Το θέμα θεωρείται λήξαν. Και εδώ μπαίνει τελεία. Ό,τι κόπηκε με ‘γειά αγαπητοί μου. Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι αυτή η στρουθοκαμηλική καταφυγή σε παραισθησιογόνα πλασματικής «αισιοδοξίας». Επήλθε η παρακμή και εμείς το επιτρέψαμε. Και δεν με ενδιαφέρει αν το κείμενο βοά απελπισία. Αυτή αρμόζει στην παρούσα κατάσταση και αυτή θα ενστερνιστώ.
Ο χρόνος πίσω δεν γυρίζει
Μα πόσο κλισέ! Κι όμως, κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί ή παίζουν εξαιρετικά το θέατρο του παραλόγου. Δώστε μου λίγο χρόνο και θα εξηγηθώ λεπτομερώς. Η Ιστορία και ο χρόνος δεν γυρίζουν πίσω ή τουλάχιστον χωρίς τις ανάλογες συνέπειες. Η Ίνσταμπουλ δεν θα ξαναγίνει ποτέ Κωνσταντινούπολη και η «προοδευτική» μας γλώσσα σε συνδυασμό με τα νεωτερικά μας βίτσια δεν θα ξαναγίνουν ποτέ ένδοξα αρχαία ελληνικά, ούτε θα πάρουμε πίσω τον πολιτισμό που τα περιέβαλλε. Και αν με κάποιες έστω παραμυθένιες πιθανότητες γύριζε πίσω ο χαμένος μας πολιτισμός, πάλι θα νοηματοδοτούνταν από την νέα παρηκμασμένη μορφή του και θα είχε χάσει την αρχική του λάμψη.
Όταν κόπτεται η συνέχεια της ζωής
Ο Χάιντεγκερ τα είχε πει πρώτος από όλους πάντως: Η γλώσσα είναι το σπίτι της ύπαρξης μας. Και εμείς οι έξυπνοι τι κάναμε; Σταματήσαμε την εξέλιξή της, την ξεριζώσαμε, την αντικαταστήσαμε. Φυσικά, ουδέν αξιόλογο το υποκατάστατο! Και ξαναλέω. Τώρα αν ερχόταν ένας μωρός πολιτικός ή υπουργός με τη φαεινή ιδέα να φέρει πίσω ό,τι χάθηκε στο χρόνο και πάλι το πρόβλημα δεν θα λυνόταν. Αλλά κανείς τους δεν το κατάλαβε. Αυτή η γνώση μπορεί πλέον να ξανακερδηθεί από ορισμένους λογίους μόνον και προφανώς όχι από το καθολικό λαϊκό βίωμα. Οι ευθύνες, όμως, μόνο μετέπειτα προσάπτονται δίχως κανένα νόημα. Δεν πα’ να φωνάζετε και να νιώθετε αδικημένοι; Το θέμα είναι τι κάνεις την στιγμή που συντελούνται όλες αυτές οι αλλαγές. Δεν ωφελεί σε τίποτα να καταδικάζουμε εκ των υστέρων.
Πολιτιστικά εγκλήματα και φρούδες ελπίδες
Δεν έχει καταλάβει κανένας μάλλον ότι για πολιτισμούς σαν τον ελληνικό θα έπρεπε η διεθνής κοινότητα να αποφασίζει, ακριβώς γιατί το ενδιαφέρον είναι παγκόσμιο. Αντιθέτως, όμως, σε χώρες που διαχειρίζονται πανανθρώπινης σημασίας πολιτισμό, είναι ανατριχιαστικό το να αντιλαμβάνεσαι ποιος φέρει τα σκήπτρα. Μην περιμένετε, λοιπόν, καμία εξέλιξη εφεξής, καμία αναγέννηση από τις στάχτες και σας το λέω ψυχορραγώντας και ενώ πριν λίγο παρακαλούσα με κλάματα για ένα τίμιο μέλλον. Το ατίμασαν, όμως, αυτοί. Και δεν χωράει καμία διακριτικότητα όταν πρόκειται για πολιτιστικά εγκλήματα, τα οποία θα υποστούν όλες οι επόμενες γενιές ανθρώπων που θα γεννηθούν σε αυτή την καταραμένη γη.
Αμετάκλητη συρρίκνωση ενός ενεργού πολιτισμού
Δεν θα ήθελα να γίνει σύντομα αυτή η συλλογική συνειδητοποίηση από το ευρύ κοινό πάντως. Ποιος αντέχει να σκέφτεται παιδικές φατσούλες να προσπαθούν να «συγκολλήσουν» με την αφέλεια και την ελπίδα της νεότητας την εκούσια σπασμένη συνέχειά μας; Δεν είναι ο πολιτισμός παζλ. Αλλά δεν έγινε ποτέ κατανοητό. Κι όμως, εδώ φτάσαμε. Στο δίχως επιστροφή. Σε μια αμετάκλητη παρακμή και συρρίκνωση ενός ενεργού κατά τ’ άλλα πολιτισμού. Μα δεν γινόταν και αλλιώς… Όταν έχει αναλάβει τα ηνία ο κάθε αδαής, ο κάθε αστοιχείωτος συμπλεγματικός εγωπαθής, η κάθε επιδέξια μετριότητα, δεν γίνεται αλλιώς.
Ο εφιάλτης πολλών – και δυστυχώς όχι όλων – έγινε πραγματικότητα με σάρκα και οστά. Υψώθηκαν τείχη αποπνικτικά σε κάθε ορίζοντα και δεν υπάρχει κανένα ίχνος μετάνοιας. Αλλά φυσικά… Μόνο τα πρόσωπα, όσοι δεν έχουν να κερδίσουν κάτι από το θέατρο που ονομάσαμε πολιτική, γνωρίζουν το «συγγνώμη». Ποτέ κανένα συλλογικό σχήμα ούτε κρατικός μηχανισμός δεν είχε την ικανότητα να επιδείξει μετάνοια.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
Παρόμοια Άρθρα:
- Άντον Τσέχωφ: «Η τέχνη να γράφεις είναι η τέχνη να συντομεύεις»
- Κατερίνα Γώγου, η αντισυμβατική
- 13 (and more) Reasons why…
Aκολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
