Exclusive Content:

Συνέντευξη με την Χριστίνα Έξαρχου: Μια μύηση στον χώρο της γιόγκα

Η Χριστίνα Έξαρχου μας μυεί στον χώρο της γιόγκα και μας προσκαλεί στο ταξίδι της αυτοέκφρασης και της αυτοφροντίδας. Ας ταξιδέψουμε μαζί της νοητά στα γιόγκα στούντιο της Ινδίας και του Λονδίνου κι ας ανακαλύψουμε και εμείς τους εαυτούς μας...

Μέσα από τη σημερινή «θεραπευτική» συνέντευξη, παίρνουμε μια γεύση από την κοσμοθεωρία της Χριστίνας, τη γιόγκα σαν ιδέα και σαν πρακτική και λυτρωνόμαστε παρέα. Κίνηση, χορός, ελεύθερη έκφραση και διαλογισμός, όλα μαζί, σε μια καθημερινότητα που τρέχει, γίνεται; Κι όμως, η Χριστίνα μας βάζει στο πρόγραμμά της και μας εξηγεί πώς όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και το να πετύχεις την πολυπόθητη εσωτερική ισορροπία μέσα από τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης…

Χριστίνα μου, καλησπέρα, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω. Σε παρακολουθώ καιρό στο Instagram και η αλήθεια είναι ότι έχω ξετρελαθεί με τη δουλειά σου. Ήσουν πρωταθλήτρια στην ρυθμική γυμναστική, από ότι είδα στο βιογραφικό σου, πριν την ενασχόλησή σου με τη γιόγκα; Μέχρι ποια ηλικία ήταν στη ζωή σου ο πρωταθλητισμός;

Σε ευχαριστώ παρά πολύ για τα λόγια σου Έλενα! Από την παιδική μου ηλικία και μέχρι τα 12 μου, η ρυθμική ήταν το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. 

Πως ήσουν ψυχολογικά όταν αναγκάστηκες να αφήσεις την ρυθμική; 

Ήταν, ίσως, ό,τι πιο δύσκολο έχω περάσει ποτέ μου. Όπως είπα, η ρυθμική ήταν, ουσιαστικά, όλη μου η ζωή, καθώς περνούσα εκεί 4 ώρες καθημερινά. Στους αγώνες φεύγαμε με τις προπονήτριες και τις άλλες αθλήτριες εκτός Αθήνας και περνούσαμε βδομάδες μαζί. Ήταν σαν οικογένεια μου. Όταν σταμάτησα λόγω εξάντλησης, άλλαξε όλη μου η ζωή και έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Ήταν απόφαση της μητέρας μου, όταν πλέον κατάλαβε πόση ψυχολογική βία και κακοποίηση δεχόμουν για χρόνια. Παρόλα αυτά, δυσκολευόμουν να καταλάβω την απόφαση της εκείνον τον καιρό.

Η γιόγκα πώς μπήκε στη ζωή σου; Ήταν έρωτας με την πρώτη μάτια;

Μετά την ρυθμική πέρασαν κάποια χρόνια όπου σταμάτησα τελείως να αθλούμαι. Στην εφηβεία ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο αλλά ήταν κάτι που ένιωθα πως έπρεπε να κάνω απλά για το σώμα μου. Δεν ένιωθα το πάθος που ένιωθα μικρή για την ρυθμική. Δεν μου έδινε αυτή την αίσθηση της απελευθέρωσης, που ένιωθα τότε μέσω της κίνησης. Μέχρι που μια μέρα στο γυμναστήριο στο Λονδίνο όπου ζούσα τότε, δοκίμασα ένα μάθημα Ashtanga Yoga. Κατευθείαν ένιωσα σαν να ανταμώνω με ένα κομμάτι του εαυτού μου που είχα για τόσο καιρό χάσει. Κατάλαβα πως για τόσα χρόνια ζούσα μια ζωή μισή.

Μίλησε μου για την εμπειρία σου στην Ινδία. Πήγες έχοντας κάποιο πλάνο στο μυαλό σου ή ήταν μια κίνηση παρορμητική;

Όταν ανακάλυψα την γιόγκα, ακόμα και μετά από λίγα μαθήματα ένιωθα μέσα μου πως ανακάλυψα τον σκοπό της ζωής μου. Ένιωθα μια τεράστια σιγουριά για αυτό, σαν μια φωνή μέσα μου να με κατεύθυνε προς τα εκεί. Η απόφαση να πάω στην Ινδία στα 21 μου, ήταν εντελώς αυθόρμητη. Δεν γνώριζα κανέναν εκείνον τον καιρό που έκανε κάτι αντίστοιχο, εκτός από την δασκάλα μου φυσικά. Την ρώτησα αν είχε κάποιον δάσκαλο να μου προτείνει να πάω, και κατευθείαν οργάνωσα το ταξίδι μου.

Μέχρι και το 2019 τα εκπαιδευτικά σου ταξίδια ήταν πολυάριθμα. Ακόμη φεύγεις στο εξωτερικό για να επεκτείνεις κι άλλο τις γνώσεις σου ή έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο πλέον για σένα και ασχολείσαι με τη δουλειά σου μόνο στην Ελλάδα;

Συνολικά έχω ταξιδέψει 7 φορές στην Ινδία, το κάθε ταξίδι είχε διάρκεια δυο ή τριών μηνών. Πλέον, η Ινδία είναι σαν ένα «δεύτερο σπίτι» για μένα. Δυστυχώς, με τον κορονοϊό δεν ήταν εύκολα τα ταξίδια στην Ινδία και μέχρι πρόσφατα η σχολή που πηγαίνω εκεί ήταν κλειστή. Ελπίζω, σύντομα, να καταφέρω να πάω ξανά. Τα ταξίδια μου στην Ινδία δεν θα σταματήσουν ποτέ. Έχω σκοπό να τα συνεχίσω για όσο ζω. Είναι σημαντικό για εμένα να κρατάω πάντα την επαφή μου με το μέρος από όπου ξεκίνησε αυτή η πρακτική και φιλοσοφία.

Τελικά, η εξουθένωση από τον πρωταθλητισμό ήταν «καρμική» – αν θες – και σε οδήγησε στο να γίνει ο άνθρωπος που είσαι σήμερα; Ή πιστεύεις ότι έτσι κι αλλιώς θα τα συνδύαζες και τα δύο;

Δεν ήταν ποτέ σκοπός μου να συνεχίσω την ρυθμική επαγγελματικά. Ήθελα πάντα να φύγω στο εξωτερικό και να σπουδάσω, όπως είχαν κάνει και οι αδερφές μου. Επομένως, κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα σταματούσα. Θα έλεγα, παρόλα αυτά, πως ο ρόλος της ρυθμικής ήταν «καρμικός» για μένα. Εάν δεν είχα ανακαλύψει την ρυθμική, πιθανόν να μην είχα την ίδια σχέση που έχω σήμερα με το σώμα μου και με την κίνηση γενικότερα.

Ο χορός και η γιόγκα συνδέονται για σένα, έχουν κοινά σημεία; Δεδομένου πάντα ότι έχεις ασχοληθεί με τη ρυθμική.

Από μικρή λάτρευα τον χορό. Δεν έκανα ποτέ σύγχρονο, αλλά η ρυθμική για μένα ήταν χορός. Εκτός της προπόνησης γυρνούσα στο σπίτι μου και έπαιζα μουσικές και χόρευα στο σαλόνι. Έφτιαχνα χορογραφίες και χόρευα για ώρες.

Σίγουρα υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ του χορού και της γιόγκα, τουλάχιστον στο σωματικό επίπεδο. Βέβαια, η γιόγκα παραδοσιακά είναι πολύ πιο στατική. Οι κινήσεις και οι αναπνοές είναι πολύ συγκεκριμένες. Δεν υπάρχει χώρος για αυτοσχεδιασμό. 

Ο σκοπός των δύο είναι, επίσης, διαφορετικός. Τα τελευταία χρόνια η έννοια της γιόγκα έχει αλλάξει πολύ και πλέον υπάρχουν πολλά είδη που μπορεί κάποιος να κάνει. Σε αυτά τα πιο σύγχρονα είδη, η γιόγκα προσεγγίζεται περισσότερο σαν χορός. 

Η μητέρα σου δραστηριοποιείται στον χώρο του μπαλέτου. Ήταν υποστηρικτική με τον ασχοληθείς με τον χώρο, τον πρωταθλητισμό και την γιόγκα;

Η μητέρα μου είχε παρατηρήσει τις δυνατότητες μου από πολύ μικρή ηλικία. Για αυτό τον λόγο, αποφάσισε να με γράψει στη ρυθμική. Με οδήγησε προς αυτή την κατεύθυνση. Θα έλεγα, μάλιστα, πως υπήρξε σκληρή μαζί μου σε κάποιες στιγμές αδυναμίας που αντιμετώπισα στα χρόνια του πρωταθλητισμού.

Με την γιόγκα, αργότερα, όλοι υπήρξαν πολύ υποστηρικτικοί, καθώς ήταν εμφανές το πόσο καλό μου έκανε από την αρχή. Βέβαια, πιστεύω πως θα προτιμούσαν να είχα ακολουθήσει ένα πιο «σίγουρο» επάγγελμα. Παρόλα αυτά, για αυτούς ήταν προτιμότερο να ασχοληθώ με την γιόγκα παρά με την τέχνη. 

Παρατήρησα ότι έχεις δημιουργήσει ένα δικό σου στυλ στην άσκηση της γιόγκα. Πως γεννήθηκε αυτό; Το είδες κάπου στο εξωτερικό; Ήταν δική σου ιδέα; Γιατί απ’ ό,τι ξέρω στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Κατά την διάρκεια της καραντίνας άρχισα για πρώτη φορά να πειραματίζομαι με άλλα είδη γιόγκα. Για 12 χρόνια έκανα αυστηρά μόνο παραδοσιακή Αστάνγκα γιόγκα. Ακολουθούσα καθημερινά το ίδιο απαιτητικό πρόγραμμα μέχρι που το ίδιο το σώμα μου μου «ζήτησε» κάτι διαφορετικό.   

Αναζητούσα κάτι πιο θηλυκό και δημιουργικό, κάτι που να με συνδέει με την παιδική μου ηλικία και την αγάπη μου για τον χορό. Έτσι, ανακάλυψα το Vinyasa Flow, μέσω διαδικτυακών μαθημάτων με δασκάλους από το εξωτερικό. Με τον καιρό άρχισα να δημιουργώ τις δικές μου «χορογραφίες», συνδυάζοντας στοιχεία από την παραδοσιακή πρακτική μου και τον χορό. Η Αστάνγκα συνεχίζει φυσικά να είναι «το φάρμακο μου» και η κύρια πρακτική μου. Πλέον, την προσεγγίζω με έναν πολύ πιο διαισθητικό τρόπο, και έχω ξεφύγει από τα πολλά «πρέπει». 

Ποιος ο στόχος σου μέσα απ’ τη δουλειά σου;

Σκοπός μου είναι να καθοδηγώ τους μαθητές μου να χρησιμοποιούν την κίνηση ως μέσο επικοινωνίας με το σώμα τους και τον εσωτερικό τους εαυτό. Για εμένα η γιόγκα είναι μια αρχαία τεχνολογία που μπορούμε όλοι να χρησιμοποιούμε για «αυτοθεραπεία». Είναι σημαντικό να εξελίσσομαι μέσα από την πρακτική και την διδασκαλία, αλλά και να μοιράζομαι τις γνώσεις μου με τρόπο μη δογματικό. Πάνω από όλα, θέλω να ενθαρρύνω την ελευθερία μέσω της κίνησης και της αυτοέκφρασης.

Τι ρόλο παίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην ζωή σου, Χριστίνα μου; 

Αυτή την στιγμή το Instagram συγκεκριμένα, παίζει μεγάλο ρόλο στην δουλειά μου. Μέσω αυτού διαφημίζω όλα μου τα μαθήματα, και έτσι με βρίσκουν οι περισσότεροι μαθητές μου. Παράλληλα είναι ένα μέσο έκφρασης και δημιουργικότητας για εμένα. 

Ποιους ανθρώπους θεωρείς μέντορές σου και ποια τα σημεία καμπής στη διαμόρφωσή σου;

Σίγουρα μια από τις πιο σημαντικές επιρροές για εμένα ήταν η πρώτη μου δασκάλα στο Λονδίνο, η Eileen Gauthier. Η Eileen είναι μια πολύ ιδιαίτερη δασκάλα, η οποία διατηρεί την σχέση της με την παραδοσιακή πρακτική της Αστάνγκα, ενώ παράλληλα υπήρξε μέλος του Tripsichore Yoga Dance Theatre. Στο Λονδίνο, επίσης, είχα την τύχη να δουλέψω ως βοηθός δύο δασκάλων (Sarai Harvey-Smith και Ursula Scott) στο Triyoga, ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο γιόγκα. Σε αυτές τις δύο γυναίκες οφείλω πολλές από τις γνώσεις μου πάνω στην διδασκαλία, καθώς και την τέχνη των adjustments. 

Κάνεις καθημερινά διαλογισμό ή η πρακτική σου αφορά μόνο τη γιόγκα;

Περνάω περιόδους όπου έχω περισσότερο χρόνο για την δική μου πρακτική και άλλες που ο χρόνος μου είναι πιο περιορισμένος. Τις περιόδους που έχω λιγότερα μαθήματα, προσπαθώ να αφοσιώνομαι περισσότερο στην δική μου πρακτική. Ξεκινάω, συνήθως, την ημέρα μου με διαλογισμό και μετά κάνω την σωματική άσκηση (asana). Όταν διδάσκω πιο πολύ, κάνω μια πιο χαλαρή πρακτική για να καταφέρω να ανταπεξέλθω στο πρόγραμμα της ημέρας, και δυστυχώς, θυσιάζω τον πρωινό μου διαλογισμό. Αυτό είναι κάτι το οποίο θέλω σύντομα να αλλάξω. 

Που μπορεί κάποιος να σε βρει και να έχει την τύχη να εκπαιδευτεί δίπλα σου στην γιόγκα, Χριστίνα;

Αυτή την περίοδο διδάσκω μαζί με τον σύζυγο μου στον χώρο μας στο Ψυχικό. Από τον Σεπτέμβριο θέλουμε να βρούμε έναν μεγαλύτερο χώρο για τα μαθήματα μας, έτσι ώστε να μπορούμε να εξυπηρετούμε περισσότερο κόσμο. Το καλοκαίρι έχω ένα yoga retreat στα Κουφονήσια, και ένα ακόμα wellness event στην Ελβετία. Αυτή την στιγμή δεν έχω κάποιο live διαδικτυακό μάθημα στο πρόγραμμα μου. Ωστόσο, μέσω της ιστοσελίδας μου υπάρχει η δυνατότητα αγοράς μαγνητοσκοπημένων μαθημάτων.

Καθώς η συνέντευξή μας έφτασε στο τέλος της, θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις που μου γεννήθηκαν μετά την γνωριμία μου με την Χριστίνα και πραγματικά ελπίζω να τις μεταλαμπαδεύσαμε και σε εσάς μέσα από τη συνομιλία μας.

Πρώτο βασικό κομμάτι, στο οποίο αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή μας, είναι κατ’ εμέ η αξία της κίνησης αυτής καθ’ αυτής, χωρίς να παίρνει τη μορφή καταναγκασμού ή τιμωρίας. Πόσο όμορφο να γνωρίζεις άτομα στις μέρες μας, που θεωρούν την άσκηση ευεργετική για την σωματική αλλά και την ψυχική υγεία και όχι απλά ένα μέσο για την καύση θερμίδων. Και ένα δεύτερο σημείο, που θα ήθελα να υπογραμμίσω, είναι οι έννοιες «αυτοθεραπεία», «αυτοέκφραση», «απελευθέρωση» και «εξέλιξη». Βαγόνια, κατ’ εμέ, στο τρένο που ονομάζεται «ελευθερία». Κλείνοντας, λοιπόν, αυτή τη σελίδα του υπολογιστή, ας ανοίξουμε την πόρτα όποιου βαγονιού έχουμε ανάγκη και ας κατέβουμε στη στάση «ελευθερία»…


Παρόμοια άρθρα:

Aκολουθήστε μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Έλενα Ανθή
Έλενα Ανθή
"Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ξεκίνησα να γράφω... είναι βαθύτερη ανάγκη, δεν μπορώ να την προσδιορίσω. Δεν είναι ότι μου αρέσει ακριβώς. Είναι ότι δεν μπορώ διαφορετικά. Παίρνω ανάσες μέσα από τα γραπτά μου και τα γραπτά μου παίρνουν ανάσες μέσα από εμένα."

Latest Articles

Διάβασε επίσης...