Ακούγοντας για το θάνατο της Μαριανίνας Κριεζή ένα γλυκόπικρο συναίσθημα με κατακλύζει. Από τη μία η είδηση ενός θανάτου είναι πάντα βαριά. Έχει το βάρος μιας απουσίας αιώνιας, μοιραίας, μη αναστρέψιμης. Όμως αυτός ο θάνατος μόνο πικρός δε μπορεί να είναι. Γιατί η Μαριανίνα Κριεζή κατάφερε να φτιάξει έναν κόσμο τόσο μαγικά ωραίο και τον μοιράστηκε με τόσα άτομα που σίγουρα μετά το επίγειο αντίο της ο κόσμος που έπλασε, οι χαρακτήρες, τα πρόσωπα, τα αντικείμενα και τα ροδοπάλινα χρώματα που δημιούργησε θα την υποδεχτούν με τόση ευγνωμοσύνη όση της χρωστάω και εγώ σαν παιδί αλλά και σαν ενήλικας.
”Ποτέ δε θα ξεχάσω κάποια δύση
στο χρυσοκόκκινο φεγγαρονήσι,
αχ, Λιλιπούπολη τον κόσμο κι αν γυρίσω,
άλλο νησί δε θα ξαναγαπήσω.”
Κυλά η ώρα σαν κρέμα σαντιγί
Με τη γραφή της αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος κατάφερε να κάνει το μυαλό ενός παιδιού να φτιάχνει με τη φαντασία του πράγματα απίστευτα. Το έκανε να φανταστεί πώς μπορεί να χορεύει τσιφτετέλι ένα μπιζέλι και πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα χρυσαλιφούρφουρο, πώς είναι να περπατάς σε μία ροδοζαχαρένια παραλία την ώρα που ο ήλιος δύει σαν μαρμελάδα κυδώνι. Με τους στίχους της κάποιες φορές αναρωτιέμαι πόση δύναμη μπορούν να έχουν οι λέξεις. Τι επίδραση μπορεί να έχει στον ανθρώπινο νου λίγο μελάνι σε ένα χαρτί. Και πόσο αστείρευτα μεγάλη μπορεί να γίνει η φαντασία ενός ανθρώπου.
”Άραγε που να ‘σαι άραγε θυμάσαι
που `λεγες στη γάτα “Σερενάτα μη φοβάσαι
σ’ όλη τη ζωή μου θα ‘σαι το γατί μου
δε θα ξαναδώσω σ’ άλλη γάτα την ψυχή μου”
Νιώθω ότι με τα τραγούδια της Λιλιπούπολης και αργότερα με αυτά της Αρλέτας και της Λένας Πλάτωνος έχω ζήσει και σε μία άλλη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα τόσο μαγικά απλή, χωρίς βαρύγδουπες λέξεις για εντυπωσιασμό, εντελώς αληθινή και αυθεντική. Είναι τόσο παράξενο να μη γνωρίζω σχεδόν τίποτα για αυτή τη γυναίκα (κράτησε μεγάλες αποστάσεις από τη δημοσιότητα) και παρόλα αυτά να νιώθω τέτοια σύνδεση. Το ίδιο νιώθω πολλές φορές και με τη μουσική. Η συνεργασία της με τόσο μεγάλους καλλιτέχνες μουσικούς και τραγουδιστές έκαναν αυτούς τους στίχους να αποκτήσουν σάρκα, οστά, γεύση, μυρωδιά, υφή και να μείνουν στη μνήμη μας σας πραγματικές εμπειρίες.
”Αχ Ρόζα, Ρόζα Ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία
ν’ ανθίσει μ’ όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί”
Αντίο…
Η Μαριανίνα Κριεζή δεν πέθανε, το πνεύμα της είναι ζωντανό. Κάθε φορά που μνημονεύουμε τα τραγούδια της, κάθε φορά που ξεφεύγουμε στον κόσμο της, κάθε φορά που θυμόμαστε αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που επιβιβάζεται στο ηλιακό της λεωφορείο, περιτριγυρισμένη από πεταλούδες άσπρες και ροζ, και πάνω σε μία γραμμή από φως ,γεμάτη μουσική και γέλιο μας φωνάζει δυνατά, «Αντίο! Αντίο… Αντίο…»
instagram.com/yiannis.collages
Παρόμοια άρθρα:
- Προτάσεις για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου
- Θέατρο, ή αλλιώς, το βάλσαμο στη ψυχή μου
- Paris-Athènes: μια σημαντική έκθεση στο Λούβρο
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
