Εκτός αν ζεις σε κάποια ξεχασμένη σπηλιά, έχεις ακούσει για τη νέα ταινία του Netflix, Don’t Look Up. Μπορεί ακόμα και να την έχεις δει. Δεν κρίνουμε εδώ, είναι ένα ασφαλές μέρος γιατί υπάρχει ειλικρίνεια μεταξύ «κατεργαρέων». Αλλά ας παραδεχτούμε από τώρα κάποια πράγματα. Είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς; Σίγουρα όχι. Γελάς όμως με το σουρεάλ των γεγονότων που μοιάζουν πολύ με ό,τι βιώνουμε τώρα τελευταία; Αν έχεις χιούμορ, ναι. Γιατί όμως τόσος ντόρος για μια ταινία που κατά γενική ομολογία δεν αξίζει τις δύο ώρες παρακολούθηση;
Παράλληλα σύμπαντα
Ο Adam McKay, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του πρότζεκτ αυτού, έχει έναν πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα στη φιλμογραφία του. Με ταινίες όπως Anchorman, The Big Short και Vice στο ενεργητικό του, αντιλαμβάνεται κανείς πως λατρεύει τη σάτιρα αλλά και το να σχολιάζει κοινωνικές νόρμες και στάνταρ. Το κόνσεπτ του Don’t Look Up είναι απλό. Ένας κομήτης οδεύει προς τη Γη και θα αφανίσει ό,τι υπάρχει πάνω στον πλανήτη. Η ανθρωπότητα έχει μονάχα 6 μήνες ζωής. Απλά δεν το ξέρει. Ή για να είμαι ακριβής, επιλέγει να το αγνοεί. Στα πρώτα 12 χαοτικά λεπτά αντιλαμβάνεται κανείς ότι μια επικείμενη καταστροφή μπορεί να φέρει τον πανικό και ταυτόχρονα τις πιο πηγαίες αντιδράσεις.
Πιστή στον ορισμό της, η μαύρη κωμωδία υπερβάλλει στα καίρια σημεία
Το Don’t Look Up για να πουλήσει το μύθο του βασίζεται σε κάποιες αλήθειες. Αναφέρει αληθινούς οργανισμούς και θέσεις εντός τους, βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και συμπεριφορές. Ακολουθεί με λίγα λόγια μια πραγματικότητα που ναι μεν μοιάζει αλλά -ευτυχώς- δεν είναι η δική μας. Μιλά για μια Αποκάλυψη βασιζόμενη σε γεγονότα όπως η κλιματική αλλαγή και το πως κανείς δεν ασχολείται με αυτό. Σατιρίζει τη κοινωνική νόρμα, όπου όλοι είναι θύματα του Twiter και ο καθένας έχει μια ατεκμηρίωτη άποψη για όλα. Σχολιάζει την ανθρώπινη αδιαφορία και το κίνδυνο που εγκυμονεί. Αυτό το 138λεπτο σουρεάλ λοιπόν γίνεται μια αλληγορία και ταυτόχρονα μια ανθρωπολογική μελέτη.
Ένα από τα πράγματα που παρατήρησα στο Don’t Look Up είναι οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Ίσως να οφείλεται και στην υπερβολή που χαρακτηρίζει τον McKay, αλλά όλοι οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες πραγματικών υπάρξεων. Ο Leonardo DiCaprio πανικοβάλλεται σε σημείο που χρειάζεται χάπια για να λειτουργήσει. Η Jennifer Lawrence είναι έξαλλη με τον κόσμο, την άγνοια μα πάνω από όλα με τον στρατηγό που την χρέωσε για τζάμπα σνακ. Η Meryl Streep (η οποία μοιάζει πολύ σε κάποιον που διετέλεσε Πρόεδρος της Αμερικής – ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) ενδιαφέρεται μονάχα για τις εκλογές και το ίματζ της. Συνεπώς, το πολυποίκιλο καστ αλλά και η γενικότερη διάθεση της ταινίας, χτίζουν κάτι που απολαμβάνεις στο σύνολο του και ας βασίζεται καμιά φορά παραπάνω στο ταλέντο τους παρά στο δυναμισμό του σεναρίου.
Και για να απαντήσω στο ερώτημα σου…
Ναι, μου άρεσε το Don’t Look Up. Γιατί αν το συνδέσει κάποιος, το Don’t Look Up είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να κάνουμε μια ανασκόπηση στην πανδημία που βιώνουμε. Σκεφτείτε το για ένα λεπτό. Αρνητές, μανιακοί συλλέκτες πρώτων υλών, επαναστάτες του ίντερνετ, online trolls. Γιατί η ανθρώπινη φύση μέσα στην απέραντη σοφία της αποφάσισε πως όταν προκύπτει ένα πρόβλημα αντί να το διαχειριστεί θα στρουθοκαμηλίζει. Και έτσι μια χλιαρή ταινία Σαββάτου καταλήγει να σε κάνει να γελάς με τα χάλια μας και όταν φτάνει το τέλος να εκτιμάς την αλήθεια πίσω από τη φράση: «Είχαμε τα πάντα, έτσι δεν είναι;»
Παρόμοια άρθρα:
Aκολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
