The Occupant: η κυριαρχία του φθόνου

Όπως έχει αποδειχθεί, τα τελευταία χρόνια, οι ισπανόφωνες παραγωγές έχουν πάρει μια ανιούσα πορεία. Ειδικά στην πλατφόρμα του Netflix, όπου ολοένα και πληθαίνουν τόσο οι ισπανικές ταινίες όσο και οι σειρές. Η σκηνοθεσία, το σενάριο και η κατάλληλη αισθητική, αποτελούν το τρίπτυχο της επιτυχίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταινία The Occupant, ή αλλιώς, Έχω ακόμα το κλειδί. Πρόκειται για ένα ισπανικό θρίλερ με έντονη δόση δράματος, που κυκλοφόρησε στις 25 Μαρτίου 2020, στην Ισπανία. Η σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο ανήκουν στο πολυβραβευμένο δίδυμο David και Alex Pastor. Το καστ αποτελείται από τους Javier Gutiérrez, Mario Casas, Bruna Cusí, Ruth Díaz κ.ά. Τον Mario Casas πολλοί θα τον θυμούνται και από την ταινία Contratiempo, ως έναν από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές. Αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα την ταινία και να παρασυρθούμε στον δικό της κόσμο.

Πλοκή

Η ιστορία εστιάζει στον Javier Muñoz, έναν άνεργο διαφημιστή, ο οποίος προκειμένου να κρατήσει το prestige της οικογένειάς του, αλλά και το δικό του, αναλώνεται σε άκαρπες συνεντεύξεις. Όταν τα έξοδα αρχίζουν να αυξάνονται όμως, αναγκάζονται να αφήσουν το πολυτελές σπίτι τους και να εγκατασταθούν σε μια υποανάπτυκτη γειτονιά. Η γυναίκα του ξεκινά να εργάζεται ξανά. Το παιδί του μεταφέρεται από ιδιωτικό σε δημόσιο σχολείο.

Όμως, ο Javier αρνείται να δεχτεί την νέα κατάσταση και να εναρμονιστεί με τις ραγδαίες αλλαγές στη ζωή του. Ως αποτέλεσμα αυτού, βρίσκει ενδιαφέρον στο να παρακολουθεί τους νέους ενοίκους του παλιού σπιτιού του. Η φιλία του με τον άντρα της οικογένειας και η συνεχής τριβή μαζί του αποσκοπεί σε κάτι πολύ πιο σκοτεινό. Μια εμμονή που θα στοιχειώσει τον ίδιο αλλά και όλους γύρω του, βγάζοντας στην επιφάνεια έναν επικίνδυνο εαυτό. Η θλίψη του μετατρέπεται σε οργή. Η χαρά του σε πόνο. Ο φθόνος αποτελεί τη δική του μαύρη τρύπα που προσπαθεί απεγνωσμένα να τον ρουφήξει. Ένα σχέδιο που σχεδίασε περίτεχνα με μόνο στόχο την καταστροφή.

Με μια ματιά

Η ταινία The Occupant αποτελεί μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη του Netflix. Πρόκειται για μια καλογυρισμένη ισπανική παραγωγή, με άψογη πλοκή και σκηνοθεσία. Μέχρι και το τελευταίο λεπτό, κρατά την αγωνία αμείωτη χωρίς να προϊδεάσει τον θεατή για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Κατά το πρώτο μισό της υπόθεσης, εστιάζει στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και της ζωής τους. Με ένα πέπλο μυστηρίου να καλύπτει την ατμόσφαιρα, κινείται αργά αλλά μυστηριώδη, με μικρές αλλά σημαντικές ανατροπές. Με αυτό τον τρόπο, προσφέρει στο κοινό τη δυνατότητα να εμβαθύνει στους ήρωες και στη κατανόηση των κινήτρων τους. Η ταινία διχάζει, κάνοντας τον θεατή να αναρωτηθεί αν τελικά συμπαθεί ή όχι τον κεντρικό ήρωα. Η ροή χτίζεται βαθμιαία με ένα φινάλε απρόβλεπτο και συγκλονιστικό.

Πλάθοντας τους ήρωες

Και κάπου εδώ έχουμε το μαγικό κλειδί της επιτυχίας για την ταινία The Occupant, τους δύο κεντρικούς ήρωες. Από τη μία βρίσκεται ο απειλητικός και σκοτεινός Javier Gutiérrez, στο ρόλο του Javier. Ένας ευφυής χαμαιλέοντας που εναρμονίζεται με το περιβάλλον του προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του. Ένας άνθρωπος απλός, καθημερινός, που δεν εργάζεται και δεν έχει φήμη. Ένας άντρας που βίαια εκδιώχτηκε από την πολυτελή ζωή του και πασχίζει να ανασύρει την χαμένη του αξιοπρέπεια. Από την άλλη, έχουμε τον Mario Casas, έναν όμορφο, επιτυχημένο και πλούσιο άντρα, με μια υπέροχη οικογένεια. Εκείνος εκπροσωπεί όλα όσα έχασε ή δεν υπήρξε ποτέ ο Javier. Ένας αμνός που είναι έτοιμος για σφαγή χωρίς να το γνωρίζει. Μπλεγμένος σε έναν θανάσιμο ιστό, αδυνατεί να δει την αλήθεια. Και ενώ εκείνος προσπαθεί να βρει την άκρη του νήματος, ο εχθρός καραδοκεί, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να ξαναχτυπήσει.

Αντιμέτωποι με την πραγματικότητα

Η ταινία The Occupant μιλάει για τη ζήλια και το φθόνο. Για συναισθήματα που οι άνθρωποι αδυνατούν να διαχειριστούν όταν τα πάντα γύρω τους καταρρέουν. Παρουσιάζει με έναν εξαιρετικά σκηνοθετημένο τρόπο την ευκολία με την οποία ένα άτομο μετατρέπεται σε τέρας όταν οι συνθήκες στη ζωή του ξαφνικά μεταβάλλονται. Ο πόνος, η απογοήτευση, είναι η αρχή για την εμφάνιση της οργής. Ένα συναίσθημα που αν τροφοδοτηθεί, οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Μονοπάτια που καλλιεργούνται από δόλο και μίσος, δημιουργώντας μια σύγκρουση ανάμεσα σε πόθο και πραγματικότητα. Η πλοκή χτίζεται δυναμικά ώστε να εστιάσει σε ένα και μόνο σημείο. Πόσο εύκολο είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά να παρεκκλίνει του κανονικού; Με πόση ευκολία ο άνθρωπος γίνεται πιόνι του ίδιου του εαυτού του προκειμένου να βλάψει; Τα συναισθήματα καθοδηγούν ή καθοδηγούνται; Και τι συμβαίνει όταν το άρρωστο σκοτάδι της ψυχής του ανθρώπου, καλύψει κάθε χαραμάδα λογικής;

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:

• Έχω Ακόμα το Κλειδί. The Occupant / Hogar (2020). Ανακτήθηκε από tainio-mania.online
• Το νέο θρίλερ του Netflix: The Occupant. Ανακτήθηκε από maxmag.gr
• Έχω Ακόμα το Κλειδί(2020). Ανακτήθηκε από yourate.gr
• The Occupant Review – Αξίζει το νέο ισπανόφωνο δράμα-θρίλερ του Netflix; Ανακτήθηκε από unboxholics.com
• Hogar (2020). Ανακτήθηκε από mymovie-diary.blogspot.com

Παρόμοια άρθρα:

• Three Billboards Outside Ebbing, Missouri: η κατάρριψη των κλισέ
• Το Πράσινο Μίλι: Η αληθινή ιστορία
• Σεξουαλική κακοποίηση: Δυο ταινίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project