Πάνε κάτι μήνες που έχω να μπω στην πλατφόρμα και να γράψω κάτι. Και όχι, αυτό δεν συμβαίνει γιατί έχω καιρό να ακούσω ωραία μουσική, απλά η μαγική (γελάω εδώ) ηλικία των 25 με βρήκε με τόσα μέτωπα ανοιχτά και τόσα υπαρξιακά που έκαναν, σχεδόν, το εγχείρημα αυτό αδύνατο. Αν μη τι άλλο η χρονιά που διανύουμε, αν και στα μισά της ακόμη, μας έχει χαρίσει πολλές αξιόλογες μουσικές κυκλοφορίες. Εγώ θα σταθώ σε μια κυκλοφορία λιγότερο γνωστή· μια κυκλοφορία που μάλλον πέρασε και δεν άγγιξε στη χώρα μας. Αναφέρομαι στον νέο δίσκο ‘‘This Shame Should Not Be Mine” (2022) των Ολλανδών GGGOLDDD. Τους έμαθα μέσα από τον δίσκο ‘‘Why Aren’t You Laughing?”(2019) και από τότε περιμένω πώς και πώς για κάθε κυκλοφορία αυτής της μπάντας. Τα ονειρικά και ατμοσφαιρικά φωνητικά της frontwoman Milena Eva, τα βαριά και σκοτεινά riffs, το χάος που συνοδεύει τα τραγούδια τους πολλές φορές αλλά και η αισθητική τους είναι μερικοί λόγοι που καθιστούν αυτή τη μπάντα must-listen για κάθε λάτρη του σκοτεινού αλλά και του πιο πειραματικού ήχου.
Από το τραύμα στην αυτοεπούλωση
Με τον τελευταίο τους δίσκο όμως τα πράγματα είναι αλλιώς καθώς δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μια καλλιτεχνική δημιουργία που έρχεται να προσφέρει την όποια ευχαρίστηση, αλλά με ένα ζοφερό μουσικό έργο το οποίο δημιουργήθηκε για επουλώσει το τραύμα της τραγουδίστριας Milena μετά τον βιασμό που υπέστη 17 χρόνια πριν όταν ήταν 19 χρονών. Το τραύμα ανασύρθηκε στην επιφάνεια μετά την περίοδο εγκλεισμού και στασιμότητας που βιώσαμε όλες και όλοι στην πανδημία και έγινε αφορμή για καλλιτεχνική έκφραση, για καταγγελία, για επούλωση. Σίγουρα δεν είναι ένας ευχάριστος δίσκος, καθώς είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η σύνθεση τραγουδιών ενημερώνεται από ένα δυσάρεστο γεγονός και, κατ’ επέκταση, συναίσθημα.
Τα κομμάτια του άλμπουμ μάς αποκαλύπτουν και από μια διαφορετική πτυχή που μπορεί να έχει η ζωή ενός ανθρώπου που μόλις δέχτηκε σεξουαλική επίθεση. Από την δυσκολία στην αρχή να προσαρμοστεί στην ιδέα ότι θα μπορούσε να έχει ξανά μια φυσιολογική ζωή όπου θα χαμογελάει ξανά (I Wish I Was a Wild Thing With a Simple Heart):
I wish I was a wild thing with a simple heart
but that is not the case
I wish that I could simply let the life flood in
a smile upon my face
περνάμε (Beat to Beat) στην αυτοεπούλωση:
It’s time for some healing now
I will give myself a break
I need it, I want it, I take it now
Στο ενδιάμεσο όμως οι στίχοι μάς αφήνουν παγωμένους, άλλοτε μιλάνε για τη διάλυση της αυτοεικόνας (Spring) και της σχέσης που νιώθει το θύμα με το σώμα του (I want the smell to leave me/ I wanna shower till my skin comes off), άλλοτε απευθύνονται απευθείας στον βιαστή (You called me sunshine/ you tore me down) και άλλοτε αναρωτιούνται για το πώς θα επουλώσουν το τραύμα που έχει δημιουργηθεί στην εμπιστοσύνη (Notes on How to Trust):
Where do I go?
Who do I follow?
Who bring me joy?
Who brings me sorrow?
How do I make sure I don’t go through this again?
Το συγκρότημα νομίζω ότι μουσικά κουμπώνει καλύτερα κάτω από την ετικέτα του industrial black metal ή του post metal, ωστόσο η ιδιαιτερότητά του θέματος, το φωνητικό εύρος της Milena, ο πειραματισμός τους και η εναρμόνιση όλων αυτών καθιστούν τον δίσκο σίγουρα μια μοναδική εμπειρία ανεξάρτητα από αν είμαστε φαν αυτού του είδους.
Κλείνοντας, αξίζει μια αναφορά στον τίτλο ”This Shame Should Not Be Mine” μιας και έμμεσα κάνει τη δήλωσή του και παίρνει θέση καταγγέλλοντας αυτόν που πρέπει όντως να κουβαλά την ντροπή στους ώμους του.
Παρόμοια άρθρα:
- Marissa Nadler | The Wrath Of The Clouds (2022) | άλμπουμ Μαρτίου
- Car Seat Headrest | Twin Fantasy (2018) | άλμπουμ Φεβρουαρίου
- Chelsea Wolfe | Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs (2012) | άλμπουμ Οκτωβρίου
- Γιώργος Μπότης / Χρίστος Λάσκαρης | Ταξιδεύεις Ακόμα (2021) | άλμπουμ Νοεμβρίου
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
΄΄ περνά από το τραύμα στην αυτοεπούλωση μέσως της καλλιτεχνικής έκφρασης.){kind=link}