Όλοι έχουμε βιώσει έναν άσχημο χωρισμό. Με τα χρόνια και τις εμπειρίες τόσο των φίλων και γνωστών όσο και τις δικές μου, κατάλαβα πως όλοι καταλήγουμε στην εξής ερώτηση: «Πόσο χρόνο δίνεις για να ξεχάσεις;». Στα 23 μου ακόμα δεν μπόρεσα να δώσω ικανοποιητική απάντηση. Το πιο κοντινό που μπόρεσα να προσφέρω για να κατευνάσει το αβυσσαλέο μίσος, τα δάκρυα και τις ακρότητες ήταν η εξής συμβουλή. Δίνε κάθε μέρα ένα λεπτό λιγότερο από τις σκέψεις σου στη θύμηση τους. Έτσι, όταν είδα την υπόθεση του El tiempo que te doy σκέφτηκα δύο πράγματα. Πρώτον, κάποιος με άκουσε επιτέλους και έκανε τη συμβουλή μου πράξη. Και δεύτερον τελικά εγώ για σεναριογράφος προοριζόμουν όχι για μηχανικός. Όπως και να έχει ας μιλήσουμε για την σειρά.
Ένα λεπτό στο παρόν και δέκα στο παρελθόν
Η ιστορία μας ξεκινά με το χωρισμό του Nico και της Lina. Τυπική σκηνή, ίσως πολύ γνώριμη για κάποιους, οι δύο πρωταγωνιστές ανταλλάσσουν πικρές αλήθειες. Είναι το τέλος μιας σχέσης μέσα σε ένα λεπτό. Τα υπόλοιπα δέκα λεπτά του επεισοδίου θα αφιερωθούν στην αρχή της σχέσης, έναν έρωτα που γεννιέται στη χαραυγή. Μια σωστή αναλογία αν με ρωτάς.
Από το πρώτο επεισόδιο παρατηρεί κανείς την υπέροχη σκηνοθεσία των Inés Pintor και Pablo Santidrián. Είναι λάτρεις της λεπτομέρειας και το αποδεικνύουν με πλάνα που εστιάζουν σε μια κίνηση (όπως το να βάζεις σιρόπι σοκολάτας στα δημητριακά σου) ή στις εκφράσεις των προσώπων όταν χάνονται στις σκέψεις τους. Λειτουργούν με έναν τρόπο άκρως ρεαλιστικό και ανθρώπινο, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο έρωτας γεννιέται σε τετριμμένες ασχολίες της καθημερινότητας. Η ίδια η ποιητικότητα της ζωής προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες για να αγαπήσουμε και κανένα Χόλυγουντ δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο.
Αποδόμηση μιας σχέσης
Με φόντο τη μαγευτική Μαδρίτη και τις παραλίες της Ανδαλουσίας, η ιστορία του Nico και της Lina αποκτά μορφή. Όσο λιγοστεύουν τα λεπτά στις αναδρομές και περνούν τα επεισόδια, παρατηρούμε το ζευγάρι μας ανά τα χρόνια. Οι αναμνήσεις της Lina εστιάζουν σε καλές και κακές στιγμές που της έμειναν χαραγμένες και μέσα από αυτές μαθαίνουμε για τη σχέση τους. Σε 11 επεισόδια, το El tiempo que te doy χτίζει μια σχέση όπως θα έμενε στον καθένα μας μετά από έναν χωρισμό. Δεν μιλά για καθημερινότητα. Για καυγάδες πάνω από την άπλυτη στοίβα πιάτα στο νεροχύτη ή για αγκαλιές στο καναπέ βλέποντας μια αδιάφορη ταινία. Εστιάζει σε καθοριστικές στιγμές. Σε υποσχέσεις μετά από καυγάδες. Σε βλέμματα αγάπης και πόθου. Σε φιλιά σε πλατφόρμες τραίνων και σε αγκαλιές σε αεροδρόμια. Πάντα όμως επιστρέφει στο τώρα. Και τώρα η Lina είναι μόνη.
Η Nadia de Santiago υπογράφει το σενάριο της ταινίας και αναλαμβάνει τα ηνία του πρότζεκτ με τον Álvaro Cervantes να την συντροφεύει. Οι δύο τους έφτιαξαν μια σχέση από το μηδέν και σε στιγμές ξεχνάς πως παρακολουθείς θέατρο και όχι ένα υπαρκτό ζευγάρι. Η εξιστόρηση των γεγονότων βασίζεται σε ερεθίσματα και αφορμές και το παρόν δίνει τη σκυτάλη στο παρελθόν με μια άτσαλη αμεσότητα. Παρακολουθείς τη Lina να ξαναμαθαίνει τον εαυτό της χωρίς το Νico και ταυτόχρονα χάνεσαι στη δίνη των αναμνήσεων της. Κάθε επεισόδιο σε αφήνει σε ένα συναισθηματικό μεταίχμιο και εν τέλει δεν ξέρεις αν πράγματι τον ξέχασε ή όχι.
Έχοντας ίσως ανάγκη να αναλύσει τα λάθη της ηρωίδας του, η ιστορία του El tiempo que te doy λοξοδρομεί πολύ και καμιά φορά χάνει το ρεαλισμό που τόσο προσπαθεί να χτίσει. Ίσως να φταίει η ωραιοποιημένη πραγματικότητα του ζευγαριού ή να μην νιώσεις πως συμπάσχεις μαζί τους σε στιγμές. Ωστόσο η ιστορία δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αυτοκριτικής και προκαλεί τον θεατή να αναλογιστεί τους δικούς του χωρισμούς. Σε εμένα το έκανε και υπήρξαν στιγμές που ένιωθα όπως η Lina και ας μην είμαι στη θέση της.
Έντεκα λεπτά
Παρότι επαρκούν 11 λεπτά για να ολοκληρωθεί η αφήγηση, το El tiempo que te doy δεν νιώθεις ότι ολοκληρώνεται. Με τους τίτλους τέλους και τη φωνή της Anni B Sweet να μιλά για ανεκπλήρωτους έρωτες, ένα «και τώρα τι;» πλανάται στην ατμόσφαιρα. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις ούτε ξέρεις τι απέγινε η Lina και ο Nico. Αλλά αυτό είναι και το όμορφο στη ζωή. Η ισπανική limited series λοιπόν αποζητά λίγα λεπτά από τη καθημερινότητα σου και τα αξιοποιεί στο έπακρο. Δωσ’ της τα…
Παρόμοια άρθρα:
- Fleabag: Μιλώντας για την ενήλικη ζωή
- Είναι το Midnight Mass το καλύτερο έργο του Mike Flanagan;
- Maid: Μιλώντας για δύναμη ψυχής
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
