Θυμάμαι τότε που ανέχτηκα δύο ωρίτσες La La Land τραγούδια, δίχως το φινάλε να γεμίσει ικανοποίηση την καρδιά μου. Θυμάμαι και μια παλιά μου συμμαθήτρια, προ δεκαετίας και βάλε, να γκρινιάζει που δεν μιλάει η κούκλα της. Αυτή, παιδιά, είναι με λίγα λόγια η Annette του Leos Carax. Η αρχή και το τέλος της ταινίας, υποκριτικά κέρδισαν το ενδιαφέρον που στο ενδιάμεσο αντικαταστάθηκε με αμήχανα κωμικά στοιχεία και λίγο δράμα. Κινηματογραφικά, η ταινία δεν ήταν κακή. Μουσικά έλεγες ναι, εντάξει, αλλά δεν το ακούσαμε και πριν αυτό;
Αρχικά, έχουμε δύο γονείς και ένα παιδί – κούκλα, την ύπαρξη του οποίου όλοι καλωσορίζουν. Έπειτα, μερικά τραγούδια που αν και δεν με έκαναν να αποκοιμηθώ, λίγο οι αμήχανες κινήσεις του Adam Driver όταν απήγγειλε, λίγο η επανάληψη στίχων για να μας πείσουν ότι they love each other so much, με οδήγησαν σε ένα, δίχως αιδώ, scrolling.
Για να αποκαταστήσω την φήμη του, κατά τα άλλα, αγαπημένου μου Leos Carax θα επικεντρωθώ σε ό,τι με άγγιξε.
Οι γονείς
Παράδειγμα του γιατί δεν χρειάζεται όλοι να κάνουμε παιδιά αποτελεί η σχέση του συγκεκριμένου ζευγαριού. Παρόλη την προσπάθεια ρομαντικοποίησης της σχέσης, αλλά και εκείνης του Driver να τραγουδήσει ενώ κάνει έρωτα, το ειδύλλιο δεν πείθει. Η καριέρα, λοιπόν, και η επακόλουθη καταστροφή της ανοίγει τον δρόμο για την ολοκλήρωσή του.
Είναι αληθές ότι, αρχικά, σου δίνεται η εντύπωση ενός παραμυθένιου σύμπαντος. Όταν γεννιέται η ξύλινη Annette, της οποίας την ύπαρξη όλοι αποδέχονται με φυσικότητα, κάτι αρχίζει να ξενίζει.
Το παιδί και ο ψευδής εαυτός
Το άτομο καμιά φορά έχει την ανάγκη να ταυτιστεί με χαρακτηριστικά που οι υπόλοιποι θεωρούν αποδεκτά. Σε αυτήν την προσπάθεια ενσωμάτωσης αδυνατεί να αναπτύξει τον αληθινά εαυτό του. Βιώνει μια αργή αποδυνάμωση των δυνατοτήτων του και τελικά, ίσως καταλήξει να αισθάνεται εξαρτημένο από άλλους. Κάτι παρεμφερές συμβαίνει και με το βρέφος στην ταινία. Ενώ υπονοείται ως καρπός έρωτα, διακρίνουμε ότι πρόκειται για ένα κομμάτι χαραγμένου ξύλου. Οι γονείς βρίσκουν σε αυτό το υποκατάστατο της δικής τους ανασφάλειας έως εκείνο να αποποιηθεί την κληρονομιά του. Με άλλα λόγια, το παιδί σιγά σιγά θα καταφέρει να αποκτήσει πλήρη συνείδηση της πραγματικότητας και του παρελθόντος του.
Η παιδική ηλικία δεν επανέρχεται, αλλά όπως και στην ταινία η συνειδητοποίηση οδηγεί στην απελευθέρωση. Το παιδί, από μαριονέτα που ακολουθεί οδηγίες καταφέρνει μέσω σκληρών εικόνων να αποβάλει τα ξύλινα σημεία που περιορίζουν τις κινήσεις του.
Απομακρυσμένο πια από γονείς, το παιδί, η Annette, εμφανίζεται με σάρκα και οστά αποφασισμένη να συνεχίσει την ανακάλυψη του εαυτού της. Το σπίτι της έχει διαλυθεί και έχει μείνει μόνη της. Τα πραγματικά ερωτήματα όμως είναι, αν τελικά είχε ποτέ σπίτι και αν δεν ήταν μόνη της ήδη από την γέννησή της.
Θέλεις να αγκαλιάσεις το ξύλινο βρέφος, στη θέση του οποίου φαντάστηκα όλα τα παιδιά διάσημων ατόμων που υπάρχουν αρκετά συχνά ως συμπλήρωμα μιας ευπρεπούς εικόνας, αλλά νιώθεις και μια συγκίνηση. Η συγκίνηση δεν έγκειται μόνο στον δυναμισμό που επιδεικνύει ένα μικρό παιδί. Κυρίως, έγκειται, στον χαμένο κόσμο των συναισθημάτων, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ροζ και γαλάζιο, μόνο λευκά πουπουλένια σύννεφα και χαρταετοί. Εκεί που τώρα υπάρχουν λόγια γεμάτα ρεαλισμό, αποφασιστικές αρνήσεις, μοναξιά και ανάγκη αναζήτησης ενός σπιτιού.
Σκέψεις
Η Annette έως και την τελευταία στιγμή με προβλημάτισε. Ήμουν στο μεταίχμιο για το αν νιώθω εντάξει να γράψω για αυτήν. Αν έπρεπε να την περιγράψω απλά, θα έλεγα ότι είναι ένα κινηματογραφικό παγωτό με 0% ζάχαρη. Από αυτά που σε ξενερώνουν, αλλά συνεχίζεις να τα καταναλώνεις αν βρεθούν μπροστά σου μόνο επειδή πρόκειται για παγωτό. Το φινάλε, πάλι, μου άρεσε τόσο που λειτούργησε σαν ισορροπία για όλη την φρίκη που βίωσα τις προηγούμενες ώρες.
Υπόσχομαι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι θα γράψω ξανά για τον Carax και καθόλου δεν τον καταδικάζω για την συγκεκριμένη ταινία. Το δεύτερο είναι ότι θα σας κολλήσει το παρακάτω τραγούδι, όπως έγινε και με εμένα. Αν μάλιστα μετονομαστεί σε we bore each other so much, η ταινία αποκτά νέα διάσταση.
Παρόμοια άρθρα:
- Дурак – Ηθικός ηλίθιος
- Φιλοσοφήματα με τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
- Ανακαλύπτοντας την πραγματική ομορφιά του American Beauty
Aκολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
