Off!

Ηχογράφηση από την Πελαγία Σαβ:

Μου αρέσουν τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Είναι – συνήθως – απλά, κατανοητά και εύπεπτα. Σου δείχνουν ένα διαφορετικό τρόπο θέασης των καταστάσεων και σε ωθούν να κάνεις μικρές, ή και μεγάλες, βελτιωτικές αλλαγές στην καθημερινότητά σου. Τι κάνεις όμως όταν ένα τέτοιο βιβλίο σου προτείνει να απαρνηθείς την πιο αγαπημένη και σταθερή καθημερινή σου συνήθεια; «Η ζωή αρχίζει όταν κλείνεις το κινητό», σε συμβουλεύει ο Stephane Garnier στο νέο του βιβλίο Off!.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Στην εισαγωγή του Off! ο Stephane Garnier εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου. Είδε σταδιακά τους γύρω του (αλλά και τον εαυτό του) σκυμμένους πάνω από μία οθόνη κινητού. Ήταν τότε που συνειδητοποίησε ότι η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει ριζικά και οριστικά, πια.

Δεν [πρόκειται] για μόδα, αλλά για μια νέα πραγματικότητα. Μια νέα εικονική πραγματικότητα στην οποία [πρέπει] να χτυπάει ο καθένας κάρτα μέχρι να γίνει πανταχού παρών παράγοντάς της, μέχρι να συνδεθεί μαζί της, όπως με μια ενδοφλέβια που μας κρατά στη ζωή…

Κάθε λεπτό, [πρέπει] να δηλώνω παρών: «για παν ενδεχόμενο!» Μπορεί να μου [δοθεί] πράσινο φως για μια δουλειά ή για μια συνέντευξη!

Πάντα έτοιμος, πάντα σε δράση, πάντα παρών, πάντα έτοιμος να πω ΟΚ!

Επέλεξε, λοιπόν, να περιγράψει μία σειρά καταστάσεων-προβλημάτων. Εξιστορεί στιγμές που σίγουρα έχεις ζήσει, είτε σαν βασικός πρωταγωνιστής, είτε σαν θεατής. Ενενήντα δύο στον αριθμό (όχι και λίγες, ε;). Έπειτα, τις αναλύει, υποδεικνύοντας σε κάθε περίπτωση την παράλογη εξάρτηση από το έξυπνο τηλέφωνό σου. Τέλος, προτείνει από μία «λύση αποτοξίνωσης» για κάθε περίσταση.

Μερικά παραδείγματα

Έχεις βρεθεί στο εστιατόριο με φίλους και ενώ περιμένεις το απεριτίφ κάποιοι από την παρέα, ίσως κι εσύ ο ίδιος, πληκτρολογούν φρενιτωδώς ή ελέγχουν τις ειδοποιήσεις τους. Ακούγεται οικείο; Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ίδιος ο συγγραφέας παραδέχεται ότι έχει ξεστομίσει (με μεγάλη ικανοποίηση, κατά τα λεγόμενά του) τη φράση «Αν σκυλοβαριέστε μαζί μου, πείτε το!». Όχι και τόσο ευγενικό, σίγουρα όμως περισσότερο ευγενικό από το ατελείωτο σκρολάρισμα κατά τη διάρκεια μίας δια ζώσης συνάντησης.

Άλλο ένα παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Garnier είναι το αποκαλούμενο «σύνδρομο καλπάζουσας τυφλότητας στο δρόμο». Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι από εμάς κυκλοφορούμε κοιτώντας την οθόνη του έξυπνου κινητού μας. Βρισκόμαστε σε εξωτερικό χώρο και θέλουμε να ελέγξουμε τον καιρό. Αντί να σηκώσουμε το κεφάλι και να κοιτάξουμε τον ουρανό, επιλέγουμε να κοιτάξουμε την εφαρμογή καιρού στο κινητό.

«Έτσι κολλημένοι που είμαστε σ’ αυτή τη μικροσκοπική πολυτάραχη ζωή ειδοποιήσεων, φοβάμαι μήπως από ξένοι καταντήσουμε σταδιακά ανώνυμοι. Ανώνυμοι που δε θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να συναντηθούν, ούτε καν να χαμογελάσουν ο ένας στον άλλο.

Κι αν στον πραγματικό κόσμο που ζούμε υπάρχουμε εν μέρει μέσα στο βλέμμα των άλλων, αν πάψουμε να κοιταζόμαστε, αν γίνουμε ανώνυμοι, πώς θα ξέρουμε ότι εξακολουθούμε πραγματικά να υπάρχουμε;

Οι καταστάσεις που περιγράφονται στο Off! είναι πολλές και ποικίλουν. Το χειρότερο και πιο ανησυχητικό όμως, είναι η «κανονικοποίηση» συμπεριφορών από μέρους μας, που μερικά χρόνια πριν θα φάνταζαν υπερβολικές και γελοίες. Ο γάτος μου, τα πόδια μου με θέα τη θάλασσα, το βραχιολάκι γέννησης του Βενιαμίν μου, η τάρτα δαμάσκηνο, το μοχίτο με το ταίρι μου, κατακλύζουν τα σόσιαλ μίντια.

Πηγή εικόνας: pixabay.com

Συμπερασματικά

Η υπερέκθεση της προσωπικής μας στιγμής και ο υπέρμετρος ναρκισσισμός της τέλειας σέλφι περισσότερο μας αδειάζουν παρά μας γεμίζουν ψυχικά, τελικά.

Πέραν του εθισμού που μας προκαλεί η ενατένιση ολημερίς του εαυτού μας σ’ αυτόν τον ψηφιακό καθρέφτη, αυξάνονται ανησυχητικά και τα κρούσματα κατάθλιψης που σημειώνονται.

«Γιατί δεν αρέσει σε κανέναν η σέλφι μου; Θα τραβήξω άλλη!… Ούτε αυτή αρέσει… Δεν καταλαβαίνω…Ένα σωρό άλλοι το “πέτυχαν”, γιατί όχι εγώ;»

Κι έτσι αρχίζει να γυρίζει το γρανάζι της αποκοινωνικοποίησης…

Οι λύσεις που προτείνονται στο Off! είναι πολλές. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του φαγητού με φίλους, θα μπορούσε να υπάρξει μία εκ των προτέρων συμφωνία προκειμένου να μη φέρει κανένας μαζί του το έξυπνο τηλέφωνό του. Πόσο έτοιμοι είμαστε, όμως, για μία τόσο «ακραία» απόφαση, ή καλύτερα, πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αλλάξουμε ριζικά τη νοσηρή σχέση με το κινητό μας; Πρόσεξε τι θα απαντήσεις, γιατί ίσως να μη σου αρέσει αυτό που θα τολμήσεις να παραδεχτείς.


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project