίλες τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής τους. Ήθελα ο δεσμός τους και η φυσικότητα που έχουν στη συναναστροφή μεταξύ τους να φανεί στην κάμερα και αυτό θα ήταν κάτι που θα έκανα ούτως ή άλλως, να μαζευτούν με κεριά και να πουν ιστορίες. Και ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί και να με θυμάσαι μόνο όταν κάνω ερώτηση και να μη σου χτυπάω πολύ στο μάτι. Και μου άρεσε πάρα πολύ που βγήκε έτσι σαν συναγωγή μαγισσών και για όλες τις σημασίες που έχει, το να είσαι γυναίκα και η σύνδεσή του με το να είσαι μάγισσα.
Το Strokes έχει επιλεχθεί από διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Θες να μας μιλήσεις περισσότερο γι’ αυτό;
Γενικά λειτουργώ πολύ καλά με προθεσμίες, που είναι το αντίθετο από τη Λυδία, που λέει στο Strokes ότι δεν θέλει να έχει προθεσμίες. Σε αυτό δεν μοιάζουμε, γιατί εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς deadlines. Θεωρώ ότι αν δεν είχα όρια και διορίες δεν θα τελείωνα ποτέ τίποτα. Και επειδή θέλω να δυσκολεύω τον εαυτό μου, με την καλή έννοια, λέω ωραία δεν θα τελειώσω την ταινία μόνο για το μάθημα, θα τη στείλω και σε φεστιβάλ, που ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει. Και το έκανα κυρίως με την παρότρυνση της καθηγήτριας μου, που είπε ότι μη διστάσετε να δοκιμάσετε, μπορεί να μη γίνει κάτι, αλλά μπορεί και να γίνει, δεν έχετε να χάσετε κάτι.
Οπότε σκέφτηκα ότι όντως δεν έχω να χάσω κάτι και μπήκα στη διαδικασία να μάθω πώς στέλνω σε φεστιβάλ, το είπα στα κορίτσια, που ήταν σίγουρες ότι θα μπούμε και όχι μόνο μπήκαμε, έχουμε κερδίσει και ένα βραβείο και μια τιμητική διάκριση. Δηλαδή το Strokes έχει επιλεγεί από διάφορα φεστιβάλ. Έχω χάσει το μέτρημα, όχι επειδή είναι τόσα πολλά, αλλά γιατί δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω κι εγώ. Ήταν τρομερό, κι ακόμα είναι τρομερό γιατί συνεχίζει να ταξιδεύει και μου είναι λίγο δύσκολο να το πιστέψω γιατί πολλά απ’ αυτά τα φεστιβάλ γίνονται και online, ή σε άλλες χώρες στις οποίες δεν μπορούσα να πάω για να το δω από κοντά ότι συνέβη και είναι σαν να υπάρχει σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά είναι τόσο ωραίο αυτό το σύμπαν και το επισκέπτομαι στις σκέψεις μου συχνά!
Μελλοντικά θα ήθελες να συνεχίσεις να ασχολείσαι με ντοκιμαντέρ; Θα ασχολούσουν με μυθοπλασία;
Με γοήτευσε πάρα πολύ το ντοκιμαντέρ, κυρίως γιατί θεωρώ ότι όσο καλά και να γράφω, πάντα η πηγή έχει για μένα περισσότερο ενδιαφέρον. Και τα δύο θέλω να κάνω, γενικά θέλω να τα κάνω όλα, θέλω να συνεχίσω να φτιάχνω ταινίες, υπάρχει μια ιστορία που θέλω να την πω εδώ και αρκετά χρόνια και τώρα μπήκα στη διαδικασία να τη γράψω. Συνειδητοποίησα μάλιστα ότι δεν μου αρέσει να γράφω, το οποίο είναι αστείο να το λέει κάποιος που γράφει σενάρια και θέλει να τα σκηνοθετήσει κιόλας, αλλά ναι, γράφω από ανάγκη, όχι επειδή μου αρέσει, το βρίσκω βασανιστικό αλλά πολύ ευχάριστο όταν ολοκληρώνεται. Τη διαδικασία του να γράφω δεν τη βρίσκω ευχάριστη. Δεν ξέρω γιατί. Είναι λίγο αντιφατικό, αλλά είναι ένα μέσο για να πω τις ιστορίες που θέλω, οπότε αναγκαστικά γράφω. Θέλω να κάνω και ντοκιμαντέρ, θέλω να κάνω και μυθοπλασία, κάνω και τη φωτογραφία τώρα σε ένα υβριδικό πρότζεκτ που είναι και σύγχρονο, είναι και ιστορικό και έχει να κάνει με γυναίκες, γενικά το πώς βιώνει μια έφηβη κοπέλα στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας την καθημερινότητά της. Γενικά νομίζω ότι θα συνεχίσω να δημιουργώ προς αυτή την κατεύθυνση.
Πού μπορούμε να βρούμε το Strokes;
Προς μεγάλη μου χαρά, το Strokes επιλέχθηκε κι από το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Αγρινίου, απ’ τους μονολόγους της Λήδας και θα προβληθεί τον Ιούνιο, 24-26 Ιουνίου. Έχω σκοπό να παρευρεθώ γιατί μου φαίνεται απίστευτο και ψεύτικο το ότι θα προβληθεί το Strokes σε μεγάλη οθόνη και θέλω να είμαι εκεί για να τσιμπιέμαι και να το πιστέψω. Μπορούμε να τη δούμε εκεί, όσοι επιλέξουν να πάνε στο φεστιβάλ από κοντά, και μετά θα είναι διαθέσιμη στο Vimeo, ελεύθερη για όλους, γιατί όταν ολοκληρωθεί και η διαδικασία των φεστιβάλ θέλω να υπάρχει έξω, το οποίο είναι τρομακτικό, αλλά νομίζω ότι αφού ξεκίνησαν να έρχονται τα ναι και τα πάρα πολλά όχι από τα φεστιβάλ, το συνήθισα. Άλλωστε την έφτιαξα για να τη δουν, όχι για να είναι κρυμμένη, οπότε θα είναι διαθέσιμη τον Ιούνιο μετά το φεστιβάλ του Αγρινίου.
Ποιος ή ποια θα ήθελες να σκηνοθετήσει τη ζωή σου;
Θα υποκριθώ ότι η ζωή μου μπορεί να γίνει ταινία και ότι θα ήθελε και κάποιος να τη σκηνοθετήσει και σε αυτό το υποθετικό σενάριο, θα ήθελα να το κάνει κάποιος ή κάποια που με ξέρει καλά.
Υπάρχει κάποια/ος σκηνοθέτις/ης ή άλλου είδους καλλιτέχνης από τον χώρο του κινηματογράφου που σε έχει επηρεάσει;
Νομίζω ότι απ’ όλους τους δημιουργούς που παρακολουθώ και επηρεάζομαι, η πρώτη που με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τόσο ώστε να την έχω ως αναφορά είναι η Greta Gerwig, γιατί όταν είδα το Ladybird όταν ήμουν 18 χρονών ήταν η πρώτη φορά που είδα τέτοια αναπαράσταση σχέσης μητέρας – κόρης, ώστε να νιώσω ότι βλέπω τη σχέση μου με τη μαμά μου στην οθόνη και δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Και το γράψιμό της μου αρέσει, η σκηνοθεσία της θεωρώ ότι έχει πολύ ενδιαφέρον. Έχω περιέργεια να δω τι θα κάνει και στην καινούρια της ταινία που θα είναι η Barbie και δεν ξέρω τίποτα άλλο για αυτό το πρότζεκτ. Και επίσης το ότι σκηνοθέτησε το πιο πρόσφατο adaptation από ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, που είναι οι Μικρές Κυρίες, πιστεύω ότι το έκανε πολύ καλά. Βέβαια, η version του ’94 με τη Winona Ryder είναι για μένα η top version, αλλά αυτή είναι η σχεδόν top version.
Μου αρέσει επίσης μια σκηνοθέτις που έχω αρχίσει να παρακολουθώ πρόσφατα και πιστεύω ότι είναι άξια παρακολούθησης, είναι η Hannah Marks, έχει κάνει ήδη δύο ταινίες μέχρι στιγμής και σκηνοθετεί αυτή τη στιγμή του John Green, το Turtles All the Way Down και η προσέγγισή της μου δημιουργεί ενδιαφέρον. Και ο Kogonada. Νομίζω αυτοί οι τρεις. Fun fact, στο σάουντρακ απ’ το Colombus, τα τραγούδια έχουν ονόματα αρχιτεκτόνων. Και επειδή δεν ξέρω κανέναν αρχιτέκτονα, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.
Κλείνουμε με κάτι που πρόσθεσε η Έλενα στο τέλος της συνέντευξης:
Κάτι το οποίο εξέφρασε η Λυδία, που δεν είχα υπολογίσει, αλλά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα και το θεώρησα κλιμάκωση όσον αφορά το Strokes, είναι όταν μιλά για το γιατί έχει επιλέξει να ζωγραφίζει γυναικείες φιγούρες και μιλάει για το ότι έχει μεγαλώσει με γυναίκες, το οποίο με σόκαρε, γιατί είναι κάτι που με σόκαρε και που δεν γνώριζα για εκείνη, και αυτός ήταν και ο σκοπός που έκανα τo Strokes, για να τη μάθω και ο τρόπος που εκφράστηκε εκείνη τη στιγμή ήταν για μένα πολύ συγκινητικός και έβαλε σε λέξεις ένα συναίσθημα το οποίο μοιράζομαι και δεν μπορούσα να το εκφράσω. Ένας από τους λόγους που γράφω και κάνω ταινίες για γυναίκες είναι γιατί δεν γνωρίζω αρκετά καλά τους άντρες για να τους γράψω και να τους έχω ως πρωταγωνιστές. Θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο, αλλά νιώθω ότι δεν μπορεί να φτάσει η φαντασία μου εκεί αυτή τη στιγμή. Κι όπως η Λυδία ζωγραφίζει αυτό που ξέρει, όπως το δικό της σώμα, όπως το σώμα άλλων γυναικών, επιλέγω αυτή τη στιγμή να δημιουργώ για πράγματα που ξέρω και νιώθω ότι αυτό είναι οι γυναίκες.
Και ο λόγος που εκείνη τη στιγμή η αισθητική της ταινίας είναι διαφορετική και από το πρώτο μισό και από το δεύτερο μισό, είναι επειδή εκείνη τη στιγμή γύριζα B-roll. Δηλαδή ήμουν κοντά της και γύριζα κάποια πλάνα τα οποία θα έμπαιναν ως σφήνα την ώρα που ζωγραφίζει και επειδή η ροή με τη Λυδία και η συζήτηση ήταν πάρα πολύ εύκολη και αβίαστη, αρχίσαμε πάλι να μιλάμε και δεν είχα στήσει την κάμερα σε συγκεκριμένη θέση και απλά μίλησε και το είπε αυτό και δεν ήθελα να το χάσω μόνο και μόνο επειδή δεν είχε στηθεί ως σκηνή. Γι’ αυτό ήταν διαφορετικός ο ρυθμός, γιατί δεν ήταν σχεδιασμένο και γι’ αυτό μου αρέσει το ντοκιμαντέρ, γιατί παρόλο που απαιτεί πολλή προετοιμασία και σχεδιασμό, όπως όλα τα γυρίσματα, μου αρέσει που με εκπλήσσει, γιατί μου αρέσει να εκπλήσσομαι.
Γι’ αυτό δεν μου αρέσει να γράφω σενάρια με τον κλασσικό τρόπο που λέει ότι πρέπει να ξέρεις το τέλος. Δεν θέλω ούτε εγώ να ξέρω το τέλος. Θέλω να το βρω, το οποίο είναι λίγο αντιπαραγωγικό, γιατί ζορίζομαι πάρα πολύ, αλλά το κάνει πολύ πιο άξιο, στο τέλος, του κόπου και όλης της διαδικασίας, το κάνει πιο γλυκό. Μ’ αρέσει να εκπλήσσομαι.
Παρόμοια άρθρα:
- Εγκεφαλικό Σάουντρακ: μια ταινία στα προσεχώς
- Οι νικητές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αγρινίου μιλούν στο Beasty
- Η Εξουσία του Σκύλου: Γένους αρσενικού
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
