Exclusive Content:

PDSFF22: κοινότητες, ή αλλιώς, διεκδικώντας χώρο

Το Positively Different Short Film Festival επιστρέφει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο Τριανόν, 11-13 Μαρτίου και η ομάδα του Beasty συγκεντρώνει μερικές αγαπημένες ταινίες που αναμένει να δει στη μεγάλη οθόνη, σε ένα τριήμερο διαθεματικότητας στην πολύχρωμη Αθήνα.

Το Positively Different Short Film Festival έρχεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στον κινηματογράφο Τριανόν, 11 έως 13 Μαρτίου, με 35 ταινίες μικρού μήκους από 17 χώρες σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Το φύλο, η σεξουαλικότητα, η ψυχική υγεία, η εθνικότητα, η αρτιμέλεια, η ηλικία και άλλοι παράγοντες εξερευνώνται, στο PDSFF22, ως προς τις διασταυρώσεις τους και τους χώρους που προκύπτουν από τις διασταυρώσεις αυτές, χώρους εσωτερικούς, αλλά και χώρους ταυτίσεων, κοινότητες που εξελίσσονται, αναδιαμορφώνονται και διεκδικούν, σε μια εποχή πολιτικών αναταραχών και πανδημίας.

Οι ταινίες, καλύπτοντας τα είδη της μυθοπλασίας, του ντοκιμαντέρ, του animation κ.α., διαγωνίζονται για τρία βραβεία -κριτικής επιτροπής, κοινού και καλύτερης ελληνικής παραγωγής- τα οποία συνοδεύονται από χρηματικά έπαθλα, σε μια προσπάθεια έμπρακτης στήριξης των δημιουργών. Στα πλαίσια του PDSFF22, τις προβολές των 6 σετ ταινιών συνοδεύουν και άλλες εκδηλώσεις -ανοιχτή συζήτηση για τα «συμπτώματα αρρενωπότητας», που προηγείται του αντίστοιχου φιλμικού σετ, συναυλία των Alex Drakos Quartet και μια πολυμεσική εκδήλωση/ ανοιχτή βιβλιοθήκη.

Τρία μέλη της ομάδας του Beasty μιλούν για μερικές ταινίες που ξεχώρισαν από τα 6 σετ και που αναμένουν να δουν στη μεγάλη οθόνη το Παρασκευοσαββατοκύριακο που μας έρχεται, με καλή παρέα, μπίρα, χυμό σε θερμοκρασία δωματίου, ή ό,τι άλλο προκύψει στον φιλόξενο χώρο του αγαπημένου κινηματογράφου στη Βικτώρια.

Beauty (20’)

Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Ξεκινώντας από τους Έλληνες εκπροσώπους στο PDSFF22, δεν θα μπορούσε να λείπει το Beauty του Θάνου Λυμπερόπουλου. Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία μικρού μήκους του Λυμπερόπουλου, η οποία έκανε πρεμιέρα στο 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την Κάλλη -καλλιτεχνικό του «Καλλιόπη»- η οποία ζει σε δύο παράλληλους κόσμους. Από τη μία, στο κανάλι της στο YouTube, όπου προβάλλει το lifestyle της. Άλλοτε δίνοντας διάφορες συμβουλές ομορφιάς κι άλλοτε απλά προωθώντας το πρωινό της. Πριν από κάθε βίντεο κοιτάει στο πάτωμα, παίρνει 2-3 ανάσες και μετά το βλέμμα στην κάμερα. Hello beauties, αναφωνεί, φοράει το καλύτερο χαμόγελό της και φτιάχνει την δική της πραγματικότητά. Όπως θα ήθελε η ίδια να είναι η ζωή της ή έστω να φαίνεται, μικρή σημασία έχει.

Από την άλλη, ο κανονικός κόσμος είναι μακράν πιο σκληρός. Ζει με τη μητέρα της, τα χρήματά τους ελάχιστα, τσίμα τσίμα για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Συνάμα, ο πραγματικός κόσμος δεν στερείται λιγούρηδων, εκμεταλλευτών και τα τοιαύτα. Έτσι, η Κάλλη ακροβατεί συνεχώς. Μεταξύ μιας πραγματικότητας που σιχαίνεται και της ιντερνετικής υποκρισίας και σκοτεινιάς, την οποία τουλάχιστον εκείνη πλάθει. Την κατάληξη, αν υπάρχει, θα τη μάθετε στο PDSFF22, στο Τριανόν 11-13 Μαρτίου.

Με το  Beauty, ο Θάνος Λυμπερόπουλος συνεχίζει την προβληματική του σχετικά με τη σχετικότητα του «κόσμου». Στην πρώτη του ταινία, το Dünyamο πρωταγωνιστής βλέπει τον κόσμο του «να ανοίγει», όταν εγκαταλείπει τον τόπο του, το Κουρδιστάν, και καταλήγει στην Ελλάδα. Ωστόσο, η Κάλλη στο Beauty είναι πιο ευρηματική. Ανακαλύπτει έναν καινούργιο κόσμο χωρίς να διασχίσει ούτε χιλιόμετρο. Απλά καλείται τραγικά να συμβιβαστεί, γιατί ξέρει πως ο κόσμος αυτός δεν είναι αληθινός. 

Sexual Distancing (16’)

PDSFF22
Πηγή εικόνας: imdb.com

Συνεχίζοντας με τις ελληνικές συμμετοχές στο PDSFF22, γνωρίζουμε άλλο ένα «φρέσκο» όνομα. Ο Δημήτρης Ασπρολούπος και η δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, το Sexual Distancing, θα βρίσκονται μαζί μας στο PDSFF22 για να μας θυμίσουν κάτι που πολλοί ζήσαμε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτή την απομάκρυνση από τους ανθρώπους που μας αρέσουν, την ερωτική απομόνωση, την… σεξουαλική αποστασιοποίηση.

Θέμα του εν λόγω short film είναι ένα ομόφυλο ζευγάρι, το οποίο αναγκάζεται να απομακρυνθεί λόγω του κορωνοϊού και της καραντίνας. Σε αυτό το απλό σκηνικό προσπαθούν να συνυπάρξουν η σεξουαλική ανάγκη και η ανάγκη για συντροφικότητα. Ο φόβος συναισθηματικής έκφρασης και ο φόβος για τον ιό. Κι όλα αυτά μέσα από τις συζητήσεις δύο ανθρώπων μέσω Skype.

Με το Sexual Distancing ο Δημήτρης Ασπρολούπος μας θυμίζει το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τσιγκλώντας λίγο τους φοβικούς εαυτούς μας. Γιατί εν τέλει ο πολύς φόβος κι ο πολύς έρωτας δεν πάνε μαζί. Κάποια στιγμή και με κάποιον τρόπο, πρέπει να διαλέξεις.

An Ocean (19’)

PDSFF22
Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Ξεφεύγοντας λίγο από τις ελληνικές παραγωγές, το ντοκιμαντέρ An Ocean του Πολ Σόιφλερ μπορεί σίγουρα να συγκινήσει το κοινό του PDSFF22. Η ιστορία αφορά τον Μάρκους, ο οποίος απομακρύνεται από το πατρικό του σπίτι, ενώ έχει πέσει πολλές φορές θύμα κακοποίησης στα παιδικά του χρόνια. Ωστόσο, το «σπίτι», τα βιώματά του τον ακολουθούν, ενώ ένα τσίμπημα στον λαιμό του του θυμίζει να τρέξει μακριά όταν τα πλησιάζει.

Με μαγευτικά πλάνα και τη συνοδεία των AnnenMayKantereit, ο Σόιφλερ δημιουργεί ένα αισιόδοξο δράμα. Μια ταινία φυγής, που σου θυμίζει πως ό,τι κι αν έχεις περάσει, σημασία έχει πως ακόμα ζεις, παλεύεις και είσαι μακριά. Δεν είμαι θύμα, που λένε και οι AnnenMayKantereit, είμαι ένας μαχητής, ένας survivor. Κι υπάρχει μια θάλασσα ανάμεσα σε μένα και το παρελθόν μου. Μια θάλασσα, ένας ωκεανός.

Από τον Γιώργο Χατζηλάμπρου

In the Silence of an Abyssale Sea (20′)

PDSFF22
Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Ξεθαύοντας σελλουλόιντ ταινιών των αρχών του 20ου αιώνα, σκηνοθετημένων από γυναίκες, η Juliette Klinke κατασκευάζει ένα ντοκιμαντερίστικο κολλάζ θηλυκού βλέμματος, που θέτει καίρια ερωτήματα για την αποσιώπηση των γυναικών από την ιστορία του κινηματογράφου και για τη δική της θέση ως γυναίκας και σκηνοθέτιδος. Γιατί όλοι έχουμε ακουστά τον Charlie Chaplin, αλλά όχι τη Mabel Normand; Και γιατί παρά το γεγονός ότι ο Ανδαλουσιανός Σκύλος βρίσκεται ανάμεσα στις κλασικές ταινίες του σουρεαλιστικού κινηματογράφου, απουσιάζει από τη συζήτηση η πρώτη σουρεαλιστική ταινία, το The Seashell and the Clergyman της Germaine Dulac;

Αυτές και άλλες καθοριστικές προσωπικότητες του πρώιμου κινηματογράφου μνημονεύει η Klinke μέσα από το αναδρομικό μοντάζ της, τονίζοντας πως οι πρωτοπορίες που εισήγαγαν δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικές, αλλά και ιδεολογικές, πολιτικές. Γυναίκες που βούλιαξαν στη σιωπή μιας αβυσσαλέας θάλασσας, αναδύονται στην επιφάνεια για ένα σετ που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και μιλά για ιστορίες που αλλάζουν τον κόσμο μέσα μας και έξω από εμάς.

Ces femmes etait avant-gardistes.

Illegitimate Voice (5′)

Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Στο ίδιο σετ του PDSFF22, Going Through Changes, προβάλλεται και το Illegitimate Voice της Stefie Gan, ένα πολύχρωμο animation που συνοδεύει τη φωνή μιας μετανάστριας από τη Μαλαισία. Μια φωνή που αφηγείται την εμπειρία του να μην έχεις πατρίδα, του να νιώθεις ότι δεν ακούγεσαι, είσαι παράτυπη και δεν ανήκεις πουθενά, αλλά ταυτόχρονα να πιστεύεις πως για να κερδίσεις χώρο σε αυτό το νέο μέρος όπου βρίσκεσαι, σου ζητείται να καταφέρεις κάτι σπουδαίο. Πώς αποκτάς, εν τέλει, τον χώρο σου;

Lamb (12′)

Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Οι οικογενειακοί δεσμοί, το ποιοι μετρούν ως τέτοιοι και πότε και οι διαφορετικοί παράγοντες που επηρεάζουν την αίσθηση του ανήκειν στις ποικίλες εκδοχές της, αποτελούν το κεντρικό θέμα του σετ Family 2.0. To Lamb, μια παραγωγή της Σουηδίας, διαδραματίζεται στον μεταιχμιακό χώρο ενός αυτοκινήτου και στη μεταιχμιακή στιγμή της ανατολής του ηλίου, για να μας μεταφέρει μια καίρια στιγμή ρήξης. Εξερευνά το τι γίνεται όταν τα προσωπικά βιώματα και τα πιστεύω ενός ατόμου συγκρούονται με τις πράξεις της οικογένειάς του. Κατά πόσο μπορούν αυτοί οι δεσμοί να διαλυθούν; Μπορεί κανείς να δώσει απόλυτες απαντήσεις σε τέτοιου είδους ηθικά και διαπροσωπικά ερωτήματα;

Από τη Χαρά Παπαδάτου

Οκτώβρης 2021. Το ταξίδι μου στο PDSFF22 ξεκινά. Πέρσυ ως απλή θεατής, φέτος από λίγο πιο μέσα, ένα κλικ πιο κοντά στην μαγεία του κινηματογράφου. Φτάνουν τα πρώτα meeting στο zoom, που θα δώσουν την θέση τους σε υβριδικά μεσημέρια σκέψης και συνάντησης. Και κάπου εκεί γίναμε μικρές ομάδες. Με δικό μας πρόγραμμα, τσατ και φωνή. Για λίγο παραπάνω από έναν μήνα, έγινε η ομάδα η σταθερή σχέση της εβδομάδας. Μια σχέση καραντίνας με την προσμονή για το «από κοντά». Το πρώτο «από κοντά» ήρθε τον Δεκέμβρη, σε μια οικογενειακή προβολή μέρους αυτών που ΠΡΈΠΕΙ να δείτε αυτό το σαββατοκύριακο.

35 ταινίες από 17 χώρες θα μας επιστρέψουν στις αίθουσες για το πιο διαθεματικό τριήμερο του μήνα. Διαλέγω μερικές από τις αγαπημένες μου. Τις είδα, τις ξαναείδα και πιθανόν να με βρεις στο διπλανό σου κάθισμα να τις βλέπουμε μαζί αν έρθεις να μας βρεις στην Βικτώρια. Όπως πάντα, κάτσε αναπαυτικά, πάρε έναν χυμό σε θερμοκρασία δωματίου (μην ξεγελιέσαι, ο χειμώνας δεν έφυγε ακόμα) και πάμε να δούμε τα σετ Intimate Encounters και Castaways.

Intimate Εncounters

Trigger warning: self harm, GBV

Πότε το προσωπικό βίωμα γίνεται αντιληπτό ως κομμάτι της συλλογικά αντιληπτής πραγματικότητας; Υπάρχουν όρια ανάμεσα στο ατομικό και το πολιτικό όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις; Πώς λειτουργούν οι ταυτίσεις και οι προβολές σε έναν κόσμο εκ θεμελίων ενάντιο στην διαθεματικότητα; Μια υπέροχη γεύση από τον χώρο εμπιστοσύνης που δημιουργείται εμπρός και πίσω από την κάμερα, με τελικό αποτέλεσμα την καλλιτεχνική απόδοση μιας απτής και καθόλου φανταχτερής πραγματικότητας.

Scars (10′)

Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Μια καναδική ταινία γυρισμένη στην πιο μελωδική γλώσσα του κόσμου (τελείως και απόλυτα δική μου άποψη αυτό, αλλά αν την συμμερίζεσαι είσαι στο σωστό μέρος). Το σώμα της πρωταγωνίστριας είναι ένας καμβάς, στον οποίο αποτυπώνονται σημάδια που λένε την ιστορία της. Ένας συνδυασμός live action και animation μας δίνει για 10 περίπου λεπτά μια εικόνα του πώς είναι να ζεις με την ψυχική ασθένεια, να την παλεύεις και να σε μάχεται. Ένα ντοκιμαντέρ για τον αυτοτραυματισμό ενός σώματος που ψάχνει να βρει πού ανήκει.

Η Αlex Αnna είναι μια από μας, είναι η διπλανή σου στο λεωφορείο, είναι η κοπέλα που δεν φοράει ποτέ κοντομάνικο τον Αύγουστο στο νησί, είναι η αδερφή σου που ντρέπεται να σου μιλήσει, είναι ΕΣΥ. Θα πω ότι βλέπουμε μια προσπάθεια επανανοηματοδότησης των διεξόδων που βρίσκουν οι σκέψεις όταν δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια, χωρίς τον ρομαντισμό των τελευταίων ετών σχετικά με τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και την ψυχική νόσο.

KIKI (11′)

Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Στην Κική, μια πολύ πρόσφατη ελληνική ταινία, βλέπουμε την γιαγιά όλων μας (ή ίσως την γιαγιά που όλα θα θέλαμε να έχουμε). Κλεφτές ματιές σε ένα αστικό ισόγειο, μια τυχαία μέρα, μας δείχνουν μια υπέροχη γυναίκα που καπνίζει, ξέχνα τα φάρμακα της, μπερδεύεται, παρακολουθεί τηλεόραση και ζητά την συντροφιά της οικογένειάς της. Βασανιστικά οικείο και με ενδιαφέρον μοντάζ, θα μας κρατήσει συντροφιά όπως η ζέστη σε ένα οικείο σπίτι που δεν σταματά να παίζει η τηλεόραση και να υπάρχει πάντα ένα τάπερ στο ψυγείο για τον πεινασμένο.

Listen to Me (16′)

Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Μια ισπανόφωνη ταινία για μια ιστορία που δεν γνωρίζει σύνορα. Μια μικρή θηλυκότητα μαθαίνει ποιο είναι το τίμημα της φιλίας, της αγάπης, της ίδιας της της ύπαρξης από την ασύλληπτη ηλικία των 4 ετών. Τα χρόνια περνούν, οι παλιές πληγές κλείνουν, ανοίγουν άλλες στην θέση τους. Κάνουν τα σημάδια μόνιμα. Μια σπίθα θάρρους ξετυλίγει το κουβάρι της προσωπικής ιστορίας της πρωταγωνίστριας.

Ένα crash course στα περί συναίνεσης, βιασμού, ενδοοικογενειακής βίας και στίγματος. Χρησιμοποιώντας μεικτά μέσα, η ταινία μου γέννησε ανάμεικτα συναισθήματα, που είμαι σίγουρη ότι θέλω να τα συζητήσουμε σε έναν από τους χώρους του φεστιβάλ. Άλλωστε, ούτε 2 μέρες δεν μας χωρίζουν από τις 8 του Μάρτη. Ίσως να είναι και από τις λίγες περιπτώσεις που πιστεύω πως τα λόγια δεν είναι περιττά.

Castaways

Trigger warning: GBV, feminicide, mental illness

Το σετ αυτό είναι αφιερωμένο στα αόρατα, στα διάφανα, στα πλάσματα του περιθωρίου. Μια σειρά από ταινίες «για τις άλλες», για τις αθέατες κοινότητες. Με αλληλεγγύη σε όσα αρνείται η «κανονικοποιητική» κοινωνία της Ελλάδας το 2022.

Suited (‘3)

Πηγή εικόνας: twitter.com // (@r_carolinebyrne)

Τρίλεπτη ασπρόμαυρη ταινία που με άφησε στις σκέψεις μου σίγουρα για πάνω από 3 λεπτά. Μια ωδή στην νέα μητέρα που βομβαρδίζεται από πληροφορίες, συμβουλές και καλές προθέσεις για το πώς να είναι η καλύτερη μητέρα του παιδιού που μόλις γέννησε. Μια βουτιά για εξερεύνηση της μητρότητας, του περιγεννητικού άγχους και της επιλόχειας κατάθλιψης. Είναι άραγε το άτομο ίδιο όταν βγει ξανά στην επιφάνεια; Το κοινό βίωμα της κάθε θηλυκότητας, «όταν γίνεις μανούλα θα καταλάβεις», αποτέλεσε το εφαλτήριο για μια ταινία που δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο.

Bridging the Gap (6′)

PDSFF22
Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Από τις ταινίες που είδα πρώτη φορά στην «οικογενειακή» μας προβολή. Μια σύντομη κατά τα άλλα ταινία, από την Μεγάλη Βρετανία που μου υπενθύμισε γιατί αγαπώ δίχως όρους την δουλειά μου. 6 λεπτά από μεικτά μέσα μας οδηγούν σε ένα ταξίδι στο μυαλό ενός ατόμου που ζει με ακουστικές ψευδαισθήσεις. Το εξωτικό γίνεται καθημερινό, ο «τρελός» γίνεται ο «φίλος» μας και το βίωμα μοιράζεται σε ένα ασφαλές και τόσο δημιουργικό πλαίσιο. Η ψυχική νόσος είναι πιο κοντά από ό,τι φαντάζεσαι και λιγότερο τρομακτική από αυτό που περιμένεις. Ήρθε, μάλλον, η ώρα να διασχίσουμε την γέφυρα για την συμπερίληψη. Έχει πάει ήδη πολύς καιρός χαμένος.

The Whore’s Chair (15′)

PDSFF22
Πηγή εικόνας: facebook.com // PDSFF22 | Positively Different Short Film Festival ’22

Μια φαινομενικά παράδοξη εξίσωση μας προσφέρει ένα ζεστό ισπανόφωνο αποτέλεσμα, που κάνει πλήρη κύκλο γύρω από την θεματική του.

Θα εξηγήσω: σεξεργασία + άνοια + σχέσεις μεταξύ αδερφών= 15 λεπτά αμφιθυμίας, απελπισίας, εξομολογήσεων και αγάπης. 15 λεπτά μιας ζωής που μόνο η τύχη και κάνα δυο επιλογές εμπόδισαν (;) να είναι και η δική μου (μας) ζωή. Featured bonus: το τραγουδάκι/νανούρισμα που δεν λέει να διαγράψει από την μνήμη της η μαμά παρόλο που η άνοια έσβησε άλλα, ίσως περισσότερο σημαντικα για τους κυνικούς άλλους.

Από τη Μαρίνα Μπίκου

Πληροφορίες PDSFF22

Ημερομηνίες: 11 – 13 Μαρτίου
Τοποθεσία: Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21 (Πατησίων 101 – ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Εισιτήρια: 3 ευρώ/ σετ

Περισσότερα για το φεστιβάλ, τις προβολές, τις παράλληλες δράσεις και το αναλυτικό πρόγραμμα:

Website | Instagram | Facebook | Εκδήλωση


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Latest Articles

Διάβασε επίσης...