Ηχογράφηση από τη Σοφία Σακαρίκου:
Καθώς η χρονιά του 2021 φτάνει στο τέλος της, η ομάδα του Beasty συγκεντρώνει τα άλμπουμ και τις μουσικές που την έκαναν υποφερτή. Νέες και παλιές κυκλοφορίες, εγχώρια και διεθνής σκηνή, ήχοι indie, punk, shoegaze, pop και άλλα πολλά μπλέκονται σε αυτή τη λίστα, που δεν είναι παρά μία μουσική χαρτογράφηση συναισθημάτων, αγαπημένων και λιγότερο αγαπημένων στιγμών του έτους που μας αφήνει.
Νέος Κόσμος, του Evripidis and his Tragedies
Είναι Μάρτιος του 2021 και η ανθρωπότητα βρίσκεται ήδη ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας. Άλλα μας βρήκε σε καραντίνα, άλλα να δουλεύουμε και άλλους να παρουσιάζουν το πόνημα των τελευταίων μηνών στο διψασμένο για τέχνη κοινό τους. Και έτσι εγένετο το πέμπτο άλμπουμ του ομογενούς μας στην Βαρκελώνη, Evripidis and his Tragedies. Ο Νέος Κόσμος, ένας δίσκος που αποτελείται από 10 τραγούδια, ηχογραφήθηκε εξ ολοκλήρου στο σπίτι του καλλιτέχνη με μόνη του συντροφιά το συνθεσάιζερ. Γιατί όμως Νέος Κόσμος;
Από τη μια η έμπνευση από την απόδειξη ενός φαρμακείου -σημάδι των καιρών μας και από τις λίγες επιχειρήσεις που δεν τις άγγιξαν οι περιορισμοί. Από την άλλη Νέος Κόσμος όπως η ηρεμία μετά από μία καταστροφή. Η χαρά που γίνεται αντίβαρο στην τραγωδία του να ζεις. Ο κόσμος που μας συστήνει ο Ευριπίδης να είναι άραγε νέος στην ηλικία ή νέος όπως λέμε καινούργιος; Αναρωτιέμαι αν έχει σημασία να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Γιατί το ένα να αποκλείει το άλλο;
Τι μας φέρνει όμως αυτός ο νέος κόσμος;
Τον συνδυασμό που έχουμε αγαπήσει από τον Ευριπίδη: συνθετικός έως ηλεκτρονικός ποπ ήχος που ντύνει queer στίχους καθημερινής ή και όχι τόσο ζωής. Μετά από μήνες ακροάσεις και περισυλλογής ξεχωρίζω, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, τα:
Κανονικότητα. Το μοναδικό ελληνόφωνο κομμάτι του δίσκου και σύμφωνα με τον δημιουργό το τελευταίο που μπήκε σε αυτόν. Γραμμένο για την Ελλάδα και την κατάσταση που ζούμε, σε αυτήν βρίσκεται ουσιαστικά το soundtrack του κατηγορώ που όλες θα θέλαμε να εκφράσουμε απέναντι στην «ύπουλη δύναμη».
Nos volvimos a encontrar. Ένα τραγούδι – οδηγός διαχείρισης του πένθους. Μία διαφορετική οπτική για όταν πια δεν σε κυνηγούν τα φαντάσματα μα ζεις αρμονικά μαζί τους, χορεύετε και γυρνάτε μαζί τους άδειους δρόμους της πόλης, δίχως να τα φοβάσαι. Μήνες μετά θα το ακούσουμε σε ελληνόφωνο ντουέτο με την Nalyssa Green και για σχεδόν πέντε λεπτά όλα θα μοιάζουν καλύτερα.
Melancholia. “Melancholia is closing in, resistance is futile”. Ένα τραγούδι που μας μεταφέρει στο χωροχρόνο του Lars von Trier και μας καλεί να αναλογιστούμε τις επιπτώσεις του queer τραύματος στον ψυχισμό του μη ετεροκανονικού ατόμου. Η αρχική του μορφή μας έρχεται από το μακρινό 2014. Σταδιακά αυτή άλλαξε και το synth pop κομμάτι που φτάνει στα αυτιά μας πλέον, σχεδόν με την συνοδεία του χορού μιας αρχαίας τραγωδίας, δεν μοιάζει πια με κραυγή απελπισίας.
Αν μπορώ να κάνω μία σύνοψη για το φετινό έργο του Ευριπίδη, αυτή θα ήταν ένας συνδυασμός δικών του λέξεων: Καλωσήρθατε στη νέα κανονικότητα.
Από τη Μαρίνα Μπίκου
Μια από τις πιο απολαυστικές ενασχολήσεις για κάθε μουσικόφιλο που παρακολουθεί τις νέες μουσικές κυκλοφορίες είναι ο μουσικός απολογισμός της χρονιάς. Τη στιγμή που η αλλαγή του έτους πλησιάζει, νιώθουμε την ανάγκη να τρέξουμε σε playlists, folders, σημειώσεις από όταν ακούγαμε τις μουσικές εκπομπές που μας αρέσουν και να κάνουμε μια αποτίμηση. Η διαδικασία αυτή προσωπικά μου δημιουργεί αμφιθυμικά συναισθήματα. Πώς να το κάνουμε, το να επιλέγεις δύο-τρία άλμπουμ αντί για δεκάδες που άκουσες και αγάπησες είναι λίγο ψυχοφθόρο.
Για την ώρα, θα αφἠσω έξω την εγχώρια σκηνή, μιας και την έχω σχολιάσει στα περισσότερα μηνιαία μουσικά αφιερώματα ως άλμπουμ του μήνα. Μερικά από αυτά είναι για τους: Uncensored, Mazoha, Mechanimal, Post Lovers, Γιώργος Μπότης. Ενδεικτικά, θα προτείνω τρία μουσικά άλμπουμ από τη διεθνή σκηνή που μάλλον δεν θα έτυχε να ακούσετε τόσο. Αφήνω, συνεπώς, τα πιο εμπορικά ή αρκετά επιτυχημένα, που έχουν κάνει ήδη τον κύκλο τους. Θα προσπαθήσω να σας πείσω, όσο πιο σύντομα, να ακούσετε τουλάχιστον αυτούς τους δύο μουσικούς: For Those I Love και Parranoul.
For Those I Love, του For Those I Love
Η πρώτη πρόταση στους στίχους “I have a love” από το εναρκτήριο τραγούδι, μπορούμε να πούμε ότι συνοψίζει, ακριβώς, την αφορμή σύνθεσης του δίσκου αλλά και το θέμα του. ”I have a love, and it never fades”. Ο Δουβλινέζος David Bulfe αποτίει φόρο τιμής μέσα από την τέχνη του για τον απροσδόκητο θάνατο του φίλου του, Paul Curran. Ένα άψογο ντεμπούτο που μέσα από τα εννέα μουσικά σπαράγματα μας βάζει και εμάς στο ρόλερ-κόστερ συναισθημάτων που και ο ίδιος ο καλλιτέχνης βρισκόταν όταν το έγραφε. Μπάσο, συνθς, κρουστά, θυμωμένα ή ποιητικά απαγγελμένα φωνητικά μάς μεταφέρουν το έντονο συναίσθημα του Bulfe. Ένας δίσκος για αυτούς που αγαπήθηκαν και χάθηκαν, για αυτούς που θρηνούν. Αλλά και για αυτούς που έχουν ανάγκη να ακούσουν:
Ya said stories to tell never breed sadness
They treat it
And if you can grasp it
Own it, deal with it
You can heal with it(”The Shape Of You”)
To See the Next Part of the Dream, του Parannoul
Τους τελευταίους μήνες ανακάλυψα αυτό το δίσκο και είναι ό,τι καλύτερο βγήκε στο 2021, θα πρέπει σίγουρα να είναι να είναι στο τοπ 10 των ανθρώπων που ακούν shoegaze. Ο Νοτιοκορεάτης καλλιτέχνης θέλει να παραμείνει ανώνυμος, συνοδεύει τη self-released κυκλοφορία του δίσκου με ένα αφοπλιστικά ειλικρινές σημείωμα στο Bandcamp. Το shoegaze στοιχείο είναι το εντονότερο στον δίσκο. Κάτι που διαπιστώνει κανείς εύκολα ακούγοντας απλά το εναρκτήριο κομμάτι, Beautiful World. Ωστόσο, στοιχεία post-rock (Excuse), noise pop (Youth Rebellion) αλλά και grunge (Chiken) εντοπίζονται ανάμεσα στις θορυβώδεις κιθάρες. Ένας δίσκος για τους ”active losers” αναφέρει ο μουσικός που κρύβεται πίσω από αυτό το εντυπωσιακό ντεμπούτο. Lily Chou Chou, Welcome to the NHK, Goodnight Punpun και Neon Genesis Evangelion είναι μερικές από τις εφηβικές του επιρροές, όπως αναφέρει, και σίγουρα ίχνη αυτών συναντάμε και στις θεματικές των στίχων.
Από τη Σταυρούλα Μακρή
Future Nostalgia (The Moonlight Edition), της Dua Lipa
Η εκρηκτική pop star Dua Lipa δημιούργησε ένα τεράστιο όνομα για τον εαυτό της όταν το 2019 κυκλοφόρησε το Future Nostalgia. Το 2021, με το deluxe edition του ίδιου άλμπουμ, συγκεντρώνει την πιο πολύχρωμη, χορευτική και δυναμική συλλογή τραγουδιών. Με hit που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ’80s inspired, η Dua Lipa ποντάρει σε ένα πολύ διάσημο μοτίβο/trend των τελευταίων χρόνων στη μουσική βιομηχανία και απ’ ό,τι φαίνεται… της πάει! Τα 8 τραγούδια που προστίθενται σε αυτή την έκδοση ολοκληρώνουν τη πολύχρωμη παλέτα που άρχισε να δημιουργεί η τραγουδίστρια ένα χρόνο πριν.
Revelaciόn, της Selena Gomez
Θρίαμβος για τη Selena Gomez, αφού 11 χρόνια μετά την ανακοίνωση κάτι παρεμφερούς, μας προσφέρει το EP Revelación, το πρώτο της ολοκληρωμένο ισπανικό project. Η ερμηνεύτρια συνεργάστηκε με πολλούς εξαίσιους Λατίνους καλλιτέχνες και το αποτέλεσμα πραγματικά ξεχωρίζει από ό,τι μας έχει συνηθίσει. Προσηλωμένη πάντα στα ιδανικά της, η Selena σου μαθαίνει πώς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και να αγαπήσεις ξανά! Όλο αυτό βέβαια ντυμένο με μουσική που έχει επηρεαστεί από τον τόπο όπου μεγάλωσε.
Better Mistakes, της Bebe Rexha
Η τραγουδίστρια και στιχουργός Bebe Rexha δεν άφησε ούτε έναν χρόνο να περάσει! Πράγματι, μετά τη κυκλοφορία του προηγούμενού της άλμπουμ, μας δίνει μόνο hits. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τα χωρέσει σε ένα project που την εκφράζει. Μπαλάντες Sabotage, pop-punk Death Row και dance ρυθμοί Sacrifice, είναι μερικά από τα είδη που απαρτίζουν το Better Mistakes. Η πολυτάλαντη αυτή γυναίκα έχει γράψει -μαζί με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες- παραπάνω από τα μισά τραγούδια αυτού του album. Δεν σε ενθουσιάζει αυτό; Τα τραγούδια περνάνε άμεσο μήνυμα, γεννημένα από το ερωτικό μυαλό της Bebe Rexha.
Από τον Δημήτρη Κασβίκη
Industrial Silence, των Madrugada
Ίσως το καλύτερο debut album που έβγαλε ποτέ μπάντα ήταν το Industrial Silence των Madrugada, το σωτήριο έτος 1999. Στα ισπανικά, το όνομά τους σημαίνει χαραυγή και πράγματι χάραξε μια νέα «ημέρα» τόσο για το είδος που υπηρετούν αλλά και για εμάς τους φαν. Με σαγήνευσαν πολλά σε αυτή τη μικρή μπάντα από το Stokmarknes. Η μελωδία τους, που είναι εμπνευσμένη από το αχανές τοπίο του Νορβηγικού βορρά. Η υπεροχή που βρίσκεται στην μελωδική φωνή του Sivert Høyem. Ο μαγικός τρόπος που αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι συνέθεσαν διαχρονικά κομμάτια.
Ξεκινώντας με το δυναμικό Vocal, οι Νορβηγοί μουσικοί μας προετοιμάζουν για τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα των επόμενων λεπτών. Τα εκρηκτικά ντραμς, ο συνδυασμός κιθάρας και μπάσου που καθοδηγούν τη διάθεσή μας και η ξεχωριστή χροιά του Høyem εδραίωσαν το φαινόμενο που ονομάζεται Madrugada στη διεθνή μουσική σκηνή.
Το άλμπουμ συνεχίζεται με τα κομμάτια Beautyproof και Shine, δύο πολύ αγαπητά και γνωστά κομμάτια της μπάντας.
Είναι χαρακτηριστικά, παρότι διαφορετικά σε είδος, διότι προσδίδουν μια άλλη οπτική στο ταλέντο των μουσικών. Το Beautyproof μιλά για τα διαστρεβλωμένα πρότυπα ομορφιάς και πόσο έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου. Χτίζει ένταση αργά και έπειτα «σκάει» στα ακουστικά μας η παραμόρφωση της κιθάρας του Robert Burås. To Shine από την άλλη είναι μια μπαλάντα όπου ο τραγουδιστής επαναπαύει την αγαπημένη του. Της μιλά για την αγάπη και της υπόσχεται πως θα είναι εκεί και θα λάμψουν μαζί. Τα ντραμς του Jon Lauvland Pettersen ηρεμούν για λίγα λεπτά. Συνοδεύουν την ιστορία των τεσσάρων λεπτών και αρκούνται σε αυτό. Έτσι απλά, μέσα σε μόλις λίγα λεπτά, οι Madrugada προσδιόρισαν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.
Τα κομμάτια περνούν άλλες φορές ευχάριστα και άλλες αφήνοντάς μας σοκαρισμένους. Οι μουσικοί παίζουν με τα ηχοχρώματα, προσδίδοντας μια άλλη υπόσταση στο είδος του alternative rock. Προσωπικά, με άγγιξαν όσο τίποτα οι στίχοι του This Old House. “There’s a boy and a girl, Who know all the wrong words” λέει ο Høyem και νιώθω πως υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ πραγματικότητας και στιχουργίας. Μιλά για ένα παλιό σπίτι, πιθανότατα την παλαιά τάξη πραγμάτων. Μαζί με την συντροφιά του ευγνωμονούν τη καλή τους τύχη που δεν βρίσκονται πια εντός των «τειχών» του. Χαίρονται που είναι μαζί και ελεύθεροι. Είναι μια ωδή στην ελευθερία και οι απαλές του νότες είναι μια αλληγορία για το αίσθημα ηρεμίας που απομένει όταν φεύγει η ένταση της επανάστασης.
Στο σύνολό του, το Industrial Silence είναι ένα ταξίδι ήχων και εμπειριών. Η ατμόσφαιρα των 13 κομματιών και οι θαυμάσιες μελωδίες συνθέτουν μια πανδαισία. Ακούστε λοιπόν τα κομμάτια τους και αφήστε το αίσθημα μιας νέας Madrugada να σας συνεπάρει.
Από την Κατερίνα Φλωρογούλια
G_d’s Pee AT STATE’S END!, των Godspeed You! Black Emperor
Ύστερα από τέσσερα χρόνια και μετά από την ουτοπική αναρχία του Luciferian Towers, οι Godspeed You! Black Emperor επανέρχονται με το G_d’s Pee AT STATE’S END! και μας μεταφέρουν για άλλη μια φορά στη δυστοπική γη των σιδηροδρόμων. Στις 27 Μαρτίου, λίγες μέρες πριν από την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ, προβάλουν ένα livestream της μουσικής, συνοδευόμενης από video art των Karl Lemieux και Philippe Leonard. Το βίντεο ξεκινά με τη λέξη HOPE, όπως εθιμοτυπικά αρχίζουν και οι συναυλίες τους. Οι GY!BE μιλούν για πολλά πράγματα: για τον φόβο, τον θρήνο, την καταστροφή, τα ερείπια. Αλλά, κυρίως, μιλούν για την ελπίδα για μια νέα αρχή από τις στάχτες του παλιού κόσμου. Και αυτή την ελπίδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, την εκφράζουν στο G_d’s Pee AT STATE’S END!.
Για άλλη μια φορά συνδέοντας τους ήχους του πολέμου και της επανάστασης με την άβυσσο του ανθρώπινου ασυνειδήτου, ξεκινούν το 52λεπτο άλμπουμ με τις μιλιταριστικές μελωδίες του Military Alphabet. Η μάχη για τα αιτήματα που συνοδεύουν τον δίσκο έχει ξεκινήσει. Κορυφώνεται στο εκρηκτικό First of the Last Glaciers -και έπειτα ο θρήνος, διότι δεν μπορεί να υπάρξει νίκη, χωρίς πρώτα να υπάρξουν ήττες. Το ελεγειακό άσμα του δίσκου αφήνει τα πράγματα στα χέρια μας. Η πλευρά μας πρέπει να κερδίσει, μας λέει. Ποια πλευρά είναι όμως αυτή;
Welfare Jazz, των Viagra Boys
Όντας μια από τις πιο υποσχόμενες και δυναμικές μπάντες των τελευταίων χρόνων και εδραιώνοντας επίσημα την παρουσία τους με τον τελευταίο τους δίσκο, οι Viagra Boys δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από αυτή τη λίστα. Το Welfare Jazz αποτελεί μια post-punk σάτιρα που διαδραματίζεται στα μπαρ και στα μοτέλ της Μεσοδυτικής Αμερικής. Μέσα από blues σπαραγμούς, spoken-word σουρεαλιστικά κομμάτια, country αντι-μπαλάντες και jazz punk εκρήξεις, χτίζουν το πορτραίτο ενός περιπλανώμενου αντιήρωα. Ο Sebastian Murphy, με την χαρακτηριστική φυσιογνωμία και τις extra εκτελέσεις (’cause it’s all about the execution here), αποτελεί το ιδανικό πρόσωπο για να τον ενσαρκώσει.
Ευχόμαστε αυτό τον Φεβρουάριο να τους δούμε ζωντανά, στο live που μας ανέβαλε πριν δυο χρόνια η καραντίνα!
SINNER GET READY, της Lingua Ignota
Από το ομιχλώδες και μυσταγωγικό τοπίο της υπαίθρου της Πενσυλβανίας, η Kristin Hayter, η γυναίκα πίσω από το μουσικό πρότζεκτ ονόματι Lingua Ignota (=άγνωστη γλώσσα), χρησιμοποιεί όργανα της παραδοσιακής φολκ των Απαλαχίων και υλικό από τα κυρήγματα των τηλευαγγελιστών για να αποδώσει τη διττή φύση της θρησκείας και της πνευματικότητας. Μέσα από νεοκλασσικούς φολκ ήχους και ουρλιαχτά που έρχονται κατευθείαν από τα πνεύματα των μαγισσών του Σάλεμ, εξερευνά τη δύναμη που μπορεί κανείς να αντλήσει από μια ανώτερη ύπαρξη, αλλά και την κοινωνική συλλογική παράνοια που μπορεί να προκύψει από την πίστη.
Με τις καταγγελίες της μουσικού ενάντια στον Alexis Marshall των Daughters και τις δηλώσεις της για τη βαθιά σωματικά και ψυχολογικά κακοποιητική σχέση στην οποία βρισκόταν, ανοίγει ένα παράθυρο στις διαδικασίες που οδήγησαν στη δημιουργία του άλμπουμ, αλλά και στις προσωπικές σχέσεις και κακοποιητικές συμπεριφορές που εντοπίζονται συχνά στα παρασκήνια της experimental σκηνής.
Από τη Χαρά Παπαδάτου
Παρόμοια άρθρα:
- Chelsea Wolfe | Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs (2012) | άλμπουμ Οκτωβρίου
- Madrugada: σε κυκλοφορία το νέο τους κομμάτι!
- Billie Eilish: Happier Than Ever
Aκολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
