Όταν η μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού κέρδιζε -παρά το μικρότερο μπάτζετ και την κούραση των 5 παιχνιδιών- τη Μονακό και προκρινόταν στο Final Four του Βελιγραδίου, δεν έκανε δα και κάτι ασυνήθιστο. Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ, που δεν αποτελεί και το φόρτε του, έχει συμμετάσχει προς το παρόν σε 10 Final Four. Τα 7 από αυτά μετά το 2000 και τα 6 μετά το 2010. Την περίοδο που ως ομάδα μείωσε δραματικά τα λεφτά που ξόδευε, ο μπασκετικός Ολυμπιακός σημείωσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιστορίας του. Και γι’ αυτό όλοι οι φίλαθλοί του -συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος- νιώθουν υπερήφανοι. Δικαίως, όμως;
Τα κακομαθημένα παιδιά των υπερβάσεων
Καλά, βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν είναι δα και ακατόρθωτο ο Ολυμπιακός να πετυχαίνει δίχως να ξοδεύει του κόσμου τα χρήματα. Άλλωστε σήμερα πιο πολύ ρόλο μπορεί να παίζει το know how, ο μεταγραφικός σχεδιασμός, ο τρόπος εταιρικής οργάνωσης της ομάδας κ.ο.κ.. Αλλά, διάολε, με τόση συνέπεια;
Πράγματι, ο Ολυμπιακός φέτος όντας η 11η (στους 18) πιο πλούσια ομάδα της Ευρωλίγκας, προκρίθηκε στις 4 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Έτσι, απέδειξε το γνωστό κλισέ. Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.
Αυτό επιμένει να το αποδεικνύει από το 2012 και εντεύθεν. Τότε με κάτι πιτσιρίκια και έναν σουπερ-σταρ (τον Σπανούλη, σίγουρα τον ξέρετε και οι μη μύστες) κατέκτησε τον τίτλο στην Κωνσταντινούπολη. Τώρα, 10 χρόνια αργότερα, συνεχίζει το βιολί του. Μόνο που μεσολάβησαν άλλα τρία Final Four και ένας ακόμη τίτλος, το 2013.
Σας ακούγονται πολλά; Ναι, είναι. Ίσως και παραπάνω από το φυσιολογικό. Κι εμείς, που βλέπουμε αυτό το «ευτυχές παράδοξο» της ομάδας του Ολυμπιακού, σα να συνηθίσαμε. Όπως τα παιδάκια, θέλουμε κι άλλο παγωτό και μετά κι άλλο και μετά κι άλλο. Όπου παγωτό, βάλτε τρόπαια.
Ο Ολυμπιακός κι ο «Όλυ»
Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι σχεδόν σε όλα τα αθλήματα, αυτή η ομάδα με το κόκκινο πρωταγωνιστεί. Ό,τι κι αν παίζουμε, από μπιλιάρδο μέχρι… μακριά γαϊδούρα, αν ο Ολυμπιακός φτιάξει παράρτημα, θα είναι πρώτος. Αυτό τουλάχιστον απαιτούν η Διοίκηση, ο κόσμος, το «σήμα» του.
Φυσικά, πρόκειται για μια απαίτηση δυσβάσταχτη, όχι μόνο για τον Ολυμπιακό και τα Final Four του. Μια απαίτηση που διακατέχει τις κοινωνίες μας, τους ανθρώπους που θαυμάζουμε, τα παραμύθια που λέμε για να περιγράψουμε την επιτυχία.
Κάντε εικόνα έναν τύπο ψηλό, γεροδεμένο, όμορφο, τον ανθρώπινο τριτο-ξάδελφο του Ολυμπιακού, τον «Όλυ». Ο Όλυ πηγαίνει κάθε πρωί σχολείο με την τσάντα γεμάτη. Έχει μέσα όλα του τα βιβλία γιατί είναι άριστος μαθητής. Αλλά και μια αλλαξιά ρούχα, γιατί μετά πηγαίνει στην προπόνηση για το μπάσκετ, το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, όπου συνιστά απαραίτητο στέλεχος των ομάδων του.
Λέει την προσευχή με τον θεατρικό του τρόπο, παρακολουθεί σθεναρά το 7ωρό του, πάει τις προπονήσεις του. Και ξανά πάλι απ’ την αρχή. Οι δάσκαλοι κι οι προπονητές του σφίγγουν το χέρι των γονιών του και τους λένε: να τον χαίρεστε. Εκείνοι τον παίρνουν απ’ το χέρι και φεύγουν. Φτου φτου φτου μη σε ματιάσουν. Ας μην υπεκφεύγουμε άλλο του ερωτήματος. Αν ο Ολυμπιακός ήταν άνθρωπος, θα θέλατε να τον γνωρίσετε;
Πρώτος, μα και καλύτερος;
Ναι, η απάντησή σας. Οκ, θέτω αλλιώς το ερώτημα. Θα θέλατε να ήσασταν στη θέση του; Εδώ, ελπίζω για το καλό σας να απαντήσετε αρνητικά. Αν δεν το έχετε ακόμα συνειδητοποιήσει, είναι δύσκολο να είναι κανείς Ολυμπιακός. Προσέξτε, όχι οπαδός του Ολυμπιακού.
Ειλικρινά, νιώθω πως εμείς οι ακόλουθοι της ομάδας των θαυμάτων, που φωνάζουν κι οι speakers στις μεταδόσεις, πρέπει να είμαστε λίγο συγκρατημένοι απέναντί της. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό που μας πουλάει πηγαίνοντας στο Final Four είναι Haribo. Νόστιμο, μα ανθυγιεινό.
Φέτος, που ο Ολυμπιακός πέτυχε, οι «Ολυμπιακοί» σιχαίνονται να ακούν μια πολύ συγκεκριμένη φράση. Ήταν τυχερός. Σκληρό, μα αληθινό. Αν ο Ολυμπιακός έχανε από την Μονακό, την οποία κέρδισε μόλις με διαφορά 6 πόντων στο 5ο και τελευταίο παιχνίδι μιας αμφίρροπης σειράς αγώνων. Αν δεν κέρδιζε τον τελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, που τον δυσκόλευε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Τότε όλα θα ήταν διαφορετικά.
Αν ο «Όλυ» δεν έπαιρνε 20 και 19 σε όλα τα μαθήματα ή δεν πρωταγωνιστούσε στα αθλήματα; Τότε ο φόβος του, ίσως και να έβγαινε αληθινός. Όλοι γύρω του δεν θα τον αγαπούσαν. Θα έχανε την αίγλη του, οι φιλοδοξίες των πιο κοντινών του ανθρώπων θα διαψεύδονταν. Πλέον θα ήταν απλά ένας μέτριος, ένας «άχρηστος» στη γλώσσα που μάλλον χρησιμοποιεί.
Πόση σημασία έχει η πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final Four;
Αν ο Ολυμπιακός από καθαρή ατυχία δεν πετύχαινε, τότε θα θεωρούνταν όντως «άχρηστος». Άχρηστοι και οι παίκτες, οι προπονητές κι η διοίκησή του. Και οι οπαδοί δεν συγχωρούν πολλές φορές. Ανέχονται μια, άντε δύο αποτυχίες, προτού εξαπολύσουν τα τοξικά βέλη τους.
Όπως ο «Όλυ» έχει γύρω του ανθρώπους, των οποίων τις προσδοκίες πρέπει συνεχώς να επαληθεύει, έτσι κι ο Ολυμπιακός. Παρά την πλανημένη αντίληψη των περισσότερων, κανείς δεν αγαπάει τον Ολυμπιακό για την ιστορία του, το ήθος των παικτών του και την αγωνιστική του ταυτότητα.
Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η νίκη. Αυτό το δάνειο ντοπαμίνης που ρουφάμε κάθε φορά που ο Ολυμπιακός κερδίζει. Ακριβώς όπως ένα ναρκωτικό, δεν υπάρχει κορεσμός, θέλουμε παραπάνω, ξανά και ξανά. Και όλοι οι ιθύνοντες στην ομάδα, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας προσφέρουν τη δόση μας. Δουλειά τους είναι, θα πεις κάποιος σκληρός.
Αλλά ο «Όλυ», αυτός με το δαφνο-φωτο-στέφανό του; Αυτός δεν πληρώνεται, δεν είναι δουλειά του. Σε αντίθεση με τον τριτο-ξαδελφό του, ο Όλυ δεν έχει καμία υποχρέωση να τρέφει τις προσδοκίες των άλλων. Απλά πληρώνει, χωρίς όφελος, τα απωθημένα τους, τις ανασφάλειές τους, την τάση τους να του ζητούν όλο και περισσότερα.
Ο Όλυ και το Sex Education
Ίσως, διαβάζοντας για τον Ολυμπιακό και την ανθρώπινή του εκδοχή, να σας ήλθε στον νου ο Τζάκσον από το Sex Education. Ο Τζάκσον, το πιο αγαπητό παιδί του σχολείου, ο πρωταθλητής στην κολύμβηση, με την τέλεια οικογένεια να τον στηρίζει. Αυτός που στην πραγματικότητα ζούσε μόνο για τους άλλους.
Με τα δικά του λόγια: πνίγομαι. Έχω παγιδευτεί στο σώμα κάποιου άλλου. Έχω παγιδευτεί στη ζωή κάποιου άλλου.
Ίσως ο Τζάκσον μας περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την «παγίδα» των νικητών. Αυτούς που δεν τους καθορίζει ο εαυτός τους, αλλά η νίκη. Χωρίς αυτή, απλά δεν βρίσκουν νόημα. Ο Ολυμπιακός δεν νοηματοδοτείται από τον τρόπο παιχνιδιού του ούτε από τη βελτίωσή του σε σχέση με την περασμένη χρονιά.
Η νίκη, η πρόκριση στο Final Four, αποτελεί τον μοναδικό μετρητή. Όπως τονίζουν και οι ειδήμονες: στο τέλος της χρονιάς θα κάνουμε ταμείο.
Ξέρετε, ίσως σε έναν ιδεατό κόσμο να κερδίζουν ομάδες σαν τις γερμανικές. Αυτές που εκτελούν ένα σωρό τρίποντα στο παιχνίδι, δεν παίζουν σκληρή άμυνα μη τυχόν χτυπήσουν και χάσουν- κερδίσουν, ωραία περνάνε. Οι οπαδοί τους πάντα χαμογελούν και όταν χάνουν, χτυπούν φιλικά στην πλάτη τον αντίπαλο και του λένε: ωραίος αγώνας.
Μια σπάνια υποτακτική: ας γίνουμε όλοι σαν τις γερμανικές αυτές ομάδες. Στη ζωή μας ας μην είμαστε τόσο «Ολυμπιακοί». Δεν έχει πλάκα, το εγγυώμαι.
Παρόμοια άρθρα:
- Στόχοι για το 2022: H ζωή ξέρει
- Heartstopper: Μια σειρά που στάζει χρωματιστό μέλι
- Στο πόδι: Για ένα γόνατο που φούσκωσε απότομα
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
