Η ιδέα της ένωσης των μαθηματικών με το ερωτικό μυθιστόρημα για πολλούς φαντάζει αδύνατη, γιατί τα μαθηματικά έχουν μια συγκεκριμένη λογική, η οποία στον κόσμο της διήγησης μπορεί να χαθεί. Είναι δύο έννοιες, οι οποίες δεν έχουν κοινό παρονομαστή. Ο μαθηματικός όμως Τεύκρος Μιχαηλίδης πιστεύει ότι η παραπάνω θεωρία είναι άτυπη και το αποδεικνύει γράφοντας το βιβλίο «Τα Τέσσερα Χρώματα του Καλοκαιριού». Ταυτόχρονα με το μυθιστόρημα αυτό αποδεικνύει ότι τα πιο όμορφα ζευγάρια είναι τα φαινομενικά αταίριαστα και πως αν γράφεις για κάτι που αγαπάς, το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει.
Ο πιο αιματηρός αιώνας στην ανθρώπινη ιστορία, ο 20ός παρουσιάζεται μέσα από τα ερωτευμένα μάτια τριών γυναικών: της γιαγιάς, της μάνας και της κόρης. Τις συνοδεύει ένα μαθηματικό πρόβλημα, το οποίο εξετάζει τον αριθμό των διαφορετικών χρωμάτων που είναι απολύτως απαραίτητα για να χρωματίσουμε έναν χάρτη. Στον χάρτη του μυθιστορήματος βρίσκεται το Παρίσι, το Γκέτινγκεν και η Αθήνα αλλά στο κέντρο του σχήματος που δημιουργούν οι τρεις αυτές πόλης, υπάρχει ένα μικρό νησάκι των Κυκλάδων, η Σέριφος.
Η πλοκή είναι γραμμική, βιώνουμε το «παρών» δηλαδή τον έρωτα της Ερνεστίν. Η ζωή της μητέρας της και της γιαγιάς της περιπλέκονται με την δική της και εμείς τις μαθαίνουμε καθώς ανθίζει ο έρωτας της. Το ενδιαφέρον του αναγνώστη προσελκύει η εξιστόρηση της απεργίας των μεταλλωρύχων της Σερίφου το 1916 καθώς και ότι η δράση εξελίσσεται με βάση τα ακριβή ιστορικά γεγονότα. Οι χαρακτήρες, από την άλλη, είναι υπέροχοι και αληθινοί. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας με όλη την ιδιαιτερότητα που ξεχνάμε ότι κρύβουν. Η γραφή είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστική, είναι ένα μείγμα λυρισμού, μουσικής και ιστορικής γραφής.
Κλείνοντας, αυτό που μου έμεινε από το βιβλίο είναι οι εικόνες και οι περιγραφές της Σερίφου, του τόπου μου και η μυρωδιά του καλοκαιριού. Ισως το γεγονός ότι διαδραματίζεται στο νησί όπου πέρασα τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου να με κάνει αμερόληπτη, παρ’όλα αυτά είναι μια αληθινά ξεχωριστή ιστορία που αξίζει να ακουστεί!
Μια αγάπη για το καλοκαίρι θα’μαι και εγώ να σου κρατώ δροσιά στο χέρι να σε φιλώ. Θα με αγαπάς σαν καλοκαίρι και σαν παιδί, μα θα μου φύγεις με τ’αγέρι και τη βροχή
“Μια αγάπη για το καλοκαίρι”
Τίποτα δεν χαρίστηκε στον άνθρωπο ποτέ. Μήτε η δύναμή του μήτε η αδυναμία του, μήδε η καρδιά του. Κι όταν νομίζει πως τα χέρια του απλώνει, ο ίσκιος του είναι σταυρός κι όταν πιστεύει πως την ευτυχiα κρατά στα χέρια τι συνθλίβει, ένας οδυνηρός και αλλόκοτος χωρισμός είναι η ζωή του. Αγάπη ευτιχισμένη δεν υπάρχει.
“Il n’y a pas d’amour heureux” -Luis Aragon
