Ηχογράφηση από την Ακριβή Ανδρινοπούλου:
Μετά από δύο μήνες χωρίς «άλμπουμ του μήνα» αποφάσισα, αφού βρήκα χρόνο και διάθεση για να γράψω, να μοιραστώ τον ενθουσιασμό και τη χαρά που έχω που ξαναήρθα σε επαφή, πιο συστηματικά, με τη μουσική του Will Toledo. Πρόκειται για τον τραγουδιστή των Car Seat Headrest, ένα, κατά βάση, προσωπικό πρότζεκτ, καθώς τα υπόλοιπα μέλη τον συνοδεύουν σε συναυλίες και ηχογραφήσεις κυρίως. Το άλμπουμ που με συντρόφευε —καθημερινώς και αδιαλείπτως— τους δύο αυτούς μήνες είναι το Twin Fantasy (2011 self-released & 2018 Matador Records).
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2011 στο bandcamp από τον 19χρονο τότε Will Toledo και είχε μεγάλη απήχηση στο ευρύ κοινό. Ωστοσο, ο Toledo ένιωσε ότι ο δίσκος ήταν ημιτελής, και έτσι οδηγούμενος από την ανάγκη του για ολοκλήρωση μπήκε στο στούντιο ξανά για επανηχογράφηση των κομματιών. Το χάος, η αποδιοργάνωση από τον νεανικό έρωτα, η διερεύνηση της σεξουαλικότητας, η απογοήτευση και η κατάθλιψη στις νέες ηχογραφήσεις αποδίδονται πιο άρτια μουσικά και με καθαρότερα φωνητικά. Με μια φωνή λιγότερο πνιγμένη.
Και τα δέκα τραγούδια εξερευνούν τη σχέση του αφηγητή με έναν ανώνυμο άνδρα:
Most of the time that I use the word “you”
Well, you know that I’m mostly singing about you(Nervous Young Inhumans)
”My boy, we don’t see each other much”
Το εναρκτήριο κομμάτι My Boy, θέλοντας και μη, με τη χρήση του drum phrase από το Be My Baby των The Ronettes γίνεται εθιστικό και σε αναγκάζει σε πολλές ακροάσεις. Το θέμα του άλμπουμ γίνεται αντιληπτό, ήδη από τους πρώτους στίχους: My boy, we don’t see each other much / It’ll take some time, but somewhere down the line / We won’t be alone. Η περιγραφή μιας ρομαντικής σχέσης. Στο κομμάτι αυτό όπως και στα περισσότερα υπάρχει το αντιφαντικό στοιχείο, από τη μία το αισιόδοξο μήνυμα (”we won’t be alone”) και από την άλλη η πικρή διαπίστωση (”we don’t see each other much”) που κλιμακώνεται μέσα από την επανάληψη.
”The ocean washed open your grave”
Στο Beach Life-In-Death ο Toledo είναι χειμαρρώδης σε μουσικό, στιχουργικό και φωνητικό επίπεδο. Προκαλώντας, έτσι, με τη σειρά του ίδιας φύσεως συναισθήματα και σε εμάς που τον ακούμε. Ένα επικό κομμάτι, που στη δεκατριάλεπτη διάρκειά του, περνάει από πολλούς ρυθμούς. Η διάρκεια του κομματιού καλύπτει και θεματικά πολλά θέματα και συναισθήματα. Ενδεικτικά αναφέρω: τον φόβο που συνοδεύει τη τρομακτική συνειδητοποίηση ότι είσαι διαφορετικός και η κοινωνία ή οι ίδιοι οι φίλοι θα σε κρίνουν. Το άγχος και την απέχθεια που νιώθει κανείς προς τον εαυτό του όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα μεγαλύτερα σκοτάδια του, το αίσθημα κενού που νιώθει κάποιος όντας συναισθηματικά ανίκανος να νιώσει το οτιδήποτε.
Και το οξύμωρο εντείνεται με το δεύτερο μέρος του κομματιού. Εκεί, η ερωτική απογοήτευση έχει ως επόμενο το αντίθετο, την ανικανότητα του αφηγητή να θάψει όλα τα συναισθήματα που ένιωθε. Τα συναισθήματα ως ένας ωκεανός. The ocean washed open your grave είναι ένας στίχος που απαντάται σε πολλά κομμάτια ως θέμα. Ο ίδιος έχει αναφέρει ότι διάβαζε ρομαντική ποίηση την εποχή εκείνη και προσπαθούσε και ο ίδιος μέσα από φυσικές εικόνες να μεταφέρει συναισθηματικές καταστάσεις. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι: «τα συναισθήματα ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια πολύ καιρό αφότου νόμιζες ότι είχαν φύγει».
It should be called anti-depression
As a friend of mine suggested
Because it’s not the sadness that hurts you
It’s the brain’s reaction against it(Beach Life-In-Death)
”Stop smoking, we love you”
Ακολουθεί το απλό και σύντομο Stop Smoking (We Love You) το οποίο αν το δούμε σε αντιδιαστολή με το High to Death εισάγει τη συνήθεια του καπνίσματος ως μοτίβο προκειμένου ο αφηγητής να εξετάσει τα αντικρουόμενα συναισθήματα για τη σχέση του. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την αντίθεση που δημιουργείται. Από τη μια έχουμε την υπερπροστατευτική εκδοχή (”stop smoking, we love you”) και από την άλλη, προς το τέλος του δίσκου, την αποδοχή. Μια αποδοχή όμως που συνοδεύεται από τη συνειδητοποίηση ότι η υπερβολική ανησυχία για κάποιον που αγαπάμε πολύ συχνά λειτουργεί εις βάρος της δικής μας ψυχικής υγείας:
Keep smoking, I still love you
But I don’t wanna die, I don’t wanna die(High to Death)
”Don’t worry, you and me won’t be alone no more”
Η ατμόσφαιρα στo Twin Fantasy ελαφραίνει μουσικά και στιχουργικά με το Cute Τhing, εδώ δεν έχουμε υπαρξιακά ζητήματα, αλλά ένα δυνατό ποπ (σχεδόν) κομμάτι. Ομολογουμένως και τα δέκα κομμάτια στον δίσκο είναι εξαιρετικά, αυτά όμως που εγώ ξεχωρίζω είναι το Bodys και το Sober to Death. Και τα ξεχωρίζω όχι γιατι στέκουν μουσικά ή στιχουργικά καλύτερα από τα υπόλοιπα (ίσως και για αυτό) αλλά γιατί τα άκουσα τη σωστή στιγμή με καλή παρέα. Κάτι που ως αποτέλεσμα είχε να ανοίξει το εύρος της ακουστικής βιωματικής εμπειρίας και να προκαλέσει ακόμη περισσότερα ερεθίσματα. Επίσης, νομίζω ότι τα δύο αυτά κομμάτια με τον δικό τους ιδιότυπο τρόπο είναι αισιόδοξα.
To outro ειδικά από το Sober to Death (”Don’t worry, you and me won’t be alone no more”) που κλείνει και το μάτι στο artwork του Twin Fantasy, εκεί όπου οι δύο μορφές αγκαλιάζουν η μία την άλλη με απόλυτη εμπιστοσύνη είναι ίσως και ένας υπαινιγμός ότι η αγάπη μπορεί να είναι και ένας τρόπος επιβίωσης. Ακόμη και αν πονάμε, ακόμη και αν είμαστε συντρίμμια από το κενό της πραγματικότητας αν είμαστε δύο μπορούμε να προστατευτούμε από αυτό. Και αυτό ισχύει για φιλικές και ερωτικές σχέσεις. Δεν θα κάνω close reading σε άλλα κομμάτια, θα αφήσω το στοιχείο της έκπληξης να υπάρχει και σε μερικές ακροάσεις, εσείς απλά ακούστε τον δίσκο.
Θα πω μόνο ότι το Twin Fantasy είναι ένα σχόλιο, ένας διπλός αναστoχασμός (νεανικός και ώριμος) πάνω στο πρωτόγνωρο και μπερδεμένο συναίσθημα του έρωτα (και του τέλους του). Θλιβερά, μελαγχολικά και αφοπλιστικά ειλικρινή τραγούδια που μέσα από τη στιχουργική τους ωμότητα έρχονται να ξυπνήσουν όλα εκείνα τα αντιφατικά συναισθήματα που γεννούνται μέσα από τις εμμονές μας με άλλους ανθρώπους.
Παρόμοια άρθρα:
- Chelsea Wolfe | Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs (2012) | άλμπουμ Οκτωβρίου
- Γιώργος Μπότης / Χρίστος Λάσκαρης | Ταξιδεύεις Ακόμα (2021) | άλμπουμ Νοεμβρίου
- Still Corners – «The Last Exit» ή αλλιώς ηλιοβασίλεμα στον ορίζοντα
- Yard Act: Ο Overload δεν είναι αψεγάδιαστος, έχει όμως χαρακτήρα
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
