Exclusive Content:

Μία απολαυστική συνέντευξη με την Νίκη Χάγια, γνωστή και ως Lady Papaya.

Καλώς ήρθατε σε μια ακόμα συνέντευξη, άκρως απολαυστική αυτή τη φορά καθώς έχουμε στην παρέα μας τη Νίκη Χάγια, γνωστή και ως Lady Papaya. Η Νίκη είναι εδώ για να μας μιλήσει ανοιχτά και έξω από τα δόντια - όπως κάνει πάντα άλλωστε - για τον βιγκανισμό, τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας που την έκαναν να αφήσει την Ελλάδα, τη γιόγκα, τις εξαρτήσεις αλλά και τη μητρότητα.

Οι περισσότεροι την ξέρουμε από τον λογαριασμό της στο Instagram, με το όνομα Lady Papaya. Η Νίκη Χάγια, όμως, είναι πολλά παραπάνω από μία απλή influencer. Είναι δημοσιογράφος, και πολύ άξια μάλιστα. Έζησε στις καλές εποχές των περιοδικών, όπως περιγράφει και πέτυχε πολύ σε αυτόν τον τομέα. Είναι πιστοποιημένη yoga teacher, vegan blogger και μαμά εδώ και τρία χρόνια, ενώ πρόσφατα αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ζωή της στην Ελλάδα και να μετακομίσει με την οικογένεια της στη Σουηδία. Πριν κανονίσω το ραντεβού μου με τη Νίκη, όμως, σας ζήτησα να μου στείλετε τις δικές σας ερωτήσεις (και σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση), ώστε να γίνει λίγο πιο διαδραστική η διαδικασία. Βρέθηκα, λοιπόν, διαδικτυακά μαζί της και ήπιαμε παρέα τον πρωινό μας καφέ, δημιουργώντας αυτήν την απολαυστική συνέντευξη για εσάς. Φτιάξτε κι εσείς, λοιπόν, το καφεδάκι σας, λάβετε θέσεις και πάμε να ξεκινήσουμε…

Ε: Νίκη καλησπέρα. Χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ για τη σημερινή μας συνέντευξη. Και από ότι φαίνεται χάρηκαν και οι διαδικτυακοί μας φίλοι, οι οποίοι μου έστειλαν άπειρα μηνύματα με ερωτήσεις για εσένα. Πριν ξεκινήσουμε με τις ερωτήσεις του κοινού, όμως, πες μου λίγα λόγια για το επάγγελμά σου. Ποια είναι η βασική σου δουλειά;

Ν: Το βασικό μου επάγγελμα, δηλαδή αυτό που κάνω από τα 20 μου χρόνια (τώρα είμαι 41), είναι η δημοσιογραφία. Σπούδασα Εργαστήρια Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας, μια σχολή που πλέον έχει κλείσει. Ήταν θυμάμαι το πρώτο ιδιωτικό ΙΕΚ, στο οποίο μπορούσες να μάθεις πως να αρθρογραφείς. Ήθελα από πολύ μικρή ηλικία να γίνω αρθρογράφος. Θυμάμαι, μάλιστα, όταν ήμουν μικρή διάβαζα τα περιοδικά του θείου μου και συγκεκριμένα το “κλικ”. Αργότερα, όταν άρχισα να αγοράζω μόνη μου περιοδικά, έπαιρνα το “Μηδέν Ένα”, γιατί ήμουν σε μια φάση της ζωής μου που μου άρεσε η ρέιβ σκηνή. Έκτοτε, από τα 20 μου δεν έχω σταματήσει να δουλεύω ως δημοσιογράφος. Έχω περάσει από διάφορα μεγάλα περιοδικά σε εταιρίες, όπως ήταν ο Λυμπέρης και η ΜΑΚΟ και έχω ζήσει τις καλές εποχές προ κρίσης. Έχω αρθρογραφήσει για το Men’s Health, το Status, το Nitro, αλλά και το Esquire. Θα έλεγε, λοιπόν, κανείς ότι ήμουν “παιδί περιοδικών”. Με τον ερχομό της κρίσης έκανα ένα μικρό διάλειμμα και για βιοποριστικούς λόγους έκανα δύο εκπαιδευτικά στη γιόγκα, οπότε και μπήκε σαν τομέας στη ζωή μου ολοκληρωτικά.

Ε: Η γιόγκα ήταν κάτι που σου άρεσε πάντα; Είχες σχετικά ερεθίσματα από την οικογένειά σου;

Ν: Καμία σχέση. Όταν ήμουν παιδάκι, εγώ κι η γυμναστική ήμασταν δύο άγνωστοι. Ούτε από τους δικούς μου είχα σχετικά ερεθίσματα, πόσο μάλλον για γιόγκα που είναι και κάτι παραπάνω από γυμναστική. Εξαρτάται, βέβαια πως θα την αντιμετωπίσεις τη γιόγκα. Υπάρχουν άνθρωποι που την βλέπουν καθαρά ως μέσο εκγύμνασης, που είναι εντάξει. Όμως, υπάρχουν και εκείνοι που βλέπουν και το πιο πνευματώδες κομμάτι μέσα σε αυτήν.

Ε: Για βιοποριστικούς, λοιπόν, λόγους, την επιλέγεις σαν επόμενη επαγγελματική κίνηση. Αρκετά μακριά από την δημοσιογραφία θα λέγαμε. Τι συνέβη και ένα κορίτσι χωρίς τόση αγάπη για τη γυμναστική στρέφεται στη γιόγκα;

Ν: Με την έλευση της κρίσης έπρεπε να παραιτηθώ από τη δουλειά μου στο Nitro συγκεκριμένα, γιατί δεν πληρωνόμασταν. Τότε ξεκίνησα να δουλεύω ως receptionist σε ένα γιόγκα στούντιο, αλλά δεν ήταν αυτή η πρώτη μου επαφή με τον χώρο. Μέχρι τότε είχα κάνει μερικά μαθήματα και μου άρεσε μεν, αλλά μέχρι εκεί. Έπειτα δουλεύοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον και κάνοντας περισσότερα μαθήματα ως μαθήτρια, έβλεπα ότι μου κάνει πολύ καλό στην ψυχική μου υγεία και στην διάθεσή μου. Έτσι και αποφάσισα να εκπαιδευτώ κι εγώ.

Ε: Ο βιγκανισμός ήρθε μαζί με τη γιόγκα στη ζωή σου;

Ν: Όχι. Όμως, μαζί με τη γιόγκα ήρθε η χορτοφαγία. Σε ένα σεμινάριο που είχα παρακολουθήσει, ένας δάσκαλος είπε για τις επιπτώσεις που έχει η κατανάλωση κρέατος στον πλανήτη και τότε έγινε το κλικ μέσα μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, βέβαια, είχα αντιληφθεί από μόνη μου ότι το να τρώω κρέας δεν μου ταιριάζει και ότι σωματικά δεν ένιωθα καλά. Ένιωθα ότι κάνω λάθος τρώγοντας κρέας. Ήμουν ένα κλασικό παιδί μεγαλωμένο με πολύ γάλα και πολύ κρέας. Ήμασταν μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, με τον θείο μου να έχει και δικό του κρεοπωλείο μάλιστα (εδώ γελάμε). Με την ομιλία εκείνου του δασκάλου ήμουν πια αποφασισμένη.

Στο σημείο αυτό να σου πω ότι ήμουν χορτοφάγος για 8 χρόνια. Μετά το πέρας αυτών, συνειδητοποίησα ότι και τα ζωικά παράγωγα συνεισφέρουν στη βία που δέχονται τα ζώα και στο κακό που γίνεται στον πλανήτη αλλά και στην υγεία μας. Όπως είπες και εσύ το να ακολουθείς μια plant-based διατροφή (γιατί ακόμα και οι χορτοφάγοι κάνουν εξίσου καλό με τους vegans).

Ε: Άλλαξε η γιόγκα και ο βιγκανισμός τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή και τους γύρω σου; Γιατί θεωρώ ότι αλλάζεις ριζικά όταν ασχολείσαι με την “πνευματικότητα” αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι.

Ν: Αν μου έκανες αυτή την ερώτηση κάποια χρόνια πριν, ίσως στην αρχή του βιγκανισμού, θα σου έλεγα ότι ο ναι το να είσαι vegan σε αλλάζει. Όμως, τώρα θα σου πω όχι. Ο βιγκανισμός δεν σε αλλάζει είναι καθαρά θέμα ανθρώπου. Γιατί πλέον έχω γνωρίσει ανθρώπους οι οποίοι μιλούν πολύ άσχημα, έχουν μια βίαιοι συμπεριφορά, είναι ρατσιστές και ενώ δεν κάνουν κακό στα ζώα κάνουν στους γύρω τους. Βλέπω ότι μπορεί να τους νοιάζουν μόνο τα δικαιώματα των ζώων, κι όχι των ανθρώπων και να είναι ομοφοβικοί για παράδειγμα. Οπότε, δεν είναι ότι ο βιγκανισμός σου κάνει καλό. Είναι καθαρά θέμα ανθρώπου και κατά πόσο εσύ ως άνθρωπος έχεις “ανοιχτό” μυαλό ή είσαι διατεθειμένος να το “ανοίξεις” κι άλλο. Σίγουρα, το να είσαι vegan κυρίως για τα ζώα ή για τον πλανήτη, για έναν λόγο που είναι “πέρα” από εσένα, συνεισφέρει στην ενσυναίσθηση σου. Όμως, και πάλι εξαρτάται κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να καλλιεργήσεις την ενσυναίσθηση σου και να δημιουργήσεις ένα γόνιμο έδαφος για αυτήν.

Ε: Έτσι ακριβώς είναι Νίκη. Όλα πηγάζουν εκ των έσω και εξωτερικεύονται. Μιλώντας στο σημείο αυτό για ενσυναίσθηση, θα ήθελα πραγματικά να μάθω την γνώμη σου σχετικά με την ψυχοθεραπεία κι αν έχεις κάνει. Στο σημείο αυτό ας κάνω κι εγώ το μοίρασμά μου, ότι δηλαδή, σπουδάζοντας εγώ η ίδια Ψυχολογία βρίσκω πολύ ενδιαφέρον – και προσωπικά και από άποψη στατιστικής – κατά πόσο οι γύρω μου και εν γένει ο κόσμος προβαίνει στην ψυχοθεραπεία.

Ν: Έχω κάνει ναι. Την πρώτη φορά που έκανα δεν μου ταίριαξε το σύστημα και ο θεραπευτής. Μετά έκανα με άλλον ειδικό για ένα χρονικό διάστημα, και αν και δεν ένιωσα ότι επουλώθηκαν όλες οι πληγές μου, ένιωσα ότι πατάω ξανά στα πόδια μου. Εννοείται ότι είμαι υπέρ της ψυχοθεραπείας. Το να μιλάς σε έναν ειδικό είναι τελείως διαφορετικό από το να μιλάς σε έναν φίλο σου.

Ε: Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό σου το μοίρασμα. Είναι σημαντικό να λέγεται πως το να ζητάς βοήθεια δεν σημαίνει αδυναμία και χαίρομαι που ακούω ολοένα και περισσότερους να εμπιστεύονται ειδικούς. Τώρα σε βρίσκουμε στη Σουηδία πλέον. Τι συνέβη και αποφάσισες να εγκαταλείψεις την Ελλάδα; 

Ν: Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Ωστόσο ήταν κάτι που το λέγαμε όταν ήμασταν μικροί… Όταν ήρθε η κόρη μου, η Χλόη στη ζωή μου και του συντρόφου μου, αμέσως και οι δύο είπαμε ότι το παιδί μας δεν θέλουμε να μεγαλώσει στην χώρα μας. Η Ελλάδα όσο όμορφη και ηλιόλουστη κι αν είναι έχει πολλές παθογένειες. Έχει φυσική ομορφιά που σιγά σιγά καταστρέφουν. Αρχικά, στο βωμό του χρήματος και της δήθεν ανάπτυξης καταστρέφουμε το φυσικό μας περιβάλλον. Βλέπουμε ξεκάθαρα ότι θέλουν να κάνουν την Ελλάδα ένα τουριστικό θέρετρο για πλούσιους ανθρώπους, που θα έρχονται το καλοκαίρι θα αφήνουν τα λεφτά τους και εμείς θα τους λέμε ευχαριστώ, ενώ ο κόσμος που θα μένει στην Ελλάδα θα φυτοζωεί. Ακριβώς, δηλαδή, όπως γίνεται σε όλα τα τουριστικά θέρετρα παγκοσμίως (βλέπε Bali…). Οι πολιτικοί μας είναι αρκετά διεφθαρμένοι και όπως έλεγε κι η γιαγιά μου από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι, και αυτό στην Ελλάδα είναι πασιφανές. Δεν μου αρέσει ούτε το σύστημα παιδείας, ούτε οι “στενόμυαλες” αντιλήψεις που επικρατούν στην Ελλάδα. Οπότε το παιδί μου δεν θα ήθελα να μεγαλώσει σε μια τέτοια χώρα και υπό αυτές τις συνθήκες.

Ε: Γιατί στη Σουηδία, όμως; Που, βέβαια, την έχω επισκεφτεί και μπορώ να καταλάβω το γιατί κάποιος θα διάλεγε αυτή τη χώρα για να μεγαλώσει καλύτερα ένα παιδί αλλά και ο ίδιος…

Ν: Ο Δημήτρης, ο σύντροφός μου, έχει ξαναζήσει στη Σουηδία και έχει φίλους. Οπότε, υπάρχει ένας μικρός κοινωνικός κύκλος. Ήταν πιο εύκολο για εκείνον, λοιπόν. Παρόλα αυτά συμφώνησα – αν και δεν είμαι πολύ φαν του χειμώνα – γιατί η Σκανδιναβία έχει πολύ ωραία φύση. Πέραν αυτού, βέβαια, το καλοκαίρι του ’21 που καιγόταν όλη η Ελλάδα, εμείς ήμασταν διακοπές και δεν είχαμε αντιληφθεί τι συμβαίνει. Στην ταβέρνα, λοιπόν, που τρώγαμε βλέπω τις ειδήσεις και μαύρισε η ψυχή μου. Τότε ήταν που κλείδωσε μέσα μου η απόφαση να πάρω τη Χλόη και να φύγουμε. Δεν μπορούσα να κάτσω άλλο σε μια χώρα που καταστρέφουν τα πάντα. Έφερα που έφερα το παιδί μου στον κόσμο, ας του δώσω ένα καλύτερο μέλλον.

Ε: Πολύ γενναία απόφαση. Τι θα συμβούλευες κάποιον που έχει αποφασίσει να μετακομίσει στο εξωτερικό;

Ν: Ότι η σκέψη φαντάζει πολύ πιο δύσκολο από την πράξη. Απλά ας το κάνει. Θέλει μια προετοιμασία σίγουρα, ιδίως αν έχεις και παιδιά, δεν είναι απλό. Πρέπει να βρεις σπίτι πρώτα από όλα. Θα σου μιλήσω για τη Σουηδία, όμως, γιατί δεν έχω εικόνα για τις άλλες χώρες. Εδώ τα περισσότερα σπίτια που νοικιάζονται είναι μικρά και δεν είναι για οικογένειες. Με ένα “νορμάλ” budget βρίσκεις κυρίως μικρά σπίτια. Μην το βάλετε κάτω… θα βρεθεί μια καλή ευκαιρία. Και ήμασταν και τυχεροί γιατί βρήκαμε και σπίτι που δέχονταν κατοικίδια (γιατί εμείς είχαμε και 2 γάτες). Αλλά δεν πήγαμε τελείως ξεκρέμαστοι. Ο Δημήτρης βρήκε μια δουλεία εκεί εξ αρχής.

Ε: Με τι ασχολείται ο σύντροφός σου Νίκη; έχω παρατηρήσει από το προφίλ σου ότι είναι μια καλλιτεχνική ψυχή…

Ν: Ο Δημήτρης δουλεύει ως σερβιτόρος στην Σουηδία, για να βιοπορίζεται αλλά ασχολείται με την τέχνη. Είναι ζωγράφος και συγχρόνως με τη δουλειά του, πουλάει τα έργα του. Γιατί ξέρεις ότι για να μπεις στον χώρο της τέχνης θέλει προσπάθεια. Δεν αρκεί να είσαι καλός για να ανοίξουν οι πόρτες…

Ε: Θα ήθελα πάρα πολύ να μου μιλήσεις για τη μητρότητα, μιας και γνωρίζω πως μιλάς ανοιχτά και χωρίς καθωσπρεπισμούς για τέτοια θέματα. Πώς άλλαξε μετά τον ερχομό της Χλόης;

Ν: Αρχικά να σου πω ότι δεν ήθελα να κάνω παιδί. Και όταν μας έτυχε το παιδί, κι αφού βρισκόμουν σε μια φάση της ζωής μου που ένιωθα καλά και ήμουν έτοιμη να επενδύσω, ήμουν OK με αυτό. Δεν είχα πρόβλημα να στερηθώ πράγματα γιατί όταν γίνεσαι γονιός η αλήθεια είναι ότι στερείσαι πράγματα και κομμάτια της παλιάς σου ζωής αν όχι ολόκληρη την παλιά σου ζωή… Και μετά την ξαναβρίσκεις σιγά σιγά. Αλλά μπορεί και να μην την ξαναβρείς και να πας κάπου αλλού…

Η μητρότητα μέχρι πρότινος, παρουσιαζόταν σαν κάτι το τέλειο, το ιδανικό, η ολοκλήρωση της γυναίκας και δεν ήταν κάτι που το ασπαζόμουν ούτε μικρότερη ούτε τώρα. Δεν χρειάζεται να έρθει ένα παιδί ή ένας σύντροφος στη ζωή σου για να ολοκληρωθείς εσύ. Πρέπει να είσαι εσύ πρώτα ολοκληρωμένος άνθρωπος και οι άλλοι έρχονται απλά και προσθέτουν. Η μητρότητα είναι κάτι πολύ δύσκολο. Αφότου έγινα μάνα κατάλαβα ακόμα περισσότερο τις γυναίκες που δεν θέλουν να γίνουν μητέρες. Έχεις τεράστια ευθύνη απέναντι στο παιδί σου. Και δεν το θεωρώ καθόλου εγωιστικό μια γυναίκα, ή μάλλον ένας άνθρωπος – γιατί δεν κυοφορούν μόνο οι γυναίκες (οι cis γυναίκες δηλαδή)- να μην θέλουν να κάνουν παιδί. Είναι σαν να σου δίνουν ένα λευκό χαρτί και να σου λένε ζωγράφισε κι εσύ δεν ξέρεις να ζωγραφίζεις… Και κάνεις λάθος και κάνεις μουτζούρες. Και απογοητεύεσαι, τα βάζεις με τον εαυτό σου. Και το χαρτί λερώνεται και ξέρεις ότι εσύ είσαι υπεύθυνος. Μετά αυτό το χαρτί αποκτά προσωπικότητα και τα δικά του θέλω και υπάρχει συνέχεια μία σύγκρουση, στην οποία εσύ πρέπει πάντα να είσαι ψύχραιμος και χαμογελαστός και να προσέχεις να μην τραυματίσεις το παιδί σου…

Ευτυχώς, όμως, βλέπω τον τελευταίο καιρό στα social media του εξωτερικού, – γιατί στην Ελλάδα δεν έχω βρει κάτι παρόμοιο – λογαριασμούς που ανήκουν σε μητέρες να θίγουν το θέμα της μητρότητας με μια δόση black humor και ρεαλισμού.

Ε: Νίκη μου, ποιους ανθρώπους θαυμάζεις – εντός κι εκτός διαδικτύου;

Ν: Θαυμάζω πάρα πολλούς ανθρώπους και θαυμάζω και πολύ εύκολα κάποιον. Θα ξεκινήσω από τα πιο κοντινά μου πρόσωπα. Σίγουρα θαυμάζω τον σύντροφό μου, που δεν τα βάζει με τίποτα κάτω. Είναι εξαιρετικά επίμονος και όταν θέλει να κάνει κάτι θα το καταφέρει με κάθε τρόπο. Και για το γεγονός ότι διάλεξε να είναι καλλιτέχνης και να εκφράζεται σε καμβάδες. Θαυμάζω, επίσης, την κόρη μου για τη δυναμική της και για το πόσο έξυπνη είναι. Η Χλόη είναι ένα τρομερά προσαρμοστικό παιδί σε κάθε περιβάλλον. Θαυμάζω την φίλη μου την Κωνσταντίνα Λύρου, η οποία έφτιαξε το Vegan22 Greece. Είναι ακτιβίστρια για ζώα και ανθρώπους, διαβάζει και ενημερώνεται συνεχώς, ενώ παράλληλα κινητοποιεί ανθρώπους.

Σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου ακολουθώ και επηρεάζομαι από διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό και υποκειμενικό.

Ε: Θέλεις να μας προτείνεις vegan μάρκες ρουχισμού και υποδημάτων; Ήταν τρομερό το πόσοι με ρώτησαν όταν έμαθαν ότι θα σου πάρω τη συνέντευξη και περιμένουν τις προτάσεις σου. Εγώ να σου πω την αλήθεια θεωρώ ότι το να ψωνίζεις από “δεύτερο χέρι” είναι η καλύτερη επιλογή για όσους αναρωτιούνται…

Ν: Κοίταξε να δεις, vegan μάρκα παπουτσιών με την οποία έχω συνεργαστεί κιόλας είναι τα Yuta Shoes. Τα συγκεκριμένα είναι από vegan δέρμα. H Ρία Λαμπρινούδη, επίσης, φτιάχνει παπούτσια και τσάντες. Ο καλύτερος τρόπος βέβαια για να έχεις ένα sustainable lifestyle είναι ακριβώς το να ψωνίζεις από δεύτερο χέρι. Ή ακόμη και να διαλέξεις να ψωνίσεις από fast fashion φρόντισε αυτό το κάτι να το κρατήσεις χρόνια ή να το ανακυκλώσεις μετά. Σε αυτό το κομμάτι πολλοί vegan δεν είναι σύμφωνοι, όμως, εγώ το θεωρώ βιώσιμο: το να αγοράσεις second- hand δερμάτινα παπούτσια ή οτιδήποτε που προέρχεται από fast fashion κατάστημα. Δεν είπαμε να αγοράσεις καινούρια. Όμως, είναι ο καλύτερος τρόπος για να έχεις μια sustainable γκαρνταρόμπα. Στην Σουηδία ειδικά, δεν ξέρω αν το παρατήρησες κι εσύ στο ταξίδι σου, κυριαρχεί η κουλτούρα του second- hand τόσο στα ρούχα όσο και στα έπιπλα. Και εγώ θα αγοράσω, όμως, ρούχα από H&M. Το θέμα είναι να είμαστε διαλλακτικοί και να μην δυσκολεύουμε την ζωή μας.

Ε: Το να είσαι vegan στην Ελλάδα είναι αιτία στιγματισμού Νίκη;

Ν: Δυστυχώς, στην Ελλάδα το να είναι κάποιος χορτοφάγος, δεν σου λέω καν vegan, θεωρείται θέμα συζήτησης. Αυτό δείχνει πόσο χωριό είναι ακόμα η Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, που δεν τους ενδιαφέρει καν οι διατροφικές σου επιλογές.

Ε: Είχες αναφέρει σε προηγούμενες συνεντεύξεις σου ότι με την έλευση της ολικής χορτοφαγίας και της γιόγκα στη ζωή σου “έκοψες” και εξαρτήσεις που είχες; Τι είδους εξαρτήσεις εννοούσες με αυτό; Είχες υπάρξει εξαρτημένη;

Ν: Όντας παιδί που είχε μεγαλώσει στα περιοδικό και στον χώρο του lifestyle, σαν νέος άνθρωπος κι εγώ, είχα πειραματιστεί και είχα δοκιμάσει και αλκοόλ σε μεγάλες ποσότητες αλλά και διαφόρων ειδών ναρκωτικές ουσίες. Όταν στη ζωή μου μπήκε η γιόγκα κυρίως, μπήκε ταυτόχρονα με τη συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά τα πράγματα τα οποία φαίνονται διασκεδαστικά τελικά μου ρουφούν τη ζωή. Το να βγαίνεις έξω και να χρειάζεσαι να κάνεις κόκες για να περάσεις καλά σίγουρα είναι εξάρτηση. Όμως, κατ’ εμέ η χειρότερη εξάρτηση είναι το αλκοόλ, το οποίο είναι και πιο οικονομικό σε σχέση με τα ναρκωτικά και πιο προσβάσιμο.

Ε: Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο σου μέσα από την καρδιά μου και αντί να σου ζητήσω μια γενική συμβουλή ή ένα μήνυμα, προτιμώ να μου πεις κάτι δικό σου, πιο ιδιαίτερο. Και έχω μια ερώτηση που ανυπομονώ εξ αρχής να σου κάνω… Θέλω να μας πεις τι αξίες θέλει η Νίκη Χάγια να μεταλαμπαδεύσει στο παιδί της;

Ν: Κι εγώ σε ευχαριστώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να του περάσω αξίες. Θα ήθελα να τις ανακαλύψει μόνο του. Όμως, θα ήθελα να τις δώσω τα σωστά εφόδια για να ανακαλύψει τις σωστές αξίες: την αξία της ελευθερίας, την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της κίνησης… Γενικότερα, μέσα στην αξία της ελευθερίας συμπεριλαμβάνονται όλα όσα χρειαζόμαστε και πρέπει να ξέρουμε. Και σίγουρα, θα της έλεγα να μην φοβάται…

Αντί συμπερασμάτων…

Σας αποχαιρετώ κι εγώ με τη σειρά μου, με δάκρυα στα μάτια γιατί αφενός συγκινήθηκα με την τελευταία φράση της Νίκης που συνηθίζουν και οι δικοί μου γονείς να μου υπενθυμίζουν συχνά και αφετέρου γιατί με αυτό το άρθρο κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας επόμενος. Πρώτο άρθρο της χρονιάς και τελευταία συνέντευξη παράλληλα, καθώς έπειτα από μια μακρά περίοδο αποχής από τον χώρο της συγγραφής, σκοπεύω να επανέλθω με διαφορετική θεματολογία. Δεν θα σας λείψουν οι συνεντεύξεις φυσικά, απλά κρίνω απαραίτητο για λίγο καιρό να ζωγραφίσω με νέα χρώματα, κι ας μην έχω ακόμα τα πινέλα… Θα αυτοσχεδιάσω. Γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε οι άνθρωποι. Ακόμη κι αν μας λείπουν τα μέσα, να επινοούμε τα δικά μας. Αυτό θα πει δημιουργικότητα άλλωστε, και σας εύχομαι να έχετε πολλή από αυτή στις ζωές σας. Ας σηματοδοτήσει αυτή η χρονιά, λοιπόν, ένα μικρό τέλος και μια καινούρια αρχή για όλους μας. Σας επιφυλάσσω δημιουργικά, γεμάτα αγάπη κείμενα… Σας ευχαριστώ για όλα.

Παρόμοια Άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

 

Έλενα Ανθή
Έλενα Ανθή
"Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ξεκίνησα να γράφω... είναι βαθύτερη ανάγκη, δεν μπορώ να την προσδιορίσω. Δεν είναι ότι μου αρέσει ακριβώς. Είναι ότι δεν μπορώ διαφορετικά. Παίρνω ανάσες μέσα από τα γραπτά μου και τα γραπτά μου παίρνουν ανάσες μέσα από εμένα."

Latest Articles

Διάβασε επίσης...