Καλή Χρονιά! Τα καταφέραμε. Μετά από δυο εβδομάδες απουσίας, ξανά μαζί! Η Vintagia είναι εδώ για να πει με ανάσα όσα δεν πρόλαβε να πει. Δεν το καλύπτει το κενό και η ανασκόπηση πέρασε… Κάλιο αργά, παρά ποτέ… Η Vintagia ξεκινά, με μια φωτογραφία από μέσα Δεκέμβρη…
Λίγο παραπάνω ρομαντισμός, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ίσως έτσι ο κόσμος μας να ήταν καλύτερος. Με λιγότερη κακία, μιζέρια, μίσος και την φράση: «Η ζωή σου, η ζωή μου…» Αν είναι να υπερισχύσει κάτι το 2022, ας είναι η αγάπη! Μάλλον την έχουμε τρομερά πολύ ανάγκη. Μαζί με τα λουλούδια… Η άνοιξη εξάλλου, είναι κοντά… Αλλά και να μην ήταν, καμία σημασία δεν έχει…
Δεν γνωρίζω αν έχετε στόχους για αυτή τη χρονιά… Αν θέλετε να «πέσετε» με τα μούτρα σε κάτι ή κρατάτε μικρό καλάθι και ότι γίνει… Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Αφότου νόσησα την Παραμονή Πρωτοχρονιάς από Covid, επιβεβαιώθηκα για χιλιοστή φορά, ότι όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει… Και ναι, τον έκανα εικόνα, την ώρα που έβγαινε και η δεύτερη γραμμή στο self test, να πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια μπροστά από την γιγαντιαία, σαν cinema, οθόνη του…
Δεν ξέρω τι επιδιώκω πλέον και αυτό είναι θλιβερό. Συνέβησαν δύο απανωτά περιστατικά τα οποία με έκαναν μια μέρα πριν να σηκωθώ από τις 5.30 το πρωί και να κοιτάζω μία έξω από το παράθυρο και μία το ταβάνι. Όχι όχι, όσοι με ξέρετε θα καταλαβαίνετε ότι μόνο σοβαρά δεν είναι…
Αυτό με το παρακάτω…
Το ένα ξεκινά με την φίλη μου Α. από την Πάρο, όταν με ρώτησε «Μετά από το μεγάλο ταξίδι που θες να κάνεις και ονειρεύεσαι, τι; Τι ακολουθεί; Δεν έχεις σκεφτεί το παρακάτω;» Είχε δίκιο… Το παρακάτω δεν υπήρχε είτε από αδιανόητο και απερίσκεπτο φόβο είτε επειδή κάτι με τραβά μακριά από την σκέψη αυτή… Το σίγουρο είναι ένα: η επιθυμία μου για αυτό το ταξίδι, έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο…
Αυτό το μεταξύ ανθρώπων…
Καθώς έκλεινε η χρονιά, κατάλαβα πόσα άλλαξαν στη ζωή μου στο θέμα σχέση… Κάνοντας μια αναδρομή, οι άνθρωποι που πλέον είναι πλάι μου, είναι σαν πετσοκομμένοι. Έχουν μειωθεί σε τραγικό βαθμό. Αποφάσισα να μη το παίρνω από φόβο ούτε να νιώθω τύψεις για αυτό… Άλλαξα και άλλαξαν. Ίσως κάποιοι παραπάνω από όσο έπρεπε, χωρίς κάποια ένδειξη. Ίσως και εγώ, να το βλέπω λάθος, ίσως να φέρθηκα σε πολλές περιπτώσεις εγωιστικά, ξεχνώντας γεγονότα και καταστάσεις… Μπορεί πάλι, απλώς να μεγαλώνουμε…
Το καγκουρό
Το περιστατικό αυτό, το ξέρουν τρία άτομα. Είναι γελοίο, το γνωρίζω. Το γνωρίζουν και οι ίδιοι… Έτυχε να δω ένα βιντεάκι στο Instagram, με έναν τυπά που πιάνει και να ανοίγει το μάρσιπο ενός καγκουρό και η φάτσα του μωρού είναι φόρα παρτίδα. Ε και; Θα ρωτήσετε και δικαιολογημένα… Εμένα αυτό για κάποιο λόγο, μου έκανε ένα «περίεργο κλικ». Όχι μόνο, για το αν θα φτάσω ποτέ στο άλλο ημισφαίριο της Γης, αλλά και για το αν θα πραγματοποιήσω όσα θέλω. Και ναι, το άγγιγμα ενός μάρσιπο δεν είναι ούτε λογική, ούτε χρήσιμη επιθυμία. Όμως, πόσοι το έχουν επιθυμήσει και σκεφτεί;
Κάπου εδώ, φτάσαμε στο τέλος. Η Τάχα Μου Δήθεν Σοφή Κουκουβάγια, βγάζει τα γυαλιά της και σας κοιτά.
See you soon…
Παρόμοια άρθρα:
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
