Η αγάπη μου για το post punk εμφανίστηκε πέρσι σε μια χρονιά όπου το είδος αυτό ενέταξε στο δυναμικό του κάποιες από τις πιο φιλόδοξες μπάντες, αλλά ακόμη και κάποιες των οποίων η καινοτομία και η μουσική ιδιοφυΐα έχουν γίνει πλέον γεγονός. Μιλάμε φυσικά για τους Squid, για τους Black Country, New Road για τους Shame για τους , μπάντες για τις οποίες και σας έχω μιλήσει αλλά που όσες φορές και να τα πω δεν θα είναι αρκετές. Kαι ενώ είχα την λανθασμένη και αγαθή, όπως αποδείχθηκε, εντύπωση ότι στο νησί εκείνο δεν υπάρχει κάποιο άλλο band που να ταράζει ή που να σκοπεύει να ταράξει τα νερά του μετά-punk, εμφανίστηκαν οι Yard Act με τον πρώτο τους δίσκο, Overload.
Ερχόμενοι με φόρα από το Leeds και με τους James Smith στα φωνητικά, Ryan Needhan στο μπάσο, Sam Shijpstone στην κιθάρα και Jay Russell στα ντραμς, οι Yard Act μας δείχνουν μια δική τους εκδοχή της post-punk. Την κυκλοφόρησαν στις 21 Ιανουαρίου του ’22 και διαρκεί 37 λεπτά ενώ περιέχει 11 κομμάτια.
Το γεγονός ότι μου είχαν ξεφύγει εντελώς με το single τους Dark Days που κυκλοφόρησαν το ’21, έκαναν την ακρόαση του δίσκου ακόμη πιο μυστήρια. Δεν ήξερα τι να περιμένω. Αυτό που τελικά άκουσα όμως μπορώ να πω ότι άξιζε.
Όλα τα ωραία ξεκινάνε με έναν ενθουσιασμό, μια ενέργεια η οποία πολλές φορές ακολουθείται και από μια νευρικότητα. Αυτήν ακριβώς την υπερκινητικότητα σώματος και πνεύματος μας εκφράζει το πρώτο κόλας κομμάτι του Overload με όνομα… The Overload. Δίνει μια πολύ φορτσάτη έναρξη για να σε βάλει στον δίσκο.
Με μια πιο alt-rock, indie-rock αίσθηση, το The Overload με έπεισε να μείνω και αυτό το κατάφερε με ένα intro riff στην κιθάρα που σε πιάνει κατευθείαν από τα μούτρα. Έπειτα το κομμάτι αρχίζει να καλπάζει με τα γρήγορα drums του Jay Russel και τα φωνητικά του Smith που άλλοτε είναι spoken word άλλοτε πιο μελωδικά. Όλα μαζί σε κρατάνε επιτυχώς για τα 3:16 λεπτά που διαρκεί, αλλά δεν καταφέρνουν να σε κρατήσουν από το να groove-άρεις και έτσι πιθανώς να καταλήξεις να κοπανιέσαι.
Με μία αντίστοιχη ενέργεια συνεχίζει και το Dead Horse, αυτή τη φορά ωστόσο λίγο πιο μονότονα. Ένα κομμάτι που μπορεί να το περνούσα και για Franz Ferdinand, το Dead Horse εκφράζει ένα παράπονο στην μάνα Αγγλία. Αναφέρεται στον ρατσισμό και την μηδαμινή προσοχή που δίνεται σε αυτόν, ενώ παράλληλα περνιέται σαν κάποιο κακόγουστο αστείο. Μιλάει για την έλλειψη επικοινωνίας καθώς και για τα fake news, όλα αυτά ξεκινώντας πάντα με την φράση:
Yeah, the last bastion of hope this once great nation has left is to…
Γενικότερα όχι κακό κομμάτι, αλλά σίγουρα δεν μου έμεινε τόσο για την μουσική του υπόκρουση, αλλά κυρίως για τον έξυπνο και καυστικό στίχο του.
Με μια κάπως αντίστοιχη αλλά λίγο πιο θετική στάση θα αναφερθώ και στο Payday. Αυτό διότι, ενώ δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε, στην μουσική του περιλαμβάνει κάποια folk κρουστά, ακολουθεί έναν πιο δυναμικό ρυθμό, μια funky κιθάρα και ακόμη έχει ένα κάπως περίεργο chorus τα οποία κατάφεραν να μου μείνουν κατά την ακρόαση. Οι στίχοι εξακολουθούν να είναι καυστικοί ενώ αναφέρονται στην εργατική τάξη, στον πόλεμο στην Βοσνία καθώς και στον λιμό των αφρικανικών χωρών.
Για να συνεχίσουμε, προσπαθήστε να φανταστείτε τον εαυτό σας πολύ πλούσιο. Τόσο πλούσιο που θα μπορούσατε κυριολεκτικά να πνιγείτε στα λεφτά σας. Κάπως έτσι μας μεταφέρει ο James Smith στο παράλληλο σύμπαν του, στο οποίο ξαφνικά έχει γίνει υπερβολικά πλούσιος. Το κομμάτι ξεκινάει από μια μπασογραμμή που σε υπνωτίζει. Η μουσική υπόκρουση φτάνει να είναι τρομακτική στην κορύφωσή της, καθώς στα κενά μεταξύ των στίχων ακούγονται κάποια σχεδόν παράφωνα ακόρντα πιάνου κάνοντας την εμπειρία κάπως δυστοπική. Ταυτόχρονα οι στίχοι του Smith καθώς και οι δυναμικές που χρησιμοποιεί σε αγχώνουν. Γενικότερα παρατήρησα έντονα συναισθήματα στο συγκεκριμένο κομμάτι, το βρήκα ευφυές ενώ έχει και μια σατιρική χροιά.
Ένα από τα προσωπικά μου αγαπημένα είναι το κομμάτι The Incident. Βρήκα πολύ δημιουργικά τα κιθαριστικά μέρη της κιθάρας, ενώ ο ρυθμός από τα λόγια του Smith τόσο στο Chorus αλλά κυρίως στα verses μαζί με την drums, δίνουν στο κομμάτι ένα χορευτικό groove που με κάνει να επιστρέφω σε αυτό ξανά και ξανά.
Γενικότερα νιώθω πως από εδώ και πέρα ο δίσκος μου έδωσε πολλά περισσότερα απ’ ό,τι στο πρώτο μισό. Για παράδειγμα το Land Of The Blind είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια που σίγουρα θα ακούσω πολλές φορές ακόμη. Με ένα ύφος Gorillaz και κάποιες πολύ όμορφες κιθαριστικές μελωδίες, το κομμάτι δημιουργεί μία γεμάτη και κάπως σκοτεινή ατμόσφαιρα, σαν αυτή που συχνά συναντάμε στην post-punk.
Η μπασογραμμή ακολουθεί μια μινιμαλιστική προσέγγιση παίζοντας μονάχα από 3 μέχρι και 4 νότες σε όλο το κομμάτι αλλά με έναν ρυθμό που δεν την κάνουν καθόλου βαρετή. Αυτό ίσως συμβαίνει γιατί παιδιά ο Sam Shijpstone δίνει ρέστα με τις μελωδίες του. Έχουν αρκετό χρώμα και χαρακτήρα χωρίς όμως να ξεφεύγουν από το ύφος το οποίο παραμένει post-punk.
Με ένα πιο ξεκάθαρο chorus αλλά και την προσθήκη πολυφωνιών από τον άσημο τραγουδιστή Billy Nomates, βρίσκουμε το Quarantine The Sticks που συνεχίζει ό,τι άφησε το Land Of The Blind με μια όμως πιο περίεργη προσέγγιση αλλάζοντας συχνά τόνους ενώ συνεχίζουμε μαθαίνοντας για την καθόλου μοναδική ή ασυνήθιστη ιστορία της ζωής ενός Άγγλου, από τα πρώτα του εφηβικά χρόνια μέχρι τον τραγικό του θάνατο.
Το Tall Poppies δεν είναι τόσο ένα κομμάτι παρά ένα μικρό θεατρικό έργο με μουσική υπόκρουση. Περνάμε από όλα τα στάδια που έχτισαν τον χαρακτήρα του ήρωα μας, μαθαίνουμε για τα πράγματα που του άρεσαν, για την αγάπη του για το ποδόσφαιρο για την επιτυχία του με τις γυναίκες. Μαθαίνουμε για το πόσο αγαπούσε και πόσο τον αγαπούσαν στο χωριό. Μαθαίνουμε για τον τρόπο που έφυγε από τη ζωή (καρδιακή προσβολή) καθώς ο Smith μας φωνάζει So get yourself checked, book yourself an appointment. Το κλείσιμο, ίσως το πιο όμορφο μέρος του κομματιού, προκαλεί ανατριχίλα τόσο με την προσθήκη των πνευστών όσο και με το γενικότερο απαισιόδοξο αλλά δυστυχώς πραγματικό μήνυμα στο οποίο τα λόγια του τραγουδιστή καταλήγουν. Ένα ακόμη highlight του δίσκου.
We cry because children are dying across the sea and there is nothing we can do about it Whilst we benefit from the bombs dropped which we had no part in building
-Tall Poppies
Τέλος έχουμε τα Pour Another και 100% Endurance να κλείνουν το δίσκο. Το πρώτο περιέχει κάποια όμορφα synths που σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο ρυθμό του, σου δίνουν μια αίσθηση new wave. Στην αρχή δεν κατάφερε να μου τραβήξει την προσοχή αλλά οι δυναμικές και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε από τη μέση και μετά ήταν αρκετά για να το βάλω στη λίστα των κομματιών που μου άρεσαν.
Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα και το 100% Endurance που όμως ακολουθεί μια πιο ήρεμη πορεία. Είναι κάπως κατευναστικό, ψιλο-shoegaze και το βρίσκω λογικό καθώς είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Όμορφο κομμάτι με όμως κάπως μονότονο ύφος αλλά με αρκετά dreamy vibes και κάποια πολύ όμορφα ακόρντα (τα μεγάλης 7ης για όσους γνωρίζουν). Η απλότητά του δεν επιδρά στην ποιότητά του, πόσο μάλλον στα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Κλείνει με ωραίο τρόπο τον δίσκο ενώ τα synths που παραμένουν από το Pour Another κάνουν την εμπειρία ακόμη πιο γαλήνια, ακόμη πιο γλυκιά και με ένα αίσθημα αναπόλησης.
In conclusion που έλεγαν και στο χωριό μου, ο Overload μάλλον δεν είναι ένα από τα διαμάντια της post-punk. Δεν τον φαντάζομαι να έχει την απήχηση που είχαν άλλες ανερχόμενες μπάντες από το UK. Όμως αυτό που σίγουρα έχει είναι o χαρακτήρας. Έχει συναίσθημα και φαίνεται πως και η μπάντα συνολικά έχει και την καλλιτεχνική όρεξη να το πάνε όλο αυτό λίγο πιο πέρα. Θεωρώ, τέλος, πως στην ολότητα του έχει περισσότερες ωραίες στιγμές παρά ατυχίες.
Οι Yard Act έχουν δρόμο μπροστά τους και μαζί τους θα ακολουθούμε και εμείς (τουλάχιστον εγώ χαχα) ανυπομονώντας να δω την εξέλιξή τους.
Ήμουν ο Θάνος από το Art N Opinion, ένα blog στο οποίο γράφουμε για την τέχνη που μας αρέσει και μας εμπνέει. Μπορείτε να μας βρείτε στο artnopinion.com, στο Instagram αλλά στο Facebook.
Παρόμοια άρθρα:
- Sea Power, η θάλασσα και η επέκεινα χώρα
- 10 άλμπουμ που αγαπήσαμε το 2021
- «Μόνο με το punk κάνεις ταινίες στην Ελλάδα»: μια ιστορία της Βάσως Λαζαρίδου
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
