Αθήνα, κλεισούρα, πολλές, πάρα πολλές σκέψεις. Αυτά τα τρία στοιχεία ίσως να συνοψίζουν τους λόγους που με ανάγκασαν να ψάξω για μια διέξοδο. Το θέμα αυτού του κειμένου είναι ακριβώς αυτή η απόπειρα διαφυγής. Η αναζήτηση μιας παρήγορης αντίθεσης. Όχι και τόσο μακριά -εντάξει η Πάτρα δεν είναι Αυστραλία- αλλά η απόσταση ήταν αρκετή για τον σκοπό της.
Να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος
Άλλωστε, σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Μπορεί η διαδρομή Αθήνα-Πάτρα να είναι 216 χιλιόμετρα, αλλά φτάνει και περισσεύει για να σε βγάλει από τη ρουτίνα. Αν και κοντινός ο προορισμός, δεν εμποδίζει τη σκέψη να απομακρυνθεί.
Βέβαια δεν είναι μόνο κοντά η Πάτρα. Είναι και εύκολα προσβάσιμη. Οι δυόμιση ώρες στο λεωφορείο περνούν σαn νεράκι, η Ολυμπία Οδός δεν συγκρίνεται με τα κατσάβραχα και τις απότομες στροφές που έχουμε συνηθίσει όσοι είμαστε από επαρχία και το στομάχι δεν ανησυχεί. Ούτε Λαιστρυγόνες ούτε Κύκλωπες, λοιπόν, άντε κάνα… φιλοκαβαφικό απότομο φρενάρισμα κι αυτό σπάνια.
Απρίλη μου!
Δεν ήταν, όμως, μόνο η διαδρομή άνετη. Στην Πάτρα το εν λόγω Σαββατοκύριακο ο Νοέμβριος ήταν… ξανθός. Η εικόνα ήταν βγαλμένη από Ελύτη και Θεοδωράκη, το κλίμα ανοιξιάτικο, η θάλασσα ήρεμη, η θερμοκρασία στους 20 βαθμούς κι ο Νοέμβριος… Απρίλης.
Αν πιστέψει κανείς το mindfulness, όπως ο καιρός μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί και να στην φτιάξει. Σίγουρα, αν είσαι λίγο στις μαύρες σου, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ένας κακός καιρός.
Συννεφιά, λοιπόν, μέσα, ηλιοφάνεια έξω. Να μια πρώτη μικρή αντίθεση, σε σχέση με τις μεγάλες που θα ακολουθήσουν. Γιατί, αν είχα ένα χόμπι το διήμερο που ήμουν στην Πάτρα, αυτό ήταν να «παντρεύω» πράγματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.
Αντίθεση νο. 1: παρέες και μοναχικά κουδούνια
Εισιτήριο για τον «κόσμο των αντιθέσεων» υπήρξε η φίλη που με φιλοξενούσε. Η Δώρα, γνωστή από την κοινή μας καταγωγή και φίλη από καρδιάς, ανέλαβε την δύσκολη αποστολή της κοινωνικοποίησής μου.
Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η φιλία στην Πάτρα είναι πιο εύκολη σε σχέση με την Αθήνα. Πράγματι, τα μέλη της παρέας της Δώρας δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουν μέσα μεταφοράς ή να περπατήσουν πάνω από είκοσι λεπτά για να συναντηθούν. Έτσι, η οικειότητα που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους ήταν τρομακτική, μπαινόβγαιναν διαρκώς στα σπίτια του ενός και του άλλου, ενώ για να κανονίσουν μια έξοδο, απλά χτύπαγαν ένα κουδούνι.
Η πρώτη μέρα στην Πάτρα πέρασε με άφθονες κοινωνικές συναναστροφές. Το small talk έρρεε άφθονο το απόγευμα, το κρασί το βράδυ μπορούσε να είναι περισσότερο, ενώ τα παιδιά που βρίσκονταν μαζί μου ίσως να μη μιλούσαν τόσο πολύ, αν ήξεραν πόσο τα παρατηρώ. Και ναι, όσο κι αν μου αρέσει πάρα πολύ να βρίσκομαι μόνος μου με τον εαυτό μου, άλλο τόσο απολαμβάνω να παρακολουθώ τις δυναμικές των ατόμων σε μια παρέα.
Άλλοι μιλούν πολύ, άλλοι ακούν πολύ, άλλοι γκρινιάζουν, άλλοι ηγούνται κι οργανώνουν, γιατί χωρίς αυτούς απλά δεν θα παραγγείλουμε ποτέ. Και άλλοι απλά δεν είναι εκεί. Από τα πολλά κουδούνια που χτυπήσαμε, ένα μας αρνήθηκε. Ο Νίκος (για τις ανάγκες του άρθρου) δεν είχε τα κέφια του, κάτι που μας εξέφρασε από το θυροτηλέφωνο.
Έπειτα, τα παιδιά μου είπαν πως έτσι είναι συνήθως ο Νίκος. Κάποιοι θα τον πουν περίεργο, που δεν ξέρει να χαίρεται την ηλικία του. Εγώ θα τον πω απλά διαφορετικό. Όσο υπάρχουν αυτοί που θα χαίρονται να βγαίνουν και να τα πίνουν, τόσο θα υπάρχουμε κι εμείς που θα θέλουμε να βλέπουμε σειρές όλη νύχτα. Και να βγαίνουμε μια στο τόσο, ίσα ίσα για να μη μουχλιάσουμε.
Αντίθεση νο. 2: τραπέζια και γρασίδια
Το βράδυ που μας αρνήθηκε ο Νίκος, οι υπόλοιποι τα πίναμε. Βασικά αυτό θέλαμε και το προσπαθήσαμε, αλλά δεν μας έβγαινε. Δεν είναι μόνο πατρινό το φαινόμενο να μη βρίσκεις τραπέζι το Σαββατόβραδο, αν δεν είσαι αρκετά επιμελής και στην ώρα σου.
Ευκαιρία ήταν βέβαια, να κάνω μια μίνι ξενάγηση στο κέντρο της Πάτρας, να περιηγηθώ στα δρομάκια με τα κρασάδικα, να δω τα σκαλιά για τον Άγιο Νικόλαο και να καταλάβω καλά τι σημαίνει κόσμος. Πολύς κόσμος. Χωρίς αποστάσεις, πράγμα που σταδιακά αρχίζει να γίνεται πάλι συνηθισμένο.
Τελικά, κάπου βρήκαμε τραπέζι. Έκτοτε τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Τραπέζι σημαίνει κρασί, φαΐ, συζητήσεις ελαφρές και πολλά insiders, τα οποία απλά ένας περαστικός στην παρέα, όπως εγώ, δεν καταλαβαίνει. Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε τα πάντα έτσι κι αλλιώς.
Τέτοιες μέρες συνήθως πάνε ζευγάρι με τις επόμενες, τις αντίθετές τους. Το βράδυ με τα τραπέζια, τα κρασιά και τον κόσμο δίνει τη θέση του σε πρωινά με ησυχία, καφέ και γρασίδι.
Πάτρα from the other side
Το πρόγραμμα της Κυριακής περιελάμβανε αρκετό άραγμα. Το λεγόμενο «Νότιο Πάρκο» είναι μια μεγάλη έκταση με πράσινο και δέντρα, κάτω από τα οποία μπορείς να κάτσεις και να βλέπεις μπροστά σου τη θάλασσα. Η Δώρα με πήγε, μου μιλούσε κι από ένα σημείο και μετά πήρε κι αυτή απόφαση ότι σε αυτό το περιβάλλον εγώ απλά θα ρέμβαζα και θα απολάμβανα τη σιωπή.
Δίπλα από το Νότιο Πάρκο δεσπόζει ο Άγιος Ανδρέας, η μεγαλύτερη εκκλησία της Πάτρας και μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Πέρα από το εντυπωσιακό του ναού, η αλήθεια είναι πως ούτε σε μένα ούτε στη Δώρα κάνουν αίσθηση τα πολλά εικονίσματα. Επομένως, η στάση αποδείχτηκε μικρή και συνεχίσαμε γρήγορα τη βόλτα μας.
Αντίθεση νο. 3: το μικρό και το μεγάλο
Ο επόμενος σταθμός μας με βοήθησε να καταλάβω γιατί αγαπάω τόσο την Αθήνα, που σνομπάρω τις επαρχιακές πόλεις. Το ρωμαϊκό ωδείο της Πάτρας υπήρξε μεγάλο και τρανό στα νιάτα του. Να φανταστείτε, ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο σε μέγεθος στον ελλαδικό χώρο με χωρητικότητα 2.500 θεατές, ενώ το μεγαλύτερο ήταν το Ηρώδειο με 5.000.
Φυσικά, τώρα δεν χωρεί καμία σύγκριση. Εντός του ωδείου έχει διαμορφωθεί ένας σχετικά πρόχειρος χώρος για παραστάσεις, χωρίς αυτός να έχει καμία σχέση με τις παλιές δόξες.
«Μας έφαγε πάλι η Αθήνα», είπε η Δώρα, που ίσως περιγράφει την κυρίαρχη αντίθεση. Από τη μία, πράγματα παρεΐστικα, γλυκά, εύκολα προσβάσιμα και περιορισμένα. Από την άλλη, πράγματα λίγο πιο απόμακρα, μεγαλεπήβολα, επιβλητικά κι όχι για κάθε μέρα. Τα μικρά και τα μεγάλα.
Καμιά φορά χρειάζεται να διαλέξουμε. Τις περισσότερες απλά τα συνδυάζουμε. Τα παίρνουμε και βάζουμε στη ζωή μας τη δόση που θέλουμε από το καθένα. Κάνουμε το δικό μας μωρό, που όπως λέει και το τραγούδι από τη Λιλιπούπολη, «δεν είναι μεγάλο, αλλά ούτε και μικρό».
Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο
Μετά από το περπάτημα, τη φύση, το ωδείο, πήγαμε να κάτσουμε στα «σκαλάκια» που συνδέουν το πάνω μέρος, το πράσινο και τα γραφικά δρομάκια, με την οδό Αγίου Νικολάου, κεντρική αρτηρία της πόλης της Πάτρας.
Κι εκεί αντίκρισα την κορυφαία αντίθεση. Καθήμενος από ψηλά έβλεπα μια αστική εικόνα, έναν μεγάλο δρόμο με αυτοκίνητα, να οδηγεί στη θάλασσα. Το γκρίζο να οδηγεί στο γαλάζιο.
Καθίσαμε εκεί για κάμποση ώρα, χωρίς να μιλάμε. Τι να πεις άλλωστε με τέτοια θέα και τέτοιο ηλιοβασίλεμα. Τότε κατάλαβα πως ήταν η στιγμή να φύγω. Στο αποκορύφωμα, εκεί που ένιωθα τα περισσότερα και τα πιο όμορφα. Τότε που ένιωσα πως πέτυχα αυτό για το οποίο ήλθα. Στα σκαλάκια συνάντησα την παρήγορη αντίθεση που χρειαζόμουν.
Τα λέει κι ο Βασίλης για το ΠΑΣΟΚ: «εκπλήρωσε τον σκοπό του, πρέπει να φύγει». Δεν ξέρω αν ισχύει για το ΠΑΣΟΚ, για εμένα ίσχυε σίγουρα. Εκπλήρωσα τον σκοπό μου, ώρα να την κάνω. Την ώρα που τα σύννεφα μέσα μου έγιναν βροχή.
Ηθικό δίδαγμα; Δεν υπάρχει. Ίσως μόνο αυτό το τελευταίο. Να εμπιστεύεστε καμιά φορά τον γκρίζο δρόμο. Οδηγεί στη θάλασσα.
Παρόμοια άρθρα:
- Reality Check: άτοπος χρόνος και άχρονος τόπος
- 5+1 αγαπημένα τραγούδια με άκρως φθινοπωρινή διάθεση
- Μην με αφήσεις ποτέ: η Lacta μιλά για μια διαφορετική αγάπη
Ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
