Η Vintagia της Παρασκευής vol 44

Η δεύτερη Vintagia της Παρασκευής για το έτος 2021, κατέφτασε… Λίγο μπερδεμένη, λίγο αλαφιασμένη, σε μια εβδομάδα από κακό replay τραγουδιού που τα αφτιά σου υποφέρουν όταν το ακούν… Αλήθεια, τι κάνετε; Πως είστε; Τι άλλαξε στη ζωή σας; Την εκδρομή που λέγαμε, πότε θα τη κάνουμε;

Το καπρίτσιο και το άχτι, μου έβγαλαν το μάτι…

Ήταν Οκτώβρης θαρρώ όταν μου ήρθε η κακή (;) καλή (;) αναλαμπή να ξανά δώσω πανελλήνιες… Πάνε πέντε χρόνια από όταν έδινα κανονικά και εγώ στα 18 μου και θυμάμαι ότι όταν έφτανα στο τέλος του «μαρτυρίου» μου, υποσχέθηκα ότι ακόμη και να μη περάσω πουθενά να μη ξανά βιώσω αυτό το λούκι.

Η χαρακτηριστική εικόνα της ημέρας, όταν έγραφα Αρχαία, ήταν δύο γυναίκες που είχα, τη μία από πίσω μου και την άλλη αριστερά μου, ηλικίας 38 με 40 η καθεμία, που ξανά έδιναν. Η τότε σκέψη μου ήταν ότι είναι τρελές… Γιατί το κάνουν αυτό, ενώ μπορούν από τη στιγμή που είναι ενήλικες, να κάνουν αυτό που θέλουν, μακριά από τη φθαρμένη διαδικασία των πανελληνίων;

Πέντε χρόνια μετά, απαντάω στον εαυτό μου το γιατί… Έχω το παράπονο του τότε, ότι με αδίκησα. Ότι δεν πήρα αυτό που ήθελα. Ότι πνίγηκα σε μια κουταλιά νερού, από απερισκεψία και ανασφάλεια.

Οι πανελλήνιες δεν καθορίζουν τη ζωή σου και μπορώ να σας το υπογράψω. Για αλλού ξεκίνησα, αλλού πορεύομαι και αλλού μάλλον θα καταλήξω. Αν μια βαθμολογία καθόριζε οριστικά τη ζωή μας, τότε μάλλον όλοι θα ήμασταν με ψυχοφάρμακα, προσκολλημένοι σε ένα θρανίο, να κάνουμε τους παπαγάλους, περιμένοντας την αιωνιότητα να περάσει.

Για εσένα που δίνεις πρώτη φορά, για εσένα που ξανά δίνεις δεύτερη και τρίτη και πέμπτη φορά, αφού το θέλεις και το πιστεύεις, θα το καταφέρεις. Ασχέτως ποιο θα ναι το αποτέλεσμα, σημασία έχει να φτάσεις στο τέλος, να κοιτάξεις πίσω και να ξέρεις ότι προσπάθησες. Σας γράφει ένα άτομο, που ζει στον κόσμο του και ο εγκέφαλος του, αρνείται να θυμάται ότι θεωρεί βαρετό, αχρείαστο και «πεθαμένο».

Η αλήθεια.

Αν σε παρηγορεί, μπορείς να σκέφτεσαι ότι η δική μου φάση είναι ότι ναι μεν, πήρα την απόφαση τον Οκτώβρη, στη πορεία όμως, τα παράτησα. Τη τελική απόφαση τη πήρα δύο εβδομάδες πριν. Δεν έχω κάτι να χάσω και πιστέψτε με ούτε και εσείς που δίνετε. Πάω να σώσω τα «σπασμένα» από καπρίτσιο και από άχτι και η όλη φάση είναι για γέλια το ομολογώ, αφού το μυαλό μου είναι όντως tabula rasa.

Η τάχα μου δήθεν Σοφή Κουκουβάγια, σας αφήνει και σας παραδίδει στα τραγούδια της Vintagia. Εξάλλου η ζωή χωρίς κανένα ρίσκο, έστω και από καπρίτσιο θα ήταν βαρετή… Ε;

See you…

Παρόμοια άρθρα:

• Η Vintagia της Παρασκευής vol 43
• Η Vintagia της Παρασκευής vol 42
• Η Vintagia της Παρασκευής vol 41

Kατηγο