Positively Different Short Film Festival: Λίγο πριν το θερινό

Κάποτε στις οθόνες μας

Ο Μάρτιος ήταν γενικά ένας ιδιαίτερος μήνας για όλα μας. Κανονικά, θα περιμέναμε την άνοιξη. Ή έστω θα κάναμε τον απολογισμό του χειμώνα. Ούσες ήδη 6 μήνες σε lockdown όμως, τι απολογισμό να κάνουμε; Δεν ξέρω για εσάς αγαπημένα μου, αλλά εγώ εν μέσω αυτού του μακρύ πνευματικού χειμώνα έψαχνα σαν τον ναυαγό κάθε νησίδα τέχνης, να με βγάλει ακόμα μια μέρα. Έτσι, η Χ. μου πρότεινε το festival και γέμισαν τα απογεύματά μου σινεμά και χρώμα, γκλίτερ και δάκρυα, γλώσσες που ξέρω και ήχους άγνωστους.

Από τις 19 έως τις 28 Μαρτίου διεξήχθη ηλεκτρονικά το δεύτερο Positively Different Short Film Festival. 40 ταινίες διαγωνίστηκαν για τρία βραβεία: καλύτερης ταινίας (This is right; Zak life and after), κοινού (Rouge) και καλύτερης ελληνικής παραγωγής (This is right; Zak life and after). Υπήρξαν και τρεις τιμητικές αναφορές: Mi otro hijo, The daring young girl on the flying trapeze και Aderfi.

Στον θεματικό πυρήνα του φεστιβάλ το φύλο και η σεξουαλικότητα, η φυλή και η κοινωνικοοικονομική τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία και η αρτιμέλεια. Καθημερινές ή όχι τόσο καθημερινές ιστορίες με σημεία τομής στις διαδρομές ατόμων και κοινοτήτων με καταπίεση στην έκφραση των ταυτοτήτων τους. Κάθε διαδρομή και κάθε ιστορία με τη δικιά της φαινομενολογία, στο δικό της πεδίο. Συγκροτούν όλες μαζί τον χώρο που η κοινωνία δεν λέει να βρει για τους απόκληρούς της. Ένα φεστιβάλ για τη διαθεματικότητα που μου έδωσε την ευκαιρία να «χωρέσω» λίγο καλύτερα, όταν η έννοια του χώρου και των αποστάσεων είχε αρχίσει να λαμβάνει πανδημικές διαστάσεις.

Τέσσερις μήνες αργότερα, όσα είστε στην Αθήνα αυτό το ζεστό Σαββατοκύριακο του Ιουλίου, μπορείτε να απολαύσετε φεστιβάλ και θερινό σινεμά, όλα σε ένα, στο Τριανόν Open Air. Θα προβληθούν οι διακεκριμένες και βραβευμένες ταινίες σε δύο σετ προβολών. Αν δεν το κάνετε για σας, να πάτε για μένα που είμαι μακριά από μια αυλή με βουκαμβίλιες και γιασεμιά και το αστικό τοπίο είναι η ένοχη απόλαυσή μου. Αν το κάνετε, το επόμενο ποπ κορν θα είναι κερασμένο από το αφεντικό.

Αυτές που κλέψανε την καρδιά μου

Οι προσωπικές μου αγαπημένες (που καμιά σας δεν ζήτησε, αλλά για να έκανες κλικ στο άρθρο μάλλον σε αφορά τι έχω να πω) βρίσκονται τόσο μέσα στο πρόγραμμα προβολών της Κυριακής, όσο και στην λίστα με τις διακεκριμένες. Δεν είμαι σίγουρη αν χωράνε οπαδικά στο σινεμά. Όπως και να ‘χει, χάρηκα λίγο παραπάνω όσο να πεις. Η μικρή φόρμα με κάνει πάντα να πέφτω με τα μούτρα στον έρωτα που λέγεται κινηματογράφος. Δεν έχει χρόνο για περιστροφές, περιττά στολίδια και μακρόσυρτα κενά. Με βοηθά να ζω στο εδώ και το τώρα. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα από την τέχνη που τόσο λαίμαργα καταναλώνω.

This is right: Zak life and after

Μια ταινία της Γεύης Δημητρακοπούλου, στον απόηχο της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου/ Zackie Oh. Η ταινία απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερης ελληνικής παραγωγής του Positively Different Short Film Festival.

Ο Σεπτέμβριος του 2018 θα μείνει αξέχαστος σε πολλούς από εμάς, ως ο μήνας που «οι νοικοκυραίοι καθάρισαν τον τόπο από άρρωστα πρεζάκια που ήρθαν για να μας κλέψουν». Τα γεγονότα που ακολούθησαν την 21η Σεπτεμβρίου θα αποτελούν κομμάτι της queer ιστορίας της Ελλάδας από εδώ και πέρα. Αλλά δυστυχώς και του συλλογικού queer τραύματος που σύσσωμη η κοινότητα καλείται να αντιμετωπίσει. Ένα πένθος πρωτόγνωρο, αβίωτο, χωρίς σαφή όρια και τελετουργίες.

Στα 13 λεπτά του ντοκιμαντέρ, η Δημητρακοπούλου μας φέρνει ένα πορτρέτο του Ζακ, της ακτιβιστικής του δράσης και της αντίδρασης που πυροδότησε ο θάνατος του. Άνθρωποι της ζωής του μας μιλούν, μας χορεύουν, μας γιορτάζουν εν τέλει τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις ως queer ατομικότητα στην Ελλάδα σήμερα.

Φράση που κρατώ (σαν φυλαχτό): αυτό αυτό αυτό είναι σωστό, κλωτσιές με 12ποντα να βάλουνε μυαλό.

Rouge

Βραβείο κοινού και πρώτη απόπειρα με τη μικρού μήκους φόρμα για τον Κωστή Θεοδοσόπουλο.

Τρεις νέες γυναίκες, ένα περιστατικό σεξιστικής βίας και η πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζούν(/μ)ε οδηγούν σε έναν εκρηκτικό συνδυασμό που περιλαμβάνει μπουκάλια, φωνές και καυγάδες ανάμεσα στις θηλυκότητες.

Στα 18 λεπτά της ταινίας ήρθα αντιμέτωπη με διλήμματα που δυστυχώς θέτω και εγώ στην εαυτή μου σε καθημερινή βάση. Υπάρχει όριο στη σχέση βίας αντί-βίας; Η βία πρέπει να καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται; Ποια είναι η απόσταση από τη θεωρία στην πράξη;

Μια ιστορία για την αντοχή και την ανθεκτικότητα. Την αλληλεγγύη και την ανοχή. Τη φιλία και τη νεότητα. Την θηλυκότητα και την πατριαρχία.

Κρατάω το μαγευτικό τραγούδι στο τέλος της ταινίας και το πως ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του αναγνωρίζει το προνόμιό του ως λευκός Έλληνας άντρας να αφηγηθεί τη συγκεκριμένη ιστορία. Θέλω περισσότερα τέτοια άτομα στο σινεμά. Pretty pretty please.

Mi otro hijo

Μια 11λεπτη ταινία του Αργεντινού Gustavo Alonso που πιστεύω ότι μπορεί να συγκινήσει και τα τσιμέντα στην Ακρόπολη. Ασχολούμενος με έναν άλλο θεματικό άξονα του φεστιβάλ, ο Alonso στο animation του μας μιλά για την ζωή με τον γιο του που τυχαίνει να γεννήθηκε με ένα χρωμόσωμα παραπάνω και να ζει με σύνδρομο down.

Οι δυσκολίες για αυτόν να δεχτεί την διάγνωση και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα του ως πατέρας του γιου του παρουσιάζονται πέρα για πέρα ανθρώπινες. Οι χαρές που βιώνουν με τον μικρό του είναι τόσο εύκολα προσεγγίσιμες που δεν χρειάζεται καν φαντασία για να τις «δούμε». Όπως λέει και στην αρχή του ντοκιμαντέρ, μερικές φορές οι γιοί είναι σαν τα σχέδια. Δεν βγαίνουν όπως θα ήθελες. Αν με ρωτάς, αυτό είναι όχι μόνο οκ, αλλά και υπέροχο!!!

11 λεπτά μελωδικών ισπανικών θα σε μεταφέρουν στο μυαλό ενός μπαμπά. Αν ήμουν εσύ θα το εκμεταλλευόμουν σαν να μην υπήρχε αύριο. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει!

Πριν σε αφήσω…

Πριν σε αφήσω να ετοιμαστείς με τα πιο δροσερά σου πουκάμισα, άνετα πέδιλα και λαμπερά κοσμήματα για τις προβολές του Positively Different Short Film Festival και τα Q&A με τους δημιουργούς, θέλω να σου πω… Ο χειμώνας που περάσαμε ήταν δύσκολος για όλα μας. Για κάποια πιο πολύ, για κάποια λιγότερο. Οι καλλιτέχνες ήταν από τη μεριά των «χαμένων», αν το χωρίζαμε με όρους μάχης. Αν μπορείς, όσο μπορείς, πλήρωνε για την τέχνη που καταναλώνεις, στήριξε το patreon αυτών που εκτιμάς και αγόρασε από τους δημιουργούς όταν και αν είναι δυνατόν.

Τα λέμε στις αίθουσες και τα θερινά my darlings.