Μιας που το πολυαγαπημένο μας καλοκαιράκι πέρασε και τη σκυτάλη παίρνει το φθινόπωρο με ότι αυτό συνεπάγεται (βροχές, εξεταστική, διάβασμα, μαθήματα) και για να μπαίνουμε σε mood το σημερινό μας άρθρο έχει να κάνει με ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της σχολής, μην πηγαίνει το μυαλό σας σε τίποτα αμφιθέατρα, το οποίο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το κυλικείο. Ένα μέρος που το χαρακτηρίζουν οι χαλαροί ρυθμοί ζωής, αλλά και η αναποφασιστικότητα για το αν πρέπει να μπεις στο μάθημα ή να κάτσεις να απολαύσεις το κολατσιό σου με καλή παρέα και συνοδευόμενο από ατελείωτες συζητήσεις και γέλια.
Παρακάτω σου έχουμε ετοιμάσει μια λίστα με τους τύπους των φοιτητών που συναντάμε καθημερινά στα πολυσύχναστα κυλικεία των σχολών.

1) Ο πάμε για καφέ
Ο συγκεκριμένος φοιτητής έχει ρίξει πιστόλι σε όλα τα μαθήματα όλων ανεξαιρέτως των εξαμήνων και φυσικά χωρίς να έχει ούτε μία τύψη γι’ αυτό του το κατόρθωμα. Έχει δοκιμάσει φυσικά όλο το κατάλογο του κυλικείου και έχει άποψη για όλα τα αγαθά, ενώ τις περισσότερες φορές έχει και το δικό του τραπεζάκι. Ανυποψίαστα θύματα, οι συμφοιτητές και φίλοι του, παρασύρονται από τις ρητορικές του ικανότητες και μη μπορώντας να του αρνηθούν τον συνοδεύουν για να πιουν μαζί έναν από τους αμέτρητους καφέδες.

2) Ο κάνω εργασία- διαβάζω
Όλοι έχουμε έναν συμφοιτητή ο οποίος για κάποιο ανεξερεύνητο λόγο δεν μπορεί να διαβάσει σπίτι με τη δικαιολογία ότι οι γονείς του κάνουν φασαρία, το σκυλί του γαυγίζει, χτίζετε μια οικοδομή λίγο παρακάτω και αναγκάζετε να διαβάσει κάπου έξω, και βρίσκει το κυλικείο της σχολής του, στο οποίο μπαινοβγαίνει συνεχώς κόσμο που γελάει, κλαίει, γκαρίζει, τον ιδανικό χώρο για διάβασμα. Και επειδή στη βιβλιοθήκη δεν μπορεί να πάρει το καφεδάκι του καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τραπέζι του κυλικείου απλώνει τις σημειώσεις του και διαβάζει (λέμε τώρα) σαν κύριος.

3) Ο βλαχοδήμαρχος
Ο γνωστός και πολυαγαπημένος μας βλαχοδήμαρχος δεν είναι άλλος από αυτό το παιδί που ξέρει και δεν κάνει άλλη δουλειά από το να χαιρετά τους πάντες και τα πάντα. Γνωρίζει ήδη από το πρώτο εξάμηνο που πάτησε το πόδι του στη σχολή όλα τα άτομα από όλα τα τμήματα και έχει βρει τον άνθρωπό του για οποιαδήποτε χάρη χρειαστεί. Συχνά έρχεται και στρογγυλοκάθεται στο τραπέζι σου και αρχίζει να μιλά σε σένα και την παρέα σου θέλοντας να γίνει το επίκεντρο της προσοχής. Άλλοτε συμπαθητικός, και άλλοτε άκρως εκνευριστικός ο δημοφιλής αυτός φοιτητής υπάρχει σε κάθε σχολή και άρα και σε κάθε κυλικείο και δεν έχεις παρά να τον ανεχτείς!

4) Η παρέα που κάνει μόνο φασαρία
Η παρέα αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από εκείνη την ενοχλητική παρέα που γελάει και φωνάζει σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος μέσα στο κυλικείο παρά μόνο αυτή και μάντεψε! Είναι πάντα εκεί τις φορές που θα είσαι κι εσύ. Αυτή η παρέα φαίνεται να μην έχει καμία υποχρέωση κι αποτελεί άξιο απορίας το ΓΙΑΤΊ έρχονται στη σχολή αφού δεν μπαίνουν ποτέ να παρακολουθήσουν μάθημα.

Τον 18ο αιώνα έκανε την εμφάνιση του μία εφεύρεση που πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του ανθρώπου. Όπως όλες οι εφευρέσεις του ανθρώπου έτσι και το αυτοκίνητο εμφανίστηκε ως κάτι πρωτόγνωρο στα μάτια των απλών ανθρώπων, εξού και η χρήση του ήταν αποκλειστικά των πλουσίων και όσων είχαν την δυνατότητα να έχουν ένα τετράτροχο όχημα. Σε καμία περίπτωση η εικόνα που έχουμε σήμερα για τα αυτοκίνητα δεν ταιριάζει με εκείνα του 18ου αιώνα. Πέρα από την εμφάνιση όμως ενός αυτοκινήτου το πλέον ανησυχητικό θέμα στην εποχή μας είναι η ραγδαία αύξηση αυτών, καθώς μία πρόσφατη έρευνα θέλει τον αριθμό των αυτοκινήτων να φθάνει το 1,25 δισεκατομμύρια. Και για να αντιληφθούμε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος συμβολικά αναφέρουμε πως το 1986 έφθανε μόλις τα 500 εκατομμύρια.

Πλέον κάθε οικογένεια έχει το λιγότερο 2 αυτοκίνητα ώστε να είναι ευκολότερη η μετακίνηση των μελών της και να μην “παρακωλύεται” όταν το ένα αυτοκίνητο το έχει πάρει ένα μέλος της οικογένειας. Πλέον, επιλέγουμε να μετακινηθούμε παντού με το αυτοκίνητό μας, θεωρώντας πως έτσι θα φθάσουμε πολύ πιο γρήγορα στην δουλειά μας. Πόσες φορές όμως έχεις πει ότι κόλλησες στην κίνηση παρακολουθώντας με μεγάλη υπομονή την προβληματική μετακίνηση, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα; Και ενώ εμείς είμαστε κολλημένοι στην κίνηση και πιστεύουμε πως είμαστε ασφαλείς μέσα στο αυτοκίνητό μας, στην πραγματικότητα ισχύει εντελώς το αντίθετο καθώς η εκπομπή μονοξειδίου του άνθρακα και όχι μόνο, από τα αυτοκίνητα είναι υπεύθυνη για τη πρόκληση σοβαρών ασθενειών στον άνθρωπο. Δεν είναι μόνο όμως η ρύπανση του περιβάλλοντος, δεν είναι η ραγδαία αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων την τελευταία δεκαετία, δεν είναι η ηχορύπανση σε καμία περίπτωση πιο σημαντικές επιπτώσεις από την αμεσότητα της μετακίνησης μας και η χωρητικότητα που μας προσφέρει το αυτοκίνητο. Για αυτό που σου γράφω αυτή τη στιγμή είναι πως ως νέος άνθρωπος που έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στο αυτοκίνητο και στο ποδήλατο ή τα πόδια για να κατέβει στο κέντρο επιλέγει τα δύο τελευταία. Ενώ θα μπορούσα να επιλέξω την άνεση μου και το να φθάσω στο κέντρο όπως έφυγα από το σπίτι, επιλέγω να μην κολλήσω στην κίνηση, να κάνω τους ελιγμούς μου ανάμεσα στα κολλημένα αυτοκίνητα, πού λόγω έργων έχουν κολλήσει στην κίνηση και τελικά να φθάσω πρώτη στον προορισμό μου. Μέχρι και την στιγμή που πήγαμε να βγάλουμε το δίπλωμα και ως ενήλικοι να μετακινούμαστε παντού με το αυτοκίνητο επιλέγαμε να καλυτερεύουμε κάθε φορά την φυσική μας κατάσταση, τρέχοντας πίσω από το λεωφορείο που χάσαμε, κάνοντας βόλτες με τα ποδήλατα στο κέντρο με τους φίλους μας, ή και να χρησιμοποιούμε τα πόδια, βάζοντας στο τέρμα την μουσική στα ακουστικά και πολλές φορές χάνουμε τον προορισμό μας.

Έχουμε ξεχάσει πως είναι η αίσθηση του δυνατού παλμού από το τρέξιμο, αλλά έχουμε πάντα τον δυνατό παλμό από το καθημερινό άγχος που μας κατακλύζει. Μϋοσκελετικά προβλήματα, αρθρίτιδα και πολλές άλλες δυσκολίες που εμπειρικά σου μιλάω εμφανίζονται στον άνθρωπο είναι επειδή επέλεγες όλα αυτά τα χρόνια το αυτοκίνητο. Αναγκάστηκες να αλλάξεις συνήθειες όταν ο γιατρός σου χτύπησε τον κώδωνα του κινδύνου και σου συνέστησε να περπατάς 1 ώρα ημερησίως. Στην πόλη μου πλέον εδώ και λίγα χρόνια διοργανώνονται ποδηλατοδρομίες το βράδυ, με ένα μεγάλο ηχείο να τους δίνει ρυθμό και ολόκληρες οικογένειες και νέοι άνθρωποι κάνουν τον γύρο της πόλης ομορφαίνοντας την. Για φαντάσου μία μέρα να έβγαινες έξω να πας στην δουλειά σου και να κολλούσες σε μία κίνηση από ποδήλατα. Εμένα προσωπικά με εξιτάρει ως ιδέα. Κανένα αυτοκίνητο πουθενά, κανένα διπλοπαρκάρισμα, κανένας φόβος μη σε πατήσουν. Να ακούγονται κόρνες από ποδήλατα και επειδή δεν θα υπάρχουν “φιμέ” τζάμια ο ένας να χαιρετά τον άλλον και να του δίνει προτεραιότητα επειδή το θέλει.

Την επόμενη λοιπόν φορά που θα αναρωτηθείς πόσο αυξήθηκε η βενζίνη, που θα σκεφτείς την κίνηση που μπορεί να βρεις, την καθυστέρηση, και το πόνο που σου ταλαιπωρεί την μέση επέλεξε να τον γιατρέψεις με μία βόλτα στο κέντρο, έχοντας ως προμήθεια ένα μεγάλο μπουκάλι νερό. Και αν ακόμη δεν σε έπεισα να αφήσεις κάτω τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου, σου υπόσχομαι πως θα έρθει και ένα αφιέρωμα με τα “πλεονεκτήματα του να περπατάς” και εκεί μετά δεν θα έχεις λόγο να μου πεις το αντίθετο. Δοκίμασε το. Προώθησε το περπάτημα, το ποδήλατο και όχι το αυτοκίνητο.

31 Αυγούστου 1997. Η τελευταία μέρα του Αυγούστου ξημέρωσε με μία τραγική είδηση για τον αγγλικό λαό και τον υπόλοιπο κόσμο, τον θάνατο της πριγκίπισσας  Νταϊάνα. Σαν σήμερα, 21 χρόνια πριν, φτάνει η είδηση στο Παλάτι του μοιραίου αυτοκινητιστικού δυστυχήματος.

Η είδηση μεταδίδει πως το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε η πριγκίπισσα της Ουαλίας, ο σύντροφός της Ντόντι Αλ Φαγεντ και ο σωματοφύλακάς της προσκρούει στην 13^η κολόνα του τούνελ Pont de L’ Alma στο Παρίσι. Ο οδηγός και ο Ντόντι Αλ Φαγεντ σκοτώνονται ακαριαία, ενώ η πριγκίπισσα Νταϊάνα μεταφέρεται σοβαρά τραυματισμένη στο νοσοκομείο, όπου και τελικά αφήνει την τελευταία της πνοή. Από το τραγικό αυτό δυστύχημα ο μόνος επιζήσας είναι ο σωματοφύλακας της Πριγκίπισσας.

21 χρόνια μετά, και παρά την απόδοση του δυστυχήματος στον οδηγό του αυτοκινήτου που λέγεται ότι ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ, ακόμα οι φήμες για τον άδικο θάνατό της οργιάζουν, με τις περισσότερες να υπονοούν την  συνομωσία περί δολοφονίας, γεγονός που δεν αποδέχεται το Παλάτι.

Παρόλα αυτά, και ύστερα από τόσα χρόνια, κάθε τέτοια μέρα, το πένθος του κόσμου, και ιδίως των Άγγλων πολιτών, για την αγαπημένη τους πριγκίπισσα παραμένει άσβεστο.

Η ίδια, γεννημένη την 1^η Ιουλίου του 1961, κόρη βρετανικής αριστοκρατικής οικογένειας με βασιλική καταγωγή, αρραβωνιάζεται τον πρίγκιπα Κάρολο τον Φεβρουάριο του 1981 σε ηλικία 20 ετών. Λίγους μήνες αργότερα, στις 29 Ιουλίου παντρεύονται στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο, με χιλιάδες κόσμο να τους παρακολουθεί από κοντά και εκατομμύρια τηλεθεατές ανά τον κόσμο να τους βλέπει από τους τηλεοπτικούς δέκτες.

Στις 21 Ιουνίου του 1982 αποκτά το πρώτο τους παιδί, τον πρίγκιπα Ουίλιαμ και λίγο αργότερα στις 15 Σεπτεμβρίου του 1984 τον πρίγκιπα Χάρι. Η πριγκίπισσα της Ουαλίας προσπαθούσε να περνά όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με τα παιδιά της, ενώ από πολύ μικρά τα έπαιρνε μαζί της στις περιοδείες που έπρεπε να παρευρεθεί. Ο γάμος της άρχισε να κλονίζεται από πολύ νωρίς, ήδη από το 1986 καταλήγοντας στις 28 Αυγούστου του 1996 σε διαζύγιο. Οι φήμες και τα σχόλια περί χωρισμού είναι πολλά, με τις συνεντεύξεις του πρίγκιπα και της πριγκίπισσας να δημοσιεύονται σε κάθε Τύπο. Παρά τα όσα δυσάρεστα διαδίδονταν για την προσωπική της ζωή, η Νταϊάνα παρέμενε σύμβολο λατρείας.

Η Νταϊάνα ή αλλιώς πριγκίπισσα του λαού έγινε αγαπητή εντός και εκτός αγγλικών συνόρων λόγω των δημόσιων εμφανίσεών της σε σχολεία, νοσοκομεία και άλλους οργανισμούς, καθώς και του κοινωνικού και φιλανθρωπικού της έργου. Η ίδια διηύθυνε αρκετές οργανώσεις ανά τον κόσμο που αφορούσαν ασθένειες και εξαρτήσεις, ενώ η εκστρατεία της περιλάμβανε την προστασία των ζώων και τον αγώνα ενάντια στην χρήση των ναρκών ξηράς.

Η πριγκίπισσα του λαού με το λαμπερό και εγκάρδιο χαμόγελο 21 χρόνια μετά τον θάνατό της παραμένει ακόμη ζωντανή στην καρδιά και στη μνήμη των ανθρώπων και πρότυπο για πολλούς όσον αφορά το φιλανθρωπικό της έργο.

 Σήμερα 31 Αυγούστου 2018 τιμούμε τη μνήμη της πριγκίπισσας του λαού, Νταϊάνα.

30 Αυγούστου σήμερα. Μια μόνο ημέρα έμεινε για το επίσημο τέλος του καλοκαιριού. Και έτσι έρχεται η στιγμή που μπαίνει το φθινόπωρο, με πρώτο μήνα στη σειρά τον Σεπτέμβρη. Είναι η στιγμή που αρχίζουν τα σχολεία, η εξεταστική και μετέπειτα η σχολή. Ναι, το παραδέχομαι είναι ίσως ο αγαπημένος μήνας μιας και μας δίνει το έναυσμα πως πλησιάζει ο χειμώνας που τόσο πολύ αγαπώ.

Για εμένα ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Την αρχή για κάτι το καινούριο, κάτι το διαφορετικό. Σου δίνει χρόνο για να οργανωθείς, να προγραμματιστείς για το νέο σου ξεκίνημα. Τον βλέπω λες και είναι η πρώτη μέρα του χρόνου που θα πάρω ένα χαρτί και θα γράψω τους φετινούς μου στόχους, θα φτιάξω το εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα και θα προσπαθήσω να βάλω σε μια σειρά όλα αυτά που θέλω να κάνω. Βάζοντας έτσι τα θεμέλια της νέας αυτής χρονιάς.

Θα αναλογιστώ τι έχω κάνει και τι όχι όσον αφορά την προηγούμενη χρονιά ή στην συγκεκριμένη περίπτωση στο προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος. Με ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν θα ψάξω και θα βρω τους  τομείς που θα ήθελα να βελτιωθώ. Παρ’ όλα αυτά είναι και μια καλή ευκαιρία για να χώσω στο πρόγραμμά μου και μερικές ώρες για να ασχοληθώ με τα χόμπι μου ή απλά για να χαλαρώσω και να κάνω μια βόλτα στους δρόμους της γκρίζας για άλλους Αθήνας, εγώ θα την χαρακτήριζα τρικολόρε (σαν τα μακαρόνια) γιατί απλά έχει λίγο από όλα.

Όπως έχετε καταλάβει η προετοιμασία μου για το Σεπτέμβρη μοιάζει σαν μια ιεροτελεστία που ακολουθεί κάθε φορά συγκεκριμένα βήματα. Για τους ανθρώπους που εργάζονται και έχουν απαλλαγεί από τις σχολικές και ακαδημαϊκές τους υποχρεώσεις όλη αυτή η προετοιμασία γίνεται κάθε Ιανουάριο που αλλάζει ο χρόνος (ίσως είναι και πιο λογικό αυτό).

Όπως και να έχει σας εύχομαι καλή αρχή και καλό φθινόπωρο!

Θα ξεκινήσω αυτή τη φορά μόνο από μία λέξη. Προσδοκίες. Μία λέξη που ποτέ δεν μου άρεσε και θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως τον συλλογισμό μου. Τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε οικογενειακό οι προσδοκίες γεννιούνται γιατί εμείς οι ίδιοι περιμένουμε από τους γύρω μας συγκεκριμένα πράγματα και συμπεριφορές. Συγκεκριμένες στάσεις, πορείες και αποφάσεις, επιτυχίες. Περιμένουμε ο άλλος που έχουμε απέναντι μας να μπορεί να εκπληρώσει ό,τι εμείς οι ίδιοι νιώθουμε πως έχουμε σε έλλειψη, δηλαδή δεν έχουμε. Δηλαδή ψάχνουμε να το βρούμε σε κάποιου άλλου την συμπεριφορά για να νιώσουμε και εμείς πλήρεις με τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα σου πω το εξής: υπάρχει μία βασική διαφορά ανάμεσα στις οικογενειακές προσδοκίες και στις προσωπικές. Στις πρώτες οι γονείς σκέφτονται πιο μπροστά από το παιδί τους, θρέφουν προσδοκίες για το ίδιο να γίνει σπουδαίος και λαμπρός, να ξεχωρίσει ανάμεσα στους υπόλοιπους. Στις δεύτερες προσδοκίες, τις προσωπικές εμείς οι ίδιοι θρέφουμε ελπίδες πως τα άτομα γύρω μας είναι ικανά να γεμίσουν το κενό μας, ικανά να αναλάβουν τον ρόλο που εμείς οι ίδιοι τους θέτουμε χωρίς καν να τους ρωτήσουμε και σε πιθανή μη επιτυχία των σχεδίων μας, οδηγούμαστε στην απογοήτευση. Στην ουσία δεν ωθούμε κάποιον στην εξέλιξη, παρά προσπαθούμε να καλύψουμε δικά μας κενά. Πρόκειται λοιπόν για δύο διαφορετικούς ορισμούς της λέξης προσδοκίας, ικανών να αναλυθούν σε ξεχωριστά άρθρα. Σε αυτό το σημείο θα μας απασχολήσουν οι οικογενειακές προσδοκίες.

Σε κάθε ηλικιακό στάδιο του παιδιού οι γονείς θρέφουν προσδοκίες ιδιαίτερες και συγκεκριμένες. Στην νηπιακή ηλικία προσδοκούν το παιδί τους να κατακτήσει την μητρική του γλώσσα σε αρχικό στάδιο, ενώ παράλληλα να ξεκινήσει μόνο του να περπατά. Δώσε ιδιαίτερη σημασία πως σε αυτό το στάδιο δεν αφήνεις μόνο του το παιδί να περπατήσει αλλά είσαι κάθε στιγμή δίπλα του. Έπειτα ξεκινάει το σχολείο, οι προσδοκίες αυξάνονται σταδιακά γίνονται πιο απαιτητικές σε ένα πρώιμο στάδιο πάντα. Οι φράσεις “να είσαι καλό παιδί, να ακούς την δασκάλα σου, να μην μαλώνεις με τους φίλους σου, να μην βρίζεις και να σέβεσαι” δίνουν και παίρνουν με το παιδί να κατακλύζεται από “μη” και “δεν” και ίσως ελάχιστα “μπράβο”. Μέχρι και το τέλος του δημοτικού η ανεξαρτοποίηση στον τομέα της μελέτης είναι ελάχιστα φανερή. Το παιδί από τη στιγμή που μπαίνει στην εφηβεία, ίσως και εσύ σαν γονιός να γνωρίσεις την άλλη του πλευρά την περισσότερο απαιτητική και διεκδιτική. Μία συμπεριφορά που ταυτίζεται με την δικιά σου στις απαιτήσεις, περισσότερο, που έχεις από εκείνο. “Να διαβάζεις να περάσεις στο Πανεπιστήμιο”. “Το παιδί πέρασε στο Πανεπιστήμιο, μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, ναι ναι πες το σε όλους”.

Αναλογίστηκες ποτέ όμως αν οι προσδοκίες σου που λογικά θα εκπληρώθηκαν και έτσι μπορείς και συνεχίζεις και έχεις και άλλες πιο απαιτητικές, ήταν και όνειρα του ίδιου σου του παιδιού; Ρώτησες ποτέ τον εαυτό σου αν ήσουν όντως δίπλα στο παιδί σου ή αν απλά το καθοδηγούσες σε ένα δρόμο επιτυχίας, όπως την ορίζεις εσύ; Εδώ λοιπόν θέλω να φθάσουμε, σε αυτό ακριβώς το σημείο. Τα παιδιά έχουμε ανάγκη τους γονείς μας δίπλα μας. Δεν μας αρέσουν οι αποστάσεις και ο διαφορές απόψεων. Μας αρέσει οι γονείς μας να είναι δίπλα μας, ούτε πίσω μας έχοντας μόνο εμάς για οδηγό, ούτε μπροστά έχοντας εσάς για καθοδηγητή. Μένοντας δίπλα στο παιδί δεν θρέφεις προσδοκίες αλλά όνειρα, όνειρα που σηκώνουν συζήτηση και πραγματοποίηση. Μένοντας δίπλα στο παιδί έχεις την δυνατότητα να το ακούς και να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες του. Μένοντας δίπλα στο παιδί μπορείς να το σηκώσεις εάν πέσει, μπορείς να μείνεις κοντά του όσο θα προσπαθεί. Οι προσδοκίες πολλές φορές συνοδεύονται και από ” καύχημα ” στον κοινωνικό περίγυρο. Εκεί είναι που το κερασάκι μπαίνει στην τούρτα. Προσδοκας για μεγάλα πράγματα, για να έχεις να λες, ενώ το παιδί δεν το ρωτήσεις ποτέ, αν θέλει να ακολουθήσει αυτό τον δρόμο. Μπορεί όμως και να θέλει αλλά θέλει εσένα να είσαι δίπλα του και να μην το ρωτάς στην πρώτη δυσκολία : “γιατί έκανες αυτό;” αλλά “πως οδηγήθηκες σε αυτό”, ” τι σε δυσκόλεψε, τι φταίει; “.

Αυτές λοιπον δεν είναι ερωτήσεις “πασπαρτου” ουτε ιδανικές. Διαμορφώνονται ποικιλοτρόπως, προσαρμόζονται σε διαφορετικά οικογενειακά περιβάλλοντα. Μια είναι όμως η ουσία, να παραμένεις δίπλα στο παιδί σου, να είναι εφικτό να ακούς τις επιθυμίες και τις αναζητήσεις του, να μην κρίνεις αποφάσεις, αλλά να τις συζητάς, ακόμη και αν δεν ταιριάζουν στα δικά σου πρότυπα. Θυμήσου, προϋπόθεση για όλα αυτά είναι ένας γόνιμος διάλογος μεταξύ σας.

Έτυχε να περάσω σε μια πόλη της Μακεδονίας, με άπειρο φοιτητόκοσμο, αρκετά οικονομικό τρόπο ζωής και φανταστική νυχτερινή διασκέδαση μα και καθημερινότητα. Απ΄το πρώτο κι όλας απόγευμα, είχα εγκληματιστεί στο νέο μου σπίτι, στις νέες παρέες. Άρχισε και για μένα λοιπόν αυτό που λέμε φοιτητική ζωή!

Στο σήμερα, έπειτα από οκτώ χρόνια και αφού πριν καιρό έκανε το κύκλο του, αυτό το πολύ όμορφο κεφάλαιο που κάθε άνθρωπος αξίζει να ζει και η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει ρώτα, αναλογίστηκα κι έτσι κράτησα λίγα πράγματα στο μυαλό μου… Τί είναι αυτό που με κάνει να μιλώ με νοσταλγία γι αυτά τα τέσσερα χρόνια;

Δεν είχα να δώσω λογαριασμό σε κανέναν! Πέρα από τη σχολή, οι υποχρεώσεις ήταν μηδαμινές. Κάθε έξοδος ήταν κι ένα ακόμα σκαλί της επανάστασης που βιώνει κάθε παιδί που βγαίνει από την εφηβεία, κάθε πλέον φοιτητής. Το πρωινό ξύπνημα , ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση, ειδικά άμα δε συνοδευόταν από μάθημα στις 8:00. Είχα αρχίσει να διαμορφώνω τη ζωή μου , όπως ήθελα να τη πλάθω στο ίσως παιδικό μου ακόμη μυαλό. Ήταν η αρχή της ενηλικίωσης.

Και ποιός μέσα σε αυτή την ελευθερία, δε θέλει να ενσωματώσει έναν έρωτα; Έρωτας σημαίνει Επανάσταση! Η επανάσταση του “εγώ” που γίνεται “εμείς” και του “είναι”! Η δίψα για ζωή, με αμοιβαίους στόχους, που σου μαθαίνει να αγαπάς και να αγαπιέσαι, δεν άργησε να έρθει και σε μένα. Πολλές φορές, δεν έρχεται με τη πρώτη, αυτός ο μεγάλος, αλλά τουλάχιστον αξίζει η αναμονή. Οι ατελείωτες νύχτες μ΄ένα μπουκάλι κρασί, που σε οδηγούν στα άδυτα της ψυχής σου, σπάνε την εσωτερική μοναξιά και μετουσιώνονται στην ένωση του κορμιού με το μυαλό. Ασχέτως με το που θα σε βγάλει όλο αυτό, η συμβουλή μου είναι απλή “Ζήσε το ταξίδι”.

Οι πιο δυνατές φιλίες, δημιουργούνται τότε. Η οικειότητα που δένει τους ανθρώπους έρχεται πιο σύντομα απ΄ότι φαντάζεσαι και ανακαλύπτεις πως τελικά έχεις κι άλλα αδέρφια, που ενδεχομένως να μοιράζεστε μαζί, το ίδιο κρεβάτι ή ακόμη κι ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Είναι οι φίλοι που σε κάθε δυσκολία,α κόμη και της μετέπειτα ζωής, θα είναι εκεί αφού σε έχουν μάθει καλά, σαν μια σπιθαμή απ΄το χέρι τους. Σε βοηθούν στο διάβασμα, στις εργασίες, σε συνεφέρουν στα άσχημα και σε βρίζουν στις βλακείες.

Έζησα το κάθε λεπτό της φοιτητικής μου ζωής, αφού ήξερα πως είναι κάποια χρόνια που οι εμπειρίες που μου χάρισαν δε θα γυρίσουν ποτέ πίσω, μα θα με σημαδεύουν για το υπόλοιπο του βίου μου. Πρόκειται για ένα όνειρο, που δε θες να τελέψει, για ένα διάλειμμα που καθορίζει τη μετάβαση απ΄την εφηβεία στην ενηλικίωση. Ουσιαστικά, ακούγεται ως η πιο δύσκολη φάση που διανύει κάποιος, εφόσον φεύγει απ΄το σπίτι και τη προστασία των γονιών και στέκεται απέναντι σ΄ένα δύσκολο κόσμο, γεμάτο ευθύνες . Όμως, σκέψου πόσο πιο ακατόρθωτα θα ήταν όλα, αν δεν είχες αυτή τη μικρή παύση που σε γεμίζει ζωή και σβήνει τα απωθημένα.