Το νεοσύστατο κινηματογραφικό φεστιβάλ Αγρινίου ολοκληρώθηκε με επιτυχία από τις 28 έως τις 30 Μαΐου. Η ιδέα του σκηνοθέτη Γιώργου Λουριδά υλοποιήθηκε διαδικτυακά με ένα τριήμερο διαδικτυακών προβολών, συζητήσεων και ανοιχτής ψηφοφορίας στο τέλος της οποίας αναδείχτηκαν και οι νικητές των κατηγοριών του καλύτερου διεθνούς μονολόγου και του καλύτερου μονολόγου Αγρινίου. Η Beasty Team μίλησε μαζί τους και σας τους συστήνει.
Υφαρπαγή, Φανή Γεωργακάκη (Καλύτερος Διεθνής Μονόλογος, Βραβείο Κοινού/ Βραβείο Επιτροπής)
Πόσο εύκολα μπορεί να οικειοποιηθεί κανείς κάτι που δεν του ανήκει; Πόσο απερίσκεπτα περνά στην πράξη αυτή όταν τελικός του στόχος είναι το κέρδος; Η 28χρονη απόφοιτος της δραματικής σχολής Βεάκη, Φανή Γεωργακάκη, έρχεται να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα. Με την πρώτη της κινηματογραφική απόπειρα η ηθοποιός που ζει και πλέον διδάσκει υποκριτική σε ερασιτεχνική ομάδα στα Χανιά κατάφερε να φύγει με διπλό βραβείο στην κατηγορία του καλύτερου διεθνούς μονολόγου δημιουργώντας υψηλές προσδοκίες για τις επόμενες δουλειές της.
Τι σημαίνει για εσένα το Φεστιβάλ Αγρινίου και πόσο σημαντική κρίνεις την ύπαρξη νέων φεστιβάλ για την πορεία των νέων δημιουργών;
Εμένα μου αρέσει γενικότερα η ιδέα της αποκέντρωσης. Ήμουν στην Αθήνα για κάποια χρόνια και έφυγα γιατί δεν άντεχα το κέντρο και όλον αυτόν τον κόσμο, αυτόν τον χαμό. Λέω πάω σε ένα υγιές περιβάλλον με μία άλφα ποιότητα της επαρχίας για να δημιουργήσω εκεί πέρα. Έχω πάρει πράγματα από την Αθήνα, πάω στην επαρχία για να υπάρξει μία αλληλεπίδραση με τον κόσμο εκεί. Αυτό που γίνεται τώρα στο Αγρίνιο έχει να κάνει με αυτό που κάνει πολύς κόσμος. Πάει σπουδάζει έχει εμπειρίες και όλα αυτά τα φέρνει σε ένα μέρος στο οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν την δυνατότητα να βγουν προς τα έξω. Οπότε όλο αυτό το «έξω» έρχεται μέσα σε μία επαρχιακή πόλη. Εκεί φαίνεται ο ρόλος της τέχνης. Πώς μπορείς να φέρεις όλους τους κόσμους σε μία μικρή πόλη.
Πώς θα περιέγραφες με μία φράση σε κάποιον τον μονόλογο σου;
«Σπόροι που θάβονται, λουλούδια που ανθίζουν»
Γιατί επέλεξες να κάνεις αυτή την ταινία τώρα;
Όταν με πήρε ο Γιώργος (Λουριδάς) και μου είπε για το Φεστιβάλ Αγρινίου και τους μονολόγους ήταν περίπου Οκτώβρης, Νοέμβρης. Δεν λέγονται αυτά στην ταινία αλλά όποιοι εμπλέκονται γνωρίζουν ότι μιλάμε για την κατάληψη της Rosa Nera στα Χανιά. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2020 έγινε εκκένωση του κτηρίου αυτού. Όταν με πήρε ο Γιώργος ήταν μία περίοδος που όλη η χανιώτικη κοινωνία είχε ταραχθεί με την υπόθεση γιατί ο στόχος της εκκένωσης ήταν η ιδιωτικοποίηση του λόφου Καστέλι όπου στεγαζόταν η κατάληψη για να γίνει ξενοδοχείο. Να ιδιωτικοποιηθεί, λοιπόν, ένας δημόσιος χώρος. Υπήρξε πάλι η διαδικασία του «ξεπουλάμε τα πάντα στο βωμό του χρήματος». Ξανά. Όλοι λέγαμε: «Φτάνει πια με το πουλάω-αγοράζω τα πάντα». Οπότε ήταν ακριβώς το timing με το φεστιβάλ. Να συμπληρώσω βέβαια ότι έγινε ανακατάληψη του κτηρίου.
Πολλές φορές η ηρωίδα σου, η αφηγήτρια, αναφέρεται στον χώρο σαν να μιλά για κάποιον ζωντανό οργανισμό; Γιατί επέλεξες να δώσεις αυτή τη διάσταση στην αφήγηση σου;
Μιλάμε για έναν χώρο που ναι μεν είναι ένα ιστορικό κτήριο σε μία φανταστική τοποθεσία, μέσα σε αυτόν τον χώρο όμως ζούσαν άνθρωποι. Δεν ήταν ο χώρος. Οι άνθρωποι κάνουν τους χώρους. Το κτήριο αυτό πριν μπουν οι άνθρωποι ήταν εγκαταλελειμμένο κι ετοιμόρροπο από το 1985 έως το 2004. Από τη στιγμή που μπήκαν άνθρωποι το 2004 και αξιοποίησαν τον χώρο φιλοξενώντας μετανάστες, πρόσφυγες, κάνοντας κοινωνικές και πολιτιστικές δράσεις ήταν ένας «ζωντανός οργανισμός», επειδή υπήρχαν μέσα ζωντανοί άνθρωποι που έφεραν ζωή. Οπότε, ναι, ήταν ξεκάθαρα «ζωντανός οργανισμός».
Be careful, Κωνσταντίνος Παπαγιάννης (Καλύτερος Μονόλογος Αγρινίου, Βραβείο Κοινού)
Να προσέχεις τις παρέες σου… Να διαβάζεις… Να τα καταφέρεις… Συμβουλές μιας μητέρας που είναι κοντά μα απέναντι. Ο γιος της μέσα από τα μάτια του 16χρονου Κωνσταντίνου Παπαγιάννη γίνεται ο γείτονας σου, ο φίλος σου ακόμη κι εσύ. Ο μαθητής του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου που ασχολείται με το θέατρο από το γυμνάσιο αλλά και με τον χορό, την μουσική, το design και τον ήχο (που τον κέρδισαν στη συνέχεια) συμμετέχει για άλλη μία φορά στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης και καταφέρνει να φύγει με το βραβείο κοινού για τον Καλύτερο Μονόλογο Αγρινίου.
Τι σημαίνει για εσένα το Φεστιβάλ Αγρινίου και πόσο σημαντική κρίνεις την ύπαρξη νέων φεστιβάλ για την πορεία των νέων δημιουργών;
Αυτό το φεστιβάλ για εμάς, για το Αγρίνιο, είναι πολιτισμός. Ενώνει πολλούς ανθρώπους, πολλούς καλλιτέχνες, δημιουργεί καινούριες καταστάσεις, νέες προοπτικές για το μέλλον ενώ μαθαίνουμε καλλιτέχνες και νέους και λίγο πιο μεγάλους. Το συγκεκριμένο Φεστιβάλ δεν ήταν μόνο για το Αγρίνιο, ήταν και διεθνές, οπότε γνωρίσαμε κι άλλους ανθρώπους από το εξωτερικό, από σχεδόν όλο τον κόσμο. Ήταν γενικότερα μία πολύ καλή ευκαιρία και είναι σημαντικό για έναν τόπο που έχει νέους καλλιτέχνες και ένα μουσικό σχολείο που δεν είναι μόνο μουσικό αλλά γενικότερα καλλιτεχνικό να διεξάγεται ένα τέτοιο φεστιβάλ με πρωτοβουλία ενός σκηνοθέτη που ήρθε τυχαία στο Αγρίνιο.
Πώς θα περιέγραφες με μία φράση σε κάποιον τον μονόλογο σου;
Θα πω 3 λέξεις: “φιλία”, “προσοχή” και “ρατσισμός”.
Γιατί επέλεξες να θίξεις το θέμα της καταπίεσης των παιδιών από τους γονείς τους;
Το θέμα είναι επίκαιρο και ειδικά στις μέρες μας. Το θεωρώ πολύ σημαντικό γιατί βλέπω πολλά παιδιά να καταπιέζονται, ακόμη και φίλους μου. Για παράδειγμα, τους λέω αν θέλουν να πάμε μία βόλτα για έναν καφέ και μου λένε «Δεν με αφήνουν». Αυτό είναι μία καταπίεση. Δεν αφήνεις το παιδί σου να βγει έξω επειδή φοβάσαι κάτι που δεν το λες. Είναι κι αυτό μια καταπίεση, πόσο μάλλον αυτό που έθιξα στο βίντεο δηλαδή τη φιλία με το παιδί αλβανικής καταγωγής. Πιστεύω ότι έτσι μπορεί κι εγώ να ευαισθητοποιήσω κάποιους, γιατί έχω κι εγώ φίλους διαφορετικής καταγωγής που το είδαν και τους φάνηκε ενδιαφέρον.
Be Careful είναι ο τίτλος της ταινίας σου στην οποία το «πρόσεχε» αποκτά μία πολύ συγκεκριμένη και κλειστόμυαλη διάσταση… Τι περιεχόμενο θεωρείς πως θα έπρεπε να έχει αυτή η προτροπή των γονιών προς τα παιδιά τους;
Το «πρόσεχε» είναι μια λέξη που λένε και οι γονείς στα παιδιά αλλά κι εμείς στη μαμά και στον μπαμπά. Πιστεύω πως αν ένα παιδί πει πως κάνει παρέα με κάποιο άτομο ξένης καταγωγής, πολλοί γονείς θα πουν «πρόσεχε, αυτοί είναι περίεργοι» ή κάτι τέτοιο. Εγώ δεν θα το έλεγα. Κάθε γονιός θέλει το παιδί του να προσέχει γενικά. Θα έλεγα «πρόσεχε τις παρέες σου» σε κάθε περίπτωση.
Κι εσύ μπορείς, Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου (Καλύτερος Μονόλογος Αγρινίου, Βραβείο Επιτροπής)
Πώς η οικογένεια αλλά και η κοινωνία μπορούν να σου «κόψουν τα φτερά»; Πώς τα στερεότυπα μπορούν να σε κάνουν να εγκαταλείψεις το όνειρο σου; Η Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου προερχόμενη από μία καλλιτεχνική οικογένεια δεν βίωσε ποτέ αυτή την καταπίεση, αλλά ως εκπαιδευτικός την έχει δει και την παρουσιάζει. Έχοντας στο βιογραφικό της εικονογραφήσεις, θεατρικές παραστάσεις και ένα μυθιστόρημα, κέρδισε το βραβείο επιτροπής για τον καλύτερο μονόλογο Αγρινίου και σου λέει πως «κι εσύ μπορείς».
Τι σημαίνει για εσένα το Φεστιβάλ Αγρινίου και πόσο σημαντική κρίνεις την ύπαρξη νέων φεστιβάλ για την πορεία των νέων δημιουργών;
Σίγουρα ήταν μία υπέροχη εμπειρία η συμμετοχή από μόνη της, όλα τα άτομα που γνώρισα όλα όσα έζησα. Τον Γιώργο τον Λουριδά – που έκανε και την σκηνοθεσία στον μονόλογο μου και του χρωστάω πολύ τοις εκατό από το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και στην Μαρία την Ιωσηφίδη που ήταν πίσω από την κάμερα – τον γνώρισα στα μαθήματα κινηματογράφου που έκανε. Τότε, για μία ταινία που γυρίσαμε, έγραψα και τον μονόλογο που είδατε στο φεστιβάλ. Με αυτήν τη διοργάνωση γνωρίσαμε τόσα άτομα, ενώ ήρθαμε σε επαφή και με κόσμο που ήταν στο εξωτερικό, που πιθανότατα μόνοι μας να μην βρίσκαμε ποτέ. Ανοίγουν οι ορίζοντες σου, ανοίγει το μυαλό σου σε νέες ιδέες. Μία τέτοια καλλιτεχνική συνάντηση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και για τους ίδιους τους συμμετέχοντες και για τον κόσμο που το παρακολουθεί και ο κόσμος του Αγρινίου είναι εκπαιδευμένους θεατρικά και κινηματογραφικά. Είναι σαν να μαθαίνεις μία καινούρια γλώσσα μόνο που αυτή η γλώσσα είναι διεθνής και δεν χρειάζεσαι πολλά για να την καταλάβεις. Η εικόνα δεν έχει όρια.
Πώς θα περιέγραφες με μία φράση σε κάποιον τον μονόλογο σου;
Πέραν από τον τίτλο που νομίζω πως είναι το καλύτερο θα έλεγα ότι «τα όνειρα δεν έχουν περιορισμούς». Το όνειρο είναι η κινητήρια δύναμη για τα πάντα. Καμιά φορά μας βάζει η ζωή όρια, το σώμα μας, παρόλα αυτά αυτό το μότο μάς κάνει να μην εγκαταλείπουμε.
Γιατί επέλεξες να αναφερθείς στα διάφορα στερεότυπα και στα εμπόδια που αυτά θέτουν στα όνειρα των ανθρώπων;
Στα όνειρα γενικότερα και στα όνειρα των γυναικών ειδικότερα. Το έζησα κυρίως με γυναίκες, συνάντησα βέβαια και κάποιους άντρες που το περιβάλλον τους δεν ήταν ιδιαίτερα θετικά διακείμενο προς την τέχνη, αλλά τα στερεότυπα σίγουρα είναι τροχοπέδη για τον άνθρωπο που τους δίνει σημασία. Σίγουρα μας ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Εμένα οι γονείς μου δεν μου έβαλαν ποτέ τέτοια όρια. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής καλλιτεχνικών και σκηνογράφος και στην εξορία ήταν μαζί με τον Ρίτσο, τον Λουντέμη… Έζησα σε ένα σπίτι που οι φίλοι μας ήταν λογοτέχνες, μουσικοί, ζωγράφοι… Ήταν κόσμος που ήταν δεκτικός απέναντι στην τέχνη και ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι υπάρχει κάποιο όριο.
Στις κλειστές κοινωνίες, όμως, γιατί ακόμη κι αν το Αγρίνιο δεν είναι μία κλειστή κοινωνία, περιβάλλεται από πολλά χωριά στα οποία έχω εργαστεί ως καθηγήτρια, πολλοί γονείς περιμένουν από τα κορίτσια τους να παντρευτούν ενώ εγώ βλέπω δυνατότητες. Πόσες κοπέλες δεν έχουν δυστυχήσει έτσι; Κάποιες είναι πολύ ευτυχισμένες βέβαια, μην δημιουργούμε στερεότυπο κι εκεί. Μπορεί να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλά τα στερεότυπα υπάρχουν. Ίσως μειώνονται αλλά σε κάποιες περιπτώσεις αναπαράγονται και σίγουρα εμποδίζουν, ιδιαίτερα τα κορίτσια. Θα ήταν καλύτερο να έχει το κάθε παιδί την επιλογή. Κι αν θέλει, να κάνει κάτι επειδή το επέλεξε και όχι επειδή του το επέβαλαν.
Η κοινωνία είπε πολλές φορές στην ηρωίδα σου πως δεν μπορεί να τα καταφέρει γιατί είναι κόρη, σύζυγος, μάνα… Αυτή τα κατάφερε. Τι θα έλεγες σε κάθε κόρη, σύζυγο ή μάνα που εγκαταλείπει τα όνειρα της γιατί άλλοι λένε πως δεν θα τα καταφέρει;
Καταρχήν θα έλεγα ότι κι εσύ μπορείς… Τι πάει να πει είσαι μάνα; Αν η άλλη έχει 10 παιδιά δεν ξέρω, είναι ηρωίδα, αλλά θεωρώ πως κάπου θα υπάρχει κάτι, έστω και λίγο. Όταν έγραψα το βιβλίο μου μού πήρε περισσότερα χρόνια από ότι θα έπαιρνε σε κάποιον άλλο. Εγώ έγραφα σε καφετέριες, Mε τον άντρα μου πηγαίναμε εναλλάξ. Κράταγε ο ένας τα παιδιά πήγαινε ο άλλος, αλλά έτσι βγήκαν 700 σελίδες. Έχεις ένα όνειρο. Προλαβαίνεις. Γίνεται. Και μάνα να είσαι και γιαγιά. Τα παιδιά μου είναι όλη μου η ζωή, αλλά δεν είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή μου. Τα παιδιά είναι το παν αλλά δεν είναι το μόνο. Θα έδινα τα πάντα για τα παιδιά μου αλλά όλη μου η καθημερινότητα δεν είναι μόνο τα παιδιά μου. Όταν έχεις κάτι που σε τρώει και νιώθεις ότι κάτι σου λείπει πρέπει να ψάξεις να το βρεις.
Παρόμοια Άρθρα:
- Δημήτρης Πασσάς “Χαίρομαι που έχω προσφέρει έστω και στο ελάχιστο χαμόγελο σε λίγους ανθρώπους”
- Αναστασία Τσιλιμπίου: «Στην υποκριτική είμαι άλλος άνθρωπος»
- Νικηφόρος Βαλτινός: “Μου λείπει η άμεση επικοινωνία”
Για περισσότερη έμπνευση ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify.
