Δύσκολο πράγμα να είσαι ευαίσθητος. Ακόμα πιο δύσκολο, να είσαι ευαίσθητος και στο σώμα και στην ψυχή. Αν είσαι δε ευαίσθητος κι έχεις μια μικρή άγνοια κινδύνου, τα πράγματα γίνονται ανεπανόρθωτα. Έτσι συνέβη και με εμένα, που ενώ γνωρίζω ότι το γόνατό μου δεν είναι για πολλά, ξεκίνησα λάτιν και γιόγκα την ίδια περίοδο. Και τα δύο νέα μου χόμπι, σε συνδυασμό με το πολύωρο περπάτημα που παραδοσιακά κάνω, οδήγησαν σε ένα μάλλον προβλέψιμο αποτέλεσμα. Το πόδι μου, το γόνατό μου για την ακρίβεια, γέμισε υγρό και απότομα φούσκωσε. Αυτό το κείμενο είναι μια ωδή, ένας θρήνος για το πρησμένο μου γόνατο, για τα πόδια που δεν περπατούν και για τον φόβο της μοναξιάς.
Η αρχή
Ας μιλήσουμε αρχικά για την πάθησή μου. Διόλου ασυνήθιστο φαινόμενο και γενικά αντιμετωπίσιμο. Μου έχει συμβεί πολλές φορές από μικρό. Τότε οι γιατροί είχαν πει «κάταγμα». Τα συμπτώματα λίγο πολύ τα ίδια: πρησμένο κόκκινο γόνατο, φουσκωτό και μια πολύ μεγάλη δυσκολία στο περπάτημα. Εν τέλει, τίποτα.
Οι μαγνητικές έβγαιναν πεντακάθαρες, ενώ μετά από μια εβδομάδα το πόδι επανερχόταν στην αρχική του κατάσταση. Η ακρίβεια, μάλιστα, της χρονικής διάρκειας εντυπωσιακή. Έκτοτε, το γόνατό μου φούσκωσε και ξεφούσκωσε πολλές φορές. Η μια εβδομάδα ίδια και απαράλλακτη. Ούτε μέρα λιγότερη.
Οι φίλοι, ιδίως στην αρχή, πάντα συμβούλευαν να πάω σε κανένα γιατρό. Με τα πολλά εν τέλει πήγαινα. Τα αποτελέσματα πάντα τα ίδια. Τεράστια αναμονή, γιατί κοτζάμ ντόκτορ ιδιώτης ορθοπεδικός, με τόσα σοβαρά περιστατικά υπόψη του, σε σένα με το πρηξιματάκι θα δώσει προτεραιότητα;
Έπειτα, μετά από καμιά ώρα, έμπαινα στο ιατρείο, συναντούσα τον μάγκα (συνήθως άντρα), με ξάπλωνε, έβλεπε το πόδι μου για ένα λεπτό. Τσουπ, 60 ευρώ. Φίλε, πρέπει να κάνουμε μαγνητική, αυτό μπορεί να κρύβει ένα σωρό από κάτω του. Τσουπ, 100 ευρώ η μαγνητική. Και κάπως έτσι, τα λεφτά για τον μήνα έφευγαν σαν ατμός. Φσσσ, φσσσ. Όπως, βέβαια, είπαμε και πριν, δεν είχα απολύτως τίποτα. Ούτε κάταγμα.
Η γιόγκα δεν είναι για όλα τα… πόδια
Κι ερχόμαστε σιγά σιγά στο σήμερα. Όλα ξεκίνησαν με τους πειραματισμούς μου και με τη θέλησή μου για εναλλακτικές μορφές γυμναστικής. Η γιόγκα είναι κατάλληλη για όλους, ιδίως για τους πιο δύσκαμπτους, είπε στο πρώτο μάθημα η δασκάλα. Την πίστεψα ο αφελής και πήγα σε 3 μαθήματα όλα κι όλα. Ήταν υπερ-αρκετά.
Εντάξει, άσχημα δεν πέρασα, και πιστεύω γενικά στην αξία του διαλογισμού. Απλά μάλλον, από δω και πέρα θα προσπαθώ να διαλογίζομαι χωρίς να κάθομαι στις φτέρνες των ποδιών μου (μια φαινομενικά άπλη, μα σαρκοβόρα άσκηση).
Ωστόσο, για να μην τα ρίχνω όλα στη συμπαθή αυτή γυμναστική, φταίω κι εγώ. Για όσους δεν γνωρίζουν, ένα γόνατο δεν φουσκώνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Υπάρχουν τα προεόρτια. Αρχικά, αισθάνεσαι κάποιες μικροενοχλήσεις, βλέπεις μια άκακη κοκκινίλα. Πιστεύεις πως είναι οκ, ας περπατήσω 5, 10, 20, 30 λεπτάκια. Την επομένη είναι λίγο χειρότερα. Τη μεθεπομένη, ο Θεός εκδικείται και τα πόδια σου πληρώνουν το τίμημα.
Υπερέβης εαυτόν
Είμαστε λοιπόν στη μέρα που σηκώνομαι και καταλαβαίνω πως δεν μπορώ με τίποτα να περπατήσω. Το ένα μου γόνατο είναι μπλαβί, χοντρό και το πόδι που το περιλαμβάνει αχρηστευμένο. Εκείνη τη μέρα, οι προγνώσεις δείχνουν χιόνια και μια γενικότερη κακοκαιρία.
Και για εμένα, η πιο λογική απόφαση ήταν να πάρω το ένα μου «καλό» πόδι, τη βαριά μου τσάντα και τη συνείδησή μου και να πάω σχολή. Εκεί θα ανέβαινα σκάλες, μετά κι άλλες σκάλες, με σκοπό να παρακολουθήσω μαθήματα που, όπως λένε κι οι γκουρού, δεν περνιούνται χωρίς παρακολούθηση.
Η διαδικασία ήταν επίπονη. Οποισδήποτε λογικός (και μη) άνθρωπος με έβλεπε θα μου έλεγε: μήπως είναι καλύτερα να πας σπίτι σου; Αλλά όχι, εγώ, πιστός στρατηγός με το ένα πόδι-μαχητή τραυματισμένο, δεν το έβαζα κάτω. Θα παρακολουθούσα όλες τις ώρες του προγράμματος, μηδεμιάς εξαιρουμένης.
Το γαμώτο είναι ότι όταν τελείωσε αυτό το μαρτύριο, ένιωθα και τέλεια. Έλεγα στον εαυτό μου: μπράβο, δεν έχασες κανένα μάθημα, εκπλήρωσες όλες σου τις υποχρεώσεις και το έκανες επειδή δεν το βάζεις κάτω. Στον δρόμο για το μετρό, ο Β. μου είπε: υπερέβης εαυτόν. Για μένα, το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορούσε άνθρωπος να μου κάνει.
Γιατί να βασανίσεις ένα πόδι;
Το μέγεθος της ανοησίας μου κατάλαβα όταν έφτασα σπίτι. Καμιά φορά τα συναισθήματα στήνουν μεγάλες παγίδες. Ο ενθουσιασμός που ένιωθα, επειδή παρακολούθησα κι έκανα το πρόγραμμά μου, ήταν το βασικό δείγμα ότι δεν πήγαινα καθόλου καλά.
Μου θύμιζα κάτι παιδάκια, που με πυρετό και ρίγη οι γονείς τους τα έστελναν στο σχολείο να γράψουν διαγώνισμα. Και τότε, που δεν υπήρχε κορωναϊός, δεν θυμάμαι ποτέ καθηγητή να έχει πει: τι κάνετε; Το παιδί πρέπει να ξεκουραστεί! Όχι. Το παιδί που βασανίζεται για να εκπληρώσει τους στόχους του (τους δικούς του;) με κάθε κόστος είναι το καλό παιδί.
Για μένα, λοιπόν, το παιδί και το πόδι δεν έπρεπε να ξεκουραστούν. Έπρεπε να υπερβούν εαυτόν, για να πετύχουν τους στόχους τους. Χωρίς καν εγώ να είμαι ενήμερος. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά δεν πήρα καμία συνειδητή απόφαση να βασανίσω τον εαυτό μου. Ήταν ο άλλος, ο αυτόματος πιλότος.
Όταν το κατάλαβα, η απόφαση ήταν μονόδρομος. Θα μείνω σπίτι, θα το ξεκουράσω μέχρι να περάσει. Και τότε, όταν έθεσα ρεαλιστικά στον εαυτό μου το ενδεχόμενο, τα συναισθήματα άλλαξαν.
Δεν θέλω να μείνω μόνος!
Τότε, ξαπλωμένος στον καναπέ, με πάγο στο γόνατο, άρχισα να αισθάνομαι μια τεράστια φρίκη. Έναν φόβο. Πώς είναι δυνατόν να κάτσω μέσα τόσες μέρες; Χρειάζεται μια εβδομάδα για να περάσει, κι εγώ ήμουν ακόμα στην πρώτη μέρα.
Θα μου πείτε, η καραντίνα το ίδιο δεν ήταν; Όχι δεν ήταν. Στην καραντίνα μπορούσες να βγεις να περπατήσεις. Προσωπικά εκείνη την περίοδο είχα το προνόμιο και τα δύο μου πόδια να είναι στην εντέλεια και να μου επιτρέπουν να διασχίζω την Αθήνα. Το τωρινό σενάριο, μακράν χειρότερο.
Άρχισα, λοιπόν, να γκουγκλάρω πράγματα που μπορούσα να κάνω μόνος μου, ειδικά για την περίπτωση που έχω χτυπήσει-σπάσει-φουσκώσει το πόδι μου. Βοήθησε με κάποιον τρόπο. Τα όσα διάβαζα μου έδειξαν ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις από το να πηγαίνω σχολή και να βασανίζω τα γόνατά μου.
Ο φόβος της μοναξιάς δεν το βάζει στα πόδια
Πέραν, όμως, αυτών, η βασική μου ανησυχία δεν ήταν τι θα έκανα αν έμενα σπίτι. Αλλά, ότι οι άλλοι υπερείχαν σε σχέση με μένα. Θα περνούσαν τον χρόνο τους έξω, στη σχολή τους, με τους φίλους και τους ανθρώπους τους. Αντίθετα, εγώ θα ήμουν μόνος μου σε έναν δικό μου τόπο και χρόνο.
Πίσω από το φόβο για τη μοναξιά κρυβόταν ο φόβος ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα. Ή μάλλον πιο σωστά, ότι εγώ είμαι χειρότερος απ’ τους άλλους. Για τον πολιτισμό μας, αυτός που βγαίνει, χορεύει, περιβάλλεται διαρκώς από ανθρώπους, συνάπτει συνεχώς νέες φιλίες είναι υγιής, «έξω καρδιά», «ζει τη ζωή του».
Από την άλλη, αυτός που κάθεται σπίτι του, διαβάζει, περνάει παραπάνω χρόνο με τον εαυτό του μάλλον θεωρείται προβληματικός. Κάτι δεν πάει καλά μαζί του, πρέπει οπωσδήποτε να τον πείσουμε να βγει έξω. Οι διαχωρισμοί τόσο απόλυτοι. Οι καλοί αυτοί με τις παρέες, οι κακοί αυτοί οι μόνοι.
Βέβαια, τον πολιτισμό μας δεν τον ενδιαφέρουν τόσο αυτοί που ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους νιώθουν μόνοι, ούτε αυτοί που μόνοι τους αισθάνονται όμορφα και, ίσως, συντροφικά. Περίπλοκες καταστάσεις για έναν κόσμο κι έναν εγκέφαλο που στηρίζονται σε απλουστεύσεις.
Το απλοϊκό κι όμως όχι αυτονόητο μήνυμα αυτού του κειμένου: καμιά φορά οι άνθρωποι περνούν καλά και χωρίς να βγαίνουν. Στο σπίτι τους, με το βιβλίο τους και ένα τηλέφωνο. Μοναχικοί κι όχι μόνοι. Καλό είναι βέβαια, να μην περιμένουν να φουσκώσει το γόνατό τους και να αχρηστευθεί το πόδι τους για να το καταλάβουν. Αλλά μάλλον, κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Παρόμοια άρθρα:
- Εξεταστική: το κορδόνι σε ένα παπούτσι που δεν λύνεται
- Η ελκυστικά «παράνομη ελευθερία» του shiey
- Άγιος Βαλεντίνος και το πρόβλημα με τις γιορτές
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
